Αλέκα Παπαρήγα : Δεν έχουμε δικαίωμα να κάνουμε ούτε έναν πόντο πίσω Αποσπάσματα από την ομιλία της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ χτες στο Περιστέρι.

Σε συγκέντρωση του Κόμματος στο θέατρο Πολιτών στο Περιστέρι μίλησε χτες η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα. Ακολουθούν αποσπάσματα από την ομιλία της.

***

Σε λίγες μέρες διεξάγεται το 19ο Συνέδριο του Κόμματός μας που είναι προγραμματικό Συνέδριο. Υστερα δηλαδή από 17 χρόνια αποφασίσαμε ότι έπρεπε να ξαναδούμε το πρόγραμμα, παίρνοντας υπόψη ότι μέσα στα 17 χρόνια που μεσολάβησαν απ' το προηγούμενο πρόγραμμα, υπάρχουν εξελίξεις σημαντικές, και μόνο να σκεφτεί κανείς τα τελευταία 4 χρόνια, απ' το 2009 μέχρι σήμερα, απ' το 2008 στην ουσία που ξέσπασε η κρίση, πόσα πράγματα έχουν συμβεί καταλαβαίνουμε ότι δεν μπορεί να μένουμε στα ίδια.

Το πρόγραμμα του Κόμματος πρέπει να στηρίζεται στις εξελίξεις.

Πρόγραμμα για το ΚΚΕ σημαίνει η επεξεργασία της στρατηγικής και της τακτικής του, όταν διαμορφωθούν συνθήκες επαναστατικής κατάστασης, όταν τίθενται δηλαδή στην ημερήσια διάταξη το ζήτημα της σοσιαλιστικής επανάστασης, πώς πρέπει το Κόμμα να κινηθεί και πώς θα πρέπει να έχει όσο γίνεται απ' τα πριν, χωρίς βεβαίως λεπτομέρειες και πράγματα που δεν μπορεί να τα προβλέψει, πώς βλέπει την επικράτηση της επανάστασης και την οικοδόμηση της σοσιαλιστικής κοινωνίας.

Ενδεχομένως ένας απλός άνθρωπος που είναι άνεργος σήμερα, που πεινάει, που η σύνταξή του δεν του φτάνει, μια οικογένεια που έχει πολλούς ανέργους, μια οικογένεια που δεν ξέρει τι θα της ξημερώσει αύριο, αναρωτιέται αν το ΚΚΕ κάνει αυτό που πρέπει, εξετάζοντας τι θα γίνει σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης, όταν μπαίνει στην ημερήσια διάταξη το πέρασμα στο σοσιαλισμό. Και μία τέτοια απορία την καταλαβαίνουμε. Ομως για μας, κι άλλωστε αυτό είναι καθαρό απ' το 1918 που ιδρύθηκε το Κόμμα, το ΚΚΕ έχει λόγο ύπαρξης ακριβώς γιατί παλεύει για το σοσιαλισμό, πράγμα που δεν το εμποδίζει καθόλου μα καθόλου, ίσα ίσα το κάνει αξιόμαχο Κόμμα, να παλεύει για τα καθημερινά προβλήματα του λαού, να παρεμβαίνει σε συγκεκριμένες φάσεις και στιγμές που πρέπει το λαϊκό κίνημα όχι απλώς να πραγματοποιεί αγώνες, αλλά να συντάσσει τις δυνάμεις και να επιτίθεται ορμητικά.

Απ' το 1918 μέχρι σήμερα δε λείψαμε από κανέναν αγώνα, δεν είμαστε πίσω και στο παραμικρό αίτημα, επομένως για μας δεν έχει καμία αντίφαση η πάλη για τα καθημερινά προβλήματα με την πάλη για το σοσιαλισμό. Και ιδιαίτερα σήμερα, έχει πάρα πολύ μεγάλη σημασία, ο απλός εργαζόμενος, αυτός που δε συμμετέχει ενεργά στον πολιτικό αγώνα, ενδεχομένως και στο συνδικαλιστικό, να κατανοήσει ότι δεν μπορεί να διαχωρίζει κανείς το χτες, το σήμερα, απ' το αύριο.

