Μέσα στην πολυετή, βαθιά και πολύμορφη κρίση που μαστίζει τον τόπο μας, το κοινωνικό σώμα λειτουργεί ως ξενιστής. Φιλοξενεί χωρίς ούτε να το επιλέγει, μήτε και να το καταλαβαίνει, παράσιτα κάθε μορφής που παραλύουν τις αντιστάσεις του. Παράσιτα καθόλου ορατά από το ενσωματωμένο στην καπιταλιστική επικυριαρχία δημόσιο μιντιακό μάτι. Οι αρρώστιες οι πέραν των «συνηθισμένων» δεν εντοπίζονται, για πρόληψη ούτε λόγος, κι όταν εκδηλωθούν τα συμπτώματα, πασαλείβονται με την πρόχειρη αλοιφή της εντυπωσιοθηρίας. Δυο κραυγές, τρεις εκπλήξεις κι ύστερα ξανά πίσω στη μικροπολιτική αναζήτηση του κραυγαλέου.
Εχουν πολλαπλασιαστεί και ξεφυτρώσει σε κάθε πόλη και χωριό της χώρας απίθανες «εταιρείες», «σύλλογοι», «ομάδες σκέψης», «κύκλοι» και... «σχολές» που πουλάνε με το άμεσο ή έμμεσο αζημίωτο την «υπερβατική», «μεταφυσική», «αποκαλυπτικά συνωμοσιολογική» ερμηνεία, κατανόηση και αντιμετώπιση της κρίσης.
