Οι δυσοίωνες προβλέψεις δίνουν και παίρνουν. Ο Αλμούνια "απειλεί" τη νέα κυβέρνηση και η ΕΕ απαιτεί νέες περικοπές, περισσότερη ελαστικότητα στην αγορά εργασίας, μείωση των μισθών, κατάργηση της ασφάλισης. Οι δείκτες της ανεργίας, ακόμη και αυτοί που οι ίδιοι παρουσιάζουν, καλπάζουν προς διψήφιο αριθμό, αγγίζοντας κατ' άλλους ακόμη και το 15%, ενώ είναι βέβαιο πως βρίσκονται ακόμη ψηλότερα. Το δημόσιο χρέος εκτοξεύεται στο 113% του ΑΕΠ και η οκονομική ανάπτυξη θα παραμείνει αρνητική για άλλα δυο χρόνια. Οι όροι δανεισμού, μετά την αρνητική εκτίμηση των διάφορων τραπεζικών οίκων που φροντίζουν να συμβάλλουν στην τιθάσσευση των αντιδράσεων των εργαζομένων, γίνονται στραγγαλιστικοί για το λαό που καλείται να πληρώσει όλα αυτά τα δάνεια.
Είναι φανερό ότι ανεξαρτήτως του μαγειρέματος των αριθμών από κυβέρνηση και ιμπεριαλιστικά - κεφαλαιοκρατικά κέντρα, η κρίση σαρώνει τα νοικοκυριά και αυξάνει ταχύτατα τον αριθμό των εργαζομένων που αθροίζονται στην κατηγορία αυτών που επιβιώνουν "κάτω του ορίου της φτώχειας".
Η νέα κυβέρνηση ήδη δείχνει το πραγματικό της πρόσωπο. Ο γνωστός πασοκικός λαϊκισμός -που φτάνει στην πλήρη απαξίωση του κόσμου της εργασίας- φρόντισε να προωθήσει τις πρώτες μέρες μέτρα εντυπωσιασμού, που -όπως θα φανεί στη συνέχεια- ούτε αυτά δεν πρόκειται να προωθήσει, όπως η κατάργηση της οικοδόμησης στα καμένα, η επανεξέταση των αυτοκινητόδρομων, η απόσυρση του νόμου για την κουκούλα (παράλληλα με την περικύκλωση των Εξαρχείων και ΑΕΙ), η μη αποπληρωμή μικρών χρεών όσων αδυνατούν να τα εξοφλήσουν και να αποδείξουν τη φτώχεια τους(!!!) αλλά και το επίδομα κουλουριού (αλληλεγγύης το λέει) που μια πολύ μικρή ομάδα των εξαθλιωμένων -ούτε καν οι απασχολούμενοι με 500 ευρώ ή σε stage- καλείται να πάρει για να τα ξαναεισπράξουν το κεφάλαιο και το κράτος μέσω της κατανάλωσης. Επάνοδος δηλαδή στα επιδόματα και στα συσσίτια πείνας που η ...ιμπεριαλιστική Ελλάδα είχε δεκαετίες να ζήσει!!
Παράλληλα, νέοι έμμεσοι φόροι εξαγγέλθηκαν, πριμοδοτήθηκε ο ιδιωτικός τομέας με τη χρήση των stage, συζητιέται νέο νομοσχέδιο για τις μορφές μερικής απασχόλησης και ο προϋπολογισμός, όσο κι αν επιχειρείται μέσα από δυσνόητους αριθμούς και κωδικούς να καμουφλάρει την επίθεση στα εισοδήματα των εργαζόμενων, θα αποδειχτεί χειρότερος απ΄ότι προβλεπόταν. Ο ισοσκελισμός στην αντιλαϊκότητα επήλθε με το ...φοβερό μέτρο της έκτακτης φορολόγησης των 300 μεγαλύτερων τραπεζών και επιχειρήσεων. Μια φορολόγηση που έτσι κι αλλιώς θα μετακυλιστεί στην αγορά, δηλαδή στην τσέπη του λαού, αφού αυτοί είναι που ρυθμίζουν τις τιμές και εξασφαλίζουν τα κέρδη τους με καλπάζοντες ρυθμούς ακόμη και εν μέσω κρίσης.
Παρακάμπτοντας την ανυπαρξία συστημικής αντιπολίτευσης, που έτσι κι αλλιώς τα ίδια και χειρότερα εξήγγειλε προεκλογικά, το ζητούμενο για το λαό είναι πώς στέκεται στα νέα μέτρα η Αριστερά, όπως κι αν την ορίσει κανείς.
