Μπροστά στην Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ, που, όπως έχει ανακοινωθεί, θα πραγματοποιηθεί στις 27/28/29 Νοέμβρη, πυκνώνουν οι κινήσεις, οι αποφάσεις και οι προτάσεις από όλες τις πλευρές για τον «χαρακτήρα» του ΣΥΡΙΖΑ την επόμενη περίοδο.
Κεντρικό ζήτημα φαίνεται ότι αποτελεί η «κάρτα μέλους» που τόσο πολύ προβλήθηκε από τον Αλαβάνο και τις συνιστώσες που συντάχθηκαν μαζί του το προηγούμενο διάστημα. Γύρω από το ζήτημα της «κάρτας μέλους» γίνεται προσπάθεια να ξεκαθαριστεί η φυσιογνωμία του ΣΥΡΙΖΑ, στο κατά πόσο θα είναι μία «από πάνω» συμμαχία ή «ΣΥΡΙΖΑ των μελών». Φυσικά, η συζήτηση γύρω από την οργανωτική συγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ έχει και πολιτική σημασία για το πώς βλέπει η κάθε πλευρά την παρουσία του στις πολιτικές εξελίξεις και ιδιαίτερα σήμερα, που η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ανοίγει τις «πύλες της κόλασης» για τον εργαζόμενο λαό και τη νεολαία κάτω από τις επιταγές της ΕΕ.
Εχει ιδιαίτερη αξία να δούμε πώς βλέπει πολιτικά, κυρίως, την υπόθεση ΣΥΡΙΖΑ ο «κυρίαρχος του παιχνιδιού», η ηγεσία του Συνασπισμού, που στην πρόσφατη συνεδρίασή της καθόρισε την πρόταση που θα κάνει στη συνδιάσκεψη. Στην ομιλία του ο Τσίπρας έκανε σαφές προς κάθε κατεύθυνση το πώς αντιλαμβάνεται την «ανασύνθεση» της αριστεράς γενικότερα και του ΣΥΡΙΖΑ πιο συγκεκριμένα, επαναλαμβάνοντας τις «βασικές αρχές» που θεωρεί «εκ των ων ουκ άνευ»:
«Στην αρχή του δημοκρατικού δρόμου για το σοσιαλισμό.
Στην αρχή του ότι είμαστε η αριστερά των αγώνων αλλά και των προτάσεων.
Γιατί πιστεύουμε ότι μπορούν οι εργαζόμενοι να πετυχαίνουν νίκες και να βελτιώνουν τη θέση τους μέσα στον καπιταλισμό, πριν την έλευση της δευτέρας σοσιαλιστικής παρουσίας.
Στην αρχή του ευρωπαϊκού προσανατολισμού.
Διότι πιστεύουμε ότι η Ευρώπη είναι η ελάχιστη γεωγραφική περιοχή στην οποία οι εργαζόμενοι μπορούν να διεκδικήσουν ένα εναλλακτικό μοντέλο πολιτικής και το πέρασμα στο σοσιαλισμό.
Δεν την ξεχωρίζουμε από το σκοπό μας.
Από το σκοπό του σοσιαλισμού με δημοκρατία και ελευθερία.»
Τα παραπάνω, που αποτελούν την αποτυχημένη πλατφόρμα του «ευρωκομμουνισμού» και της γενικότερης ρεβιζιονιστικής στροφής μέσα στο κομμουνιστικό κίνημα, που οδήγησε στην ήττα και την παλινόρθωση, φιλοδοξούν να αποτελέσουν στοιχεία της «επαναθεμελίωσης» της αριστεράς της εποχής μας. Είναι προφανές ότι ο Τσίπρας και συνολικά η ηγεσία του ΣΥΝ, που αισθάνεται ενισχυμένη από το εκλογικό αποτέλεσμα, θέτει απαράβατους όρους προς όλους όσους θέτουν ζητήματα πολιτικής και οργανωτικής φυσιογνωμίας του ΣΥΡΙΖΑ. Η αποδοχή αυτή δεν αφορά μόνο το γενικότερο προσανατολισμό, αλλά καθορίζει και τη σημερινή πολιτική στάση του ΣΥΡΙΖΑ περί «προγραμματικής αντιπολίτευσης» στην κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Γιατί, όπως λέει και ο Τσίπρας, « …το ζητούμενο είναι μια εντελώς διαφορετική πολιτική. Ο μόνος τρόπος να αντιμετωπιστεί η βαθιά οικονομική κρίση είναι με μέτρα που θα ενισχύουν τα πιο αδύναμα κοινωνικά στρώματα και με στρατηγική που θα ενισχύει την απασχόληση.»