Για παράδειγμα, απ' τη στιγμή που ζούμε σε συνθήκες κρίσης και η κρίση βαθαίνει στην ευρωζώνη, δεν έχει καμία σημασία να σκεφτεί κανείς, τι είναι η ΕΕ, απ' την πρώτη στιγμή που ιδρύθηκε σαν ΕΟΚ, δεν πρέπει να πάρει υπόψη τι του είχαν πει για την ΕΕ και πώς εξελίχτηκε σήμερα; Δεν πρέπει να σκεφτεί σήμερα ο απλός άνθρωπος που απεχθάνεται το φασισμό και τον πόλεμο και καλά κάνει, να σκεφτεί γιατί μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο ενώ όλοι έλεγαν ποτέ πια φασισμός και ποτέ πια πόλεμος, είχαμε δεκάδες τοπικούς πολέμους με εκατοντάδες χιλιάδες θύματα;

Θεωρούμε ότι σήμερα, πολύ περισσότερο, η μεγάλη πλειοψηφία του λαού πρέπει να εμπιστευτεί τις εκτιμήσεις ή τουλάχιστον να σκύψει και να μελετήσει και να απασχοληθεί με τις εκτιμήσεις και τις προβλέψεις του ΚΚΕ. Για παράδειγμα, βάζουμε το ερώτημα: Ηταν προετοιμασμένος ο εργαζόμενος λαός, στο σύνολό τους τα εργατικά λαϊκά στρώματα, να αντιμετωπίσουν αυτή τη βαθιά οικονομική καπιταλιστική κρίση και την επιθετικότητα που απέκτησε το σύστημα να περνάει μέσα σε ένα βράδυ μέτρα τραγικά που να αλλάζουν τη ζωή μας μέσα σε λίγους μήνες; Δεν ήταν προετοιμασμένος ο λαός, ούτε ψυχολογικά, ούτε ιδεολογικά, ούτε πολιτικά, ούτε οργανωτικά.

Και θα ήταν εντελώς απροετοίμαστος αν δεν υπήρχε το ΚΚΕ, το οποίο βεβαίως όσο μπορούσε, σε όσους έφτανε η φωνή του και επιδρούσε και η δράση του, είχε προετοιμάσει ένα πρωτοπόρο κομμάτι της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων και τουλάχιστον υποδεχτήκαμε τα μέτρα της κρίσης με αγώνες, με απεργίες, ορισμένα τα καθυστερήσαμε, τα είχαμε καθυστερήσει και πριν το ξέσπασμα της κρίσης. Αλλά συνολικά ο λαός δεν ήταν έτοιμος και ιδεολογικά και πολιτικά και οργανωτικά να αντιμετωπίσει αυτό το κύμα της κρίσης, το οποίο κρατάει, θα κρατήσει.

Κανένας λαός της Ευρώπης δεν ήταν έτοιμος. Χωρίς να ευλογάμε τα γένια μας, στην Ελλάδα το εργατικό λαϊκό κίνημα αναδείχτηκε πιο ισχυρό, συγκριτικά με τις άλλες χώρες της Ευρώπης, εδώ έγιναν οι περισσότερες κινητοποιήσεις, οι πιο μαζικές, χωρίς να υποτιμούμε σε καμία περίπτωση κινητοποιήσεις που έγιναν σε άλλες χώρες. Στην Ισπανία η πρώτη απεργιακή κινητοποίηση έγινε μετά το ξέσπασμα της κρίσης και είχε να γίνει πάνω από 20 χρόνια πανισπανική απεργία, ενώ χειρότερα μέτρα υπήρχαν και πριν.

Αντικειμενικά ώριμο το πέρασμα στο σοσιαλισμό

Επομένως, το ΚΚΕ στο διάστημα της κρίσης και παίρνοντας υπόψη οπωσδήποτε τις σημερινές πιεστικές ανάγκες να αποκρούσει ο λαός μια επίθεση ή εν πάση περιπτώσει να συγκεντρώσει δυνάμεις, να βρεθεί σε αντεπίθεση, μελετάει ακριβώς και το σύστημα και το ζήτημα όταν δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις που κυρίως είναι αντικειμενικές να μπει στην ημερήσια διάταξη η σοσιαλιστική επανάσταση, το Κόμμα να είναι έτοιμο. Και όχι μόνο το Κόμμα, αλλά πρέπει να είναι έτοιμο ένα όσο γίνεται μεγαλύτερο μέρος του λαού. Ακριβώς σήμερα, ενώ υπάρχει αναγκαιότητα και αντικειμενικά έχει ωριμάσει το πέρασμα στο σοσιαλισμό, ωστόσο δεν έχει μπει στην ημερήσια διάταξη το ζήτημα αυτής της αλλαγής, αυτής της επανάστασης.

Η πείρα έχει δείξει ότι ακριβώς αφού θέλεις να βαδίζουν τα πράγματα μπροστά πρέπει να είσαι προετοιμασμένος και όχι να τρέχεις από πίσω. Το Κόμμα μας π.χ. ήταν προετοιμασμένο ιδεολογικά και πολιτικά για την αντιμετώπιση της οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης, δε βρεθήκαμε απροετοίμαστοι. Απόδειξη ότι αμέσως ρίξαμε συνθήματα και γενικά και ειδικά κατά θέμα, βεβαίως δεν μπορούμε να υπερβούμε έναν αρνητικό συσχετισμό δύναμης, ούτε δρούμε μόνοι μας, αλλά σκεφτείτε να μην είχαμε προετοιμαστεί για την καπιταλιστική κρίση, για την ευρωπαϊκή ενοποίηση.

Είμαστε υποχρεωμένοι, μιλώντας για το σοσιαλισμό να μην ξεχάσουμε ότι στα τέλη της δεκαετίας του '80 ξεκίνησε η καπιταλιστική παλινόρθωση στις σοσιαλιστικές χώρες. Αυτά δεν μπορούμε να τα αφήσουμε να λυθούν μετά από 50 χρόνια, δεν μπορείς να μιλάς για σοσιαλισμό έτσι γενικά κι αφηρημένα.

Επομένως το προγραμματικό συνέδριο του Κόμματος έχει πολύ μεγάλη σημασία και γι' αυτό έχει συγκεντρώσει και περίτεχνη και γι' αυτό και πιο αβυσσαλέα επίθεση του αντιπάλου, ιδιαίτερα των ιδεολογικών μηχανισμών του, του χώρου του οπορτουνισμού και γι' αυτό έχουν αναπτυχθεί και με σύγχρονο τρόπο νέα όπλα επίθεσης στο Κόμμα.

Οταν έγινε η καπιταλιστική παλινόρθωση, στις σοσιαλιστικές χώρες, η άποψη που αναπτύχθηκε, δυστυχώς τότε και μέσα στις γραμμές του Κόμματος, στον περίγυρο, ήταν ότι τελείωσε, ξεπεράστηκε το ΚΚΕ, δεν χρειάζεται πια Κομμουνιστικό Κόμμα, ο σοσιαλισμός ανατράπηκε, διαψεύστηκε, ο καπιταλισμός νίκησε παγκόσμια και είναι το μοναδικό, το αιώνιο κοινωνικό σύστημα. Να δούμε πώς να το βελτιώσουμε αλλά δεν έχει λόγο ύπαρξης το Κομμουνιστικό Κόμμα. Τότε ανακάλυψαν ότι πρέπει να αυτοδιαλυθούμε μέσα στο Συνασπισμό της Αριστεράς και να αντικατασταθεί το Κόμμα από ένα σχήμα της Αριστεράς όπου αρχικά το Κόμμα θα ήταν μια τάση μέσα εκεί, στο τέλος δεν θα ήταν ούτε ως τάση.

Σήμερα η επίθεση στο Κόμμα απ' τον αντίπαλο έχει αλλάξει τακτική, δεν μπορούν να πουν ότι δε χρειάζεται το Κομμουνιστικό Κόμμα, γιατί δε θα πείσουν το λαό, δεν θα πείσουν κι αυτούς που δεν συμφωνούν μαζί μας, που δεν ασπάζονται το πρόγραμμά μας ή δεν πιστεύουν στο σοσιαλισμό, αναγνωρίζουν όμως το ρόλο μας, τη μαχητικότητά μας, την ανιδιοτέλειά μας, τη συνέπειά μας στους καθημερινούς αγώνες. Επομένως, σήμερα δεν μπορούν να μας επιτεθούν, τι να πουν δηλαδή, ότι διαψευστήκαμε για την κρίση, διαψευστήκαμε για το τι είναι ΕΕ, όταν μάλιστα βλέπουν ότι εμείς μελετήσαμε τις αιτίες νίκης της αντεπανάστασης και βγήκαμε υπερασπιζόμενοι το σοσιαλισμό, αλλά και με κριτική στάση πάνω στις αιτίες που ανατράπηκε ο σοσιαλισμός, αιτίες υποκειμενικές και όχι μόνο αντικειμενικές εξαιτίας του αρνητικού συσχετισμού δύναμης.

Σήμερα, λοιπόν, η τακτική άλλαξε και ανακάλυψαν οι ιδεολογικοί μας αντίπαλοι ότι το ΚΚΕ εγκατέλειψε λέει τον Μαρξισμό - Λενινισμό και έγινε ένα άλλο Κόμμα, έγινε οπορτουνιστικό.

Συμπεράσματα από τις εξελίξεις στην Κύπρο

Μ' αυτή την έννοια, οι κομμουνιστές και οι κομμουνίστριες αλλά και οι φίλοι του Κόμματος, αυτοί που δεν είναι κομμουνιστές, αλλά αναγνωρίζουν τη συνεισφορά μας και θέλουν να είμαστε πιο ισχυροί έστω κι αν σε ορισμένα ζητήματα διαφωνούν, έχει πολύ μεγάλη σημασία να γνωρίζουν από πρώτο χέρι τι λέει το ΚΚΕ και στο κάτω κάτω αν διαφωνούν, να διαφωνούν με αυτά που λέμε και όχι αυτά που οι άλλοι λένε ότι λέμε. Και είναι μεγάλη ευκαιρία, δυστυχώς θα λέγαμε και δε χαιρόμαστε γι' αυτό, να μελετήσει κανείς τις εξελίξεις στην Κύπρο.

