Η προστασία της ατομικής υγείας πρέπει να είναι υπόθεση του κράτους
Θα μπορούσα να απαντήσω με μια φράση και να καταδείξουμε τη διαφορά μας με την κυβέρνηση, με όλη την πολιτική που ακολουθείται και από τις προηγούμενες κυβερνήσεις. Απ' τη στιγμή - για παράδειγμα - που η ικανότητα του ανθρώπου προς εργασία, η εργατική δύναμη του ανθρώπου είναι εμπόρευμα - μισθώνεται, προσλαμβάνεται, απολύεται, νοικιάζεται, χρησιμοποιείται με όλες τις μορφές - είναι πολύ φυσικό, στη διαδικασία του εμπορεύματος να εντάσσονται και οι ανάγκες του, η Υγεία, η Παιδεία κλπ. Δεν θα αναλύσω όμως αυτό. Δε θα συμφωνήσουμε καθόλου, έχουμε μέγιστες ιδεολογικές, θεωρητικές διαφορές.
Η Υγεία είναι εμπόρευμα. Οχι ότι πρέπει να είναι εμπόρευμα, αλλά είναι. Αντικειμενικά σήμερα έτσι είναι. Και αναφέρω το εξής παράδειγμα: Πληρώνει ο εργαζόμενος εισφορά; Κρατιέται από το μισθό του; Δε θα σταθώ, αν ο μισθός του είναι μεγάλος ή μικρός, αλλά ο εργαζόμενος δεν πληρώνεται για όλη την προσφορά του. Ενα μέρος είναι δωρεάν προσφορά, δεν πληρώνεται για ολόκληρο. Πληρώνει λοιπόν κρατήσεις; Πληρώνει. Ενα αυτό. Πληρώνει συμμετοχή στα φάρμακα; Δε θα πω το φακελάκι. Επιβαρύνεται με την Υγεία;