Τα προβλήματα στον ΣΥΝ ήταν ήδη πολλά πριν από τις εκλογές του περασμένου Οκτώβρη. Τότε που το σύστημα αποφάσισε ότι δεν ανέχεται τα κινηματικά… τερτίπια του και του προσδιόρισε νέα όρια στην πολιτική του και στη δράση του. Τότε που αποφασίστηκε πως ο ΣΥΡΙΖΑ μετέχει στις εκλογές υπό ενδεκαμελή (!) ηγεσία. Μετά τις εκλογές, ο ΣΥΝ αποφάσισε την «προγραμματική αντιπολίτευση» και ο Α. Τσίπρας ανέλαβε να διαμορφώσει τις νέες ισορροπίες που χρειαζόταν στο κόμμα του και να βρει και έναν κάποιο ρόλο στον ΣΥΡΙΖΑ, στο πλαίσιο αυτών των ισορροπιών και των αναδιαμορφούμενων ενδοκομματικών συσχετισμών.
Κεντρικό ερώτημα ήταν βέβαια το ερώτημα της πολιτικής τακτικής του κόμματος, που θα μπορούσε να συνοψιστεί στην ερώτηση «πού και πόσο ανοιχτά με το ΠΑΣΟΚ», ενώ κάποιες δυνάμεις εντός του ΣΥΝ αναζητούσαν όρους αναβίωσης του κυβερνητικού κινηματισμού της προηγούμενης περιόδου. Στη βάση αυτών των ζητημάτων αποφασίστηκε -κάθε άλλο παρά ομόθυμα- το επικείμενο έκτακτο συνέδριο του ΣΥΝ, κυρίως με την πίεση του Α. Τσίπρα που από τη θέση του προέδρου του κόμματος αισθανόταν περισσότερο την ανάγκη απάντησης στα ζητήματα αυτά, την ανάγκη διαμόρφωσης μιας πιο στέρεης δικής του βάσης μέσα στον ΣΥΝ. Ενδεχομένως προσέβλεπε στη δυνατότητα ενός συγκερασμού των αποκλίσεων που είχαν διαμορφωθεί, μιας και υπήρχε κοινή πολιτική βάση σε όλες τις απόψεις.