Ιδιαίτερα θα πρέπει να παρακολουθήσουν και με πιο καθαρό μάτι να δουν, όλοι εκείνοι - και δεν το λέμε εκδικητικά - που στις τελευταίες εκλογές μας εγκατέλειψαν, γιατί δε δεχτήκαμε να συνεργαστούμε με τον ΣΥΡΙΖΑ.

Τι καταρρίφθηκε στην Κύπρο; Καταρρίφθηκε η άποψη που λέει ότι μπορεί μια κυβέρνηση, ένα κοινοβούλιο να έχει ένα πολύ ισχυρό χαρτί διαπραγμάτευσης. Το ισχυρό χαρτί, πιο ισχυρό χαρτί διαπραγμάτευσης απ' το «Οχι» στις αποφάσεις του Γιούρογκρουπ υπήρχε; Οταν στην Ελλάδα ήταν όλα «Ναι». Αυτό καταρρίφθηκε. Αποδείχτηκε ότι δεν υπάρχει καμία δυνατότητα διαπραγμάτευσης στην ΕΕ. Και δεν μας κάνει εντύπωση, η ΕΕ είναι μια διακρατική καπιταλιστική ένωση όπου αυτή τη στιγμή έχει τέτοιες δυσκολίες ο καπιταλισμός να διαχειριστεί την κρίση του, ακριβώς γιατί το σύστημα πια έχει παραγεράσει, που δεν παρεκκλίνει ούτε πόντο, ακόμα κι όταν οι λαοί καταψηφίζουν τα κόμματά τους.

Η Ιταλία ακόμα δεν έχει κάνει κυβέρνηση, στην Ελλάδα χρειάστηκαν δύο εκλογικές μάχες για να γίνει κυβέρνηση, παρόλα αυτά πίσω δεν κάνουν με τίποτα. Παρά τους αγώνες. Δεν κάνουν πίσω σε στρατηγικά ζητήματα. Αρα και το κίνημα για να μπορέσει να αλλάξει το συσχετισμό δύναμης πρέπει να έχει στρατηγική, ταξική στρατηγική, αντιμονοπωλιακή, αντικαπιταλιστική απέναντι στον αντίπαλο, αλλιώς ο συσχετισμός δύναμης δεν πρόκειται να αλλάξει επειδή υπάρχει οργή και δυσαρέσκεια, δεν μετράει αυτό.

Δεύτερο ζήτημα: Αποκαλύφθηκε ότι κυβέρνηση αριστερή στο έδαφος του καπιταλισμού - παρά τις πιο καλές προθέσεις, αναφέρομαι στο ΑΚΕΛ, όχι στον ΣΥΡΙΖΑ - δεν μπορεί να συνδυάσει να δρα στο έδαφος του καπιταλισμού και να αντιμετωπίζει την επίθεση αυτή που είναι πολύ σκληρή και θα γίνει ακόμα σκληρότερη. Ούτε προδότης ήταν ο Χριστόφιας, ούτε προδοτικό το ΑΚΕΛ. Πίστευαν, όμως, ότι κάτι καλύτερο μπορούν να φέρουν.

Την κρίση δεν τη ματαιώνεις. Η κρίση έχει αντικειμενικό χαρακτήρα, προέρχεται από τα σπλάχνα του καπιταλιστικού συστήματος. Δεν μπορείς να την αντιμετωπίσεις με πολιτικούς χειρισμούς. Τις αποφάσεις της Ευρωζώνης δεν μπορείς. Και επίσης εδώ να πάρουμε υπόψη το εξής πράγμα, ουδέποτε η ΕΕ ήταν ΕΕ των ισότιμων κρατών. Από την αρχή ήταν σε σχέσεις ανισοτιμίας, εξάρτησης και δεν ήταν του συλλογικού ευρωπαϊκού συμφέροντος. Μάλιστα βγαίνει ο ΣΥΡΙΖΑ, η ΔΗΜΑΡ, ακόμα και Νεοδημοκράτες και λένε, ότι αυτή η ΕΕ απογοητεύει τους λαούς. Γιατί πίστευαν ότι όλοι είμαστε ίσοι στην ΕΕ, ότι υπάρχει αλληλεγγύη, ότι οι φτωχότεροι λαοί θα βοηθούνται από τα ισχυρότερα κράτη κ.λπ. Καθόλου, δεν διέψευσε η ΕΕ κανένα. Διαψεύστηκαν οι λαοί γιατί πίστεψαν αυτά τα κόμματα που λέγανε ότι μέσα στην ΕΕ θα είμαστε όλοι μαζί, θα έχουμε το συλλογικό συμφέρον.

