Από την Προλεταριακή Σημαία:
* Πότε πέφτει η μέρα του κορόιδου; Πότε τη γιορτάζει ο καπιταλισμός; Οι εντολοδότες και οι εκτελεστές, οι αφέντες και το πολιτικό προσωπικό, οι λήσταρχοι, οι δήμιοι και τα όρνια του ματωμένου κόσμου;
Κάθε μέρα, όταν μου χαμογελάει ο Ρέππας «μαλώνοντας» με τον Λοβέρδο ποιος απ’ τους δυο τους, για το καλό μου, θέλει πιο παθιασμένα το κεφάλι μου στο πιάτο.
Κάθε μέρα, όταν του Πάγκαλου η μπάκα δεν χορταίνει να τους βλέπει έτσι «τσακωμένους», πρήζεται κι άλλο από τα γέλια ώσπου σκάει μπροστά στις κάμερες ο βόθρος τού αντικομμουνισμού. (Τρέχουν και γλείφουν και ρουφάν και απόπατο πουλάνε θεσμικό οι εφημερίδες.)
Κάθε μέρα, όταν με ψαρεύει χάννο ο Παπακωνσταντίνου απλώνοντας χρυσό «δίχτυ ασφαλείας» 10 δισ. προς στήριξη των αναξιοπαθούντων των τραπεζιτών. (Όχι, Άννα μου, σ’ εμάς δεν δίνει βερεσέ πια ο μπακάλης.)
Όταν με διαμελίζουν οι απασφαλισμένες βόμβες τους με τις ψηφοφορίες στη Βουλή.
Όταν με κάργα δημοκρατικές διαδικασίες μού κλέβουν τη δουλειά, τη σύνταξη, χαμόγελο και ελπίδα, και μου εξασφαλίζουν ζωή σε κάτεργο και ανάπαυση σε τάφο.
Η μέρα του κορόιδου πέφτει κάθε φορά που κάθομαι στ’ αυγά μου τα σπασμένα.
Μα, ποια είναι η μέρα μέσα στον ζοφερό τον φετινό Ιούλη η πιο σκοτεινή, η πιο γελοία, οπού θα δω τον κόσμο ανάποδα, το Πρόγραμμα Σταθερότητας σαν θεία χάρη, το Μνημόνιο σαν ευαγγέλιο και το σακάτεμά μου σαν αναστάσιμη Λαμπρή; Στις 19 του μήνα, λέει, όταν θα μαζέψει η Κομισιόν παπαδαριό απ’ όλα τους τα ράσα (ορθόδοξα, καθολικά και προτεστάντικα) να… συσκεφθούν για την αντιμετώπιση της φτώχειας μου! Ανήμερα του Αγίου Κορόιδου…
* Ε, τ’ αυγά μου τα σπασμένα πια δεν θα κλωσσώ. Από τα εργατικά μου χέρια τη μοβόρικη ησυχία τους τα όρνια θα τη χάσουν. Και αυτοί που τώρα με λογαριάζουν για κορόιδο οπωσδήποτε θα χαθούν…