Η άνοδος του ΠΑΣΟΚ ξανάφερε τις ταλαντεύσεις και τις αυταπάτες σε μεγάλη μερίδα της επίσημης αλλά και της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς. Το έργο έχει ξαναπαιχτεί. Το ΚΚΕ βολοδέρνει στην αναζήτηση ισορροπίας ανάμεσα σε μερίδα των μελών του που φαίνεται να ξανασκέφτεται το "τι ΠΑΣΟΚ, τι ΝΔ" αλλά και στην αδυναμία του να εμπλακεί στο κεντρικό πολιτικό πεδίο, αφού αποστρέφεται κάθε σκέψη ανάπτυξης μαζικού κινήματος. Ο Αλέξης, δένοντας τις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ στο γαιτανάκι της εποικοδομητικής κριτικής, αναζητά τρόπους να προωθήσει σε "θετική κατεύθυνση" τα άτολμα βήματα της νέας κυβέρνησης.
Από κοντά κι ένα τμήμα του εξωκοινοβουλίου που θέλει να ορίζεται ως επαναστατική Αριστερά αλλά αυτοαναιρείται ολοένα και συχνότερα από την πραγματικότητα, που επιμένει να λέει ότι όσο θα δυσκολεύουν οι συνθήκες για το λαό τόσο οι προτάσεις και η στάση του καθενός θα δοκιμάζονται αμείλικτα. Έτσι, αφού εκ των πραγμάτων “υλοποιήθηκε” το αίτημα-στόχος να πέσει η κυβέρνηση της ΝΔ, κάτι που υποτίθεται θα άνοιγε το δρόμο για αριστερότερη στροφή (δεν φανταζόμαστε βέβαια να θεωρείται ως τέτοια η άνοδος του εκλογικού τους σχήματος;!), το ΠΑΣΟΚ έρχεται να υιοθετήσει κι άλλα αιτήματα που εύκολα και άκριτα προβάλλονται απ΄ αυτόν το χώρο αλλά και απ' τη ρεφορμιστική αριστερά, όπως "την κρίση να πληρώσει το κεφάλαιο" ή, ακόμη παραπέρα, "να φορολογηθεί το κεφάλαιο". Αιτήματα που εύκολα μετατρέπονται από τους νέους κυβερνώντες σε βερμπαλισμούς, αιτήματα που αδυνατούν να δημιουργήσουν κινηματικές συσπειρώσεις αλλά λειτουργούν ως άλλοθι στα χέρια και στο λόγο της αστικής εξουσίας, γιατί προσανατολίζουν σε αδιέξοδες κατευθύνσεις μιας και αυταπατώνται ως προς την δυνατότητα αυτο....αναίρεσης(!!!) του κεφαλαίου πλην όμως αποτελούν και σπουδαίο πεδίο προτασεολογίας προς ...αντιμετώπιση (από ποιον και για ποιον) της κρίσης.
Η Αριστερά σήμερα οφείλει να σταθεί μέσα στους εργαζόμενους με αιτήματα (αυξήσεις, σταθερή και μόνιμη εργασία με πλήρη ασφάλιση, όχι στις απολύσεις, εργασιακά και δημοκρατικά δικαιώματα) που μπορούν να συσπειρώσουν ευρύτερες μάζες, που αντιπαρατίθενται άμεσα στις πολιτικές επιλογές των διαχειριστών της εξουσίας, που οικοδομούν κινήματα αντίστασης και όχι οραματικές επιβεβαιώσεις. Προπάντων με αιτήματα που κατεδαφίζουν όσες αυταπάτες άρχισαν να ξαναοικοδομούνται στη βάση των προπατορικών αμαρτημάτων που όλος αυτός ο χώρος κουβαλάει σχετικά με τις δυνατότητες και το ρόλο της σοσιαλδημοκρατίας και των λοιπών δημοκρατικών δυνάμεων.
Η θύελλα έχει ήδη έρθει και τσακίζει τα πιο φτωχά στρώματα. Εκείνο που δεν δείχνει να προετοιμάζεται είναι η αντίσταση σ' αυτήν και τούτο όχι επειδή ο κόσμος έχει αυταπάτες αλλά επειδή η Αριστερά λείπει κινηματικά αλλά και οραματικά. Εκεί καλούμαστε να δουλέψουμε.