Την κρίση του καπιταλισμού δεν μπορούν να τη διαχειριστούν ούτε οι αστικές κυβερνήσεις. Γι' αυτό το σύστημα πια αντικειμενικά ωριμάζει η ανάγκη της ανατροπής του. Βεβαίως, δεν έχουν ωριμάσει οι προϋποθέσεις οι υποκειμενικές, δεν υπάρχει επαναστατική κατάσταση, δεν αρκεί το αντικειμενικό.

Αρα τα γεγονότα της Κύπρου καταρρίπτουν μια σειρά αυταπάτες που υπάρχουν και στον περίγυρο του Κόμματος για το σχηματισμό κυβέρνησης με τον ΣΥΡΙΖΑ.

Για τη Λαϊκή Συμμαχία

Εχει πολύ μεγάλη σημασία να απαντήσει - πραγματικά σήμερα το ΚΚΕ απαντά με τις θέσεις στο 19ο Συνέδριο - ποια διέξοδο προτείνει. Η διέξοδος ξεκινά από τα μέτωπα πάλης ακόμη και για ένα ζήτημα όταν είναι οξυμένο, μέχρι τη συγκρότηση - να το πούμε καθαρά - της συμμαχίας εκείνης η οποία θα φέρει το κίνημα σε αντεπίθεση απέναντι σε ένα σκληροτράχηλο και εσωτερικό και εξωτερικό αντίπαλο. Και που βεβαίως θα διεκδικήσει όχι απλώς αλλαγή κυβέρνησης, αλλά αλλαγή εξουσίας. Αυτό είναι που ενοχλεί. Που είναι η Λαϊκή Συμμαχία.

Ξέρουμε πάρα πολύ καλά ότι για ένα μεγάλο μέρος του λαού έχει αποκρυσταλλωθεί η εντύπωση ότι πολιτική συμμαχιών σημαίνει με ποιο κόμμα θα συνεργαστώ. Αλλά η πολιτική συμμαχιών του ΚΚΕ ξεκινάει καταρχήν από την ίδια την κοινωνία. Εμείς ως Κόμμα δεχόμαστε ότι τις αλλαγές θα τις φέρει ο λαός και όταν λέμε σοσιαλιστική επανάσταση, δεν είναι επανάσταση του ΚΚΕ, αν δεν τη θέλει ο λαός, η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της, δε γίνεται. Ο σοσιαλισμός για μας, η σοσιαλιστική εξουσία, δεν είναι εξουσία του ΚΚΕ, είναι εξουσία της εργατικής τάξης. Δεν είναι κυβέρνηση ΚΚΕ. Βεβαίως, το ΚΚΕ είναι το πρωτοπόρο τμήμα της εργατικής τάξης, αλλά είναι εξουσία τάξης και όχι εξουσία κόμματος. Αφού, λοιπόν, πιστεύουμε σε αυτό η συμμαχία δεν μπορεί παρά να ξεκινάει μέσα απ' την κοινωνία. Ποια τάξη με ποια, εναντίον ποιας.

Και εμείς λέμε ότι ακριβώς η Λαϊκή Συμμαχία, αυτό το λέγαμε και στο 15ο Συνέδριο - δεν τα έχουμε αλλάξει, που λένε μερικοί, που διαβάζετε στο Διάλογο στο «Ριζοσπάστη» - θα είναι η εργατική τάξη και ένα σημαντικό μέρος των μικροαστικών των ενδιάμεσων στρωμάτων. Τα ενδιάμεσα στρώματα έχουν μεγάλη διαστρωμάτωση, τα πιο φτωχά μικροαστικά στρώματα σήμερα, είναι πιο πολυάριθμα απ' ό,τι ήταν το 1996 στο 15ο Συνέδριο. Είναι οι μισοπρολετάριοι και βεβαίως μιλάμε και για τους αυτοαπασχολούμενους στα αστικά κέντρα - επαγγελματοβιοτέχνες, έμποροι, επιστήμονες που είναι πολλοί τώρα - και οπωσδήποτε οι μικροπαραγωγοί αγρότες - γεωργοί, κτηνοτρόφοι κλπ. Αυτή είναι η βάση της Συμμαχίας. Σαράντα κόμματα να βρεθούν να συμμαχήσουν, αν μέσα στην κοινωνία δεν υπάρχει συμμαχία σε κοινωνικό επίπεδο απέναντι στην αστική τάξη και στις συμμαχίες που έχει η αστική τάξη με τμήματα των μεσαίων στρωμάτων, ανώτερα, μη μονοπωλιακά δηλαδή τμήματα, με την εργατική αριστοκρατία, δεν γίνεται τίποτα.

Από εκεί και πέρα εμφανίζονται πολιτικές δυνάμεις που συμφωνούνε σε μια Λαϊκή Συμμαχία που παλεύει κατά των μονοπωλίων; Που παλεύει κατά των επιλογών των καπιταλιστών; Με αυτά τα κόμματα γιατί να μην έχουμε κοινή δράση μέσα στη συμμαχία;

Η Λαϊκή Συμμαχία απαρτίζεται από μαζικές οργανώσεις των εργατοϋπαλλήλων, των αυτοαπασχολουμένων κλπ., οι οποίες συσπειρώνονται σε ένα μέτωπο πάλης κατά των μονοπωλίων. Και στη βάση μπορεί το κάθε σωματείο εάν συμφωνεί σε ορισμένα πράγματα να προσχωρεί σε αυτή τη Συμμαχία ή να συνεργαστεί με αυτή τη συμμαχία. Εχουμε πολλές κινητοποιήσεις που έρχονται σωματεία και συνεργάζονται με το ΠΑΜΕ, χωρίς να προσχωρούν στο ΠΑΜΕ, αλλά συμφωνούν σε συγκεκριμένα ζητήματα. Και ακριβώς το φύτρο αυτής της Συμμαχίας με τη σημερινή της μορφή είναι το ΠΑΜΕ, η ΠΑΣΥ, η ΠΑΣΕΒΕ, η ΟΓΕ, το ΜΑΣ. Που, απευθύνεται σε σωματεία - που σημαίνει απευθύνεται σε όλους τους εργαζόμενους, είτε ψηφίζουν ΝΔ, είτε ΠΑΣΟΚ. Η Συμμαχία πρέπει να έχει και μια ριζοσπαστική γραμμή πάλης.

Ταυτόχρονα, βέβαια, λέμε το εξής πράγμα. Το κίνημα παλεύει εναντίον μιας κυβέρνησης, πρέπει να έχει μια αντίληψη για τη διακυβέρνηση. Καταλαβαίνουμε ότι δεν μπορεί αυτή η Λαϊκή Συμμαχία να κάνει δεκτό το Πρόγραμμα του ΚΚΕ. Να συμφωνήσει με την άποψή μας για την επαναστατική κατάσταση, για τη σοσιαλιστική επανάσταση, για τη δικτατορία του προλεταριάτου, για το πώς θα οικοδομηθεί ο σοσιαλισμός.

Πρώτα - πρώτα είναι κοινωνική συμμαχία, δεν είναι κόμμα. Υστερα στην κοινωνική συμμαχία συμμετέχει η εργατική τάξη και μικροαστικά στρώματα. Και σε ταξικό επίπεδο, σε κοινωνικό επίπεδο, δεν υπάρχουνε και ταυτόσημα πλήρως συμφέροντα. Η μεν εργατική έχει συμφέρον από την κατάργηση κάθε μορφής εκμετάλλευσης, αλλά τα μικροαστικά στρώματα έχουν συμφέρον από την ανατροπή των μονοπωλίων, αλλά θεωρούν ότι μπορούν να γίνουν μικροί καπιταλιστές, μικρομεσαίοι καπιταλιστές. Και πρέπει να το σεβαστούμε αυτό. Πρέπει να το σεβαστούμε, γιατί μας ενώνει ο αγώνας κατά των μονοπωλίων.

Γι' αυτό λέμε ότι η συμμαχία στηρίζεται πάνω στις αντικαπιταλιστικές δυνάμεις και τις αντιμονοπωλιακές και εδώ πρέπει να γίνει ένας συμβιβασμός. Πού εκφράζεται ο συμβιβασμός; Ο συμβιβασμός δεν εκφράζεται στα μέτωπα πάλης. Εκεί θα φτιάχνεις κοινό πλαίσιο. Ο συμβιβασμός εκφράζεται στο θέμα της εξουσίας. Στο θέμα της εξουσίας, αυτό που μπορεί να υιοθετήσει η Λαϊκή Συμμαχία είναι η ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, η αποδέσμευση από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, η κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων -δεν τους βάζεις να συσπειρωθούν σε κάθε μορφή ιδιοκτησίας-, και στη μονομερή διαγραφή του χρέους. Και λέμε δε θα είναι εξουσία του ΚΚΕ, θα είναι εξουσία λαϊκή. Είναι συμβιβασμός ο οποίος βοηθάει τη συγκέντρωση δυνάμεων, παίρνει υπόψη τις διαφορές. Εμείς βέβαια ξεκαθαρίζουμε: Για εμάς μία είναι η εξουσία, η εργατική εξουσία, η σοσιαλιστική εξουσία. Οι διαφορές θα λύνονται στην πορεία του αγώνα.

Υπάρχει και το μεγάλο πρόβλημα του πολέμου. Είναι αλήθεια ότι το κίνημα κατά του ιμπεριαλιστικού πολέμου έχει αδυνατίσει πάρα πολύ. Κι εμείς μάλιστα λέγαμε ότι πρέπει κάθε σωματείο, ο γυναικείος σύλλογος, οι οργανώσεις των μικρομεσαίων, πρέπει να ανοίξουν μέτωπο με τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και την ιμπεριαλιστική επέμβαση, και βεβαίως με τη ναζιστική-φασιστική Χρυσή Αυγή. Οχι ξεχωριστά μέτωπα. Και πρέπει να προετοιμαζόμαστε και για τέτοια ενδεχόμενα. Καταχτυπήθηκαν οι Θέσεις του Κόμματος στο ζήτημα του πολέμου προσυνεδριακά.

Αλλά είναι να αναρωτιέται κανείς. Οι δύο παγκόσμιοι πόλεμοι που έγιναν, δεν έγιναν σε συνδυασμό με την κρίση; Και ξέρετε γιατί γίνεται πόλεμος; Γιατί ακριβώς το καπιταλιστικό σύστημα δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τη διαπάλη για τις αγορές και τις αντιθέσεις χωρίς στρατιωτικά μέσα.

Μέτωπο στον οπορτουνισμό

Το ΚΚΕ, επεξεργάζεται καλύτερα τη γραμμή, αυτό που λέγαμε στο 15ο Συνέδριο Αντιιμπεριαλιστικό, Αντιμονοπωλιακό, Δημοκρατικό Μέτωπο -και δεν είναι ζήτημα ονομασίας είτε το πεις έτσι, είτε το πεις αλλιώς, η ουσία είναι- κι αν θέλετε η μόνη διαφορά που έχει το Συνέδριο, έχει μια διαφορά με το 15ο, έφυγε μια φράση, πάνω σε αυτή τη φράση λύσσαξε ο αντίπαλος και άσπονδοι φίλοι του Κόμματος, και τη χρησιμοποιούν. Είχαμε μια φράση εκεί, ότι αν και στην περίπτωση αναδειχθεί μια κυβέρνηση αντιμονοπωλιακών, αντιιμπεριαλιστικών δυνάμεων, αυτή η κυβέρνηση λέγαμε ή με τα μέτρα θα βοηθήσει στο άνοιγμα της επαναστατικής διαδικασίας ή θα ανατραπεί.

Αυτό το αρπάξανε οι οπορτουνιστές και λένε ότι αυτήν την κυβέρνηση έπρεπε να την προτείνετε στις εκλογές. Ακόμη και αν πάρουμε υπόψη μας αυτήν τη φράση, και θα σας πω γιατί την βγάλαμε, ακόμη και αν πάρουμε αυτή τη φράση, δεν ταιριάζει καθόλου με την κυβέρνηση που πρότεινε ο ΣΥΡΙΖΑ. Εκείνοι λένε για μια κυβέρνηση που δε θα προέκυπτε απλώς από την εκλογική αποδυνάμωση των αστικών κομμάτων, αλλά και την ιδεολογική πολιτική αποδυνάμωση της στρατηγικής τους. Αυτοί που καταψήφισαν τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ στις εκλογές του 2012 καταψήφισαν τη συμμετοχή στην ΕΕ; Καταψήφισαν τη συμμετοχή στο ΝΑΤΟ; Καταψήφισαν τα μονοπώλια στην οικονομία; Οχι. Καταψήφισαν τις κυβερνήσεις που τους άδειασαν τις τσέπες. Το πρόγραμμά τους και τη στρατηγική τους δεν τα καταψήφισαν.

Αυτό που περιέγραφε το 15ο Συνέδριο ήταν ακριβώς μια ανατροπή συσχετισμών και στο πεδίο της πολιτικής, της ιδεολογίας, στη στρατηγική. Δεν είχαμε ανατροπή συσχετισμών στη στρατηγική. Επομένως η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν άλλης στρατηγικής και δεν είχε καμία σχέση με την κυβέρνηση που λέγαμε. Γιατί το βγάλαμε από τις Θέσεις κι έχει γίνει επίθεση και στον Προσυνεδριακό Διάλογο στον «Ριζοσπάστη». Γιατί κατά κάποιο τρόπο περιοριζόμαστε σε μια μορφή που μπορούσε να πάρει η αλλαγή συσχετισμού δυνάμεων όταν άρχιζε από τα κάτω υπογείως να ωριμάζουν οι συνθήκες επαναστατικής κατάστασης.

