Το κομμουνιστικό κίνημα διανύει τη 17η δεκαετίατου, αν θεωρήσουμε ως αφετηρία του την πρώτη έκδοση του Κομμουνιστικού Μανιφέστου (1848).
Ωστόσο, θα ισχυριστούμε ότι ουδέποτεάλλοτε το διέτρεξε τέτοια βαθιά ιδεολογική - οργανωτική κρίση, όσο τηντελευταία περίπου 25ετία, με χρονολογία αναφοράς το 1986, έτοςδιεξαγωγής του 27ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ, που υιοθέτησε την πολιτική της«περεστρόικα» (ανασυγκρότησης).
Περίπου από τότε τέθηκε σε κίνησημια διαδικασία ακύρωσης όλων των βηματισμών του 20ού αιώνα στηνοικοδόμηση του σοσιαλισμού (ανώριμου κομμουνισμού), δηλαδή στηδιαμόρφωση του κομμουνιστικού τρόπου παραγωγής, στην κατάργηση τωνκαπιταλιστικών σχέσεων, στην πάλη για την εξάλειψη σχέσεων ατομικήςιδιοκτησίας οποιασδήποτε μορφής, στη διαμόρφωση νέων (κομμουνιστικούχαρακτήρα) νομικών - πολιτικών - πολιτιστικών σχέσεων, συνείδησης και πρακτικής.
Βέβαια, ο βαθμός στον οποίο συντελέστηκαν οι παραπάνω βηματισμοί, οι ιστορικοί σταθμοί και οι καμπές ποικίλλουν σε αυτό τοπρώτο ιστορικά εκτεταμένο εγχείρημα στην οικοδόμηση της νέας κοινωνίας,που τα φύτρα της συναντήσαμε από την πρωτοπόρα περίπτωση στη Ρωσία έως τα βάθη της Ασίας και το ανατολικό τμήμα της, από τα Βαλκάνια και τηνΚεντρική Ευρώπη έως την Καραϊβική.