ΜΕΡΙΚΑ ΚΡΙΣΙΜΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΚΑΙΡΟΥ ΜΑΣ

Είναι εύλογο και κατανοητό για μια σειρά δυνάμεις της Αριστεράς να δυσκολεύονται να πάρουν συγκεκριμένη θέση σε κρίσιμα ζητήματα. Συχνά άλλωστε η βιασύνη δεν βοηθά. Αλλοτε πάλι, όταν οι πολιτικές εξελίξεις και οι απαιτήσεις της ταξικής πάλης δεν θέτουν το συγκεκριμένο ζήτημα επί τάπητος, τότε μπορεί να είναι πιο χρήσιμη η αποφυγή δέσμευσης με μια θέση που οι επόμενες συγκυρίες μπορεί να την κάνουν άκαιρη ή άστοχη. Κάτι τέτοιο δεν είναι ντε και καλά καιροσκοπισμός ή οπορτουνισμός.
Επειδή η αναφορά μας έχει να κάνει με τα λεγόμενα εθνικά ζητήματα, θα θυμίσουμε τη θέση του ΣΥΝ το 1991 στο Μακεδονικό. Δεν δίστασε τότε να συμπαραταχθεί με τον αστικό αντιδραστικό πολιτικό κόσμο και να συμμετάσχει στα εθνικιστικά συλλαλητήρια, ενώ αργότερα με ευκολία έκανε ανάποδη τούμπα για να προσαρμοστεί στις απαιτήσεις του κοσμοπολιτισμού της υποτέλειας που είναι η βασική ιδέα και γραμμή συγκρότησης του «έθνους» της αστικής τάξης. Πολύ περισσότερο δεν λείπουν οι τούμπες και οι κωλοτούμπες των βασικών κομμάτων της αστικής τάξης που άλλωστε συνάδουν με τον εξαρτημένο χαρακτήρα της.

Καμιά εθνική στρατηγική και κανένας άλλος ειρμός δεν υπάρχει στην πολιτική της αστικής τάξης πέρα από τη σταθερή προσήλωση στο δόγμα «ανήκουμε στη Δύση» και τη σταθερή αγωνία να κρατά τον εχθρό λαό στο πολιτικό περιθώριο, μιας και οι μανούβρες της συχνά (όπως σήμερα) την εκθέτουν, άλλοτε την κάνουν άκρως αντιδραστική και επικίνδυνη, ενώ συχνά έχει οδηγηθεί και σε ήττες χάριν των προστατών της.
Ο εξαρτημένος χαρακτήρας δεν είναι κάτι το συγκυριακό για την ελληνική αστική τάξη. Από άποψη οικονομικής διάρθρωσης, ιστορικότητας, κουλτούρας, πολιτικής και ιδεολογικής συγκρότησης, σχέσεων τόσο με ανταγωνιστικές αστικές τάξεις όσο και με τους ιμπεριαλιστές, αλλά και στη σχέση της με το λαό, η αστική τάξη κινείται σταθερά στο πλαίσιο της εξάρτησης. Και αυτό δεν της το επιβάλλει κυρίως το μικρό μέγεθος ούτε βέβαια στέκει η προσχηματική φιλολογία της ψωροκώσταινας που η ίδια έχει παράξει. Θα κλείσουμε αυτό το κεφάλαιο λέγοντας ότι αφού οι εξελίξεις διεθνώς αποκαλύπτουν περίτρανα πως ο καπιταλισμός βρίσκεται στο ιμπεριαλιστικό του στάδιο και σαπίζει και άλλο τόσο περίτρανα αποκαλύπτονται οι ανισομετρίες, οι ανισότιμες συναλλαγές, η λεηλασία χωρών και οι ωμές ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, ας ψαχτούν απ’ αυτούς που μέχρι χθες μιλούσαν για παγκοσμιοποίηση και ιμπεριαλιστική Ελλάδα αυτοί τουλάχιστον που συνεχίζουν να έχουν αριστερή τσίπα.
Εμείς σ’ αυτή τη φάση θα τολμήσουμε χωρίς να νιώθουμε καθόλου επάρκεια ν’ ανοίξουμε τη συζήτηση, όσο μπορούμε τουλάχιστον, σε κάποια ζητήματα που οι εξελίξεις τα κάνουν κρίσιμα και σύντομα μπορεί να γίνουν φλέγοντα και καθοριστικά για τη ζωή και το μέλλον του λαού μας και την ίδια την ύπαρξη του κινήματός του.

Τα λεγόμενα εθνικά ζητήματα
Μιλάμε για κάποια από τα λεγόμενα εθνικά ζητήματα που ανοίγουν και απαιτούν ξεκάθαρη τοποθέτηση από το αριστερό κομμουνιστικό κίνημα. Είναι τέτοια, όπως έχουμε ξαναγράψει, τα ζητήματα των ΑΟΖ και αυτά κυρίως στη σύμπλεξή τους με τη συμμαχία Ελλάδας-Κύπρου- Ισραήλ σε μια περίοδο που τίθεται και ξανατίθεται με ολοένα και πιο επικίνδυνους όρους η πολεμική απειλή ΗΠΑ-Ισραήλ ενάντια στο Ιράν, ενώ είναι ήδη σε εξέλιξη με μεγάλη πιθανότητα κλιμάκωσης από πλευράς ιμπεριαλιστικής επέμβασης το μακελειό στη Συρία. Στο συγκεκριμένο ζήτημα, με έναν τρόπο έχει ήδη τοποθετηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ ή τουλάχιστον έχει δείξει σαφή δείγματα γραφής τόσο με την καλοκαιρινή συνάντηση με τον Πέρες όσο και με τη σχετική αρθρογραφία στην «Αυγή» από τη Ρένα Δούρου και άλλα υψηλόβαθμα στελέχη του. Βέβαια υπήρξαν και δεν ήταν ασήμαντες οι αντιδράσεις από τον κόσμο του και γενικότερα κατακραυγή από οργανώσεις της Αριστεράς.
Το ΚΚΕ με απόφαση του Π.Γ. στις 18/9 κάνει μια αξιόλογη προσέγγιση στα ζητήματα των πολεμικών κινδύνων στην περιοχή, αν εξαιρέσει κανείς τη συνεχιζόμενη αποστροφή του στις εξεγέρσεις των αραβικών λαών. Θεωρεί πάνω σ’ αυτό ότι οι εξελίξεις στην Τυνησία και στην Αίγυπτο το δικαιώνουν στην από την αρχή εχθρική στάση του που τα έβλεπε όλα σχεδιασμένα και υποκινούμενα από τον ιμπεριαλισμό. Ας είναι, αν και το ζήτημα είναι πολύ σοβαρό και δείχνει τη γνωστή αντίληψη του ΚΚΕ για το ρόλο των μαζών, τις εξεγέρσεις και οτιδήποτε είναι έξω από τις προδιαγραφές του. Δεν έχει το ΚΚΕ το ίδιο πρόβλημα με μια σειρά αδελφά του κόμματα, όπως παλιότερα το ιρακινό Κ.Κ. ή το ΑΚΕΛ σήμερα, τα οποία συνειδητά συνεργάζονται με τον ιμπεριαλισμό…
Ας είναι και πάλι, για να σταθούμε καταρχάς στο αξιόλογο μέρος της τοποθέτησης του Π.Γ. του ΚΚΕ που όντως επισημαίνει σωστά τους κινδύνους και διατυπώνει φραστικά τη θέση «να δυναμώσει η πάλη για ν’ αποτραπεί κάθε εμπλοκή, κάθε συμμετοχή της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους». Ταυτόχρονα και πολύ σωστά κάνει λόγο για το συμφέρον των λαών της περιοχής στον κοινό αντιιμπεριαλιστικό, αντιμονοπωλιακό αγώνα.
Ομως για κάτι τέτοιο απαιτείται πρώτα πρώτα ξεκαθάρισμα κάποιων ζητημάτων και ύστερα βέβαια να δούμε ποιες είναι οι συνέπειες και τα καθήκοντα των διαπιστώσεων και διατυπώσεων. Θα ήμαστε ευτυχείς από την πλευρά μας αν διαπιστώναμε ότι το ΚΚΕ έχει πάψει να υποτιμά ή να θεωρεί ανύπαρκτο το ζήτημα της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και της ανάλογης πάλης του λαού μας. Και αυτό γιατί η μόνη στόχευση για το μαζικό κίνημα που μπορεί σήμερα να δέσει με σχέση αλληλοτροφοδότησης τον αγώνα για δουλειά και δικαιώματα με τον αγώνα για ειρήνη και δημοκρατία είναι η στόχευση για σπάσιμο των δεσμών της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης τόσο από Ε.Ε. όσο και από το ΝΑΤΟ με τις τρόικες, τις βάσεις και όλα τα συμπαρομαρτούντα που απειλούν άμεσα και από κάθε άποψη τη ζωή και το μέλλον του λαού μας. Και εδώ φυσικά δεν αρκούν φραστικές διατυπώσεις που μάλιστα αλληλοαναιρούνται. Εκείνο που χρειάζεται από το αριστερό κίνημα είναι σαφής τοποθέτηση και απόφαση για πάλη και σύγκρουση με το καθεστώς της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης με όρους μαζικού κινήματος. Και δυστυχώς το ΚΚΕ δεκαετίες τώρα μας έχει δείξει πως έχει κακή σχέση με τέτοια πράγματα.
