«Ουδείς εξαιρείται» από την γκιλοτίνα! Γράφει ο Νίκος Μπογιόπουλος στον Ριζοσπάστη.

Ακούστε τους, ακούστε πώς ουρλιάζουν:

«Ουδείς εξαιρείται του νόμου»!

Αλλά όλοι αυτοί του «μαύρου μετώπου» που μιλούν για το «νόμο που άπαξ και ψηφίστηκε ουδεμία αντίρρησις νοείται» (!), νομίζετε ότι απευθύνονται μόνο στους εργαζόμενους στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς; Λάθος!

• Απευθύνονται σε όλη την κοινωνία που... «πρέπει να συμμορφωθεί»! Τι λένε: Οτι αφού τα μνημόνια τα έκαναν νόμους, αφού τις φορολεηλασίες τις έκαναν νόμους, αφού τη λαϊκή χρεοκοπία την έκαναν νόμο, αφού τις μειώσεις μισθών τις έκαναν νόμους, ακόμα κι αν αύριο ψηφίσουν με νόμο πως κάθε οικογένεια, εκτός από τους φόρους, τα εισοδήματα, τη σύνταξη θα καταβάλλει στο ΔΝΤ και τα πρωτότοκα τέκνα της, τότε ουδείς θα πρέπει να αντιδρά, διότι θα... «το λέει ο νόμος»!

Οταν όλα αυτά τα επίλεκτα μέλη του κλαμπ της πιο παρασιτικής συντεχνίας, της συντεχνίας των βιομηχάνων, των τραπεζιτών, των εφοπλιστών και των «νταβατζήδων», μιλούν για τις «συντεχνίες» όπως έπραξε προχτές ο κ. Σαμαράς, και όπως πριν είχε πράξει ο Παπανδρέου, και όπως πριν είχε πράξει ο Σημίτης, και όπως πριν είχε πράξει ο Μητσοτάκης, δεν απευθύνονται μόνο στους εργαζόμενους στα ΜΜΜ.

• Απευθύνονται σε όλη την κοινωνία, στην κοινωνία των καταπιεσμένων, στην κοινωνία της φτώχειας και της απελπισίας, την οποία θέλουν να συκοφαντήσουν. Να την «παθητικοποιήσουν». Να την «κομματιάσουν». Να την καταστήσουν έρμαιο του «διαίρει και βασίλευε». Να «ξεμοναχιάσουν» το κάθε τμήμα της. Να το απομονώσουν και αφού θα του έχουν στερήσει τις εφεδρείες της κοινωνικής αλληλεγγύης να το τσακίσουν. Ετσι, με την ίδια μέθοδο, θέλουν να καθυποτάξουν, τελικά, όλη την «κατατεμαχισμένη» κοινωνία.

Οταν όλα τα φερέφωνα των «αφεντικών», αυτοί που δε δίνουν δεκάρα για την «ταλαιπωρία» της ανεργίας, για την «ταλαιπωρία» της ανέχειας, για την «ταλαιπωρία» των χαρατσιών, για την «ταλαιπωρία» της πείνας, μιλούν για την «ταλαιπωρία της κοινωνίας» από τους απεργούς και αντιπαραθέτουν στο «δικαίωμα της απεργίας» το... «δικαίωμα στην εργασία» - ποιοι; αυτοί που έφτασαν την ανεργία στο 30%! - δεν απευθύνονται στους εργαζόμενους στα ΜΜΜ.

• Απευθύνονται στην ταλαίπωρη κοινωνία, η οποία πάνω από έναν αιώνα μετά την εξέγερση στο Σικάγο θα πρέπει να «ρυθμίσει» τη συνείδησή της, ώστε να μη θεωρεί πια ότι «η δουλειά είναι δικαίωμα». Να ξεχάσει ότι ο αξιοπρεπής μισθός είναι δικαίωμα. Να μάθει ότι «δικαίωμα» είναι η απεργοσπασία (!), να μάθει να βλέπει την εργασία σαν... «προνόμιο». Σαν... «παραχώρηση». Σαν... φιλάνθρωπη «προσφορά». Να μάθει να δέχεται αδιαμαρτύρητα κάθε νέα περικοπή του μισθού της, για την οποία οφείλει κιόλας να δοξολογεί τον καλοκάγαθο καπιταλιστή που από το ξεροκόμματο της αφαίρεσε «μόνο» το... μισό.

Και φυσικά:

Οταν έμβλημα της πολιτικής τους έφτασαν να καθιστούν τις νυχτόβιες επιδρομές των ΜΑΤ, την απειλή της ... φυλάκισης(!), όταν ποινικοποιούν ως «κακούργημα» τις κινητοποιήσεις, όταν ομολογούν πως οι Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου και οι επιστρατεύσεις κατά των απεργών αποτελούν έναν εκσυγχρονισμό των... γραφειοκρατικών διατάξεων της χούντας (!),

σίγουρα δε μιλούν στους εργαζόμενους των ΜΜΜ.

• Απευθύνονται σε όλο το λαό, του κουνούν ως «γκαουλάιτερ» του κεφαλαίουτο δάκτυλο της καταστολής, τον απειλούν με τον πιο χυδαίο, τον πιο ιταμό, τον πιο απροκάλυπτο τρόπο, ότι ή θα γίνει ραγιάς να τους προσκυνάει ή θα τον... ξεκάνουν!

***

Ο πόλεμος, επομένως, που έχουν εξαπολύσει είναι καθολικός.

Τα «νταϊλίκια» του Σαμαρά θα ήταν ανάξια να γίνουν ακόμα και γελοιογραφία, αν δεν επρόκειτο για τον γραβατοφορεμένο «τσαμπουκά» μιας πρωτοφανούς πολιτικής αγριότητας που

αφορά τους εργαζόμενους στα ΜΜΜ, όπως χτες αφορούσε τους ναυτεργάτες, όπως προχτές αφορούσε τους δημόσιους υπάλληλους, όπως αντιπροχτές αφορούσε τους αγρότες, όπως κάθε μέρα αφορά τους εργάτες.

*

Αν αυτός ο καθολικός πόλεμος ενάντια σε κάθε τμήμα της κοινωνίας δεν πάρει καθολική απάντηση μέσα από ένα κοινό μέτωπο εργαζομένων, αυτοαπασχολούμενων, φτωχής αγροτιάς, βιοτεχνών, μικρεμπόρων,

που σημαίνει λαϊκή συμμαχία, συμπόρευση, συστράτευση και αλληλεγγύη ανάμεσα σε όλα τα στρώματα που υφίστανται την εκμετάλλευση και τη φτωχοποίηση,

αν κόντρα στο «σφάξε με αγά μου ν' αγιάσω» δεν πάρει σάρκα και οστά το «ο ένας για όλους και όλοι για έναν»,

τότε,

τα υποκινούμενα της πλουτοκρατίας μπορεί κι αυτά να φύγουν νύχτα, όπως οι προηγούμενοι, αλλά προηγουμένως θα έχουν αφανίσει έναν ολόκληρο λαό κάτω από τις «ερπύστριες» των «νόμων του κεφαλαίου», που πράγματι από τις «γκιλοτίνες» του «δεν εξαιρείται κανείς».

Γράφει:

ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Πηγή: Ριζοσπάστης