Βαδίζοντας προς τις εκλογές της 17ης Ιούνη ο λαός και οι εργαζόμενοι θα αντιμετωπίσουν πολλαπλά εκβιαστικά διλήμματα και απειλές. Η πρόσφατη εκλογική καταγραφή ήταν μια σαφής ένδειξη απόρριψης της αντιλαϊκής πολιτικής που εφάρμοσαν οι πρόσφατες κυβερνήσεις και συγκυβερνήσεις, αλλά και απόδειξη των κοινωνικών και πολιτικών διαφοροποιήσεων που συντελέστηκαν στις λαϊκές συνειδήσεις τα τελευταία χρόνια με μοχλό τις κινητοποιήσεις και τις απεργίες που συντάραξαν τη χώρα. Οι κοινωνικές μετατοπίσεις που καταγράφηκαν και εκλογικά εκφράζουν τη διάθεση αποδέσμευσης των λαϊκών μαζών από τα βασικά πολιτικά υποκείμενα που υλοποίησαν την πλέον αντιλαϊκή αντεργατική επίθεση, αλλά παράλληλα και την αδυναμία της Αριστεράς που ευαγγελίζεται μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση -και όχι απλά μια διόρθωση του καπιταλισμού μέσα στην ΕΕ-, να χειραφετήσει αυτή την αποστοίχιση σε δρόμους ριζοσπαστικούς και ανατροπής.
Η διάσταση επιδιώξεων και στόχων ανάμεσα στις λαϊκές μάζες και στην πολιτική των ιμπεριαλιστών και των εκπροσώπων τους είναι βαθιά, ολοφάνερη και διατρέχει κάθετα τον κοινωνικό ιστό. Ο κόσμος της εργασίας και αυτός του κεφαλαίου οδηγούνται σε αντιπαράθεση και σύγκρουση και όχι σε συμβιβασμό και διαβούλευση. Αυτό θα φανεί ολοένα και καθαρότερα όσο προχωράμε προς τις 17/6 αλλά πολύ περισσότερο μετά τις εκλογές και με βάση το αποτέλεσμα που αυτές θα δώσουν.