Αλλά μελετώντας την πείρα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης είδαμε ότι η πορεία προς το πέρασμα στο σοσιαλισμό όταν πια οι λαοί βρίσκονται στους δρόμους παίρνει πολλές μορφές. Στη Ρωσία το 1917 πήρε τη μορφή δυαδικής εξουσίας. Στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο εκεί που επικράτησε ο σοσιαλισμός σε οχτώ χώρες ξεκίνησε μέσα από κυβερνήσεις που μετείχαν και εκείνες οι αστικές δυνάμεις που δεν είχαν εκτεθεί στη συνεργασία με τους Γερμανούς. Αλλά τι ήτανε; Εκεί η καταλυτική παρουσία του Κόκκινου Στρατού επιτάχυνε τις διαδικασίες, διώξανε τους αστούς από την κυβέρνηση και η λαϊκή δημοκρατία που λεγόταν μετατράπηκε σε σοσιαλιστική εξουσία, σε ένα χρονικό διάστημα. Και αυτή η φράση που βγάλαμε, χρησιμοποιήθηκε ως αθέτηση του Προγράμματος του Κόμματος.

Παίρνουμε υπόψη και το εξής πράγμα. Οτι η επαναστατική κατάσταση με την μέχρι τώρα πείρα που έχουμε και το γράφουμε και στις Θέσεις γιατί και εδώ μπορείς να έχεις και μια καινούρια πείρα, η επαναστατική κατάσταση διαμορφώθηκε με τη συνύπαρξη δύο παραγόντων: Οικονομική καπιταλιστική κρίση και ιμπεριαλιστικός πόλεμος. Διότι η κρίση λύνεται μέσω του ιμπεριαλιστικού πολέμου ο ίδιος ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος δείχνει και την αδυναμία του καπιταλιστικού συστήματος να βγει από την κρίση με άλλο τρόπο. Αρα αντικειμενικά δημιουργεί συνθήκες επαναστατικής κατάστασης.

Ολα αυτά μεταφράζονται στο Πρόγραμμα του Κόμματος. Δεν σημαίνει ότι ως Κόμμα δεν έχουμε αδυναμίες, επιμέρους λάθη, και αν θέλετε, αν προσέξει κανείς η αυτοκριτική που κάνει η ΚΕ και υποχρεωτικά την κάνει δεν κάνει καμιά παραχώρηση είναι σε πολύ ουσιαστικά ζητήματα και όχι σε δευτερεύοντα. Βεβαίως αυτοί που θέλουν μια αυτοκριτική της ΚΕ για να αλλάξουμε στρατηγική, η ΚΕ δεν έχει το δικαίωμα να το κάνει.

Επομένως ορισμένα πράγματα που γράφονται στον Προσυνεδριακό Διάλογο, που γράφονται, ιδιαίτερα στο διαδίκτυο, κάνουν κριτική σε διαστρεβλωμένες θέσεις του Κόμματος. Αλλο πράγμα είναι να πάρω τις Θέσεις του Κόμματος και να τις λιανίσω γιατί δε συμφωνώ, αλλά αυτές που λέμε εμείς, αλλά όχι αυτές που θέλεις να εμφανίσεις ότι λέμε. Και από αυτή την άποψη αυτές τις απόψεις δεν θα τις αφήσουμε αναπάντητες.

Η διαστρέβλωση και κυρίως πολλά πράγματα τα οποία ακούγονται και γράφονται κυριολεκτικά είναι από την ίδια σκοπιά του ΣΥΡΙΖΑ. Η μεγάλη λενινιστική κληρονομιά είναι η εξής -δεν είναι μόνο για την επανάσταση. Η μεγάλη κληρονομιά του Λένιν -το λέω για όσους επικαλούνται τον Λένιν και γράφουν τσιτάτα αβέρτα-, είναι -και το έκανε ο Λένιν- ότι δεν μπορεί να χτιστεί το κίνημα, όχι η επανάσταση που οικοδόμησε το σοσιαλισμό, αν δεν τσακίσεις ιδεολογικά τον οπορτουνισμό. Ο κύριος αντίπαλος είναι η αστική ιδεολογία, είναι η αστική τάξη, δεν το συζητάμε. Αλλά ο οπορτουνισμός μέσα στο κίνημα είναι βόμβα γιατί εμφανίζεται με ριζοσπαστικές θέσεις, με αριστερές, με κομμουνιστικές κι έχουμε εμπειρία.

Άλλο η κριτική η κομμουνιστική και άλλο η κριτική που θέλουν μας πιέσουν να ενσωματωθούμε στο σύστημα. Αυτή την κριτική την απορρίπτουμε ριζικά. Δεν έχουμε δικαίωμα να κάνουμε ούτε ένα πόντο πίσω.

Πηγή : Ριζοσπάστης