Στον Καραμανλή πήρε τρία ολόκληρα χρόνια για να εμφανιστεί στη ΔΕΘ ανθρώπινο ράκος που δυσανασχετούσε ακόμη και με τις κάθε άλλο παρά απρόσμενες ερωτήσεις και κοιτούσε το ρολόι του περιμένοντας να τελειώσει το μαρτύριο. Στον Παπανδρέου δεν χρειάστηκε ούτε ένας χρόνος.
Πέρυσι τον Σεπτέμβρη, μιλώντας ως εν αναμονή πρωθυπουργός, άγγιξε κατά κοινή παραδοχή το ανώτερο σημείο της πολιτικής του καριέρας, υποδεικνύοντας έτσι και στους επικοινωνιολόγους το «κρυμμένο μυστικό» της λαϊκής απήχησης: Οι φιλολαϊκές εξαγγελίες, η υπόσχεση βελτίωσης των όρων ζωής των εργαζομένων. Φέτος ο Γιωργάκης θύμιζε τον παλιό του καλό εαυτό: άβολο ακόμη και μέσα στο κουστούμι που φοράει, ανήμπορο να κρύψει την μυθιστορηματικών διαστάσεων πολιτική απάτη που συνόδευσε την άνοδο και την πτώση του, με το μυαλό του να είναι στο προηγούμενο ή το επόμενο ταξίδι και, απαντώντας στις όχι και τόσο δύσκολες ερωτήσεις, να ξεφουρνίζει την μια διαφημιστική κοινοτοπία μετά την άλλη. Σαν να παρακολουθούσες διάλειμμα για διαφημίσεις. Και να σκεφτεί κανείς ότι προηγήθηκε δουλειά για να ξεστομίσει τόσες πομφόλυγες!
Το σημαντικότερο όλων ωστόσο ήταν η θρησκευτική και απαρέγκλιτη προσήλωση στο μνημόνιο, η δογματική επιμονή σε μια πολιτική που έχει μετατρέψει το εργατικό δίκαιο σε λευκό πίνακα και την Ελλάδα σε μεταμοντέρνα αποικία χρεοκοπημένων τραπεζών όπως είναι το ευρωπαϊκό χρηματοπιστωτικό σύστημα που αποφασίζει πλέον για τους μισθούς και τις συντάξεις μας. Τόσο με την ομιλία του το απόγευμα του Σαββάτου, όσο και με τη συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε την Κυριακή, το μήνυμα που έστειλε ήταν πως το μνημόνιο και η απαρέγκλιτη εφαρμογή των οδηγιών της τρόικας αποτελούν τη μοναδική δέσμευση που αναλαμβάνει. «Αποθανέτω η ψυχή μου μετά του μνημονίου», με άλλα λόγια…
Αρχι-ευνούχος σε μια κυβέρνηση επικίνδυνων και πρόθυμων για όλα μικρών ευνούχων ο Γιώργος Παπανδρέου, σίγουρα θα απόλαυσε την κοσμοπολίτικη άνεση που του λείπει στην Αθήνα, λίγες μέρες αργότερα, όταν επισκέφθηκε τις Βρυξέλλες για να συμμετάσχει στη Σύνοδο Κορυφής των 27. Αυτό που έγινε εκεί είναι πραγματικά αμίμητο. Θα μεταφέρεται για χρόνια ως ανέκδοτο της υποτέλειας και του κόμπλεξ κατωτερότητας των ελλήνων πολιτικών όταν βρίσκονται σε διεθνή επαφές και προσπαθούν να το ξεπεράσουν υπερακοντίζοντας τους εκπροσώπους του ιμπεριαλισμού σε αντιδραστικότητα και δίνοντας πάντα περισσότερα από αυτά που τους ζητούν. Μόνο και μόνο για να δείξουν ότι είναι ίδιοι με αυτούς. Τοποθετούμενος λοιπόν