Της Λιάνας Κανέλλη
16 Νοεμβρίου 1973
Ωραία παιδιά με τα μεγάλα μάτια σαν εκκλησιές
χωρίς στασίδια
ωραία παιδιά δικά μας με τη μεγάλη θλίψη
των ανδρείων
αψήφιστοι, όρθιοι στα Προπύλαια στον πέτρινο
αέρα, έτοιμο χέρι, έτοιμο μάτι
πώς μεγαλώνει το μπόι, το βήμα κι η παλάμη
του ανθρώπου
17 Νοεμβρίου
Βαριά σιωπή διάτρητη απ' τους πυροβολισμούς,
πικρή πολιτεία,
αίμα, φωτιά, η πεσμένη πόρτα, ο καπνός, το ξύδι,
ποιος θα πει περιμένω μέσα απ' το μέσα μαύρο.
Μικροί σχοινοβάτες με τα μεγάλα παπούτσια
μ' έναν επίδεσμο φωτιά στο κούτελο,
κόκκινο σύρμα, κόκκινο πουλί και το μοναχικό
σκυλί στ' αποκλεισμένα προάστια
ενώ χαράζει η χλωμότερη μέρα πίσω απ' τα
καπνισμένα αγάλματα
κι ακούγεται ακόμη η τελευταία κραυγή
διαλυμένη στις λεωφόρους
πάνω απ' τα τανκς μέσα στους σκόρπιους
πυροβολισμούς.
Πώς μπορείτε λοιπόν να κοιμάστε; πώς μπορείτε
λοιπόν να κοιμάστε ;
.....
