
Παρά τα αδιέξοδα του αστικού πολιτικού προσωπικού αλλά και τη συνολική αμφισβήτηση του λαού απέναντι τους που εκδηλώνεται σε κάθε ευκαιρία, κανένα τμήμα αυτού του χώρου και αυτής της τάξης δεν είναι διατεθειμένο να ξεκόψει από τη βασική στρατηγική της επίθεσης στο λαό και της έντασης της εξάρτησης από τους ιμπεριαλιστές.
Η επίθεση, λοιπόν, του συστήματος δεν έχει προσωρινό χαρακτήρα. Δεν είναι μια παρένθεση που θα την διαδεχθούν η ανάκαμψη και η ανάπτυξη. Η επίθεση αυτή επιδιώκει να διαμορφώσει τους όρους της ζωής μας για τα επόμενα χρόνια.. Δεν έχει όρια που να εξαρτώνται από διεργασίες και ανακατατάξεις στο πλαίσιο του συστήματος.
Το μόνο όριο που μπορεί να συναντήσει είναι το τείχος που μπορεί να ορθώσει το μέτωπο πάλης των λαϊκών δυνάμεων. Γίνεται καθαρό ότι η οικοδόμηση αυτού του μετώπου πάλης είναι σήμερα η άμεση προτεραιότητα και αποτελεί όρο υπεράσπισης του δικαιώματος του λαού μας να ζήσει. Στην κατεύθυνση οικοδόμησης αυτού του μετώπου πρέπει να στοχεύσουν οι πιο επίμονες, συνεχείς, σοβαρές και αποφασιστικές προσπάθειές μας.
Από το 2003 το ΚΚΕ(μ-λ) επιχείρησε να μορφοποιήσει και να επεξεργαστεί την κατεύθυνση αυτή με την οποία αν και κινείται πιο συστηματικά από τότε. Η πρότασή μας απευθυνόταν στα κοινωνικά λαϊκά στρώματα, αυτά που σε μια πορεία μπορούν να συνενώσουν τις κινήσεις τους και τα πυρά τους προκειμένου να αντισταθούν και να ανατρέψουν την επίθεση.
Η πρότασή μας αυτή δεν προχώρησε αν και ήταν αντικειμενικά αναγκαία. Αν εξαιρέσουμε τις δυνάμεις και την επιρροή του ΚΚΕ(μ-λ) καμιά άλλη, μικρότερη ή μεγαλύτερη συλλογικότητα δεν ανταποκρίθηκε σε αυτό το καθήκον. Για χρόνια εισπράτταμε την απάντηση ότι είχαν «άλλες προτεραιότητες». Η πρόταση του μετώπου φαινόταν ανεπαρκής, αμυντική, χωρίς πολιτικό στίγμα κ.λπ.. Ήταν, βλέπετε, σε εξέλιξη τα μεγαλεπήβολα σχέδια για «λαϊκή εξουσία», για «μεγάλη Αριστερά», για «πόλο της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς», για «ενότητα των ομοϊδεατών».