ο Γιωργάκης επί των προτάσεων του Βερολίνου, για την θεσμοθέτηση ενός συστήματος ποινών εναντίον όσων χωρών τα δημοσιονομικά ελλείμματα υπερβαίνουν το 3% του ΑΕΠ, συμφώνησε πλήρως! Γαλλία και Ισπανία, να σημειωθεί, επειδή φοβούνται για το μέλλον τους διατύπωσαν και κάποιες επιφυλάξεις για τους γερμανικούς όρους. Ο δικό μας όμως… βράχος! Συμπλήρωσε μάλιστα πως αν υπήρχε αυτό το σύστημα, που προβλέπει χρηματικά πρόστιμα μέσω της περικοπής επιδοτήσεων και αφαίρεση του δικαιώματος ψήφου, τότε η Ελλάδα δεν θα είχε φθάσει εδώ που έφθασε σήμερα. Μα καλά, δεν του έχει πει κανείς ότι στην Ελλάδα εισρέουν κάθε χρόνο περίπου 4 δισ. ευρώ από τα κοινοτικά ταμεία, που αντιστοιχούν στο 2% του ΑΕΠ; Πρόκειται για χρήματα που δεν μας τα χάρισαν, δεν αποτελούν προϊόν δικής μας επαιτείας ή δικής τους φιλανθρωπίας αλλά το τίμημα που πλήρωσε η Γερμανία για να γίνει ανεκτή η εξάρθρωση της ελληνικής γεωργίας και η αποβιομηχάνιση. Προϊόν σκληρών διαπραγματεύσεων προηγούμενων δεκαετιών τα ποσά αυτά, παρά τους απεχθείς όρους που τα συνοδεύουν και τις εθνικές συμμετοχές που δεσμεύουν ή το γεγονός ότι αποτελούν ενέσεις στο κεφάλαιο, ενισχύουν παρόλα αυτά την ρευστότητα και αυξάνουν τον κύκλο εργασιών. Η απότομη περικοπή τους (δεδομένου ότι τα δημοσιονομικά ελλείμματα της Ελλάδας δεν πρόκειται να συρρικνωθούν στο βαθμό που παράγονται από τις δομικές στρεβλώσεις της ευρωζώνης, οπότε θα είμαστε από τους πρώτους που θα φάνε την καμπάνα) θα δημιουργήσουν ένα χαοτικό, μη αναπληρώσιμο κενό στην ελληνική οικονομία, που θα την καταδικάσει σε χρόνιο μαρασμό. Αυτό επιδιώκει ο Γιωργάκης;
Σε αυτό το περιβάλλον η κυβέρνηση φαίνεται από παντού να κερδίζει: Ένας ανασχηματισμός που επιστρατεύει όλες τις γενεές, τις πολιτικές τάσεις και τα βαρωνάτα του κυβερνώντος κόμματος εξαπολύοντας έτσι το όλον ΠΑΣΟΚ κατά των εργαζομένων που επιθυμούν την ανατροπή του μνημονίου. Ο ασφυκτικός έλεγχος των μέσων ενημέρωσης και προσωπικά των δημοσιογράφων που επιβάλει μια καταθλιπτική πολιτική συναίνεση και το κλείσιμο όλων των αρμών απ’ όπου θα μπορούσε να βγει η αγανάκτηση. Μια αντιπολίτευση που απρόθυμη να αβαντάρει την οργή κατά του μνημονίου αφήνει συνεχώς τη… δουλειά στη μέση και δεν πείθει. Και έρχεται πάνω σε αυτά η δήλωση του Γιωργάκη από το Εθνικό Συμβούλιο που χαρακτηρίζει δημοψήφισμα τις εκλογές, έστω κι αν πρόσθεσε ότι είναι δημοψήφισμα για τον Καλλικράτη, η οποία ενισχύει τους φόβους ότι το ΠΑΣΟΚ δεν θα υποστεί το πλήγμα που του αξίζει στις περιφερειακές εκλογές.
