Παρίσι, Μάρτιος του 1871 Ο Λένιν για την Παρισινή Κομμούνα

Το ξημέρωμα της 18ης Μαρτίου του 1871, το Παρίσι σε κατάσταση πολιορκίας από τους Γερμανούς, αντιμετωπίζει την προδοσία. Ο λαός δεν θέλει να παραδώσει τα όπλα. Όμως ο Θιέρσος, έχοντας στα χέρια του την εκτελεστική εξουσία, ζητά από τους στρατηγούς Λεκόντ και Τομάς να μεταφέρουν τα κανόνια από την Μονμάρτη. Τα κανόνια της Μονμάρτης και της Μπελβίλ αποτελούσαν και τα τελευταία στοιχεία άμυνας του Παρισιού. Ο λαός εξεγείρεται και η κυβέρνηση στέλνει την εθνοφυλακή για την διατήρηση της τάξης. Όμως οι ταραχές εξαπλώνονται, οι εργάτες παίρνουν στα χέρια τους τα κανόνια και προς έκπληξη της Κυβέρνησης, το μεγαλύτερο μέρος της Εθνοφυλακής, αδελφώνεται με τους στασιαστές, προσφέροντας και τα δικά του όπλα στον αγώνα. Στήνονται οδοφράγματα και εκείνο το βράδυ συστήνεται η Κομμούνα του Παρισιού που θα κηρυχθεί επίσημα λίγες μέρες αργότερα, στις 26 Μαρτίου 1871. Ο Θιέρσος πανικοβάλλεται και διατάζει τη μεταφορά της Κυβέρνησης στις Βερσαλλίες.
Συνεχίζουμε με δύο κείμενα του Λένιν:

Μεταναστευτικό: Υπεράσπιση της ζωής και των δικαιωμάτων των μεταναστών ή χρησιμοποίησή τους ως «μοχλό πίεσης» προς την Ε.Ε.;

Η κατάσταση και οι εξελίξεις στο κολαστήριο της Αμυγδαλέζας ανέδειξαν ξανά το μεταναστευτικό ζήτημα, στη φάση της νέας διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛΛ αυτή τη φορά. Μετά τους νέους θανάτους και τις αυτοκτονίες μεταναστών, την ανάδειξη ξανά των άθλιων συνθηκών διαβίωσης και της ανύπαρκτης ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, τις εξεγέρσεις των κρατούμενων μεταναστών που βρίσκονται έγκλειστοι στα λεγόμενα Κέντρα Κράτησης μόνο και μόνο γιατί δεν διαθέτουν τα λεγόμενα «νομιμοποιητικά έγγραφα» ακολούθησε κοινή δήλωση των αναπληρωτών υπουργών «Προστασίας του Πολίτη» Γιάννη Πανούση και Μεταναστευτικής Πολιτικής Τασίας Χριστοδουλοπούλου (17/2) στην οποία υπήρχε η δέσμευση για το σταδιακό κλείσιμο της Αμυγδαλέζας, την απελευθέρωση απ΄ αυτό των λεγόμενων ευπαθών ομάδων (παιδιά, οικογένειες, ασυνόδευτοι ανήλικοι, έγκυοι, θύματα βασανιστηρίων) και τη μεταφορά τους σε «δομές φιλοξενίας», καθώς και όσων αιτούνται Ασύλου.

Κάτω η κυβερνητική πολιτική υποταγής στον ιμπεριαλισμό! Για τα δικά του δικαιώματα, με τις δικές του δυνάμεις να παλέψει ο λαός

Πλησιάζει τους δύο μήνες η ζωή της νέας συγκυβέρνησης στη χώρα και γίνονται μέρα με τη μέρα όλο και πιο φανερές οι δύο πλευρές στις οποίες βασίζει την παρουσία της και επιχειρεί να στήσει και να εδραιώσει την πολιτική της.
Από τη μια, σταθερά αναβαθμίζει την υποταγή της στις ιμπεριαλιστικές απαιτήσεις. Ήδη στο Γιούρογκρουπ της 9 Μάρτη –τις αποφάσεις του οποίου η κυβέρνηση χαρακτήρισε «καλές»!- (Α.σ.Γ: και τις οποίες σήμερα ξημερώματα επαναφέραμε στις ...ράγες μιας και είχαν εκτροχιαστεί!) έγινε το βήμα της άμεσης προώθησης της «τεχνικής διαπραγμάτευσης». Δηλαδή της μορφοποίησης συγκεκριμένων νέων μέτρων καταλήστευσης του λαού και της χώρας, στη βάση της απόφασης της 20ής Φλεβάρη και της ακατάπαυστα εμπλουτιζόμενης «λίστας Βαρουφάκη».

Ναι-νικήσαμεν!...Το άρθρο της Λιάνας Κανέλλη στον Κυριακάτικο Ριζοσπάστη.

Λιάνα Κανέλλη

Στο επικοινωνιακό επίπεδο της πολιτικής αντιπαράθεσης, αν γυρίσει κανείς το ιστορικό εμπειρικό ρολόι πίσω, θα βρει μια συγκλονιστική φραστική δημιουργική ασάφεια του τότε ηγέτη της Αλλαγής, το περίφημο «μη πόλεμος». Επιχείρημα που εξουδετέρωνε ως διπλούς πέλεκυς και την ειρήνη, και τον πόλεμο. Η επικοινωνιακή μετάλλαξη του ανθρώπινου DNA που είχε εγγράψει σ' όλη τη γη, και τη φρίκη του πολέμου και τις ωδίνες των κόπων της ειρήνης είχε άκρως πειστικές επιπτώσεις στην... ανάδερφο πατρίδα μας. ΕΟΚ, ΝΑΤΟ, συνδικάτα, βάσεις του θανάτου κ.λπ., καθόρισαν με ιδιαίτερη άνεση τις σχέσεις τους μαζί μας, έτσι ώστε να μένουν φεύγοντας, να τιμώνται υβριζόμενοι ως θεσμοί, να πλακώνει η μία μετά την άλλη συμφωνία πάνω στα κεφάλια μας με ευρύτερη κοινοβουλευτική συναίνεση.