Το Μάρτη έχουμε την πιο μαύρη, ίσως, επέτειο το ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος. Μια επέτειο που το τωρινό ΚΚΕ αποφεύγει επιμελώς να αναφέρει. Είναι χαρακτηριστικό πως την προσπερνάει στη διακήρυξή του για τα 90 χρόνια του ΚΚΕ : «Η διαδρομή του ΚΚΕ έχει σημαδευτεί με την πάλη του να διατηρήσει την ύπαρξή του, τόσο από την επίθεση του αστικού όσο και από την υπονόμευση του οπορτουνιστικού παράγοντα. Σε αυτές συγκαταλέγονται, ως πιο σημαντικές, οι απόπειρες που έγιναν στις δεκαετίες του 1950 και 1960, καθώς και στα τέλη της δεκαετίας του 1980 έως τις αρχές του 1991. Η επίδραση του οπορτουνιστικού ρεύματος διάλυσης του ΚΚΕ στη δεκαετία του 1960 εκδηλώθηκε σε τελείως διαφορετικές συνθήκες από εκείνες του 1989-1991, αλλά με τον ίδιο στόχο. Την πρώτη φορά όχημα υπήρξε η Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά (ΕΔΑ), που, ενώ είχε συγκροτηθεί (1951) ως συνασπισμός κομμάτων και οργανώσεων (κομμουνιστές, σοσιαλιστές κ.ά.), στην πορεία εξελίχθηκε (από μόνη της άραγε;) σε ενιαίο κόμμα. Μέσα από την ΕΔΑ και αξιοποιώντας την εκτός νόμου θέση του ΚΚΕ έδρασε υπονομευτικά τμήμα της ηγεσίας του Κόμματος, παράλληλα με τη δράση που ανέπτυξε στο εξωτερικό, όπου βρισκόταν η έδρα της ΚΕ του Κόμματος και μεγάλο μέρος της ηγεσίας του, καθώς και το Αρχείο του ΚΚΕ, ο ραδιοφωνικός σταθμός «Η Φωνή της Αλήθειας» κ.ά.»
Δεν υπήρξε ούτε Τασκένδη, ούτε επέμβαση στα εσωτερικά του ΚΚΕ, ούτε καθαίρεση του Ζαχαριάδη, ούτε οι χιλιάδες διαγραφές των μελών του, μελών και μαχητών του ΕΑΜ, ΕΛΑΣ και ΔΣΕ. Και αν υπάρχουν κάποιες αναφορές στο Ριζοσπάστη για τον Ζαχαριάδη δεν αναφέρονται στην ουσία του πράγματος και καταλήγουν στον ...κομματικό πατριωτισμό, προς τόνωση προφανώς του ηθικού των μελών του!
Μάρτη του ’56, λοιπόν, πραγματοποιήθηκε η λεγόμενη «6η Ολομέλεια» της ΚΕ του ΚΚΕ, που δεν ήταν άλλο παρά το επιστέγασμα της ωμής επέμβασης της υπό του Χρουστσώφ ηγεσίας του ΚΚΣΕ στο ΚΚΕ με το προκάλυμα της επιτροπής των 6 «αδελφών» κομμάτων (ΕΣΣΔ, Πολωνία, Ρουμανία, Βουλγαρία, Ουγγαρία και Τσεχοσλοβακία). Μια επέμβαση που ξεκίνησε με τα γεγονότα της Τασκένδης και που συνάντησε την αντίδραση της συντριπτικής πλειοψηφίας των κομμουνιστών είτε βρισκόταν στη προσφυγιά είτε στο εσωτερικό της χώρας και την πλήρωσαν με, εκτός από διαγραφές, φυλακίσεις και εξορίες.