Η πρόταση της ηγεσίας του ΣΥΝ για τη σύσταση «επιτροπής διαλόγου» για τη φυσιογνωμία και τη διεύρυνση του ΣΥΡΙΖΑ προς δυνάμεις «του σοσιαλιστικού χώρου που αποδεσμεύονται από τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές που ασκεί η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, με άλλες κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις της Αριστεράς που δε συμμετέχουν μέχρι σήμερα στο ΣΥΡΙΖΑ, με δυνάμεις που κινούνται στον ευρύτερο οικολογικό χώρο.» είναι η άποψη που είχε διατυπώσει παλιότερα ο Τσίπρας και περικλείει, ουσιαστικά, τις δυνάμεις που προσβλέπει για να διαμορφώσει έναν πολιτικό σχηματισμό που θα μπορέσει να αναλάβει κυβερνητικές ευθύνες.
Οσοι σήμερα μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, εκτός Συνασπισμού, θεωρούν ότι δίνουν μία μάχη για έναν πραγματικά αριστερό προσανατολισμό έρχονται αντιμέτωποι με την πραγματικότητα που σήμερα έχει διαμορφωθεί τόσο πολιτικά όσο και οργανωτικά και το δίλημμα που ωμά τους τίθεται είναι υποταγή στην δεξιά ρεφορμιστική πολιτική ή αποχώρηση. Και αυτό το δίλημμα δεν απαντιέται παρά μόνο πολιτικά, μέσα στα μέτωπα της ταξικής πάλης που ανοίγονται σήμερα και όχι με κόλπα, χειρισμούς ή και εκβιασμούς. Ολη αυτή η κατάσταση μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ έχει οδηγήσει αρκετό αριστερό κόσμο στην απογοήτευση και στο περιθώριο να παρακολουθεί τους χειρισμούς των ηγεσιών, ενώ την ίδια περίοδο οι απαιτήσεις για την οικοδόμηση μετώπων αντίστασης μεγαλώνουν όσο κλιμακώνεται η επίθεση των δυνάμεων του συστήματος.
Η σημερινή κατάσταση στον ΣΥΡΙΖΑ δείχνει και την αντίληψη για τον χαρακτήρα της αριστεράς που έχει κυριαρχήσει μέσα σε αυτόν τον πολιτικό σχηματισμό. Η αντίληψη ότι η αριστερά θα ανασυγκροτηθεί μέσα από συμφωνίες και «σώματα» και όχι μέσα στους λαϊκούς – εργατικούς αγώνες που είναι αναγκαίο να δοθούν σήμερα θα είναι μόνιμη πηγή κρίσης προσανατολισμού για όσους την αποδέχονται και συνεχίζουν να κινούνται με βάση αυτή. Οι συμφωνίες, η αντιπαράθεση, η κοινή δράση είναι διαδικασίες κινήματος και όχι «ιερατείων», μακριά και έξω από τον κόσμο που υποτίθεται αφορούν. Η παραχώρηση από την μεριά της ηγεσίας του ΣΥΝ της ιδιότητας του «μέλους», η οργανωτική ανασυγκρότηση και η «πλουραλιστική» εκπροσώπηση αποτελούν ανώδυνα στοιχεία αφού έχει «εξασφαλιστεί» το κύριο, που είναι το πολιτικό περιεχόμενο.
Από Προλεταριακή Σημαία 630, 21/11/09
.jpg)