Η πραγματικότητα ωστόσο είναι εντελώς διαφορετική. Το ΠΑΣΟΚ διανύει την πορεία μη αντιστρεπτής φθοράς που χαρακτηρίζει όλα τα κόμματα εξουσίας πριν παραδώσουν στον επόμενο. Ο χρόνος του μετράει δηλαδή αντίστροφα. Οι τριβές που υπάρχουν στο εσωτερικό του συνεχώς αυξάνονται. Μετά την άρνηση πολλών στελεχών να κατέβουν για περιφερειάρχες (Τ. Μπιρμπίλη, Κ. Μπατζελή, Γ. Μαγκριώτη) ήρθε η άρνηση άλλων να συμμετάσχουν στην κυβέρνηση (Γ. Φλωρίδης, Ηλ. Μόσιαλος) και την εβδομάδα που μας πέρασε η άρνηση του Μιλτ. Παπαϊωάννου να αναλάβει γραμματέας της Κοινοβουλευτικής Ομάδας, στη θέση του Χρ. Παπουτσή που ανέλαβε επικεφαλής των δυνάμεων καταστολής. Η εκχώρηση πρωθυπουργικών αρμοδιοτήτων στον Γ. Ραγκούση (που δεν έχει καν εκλεγεί βουλευτής, καθώς μπήκε στη Βουλή από το παράθυρο του ψηφοδελτίου επικρατείας, όπως και ο έτερος ισχυρός πόλος εξουσίας, ο Γ. Παπακωνσταντίνου) θα απογειώσει την καμαρίλα και τον πόλεμο χαρακωμάτων μεταξύ υπουργών. Η διαπάλη του Θ. Πάγκαλου με τον Χ. Παμπούκη σχετικά με τις επενδύσεις, που δεν κρύβει τίποτε παραπάνω από την δόξα για το ποιος θα φέρει περισσότερα χρήματα στην Ελλάδα(!), αποτελεί τροχιοδεικτική βολή για την πορεία που θα ακολουθήσουν οι σχέσεις στο εσωτερικό της κυβέρνησης. Αιτία δε, δεν θα είναι οι προσωπικοί ανταγωνισμοί, όσο ένα βαθιά ολιγαρχικό, προσωπαγές και απονομιμοποιημένο σύστημα διακυβέρνησης που επέβαλε στην πράξη ο Παπανδρέου, το οποίο του επιτρέπει μεν να κάνει διακοπές 365 μέρες το χρόνο είτε με το κουστούμι του στις διεθνείς πρωτεύουσες είτε με την μπαντάνα επάνω στο κανό στις ελληνικές παραλίες, ως ζητούμενό του ωστόσο έχει την επιβολή της πιο σκληρής οικονομικής πολιτικής, χωρίς ενδοιασμούς και καθυστερήσεις. Είναι αυτή ακριβώς η πολιτική που ανάγκασε τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ το προηγούμενο Σαββατοκύριακο να μείνουν κλεισμένα στο ξενοδοχείο και να μην βγουν στα μαγαζιά της Θεσσαλονίκης για να μην τους βρίσει ο κόσμος και να μη φάνε κι αυτοί κανένα παπούτσι στο κεφάλι όπως παραλίγο να φάει ο Γιωργάκης – μια επίθεση που όσο κι αν υποβαθμίστηκε από τα μέσα ενημέρωσης του χάλασε το προφίλ. Το επόμενο βήμα τους θα είναι να χτίσουν μια πράσινη ζώνη, όπως οι Αμερικάνοι στο Ιράκ, για να μπορούν να κυκλοφορούν ανενόχλητοι και να μην κινδυνεύουν από επιθέσεις απλών ανθρώπων που χάνουν τη δουλειά τους ή τη σύνταξή τους.
Οι έριδες το επόμενο διάστημα θα κορυφωθούν, καθώς το ξεδίπλωμα της αντιλαϊκής επίθεσης θα μεγεθύνει το κενό που χωρίζει την κυβέρνηση από την κοινωνία και η αμφισβήτηση των «από κάτω» θα εκφράζεται με τους πιο διαφορετικούς και απρόσμενους τρόπους στη συνοχή των «από πάνω». Η ατζέντα άλλωστε θα είναι καυτή ακόμη και μέχρι τις περιφερειακές εκλογές, παρότι τα μεγάλα κεφάλαια (παιδεία, νέα εισπρακτικά μέτρα) θα ανοίξουν μετά το Νοέμβρη, όπως ζήτησε ο Παπανδρέου από τους υπουργούς του, έτσι ώστε η περίοδος μέχρι τις εκλογές να είναι όσο το δυνατόν πιο ήπια πολιτικά, χωρίς συγκρούσεις. Για το επόμενο διάστημα ξεχωρίζουν: Ξεπούλημα του ΟΣΕ στους ιδιώτες και συρρίκνωση του έργου του, άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων για να μπορέσει το μεγάλο κεφάλαιο να διεισδύσει σε τομείς όπου κυριαρχούσε η μικρή ιδιοκτησία (μεταφορές, φαρμακεία, κ.α.), διάλυση της δημόσιας υγείας υπό την επίκληση της ανάγκης μείωσης του κόστους και πάνω απ’ όλα η διαμόρφωση του προϋπολογισμού για το 2011. Μέσα στον Οκτώβρη αναμένεται να δοθεί στη δημοσιότητα το πρώτο του σχέδιο, αφού πρώτα το ελέγξουν ΔΝΤ και ΕΕ.
Βρυξέλες και Αθήνα ήδη ανησυχούν για το ενδεχόμενο μιας μεγάλης κοινωνικής έκρηξης που θα του αναγκάσει να τα πάρουν όλα πίσω. Το δήλωσε καθαρά ο Όλι Ρεν την προηγούμενη εβδομάδα. Σε μας επαφίεται να το κάνουμε πράξη.
Πηγή :www.prin.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου