Από Προλεταριακή Σημαία:
Η βίαιη καταστολή της πορείας του Βύρωνα (και όχι μόνον αυτής) θέτει ζητήματα οργάνωσης της λαϊκής πάλης
Πραγματοποιήθηκε με μεγάλη μαζικότητα το Σάββατο 27/2 στο Βύρωνα η διαδήλωση καταγγελίας της δολοφονίας (με εννιά σφαίρες) του 25χρονου Νίκολας Τόντι και καταγγελίας της κρατικής τρομοκρατίας. Στην πορεία συμμετείχαν αντιεξουσιαστές από τους Πρόποδες του Υμηττού (είχαν την πρωτοβουλία του καλέσματος), δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ και του ΑΝΤΑΡΣΥΑ (που δεν ακολούθησαν την πορεία μέχρι το τέλος) και δυνάμεις του ΚΚΕ(μ-λ). Η διαδήλωση με τα συνθήματά της ανέδειξε ότι το «περιστατικό» που θέλουν να παρουσιάζεται σαν λάθος δεν είναι παρά μια ακόμη έκφραση της κρατικής τρομοκρατίας που επιβάλλεται σε βάρος των μόνιμων αποδεκτών της, του ίδιου του λαού, της νεολαίας, των μεταναστών και των εργαζόμενων. Κατήγγειλε την πολιτική του συστήματος, που μακραίνει τον κατάλογο των θυμάτων, χαρακτηρίζοντάς τα «περιστατικά» και «λάθη». Η διαδήλωση είχε απήχηση στον κόσμο του Βύρωνα, συνοικία με παράδοση στους πολιτικούς και ταξικούς αγώνες, καθώς αναδείκνυε την αναγκαιότητα της αντίστασης και της πάλης ενάντια στη φτώχεια, την καταστολή, την επίθεση του συστήματος ενάντια στα λαϊκά δικαιώματα.
Γι' αυτό και δέχτηκε την προσχεδιασμένη, συντονισμένη από διάφορες πλευρές, αιφνιδιαστική και ιδιαίτερα βίαιη επίθεση των ΜΑΤ λίγο πριν από την κατάληξή της στην πλατεία Μαρτάκη (Δεληολάνη) και μάλιστα σε σημείο όπου ήταν πιθανό να υπάρξουν νέα θύματα καθώς ήταν ιδιαίτερα δύσκολη η προστασία του κόσμου. Η επίθεση των ΜΑΤ, που συνοδεύτηκε από εκτεταμένη χρήση χημικών, άγριους ξυλοδαρμούς, προσαγωγές, συλλήψεις και εξακριβώσεις, χαρακτηρίστηκε από την ιδιαίτερα τρομοκρατική επέλαση μηχανών της ομάδας Δέλτα, από εκτεταμένο κυνηγητό διαδηλωτών από το Βύρωνα μέχρι το Καλλιμάρμαρο, μέσα σε κεντρικούς δρόμους και σε ώρα αιχμής, και από την έντονη αστυνομοκρατία διαρκείας του Βύρωνα και του Παγκρατίου.
Ο στόχος αυτής της επίθεσης ήταν να δημιουργηθεί κλίμα φόβου και τρομοκρατίας με αποδέκτες όχι μόνο τους διαδηλωτές αλλά και τον κόσμο της περιοχής που αντιδρούσε έντονα και αποδοκίμαζε την τρομοκρατία των δυνάμεων καταστολής, τις ύβρεις και τις απειλές τους προς κάθε διαμαρτυρόμενο. Η αστυνομία προσήγαγε τελικά 19 άτομα απ’ τους οποίους συνελήφθησαν οι 11. Οι 10 απ’ αυτούς κατηγορούνται για πλημμελήματα (οι 2 απ’ αυτούς βάσει και του λεγόμενου «κουκουλονόμου»), με έναν ανήλικο μαθητή ανάμεσά τους, ενώ ο ένας, ο οποίος είχε μάλιστα χτυπηθεί σοβαρά στο κεφάλι από τις δυνάμεις των ΜΑΤ, παραπέμπεται για κακούργημα. Για την αιτιολόγηση της απροκάλυπτης επίθεσης των δυνάμεων καταστολής στη διαδήλωση, καθώς και των συλλήψεων, επιστρατεύθηκαν ψεύδη ότι πραγματοποιήθηκε ρίψη βομβών μολότοφ και άλλων αντικειμένων.
Τα παραπάνω γεγονότα θέτουν σημαντικά ζητήματα: Σε μια περίοδο που είναι σε εξέλιξη η επίθεση του συστήματος, που θεωρούνται πιθανές οι αντιδράσεις του κόσμου, οι αντιστάσεις και οι διαδηλώσεις θα αντιμετωπίζουν την ένταση της καταστολής. Η στάση του καθενός, της κάθε πολιτικής δύναμης και του κάθε χώρου δεν μπορεί να κινείται έξω και πέρα από τη λογική της οργάνωσης, της πολιτικής έκφρασης και της περιφρούρησης του λαϊκού κινήματος, της υπεράσπισης των δικαιωμάτων του και των αγωνιστών του. Δεν υπάρχουν και δεν αναδεικνύονται πρωτοπορίες χωρίς τη σύνδεση με το λαϊκό κίνημα, χωρίς να είναι μέρος του. Κάθε στάση και συγκρότηση στο βαθμό που δεν ευνοεί τη μαζικοποίηση και την έκφραση σε πολιτικό επίπεδο των στόχων του κινήματος παραμένει έξω από αυτό. Η συμμετοχή δεν μπορεί να εξαντλείται ούτε στην έκφραση του θυμικού ή του περιορισμένου ακτιβισμού ούτε όμως να εξαρτάται από ενδοοργανωτικές αγκυλώσεις και λογικές στησίματος διακριτών «απαντήσεων» σε βάρος της μαζικής και κοινοδρασιακής απάντησης που έχει αποδειχτεί ότι μπορεί να υπάρξει πάνω σε συγκεκριμένους στόχους και σε συγκεκριμένους τόπους.
Σε τελική ανάλυση, στο μυαλό του καθενός θα πρέπει να κυριαρχεί ότι οι πορείες, οι καταλήψεις, οι οργανωμένες απαντήσεις και όποιες άλλες έμπρακτες μορφές αντίστασης γεννά η αναγκαιότητα της πάλης των εργαζομένων και της νεολαίας δεν γίνονται για να εκφραστούν οι οργανωτές τους αλλά για να αποτελέσουν τόπο έκφρασης ενός μαζικού πολιτικού κινήματος, τόπο διεκδίκησης και κατοχύρωσης δικαιωμάτων. Γι' αυτό και η στάση του καθενός θα κρίνεται από το κατά πόσο οικοδομεί πολιτικούς όρους που ανεβάζουν το επίπεδο της πάλης και της συγκρότησης του κινήματος σε όλα τα διακυβευόμενα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου