Ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου του ΣΥ.ΡΙΖ.Α για τον ένα χρόνο από το κίνημα των πλατειών.

Πριν από ένα χρόνο, κι ενώ όλα έδειχναν πως η πολιτική του Μνημονίου προχωράει χωρίς ιδιαίτερες κοινωνικές αντιστάσεις, οι πλατείες της Ελλάδας γέμισαν με κόσμο.

Αφορμή στάθηκε η αντίστοιχη κινητοποίηση των Ισπανών Αγανακτισμένων, που είχε προηγηθεί κατά λίγες μέρες. Πολύ γρήγορα φάνηκε, ωστόσο, πως δεν επρόκειτο απλώς για  ένα πυροτέχνημα. Οι πλατείες, με κέντρο την Πλατεία Συντάγματος, παρέμειναν γεμάτες σχεδόν όλο το καλοκαίρι.

Το ζήτημα δεν είναι αριθμητικό, αν και ο αριθμός των ανθρώπων που ενεπλάκησαν σε αυτή τη διαδικασία ήταν πρωτόγνωρος.

Εξίσου πρωτόγνωρη ήταν και η διάρκεια των κινητοποιήσεων. Υπάρχουν όμως και μερικά ουσιαστικά στοιχεία που δεν μπορούμε να ξεχνάμε. Από την πρώτη μέρα κιόλας έπεσε στο τραπέζι η ιδέα μιας λαϊκής συνέλευσης. Από τότε κάθε βράδυ εκατοντάδες- και αρκετές φορές χιλιάδες- άνθρωποι συγκεντρώνονταν και συζητούσαν για τα προβλήματά τους και για πιθανές λύσεις. Γύρω από τη Συνέλευση στήθηκε μια σειρά θεματικών ομάδων, αλλά και ένα ζωντανό εργαστήρι αυτό-οργάνωσης.

Ο ΣΥΡΙΖΑ και η ριζοσπαστική αριστερά εν γένει, δεν θα μπορούσε να λείπει από μιας τέτοιας κλίμακας κοινωνική διαδικασία. Βρέθηκε εκεί όχι για να προσφέρει αφ’ υψηλού καθοδήγηση και συμβουλές, αλλά γιατί οι αριστεροί και οι αριστερές είναι οργανικό κομμάτι των κοινωνικών αγώνων.

Η κινητοποίηση μεγάλων κομματιών της κοινωνίας- ειδικά των περιθωριοποιημένων, όπως οι άνεργοι και οι υποαπασχολούμενοι- άνοιξε το δρόμο για την επανανοηματοδότηση της έννοιας της συλλογικότητας και για μια ριζική αμφισβήτηση του κυρίαρχου πολιτικού πλαισίου. Οι πλατείες άνοιξαν το δρόμο των ανατροπών που ζούμε σήμερα και στο θεσμικό επίπεδο.

Η πολιτική του Μνημονίου και των κομμάτων που το στήριξαν ξεκίνησε να ξηλώνεται εκείνες τις μέρες του καλοκαιριού που εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές αρνήθηκαν να φύγουν από το Σύνταγμα αν και δέχονταν τόνους χημικών και πρωτοφανή βία. Μια συζήτηση για τις Πλατείες σήμερα δεν έχει χαρακτήρα επετειακό ή νοσταλγικό. Είναι ο καλύτερος οδηγός για το πώς πρέπει να προχωρήσει η Αριστερά από εδώ και πέρα.