Πέρασε, λοιπόν, και το ασφαλιστικό, κλείνοντας και αυτόν τον κύκλο της βάρβαρης επίθεσης του συστήματος στα δικαιώματα λαού και νεολαίας. Εναν κύκλο που δε χαρακτηρίστηκε από τις μαζικές κινητοποιήσεις του προηγούμενου (του Μάη), ούτε και από τα τόσο φανερά προβλήματα που εκείνος δημιούργησε τόσο στο ΠΑΣΟΚ, όσο και στη ΝΔ.
Τις αιτίες γι’ αυτό θα πρέπει να τις αναζητήσουμε στην κατάσταση του εργατικού-συνδικαλιστικού κινήματος και τη γενικότερη κατάσταση της αριστεράς. Μιας αριστεράς διαφόρων τάσεων και αποχρώσεων, που κάθε μια χωριστά αλλά και όλες μαζί είναι πολύ λίγες μπροστά σε αυτό που απαιτούν οι καιροί, μπροστά σε αυτό που έχει ανάγκη ο λαός μας.
Η τελευταία έκφραση αυτής της αδυναμίας είναι η άποψη που συζητήθηκε, προπαγανδίστηκε και έγινε και αφορμή για κάποιες κινητοποιήσεις, ότι στόχος είναι να πιεστούν οι ταλαντευόμενοι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ και να μην ψηφίσουν το ασφαλιστικό, δημιουργώντας, έτσι, σοβαρό πρόβλημα και στην κυβέρνηση και στην εξέλιξη της επίθεσης συνολικά.
Το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας στη βουλή θα μπορούσε να είναι αρκετό επιχείρημα για να αποκαλύψει τις αυταπάτες των υποστηρικτών αυτής της θέσης. Το ΠΑΣΟΚ όχι μόνο δεν είχε απώλειες (πέραν των τριών ήδη διαγραμμένων), αλλά είχε και επιπλέον βοήθεια από τους δυο διαγραμμένους της ΝΔ. Ομως, ακόμα και να μην ήταν έτσι το αποτέλεσμα, η θέση αυτή δεν είναι απλώς λανθασμένη, είναι επικίνδυνη.
Το ΠΑΣΟΚ δεν περνάει χωρίς κλυδωνισμούς την επίθεση που διεξάγει ως κυβέρνηση. Τις τελευταίες ημέρες είχε διαχυθεί ένα κλίμα σημαντικών διαφωνιών, οι οποίες ίσως να έφταναν ακόμα και σε ανοιχτή καταψήφιση του ασφαλιστικού από κάποιους βουλευτές και μάλιστα αρκετούς ώστε να δημιουργηθεί ακόμα και θέμα εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση. Το πρόβλημα αυτό ήταν υπαρκτό και ανάγκασε το ΠΑΣΟΚ να εκβιάσει ανοιχτά τους βουλευτές του χαρακτηρίζοντας (το ίδιο) ως ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση τη θετική ψήφο στο ασφαλιστικό.
Οπως είναι, όμως, αλήθεια και το ότι η μόνη ανοιχτή διαφωνία που εκφράστηκε ως τώρα ήταν αυτή των τριών, διαγραμμένων πλέον, η οποία εκφράστηκε στην ψηφοφορία που ακολούθησε τη μεγάλη απεργία στις 5 Μάη.
Προφανώς, σε μια αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία οι αποφάσεις μπορεί να παίρνονται στα πραγματικά κέντρα εξουσίας, όμως πρέπει να επικυρώνονται από τη βουλή. Αυτό επιτάσσει η ίδια η ουσία του πολιτικού συστήματος και έτσι μόνο μπορούν να τηρηθούν οι, ούτως ή άλλως εύθραυστες, πολιτικές ισορροπίες στον καπιταλισμό. Αρα, ακόμα και μια νίκη του λαϊκού κινήματος συχνά μπορεί να περνά και από τη βουλή, στην οποία θα εκφράζονται τα πλήγματα που έχει δεχτεί το σύστημα και οι πολιτικοί του εκφραστές.
Από αυτό μέχρι το να διοργανώνονται κινητοποιήσεις στα πολιτικά γραφεία των βουλευτών για να τους πιέσουν να μην ψηφίσουν το ασφαλιστικό υπάρχει τεράστια απόσταση! Τα μικρά, έστω, ρήγματα που προκλήθηκαν μετά τις 5 Μάη προκλήθηκαν επειδή ο κόσμος βγήκε στους δρόμους και διεκδίκησε τα δικαιώματά του κι έδειξε, έτσι, τα δόντια του στο σύστημα κι όχι γιατί απαίτησε από τους βουλευτές να μην ψηφίσουν το μνημόνιο!
Το σύστημα έχει βάλει μπροστά μια επίθεση χωρίς προηγούμενο. Και είναι αποφασισμένο να την προχωρήσει μέχρι το τέλος. Στην πορεία του αυτή είναι διατεθειμένο να κάνει τα πάντα. Οχι μόνο να πιέσει, να εκβιάσει ή και να παρακάμψει ακόμα και τις ίδιες του τις διαδικασίες. Αλλά ακόμα και να λερώσει τα χέρια του με αίμα.
Είναι, λοιπόν, πολύ επικίνδυνο να θεωρείται ότι θα βρεθούν εκείνοι οι αδύναμοι κρίκοι του οι οποίοι αν πιεστούν μπορεί να του δημιουργήσουν προβλήματα. Γιατί έτσι καλλιεργείται μια λογική που βάζει μπροστά τα πρόσωπα και όχι τις τάξεις, τα συμφέροντά τους και τις πολιτικές τους. Που δεν αναγνωρίζει πως ο λαός θα πρέπει να παλέψει πρώτα για να κρατήσει τα δικαιώματα που του αφαιρούνται βίαια και ότι το αν αυτό θα φέρει διαγραφές στο ΠΑΣΟΚ ή τη ΝΔ, ακόμα και αν θα ρίξει την κυβέρνηση θα είναι επειδή θα έχει πιεστεί συνολικά η αστική τάξη και τα αφεντικά της και όχι προσωπικά κάποια στελέχη της.
Χώρια που τέτοιες απόψεις αποπροσανατολίζουν γιατί αφήνουν το περιθώριο να θεωρηθεί ότι και μέσα στο σύστημα υπάρχουν κοινωνικά ευαίσθητοι πολιτικοί, οι οποίοι μπορεί να κάνουν τη διαφορά. Και γιατί όχι, συμπληρώνουμε εμείς, να κάνουν και την …κυβερνητική διαφορά αν μαζευτούν πολλοί …ευαίσθητοι μαζί!
Ο λαός έχει απέναντί του ένα σύστημα αποφασισμένο, χωρίς να έχει στο πλάι του μια αριστερά εξίσου αποφασισμένη. Αυτό είναι το πρόβλημα που θα μας ταλαιπωρήσει για αρκετό καιρό ακόμα, μέχρι ο ίδιος ο λαός με την πάλη του να αλλάξει τα δεδομένα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου