Τα αποτελέσματα των εκλογών της 6ης Μάη, όπως φάνηκε και από τις αντιδράσεις των βασικών κέντρων εξουσίας κυρίως εκτός (αλλά και εντός) Ελλάδας, αποτέλεσαν ένα σοβαρό πλήγμα στο πολιτικό σύστημα διαχείρισης του ιμπεριαλισμού και της άρχουσας τάξης. Απέδειξαν ότι αυτός ο χιλιοβασανισμένος αλλά και αγωνιζόμενος λαός, όχι μόνο δεν είναι … χαζός και χαϊβάνι (που, όπως λένε διάφοροι, ενώ τον κοροϊδεύουν οι πολιτικοί αυτός στο τέλος πάει και τους ψηφίζει) αλλά και δείχνει διατεθειμένος να χειραφετηθεί από την πολιτική επιρροή των βασικών αστικών κομμάτων. Κυρίαρχο υπόβαθρο πάνω στο οποίο πάτησαν αυτές οι τάσεις και που εκφράστηκαν στις εκλογές, ήταν οι συνεχείς, μαζικές και μαχητικές αντιστάσεις και αγώνες που αναπτύχθηκαν ιδιαίτερα τα τελευταία δύο χρόνια σε κάθε γωνιά της Ελλάδας. Χωρίς την ενεργή συμμετοχή της πλειοψηφίας του λαού στο μαζικό κίνημα και στην πάλη είναι βέβαιο ότι το εκλογικό αποτέλεσμα θα ήταν εντελώς διαφορετικό, και σίγουρα όχι τόσο … πρωτόγνωρο.
Γι’ αυτό και την επομένη των εκλογών, στη βάση αυτής της διαπίστωσης, το σύστημα συνολικά – και σε αυτό περιλαμβάνω και τις κεντροαριστερές ή «αριστερές» δυνάμεις τύπου ΣΥΡΙΖΑ, ΔΗΜΑΡ, Οικολόγους κλπ., έσπευσε να καλουπώσει το πολιτικό σκηνικό (μετεκλογικό και προεκλογικό) σε αυστηρά κοινοβουλευτικά και εκλογικά πλαίσια. Σαφής η προσπάθεια να παραμείνει ο λαός καθηλωμένος και στο περιθώριο των εξελίξεων, να ξεθωριάσει ο πρωταγωνιστικός του ρόλος στους αγώνες της διετίας, να μετατραπεί σε απλό ψηφοφόρο και θεατή ενός «νέου»(;;;) πολιτικού σκηνικού που στηνόταν.