Σ’ ό,τι αφορά την Αριστερά και το λαό, όμως, το ζήτημα της αντιιμπεριαλιστικής πάλης με στόχο το σπάσιμο των δεσμών της εξάρτησης μπαίνει με επιτακτικό τρόπο. Αυτός ο στόχος γίνεται αναγκαίος για την πολιτική συγκρότηση και το δυνάμωμα των λαϊκών αντιστάσεων και βέβαια δένεται με την προοπτική της επανάστασης και του σοσιαλισμού, για όσους επιμένουν στ’ αλήθεια να την πιστεύουν και να την υπηρετούν. Οι ίδιοι οι εκπρόσωποι του ιμπεριαλισμού και οι ντόπιοι υποτελείς τους τονίζουν πλέον ότι η ελληνική κρίση πρέπει ν’ αντιμετωπιστεί με πολιτικούς και γεωπολιτικούς όρους. Ομονοούν ντόπιοι και ξένοι δυνάστες του λαού μας ότι ο λαός μας πρέπει σε κάθε περίπτωση να οδηγηθεί σε βαθιά φτώχεια και εξαθλίωση. Παράλληλα ενισχύουν από κάθε άποψη τον εκφασισμό που μια μόνο πλευρά του είναι η δράση των σύγχρονων ταγματασφαλιτών, την ίδια ώρα που μέσα από την κρίση και τα συντρίμμια της οικονομίας βλέπουν ξανά ρόλους για τη χώρα (δηλαδή για το κεφάλαιο και τη ληστρική αστική τάξη) αν σταθεί «σωστά» στις κρίσιμες γεωπολιτικές συγκρούσεις που εξελίσσονται στην περιοχή.
Σίγουρα έρχονται δύσκολες και επικίνδυνες μέρες για το λαό μας, όπως άλλωστε και για όλους τους λαούς της περιοχής. Ηδη η κατάσταση, αν δεν είναι τραγική, είναι ιδιαίτερα άσχημη. Ούτε τα Βαλκάνια ανοικοδομούνται, όπως μας είπαν, ούτε η χώρα μας συγκλίνει με τον ευρωπαϊκό βορρά, ούτε η ειρήνη και η δημοκρατία απλώνονται στη Μέση Ανατολή. Αντίθετα, τα καραβάνια των ξεριζωμένων πυκνώνουν πλέον και από τη χώρα μας.

Οι λαοί δεν έχουν ανάγκη από προστάτες
Σ’ αυτό το πράγματι καταθλιπτικό τοπίο, το μόνο παρήγορο και η μόνη ελπίδα είναι η υπαρκτή δυνατότητα να δυναμώσουν οι λαϊκές αντιστάσεις στη χώρα μας και όχι μόνο. Τούτο τον καιρό το μαζικό κίνημα, παρά τις μεγάλες ελλείψεις και τις δυσκολίες, μπορεί να μπει σε τροχιά ανάπτυξης. Είναι ανόητο, όταν δεν γίνεται συνειδητά από αυτούς που δεν αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους, να μπαίνει προϋπόθεση για μια κοινή απεργιακή συγκέντρωση τάχα το αντί- Ε.Ε. πλαίσιο. Η προχθεσινή απεργιακή συγκέντρωση είχε κατακτημένο από πλευράς λαού με αποφασιστικό τρόπο την αντίθεση στα νέα μέτρα. Αυτό ήταν και είναι σπουδαίο και οι αριστεροί που δεν θέλουν να κοροϊδεύουν και να απομονώνονται από το λαό οφείλουν να το στηρίξουν με ολόψυχη κοινή δράση, έξω από υποκειμενισμούς και τεχνικούς διαχωρισμούς.
Από κει και πέρα, εξίσου σπουδαίο είναι μέσα στα μεγαλειώδη λαϊκά συλλαλητήρια και σε κάθε μορφή λαϊκής κινητοποίησης οι αριστεροί και κομμουνιστές να προβάλλουν την αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση κόντρα στη φιλο-ιμπεριαλιστική και όχι μόνο φιλο-Ε.Ε. στάση του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ταυτόχρονα και ενάντια σε ψευτοπατριωτικές–εθνικιστικές φωνές που συνειδητά ή ασυνείδητα στρώνουν το έδαφος στους Καμένους και στη Χρυσή Αυγή. Να τονίσουμε εδώ πως και οι πιο ακραιφνείς πατριδοκάπηλοι στη χώρα μας κάθε άλλο παρά αμφισβητούν το πλαίσιο της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης. Ισα ίσα, η υποτέλεια στη Δύση και η καλλιέργεια εχθρότητας για τα θύματα του ιμπεριαλισμού είναι η σύγχρονη εθνική ιδέα που ταιριάζει γάντι στη μετατροπή της χώρας σε προκεχωρημένο φυλάκιο των Αμερικανονατοϊκών και του Ισραήλ.
Σ’ αυτόν τον τόπο ο λαός έχει ιστορική μνήμη και όσο συνεχίζει ν’ αντιστέκεται θα κατακτά συνεχώς και περισσότερο τη δυνατότητα να διακρίνει τόσο τους εχθρούς όσο και τους ψεύτικους και τους πραγματικούς φίλους του. Φτάνει οι τελευταίοι να γίνουν πιο αποφασιστικοί. Ας ευνοήσουμε λοιπόν τις λαϊκές αντιστάσεις. Ας ενισχύσουμε την αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση στο μαζικό κίνημα. Κάτι τέτοιο επιτυγχάνεται με διατύπωση ξεκάθαρων θέσεων ενάντια στην ιμπεριαλιστική εξάρτηση στο πλαίσιο «οι λαοί δεν έχουν ανάγκη από προστάτες», «έξω η τρόικα - έξω οι βάσεις – έξω ΝΑΤΟ και Ε.Ε.»
Ταυτόχρονα ο λαός μας δεν πρέπει να υποταχτεί στον εθνικισμό της υποτέλειας, στον ιμπεριαλισμό που προωθείται μέσα από την κοσμογονία των ΑΟΖ και των υδρογονανθράκων. Η ΑΟΖ ξεκινά από τη μεριά του Ιονίου, μα το κρίσιμο ζήτημα είναι στο Καστελόριζο όπου σχεδιάζεται το ισραηλινό καλώδιο ή ακόμη και αγωγός φυσικού αερίου.
Στην περιοχή της νοτιοανατολικής Μεσογείου χύνεται ήδη αίμα και μυρίζει πολύ περισσότερο μπαρούτι. Ο μόνος τρόπος για να υπερασπιστεί ο λαός μας την ειρήνη είναι η άρνησή του να σύρεται στα βρόμικα σχέδια των ΗΠΑ-Ε.Ε., του ΝΑΤΟ και του Ισραήλ.
Ο λαός μας και οι λαοί της περιοχής ζουν ήδη τη λεηλασία του κεφαλαίου, ντόπιου και ξένου, στον πλούτο των χωρών τους και ξέρουν πως δεν αξίζει να σφαχτούν για τα συμφέροντα των ντόπιων και ξένων δυναστών τους. Γνώριμος είναι ο ρόλος του ΝΑΤΟ και των ΒΑΣΕΩΝ αλλά και του ιμπεριαλιστικού μαντρόσκυλου της περιοχής, του Ισραήλ. Ολοένα και πιο γνώριμη γίνεται και η Ε.Ε. και οι νέοι της άνεμοι. Αρκεί όλα αυτά να τολμήσουν κάποιοι από την Αριστερά να τα θέσουν σ’ ένα συνεκτικό πλαίσιο ταξικής αντιιμπεριαλιστικής κατεύθυνσης και να αποφασίσουν να ενισχύσουν και να μπολιάσουν μ’ αυτό τις μαζικές λαϊκές αντιστάσεις που οι λαοί δεν έχουν το περιθώριο, παρά τους αρνητικούς συσχετισμούς, να σταματήσουν ούτε στη χώρα μας ούτε σε καμιά άλλη χώρα.
Για ειρήνη, δουλειά, δημοκρατία, για την υπεράσπιση της ζωής και του δίκιου μας, αδιάλλακτος αγώνας – αντίσταση στη βάρβαρη επίθεση του κεφαλαίου. Αδιάλλακτος αγώνας για σπάσιμο των αλυσίδων της εξάρτησης. Κοινός αγώνας με τους ξεριζωμένους μετανάστες και τους γύρω λαούς. Πόλεμος στον πόλεμο των ιμπεριαλιστών!