Ο Πέτρος, άρα, είναι οινόπνευμα... Της Λιάνας Κανέλλη.

Τα φαινόμενα δεν απατούν πλέον. Και πάντως δεν εξαπατώνται όσοι δεν θέλουν να βλέπουν την άκρη της μύτης τους ως το τέλος του ορίζοντα.

Οι μετεωρίτες που έπεσαν φλεγόμενοι και τραυματίζοντας εργάτες και μαθητές κάπου στη Σιβηρία, είναι πράγματι μετεωρίτες κι όχι μυστικό πρώην σοβιετικό όπλο που βγαίνει από τη φαρέτρα του Πούτιν για να εξασφαλίσει υπεροπλία στους ομόθρησκους Ελληνες...

Η Χρυσή Αυγή δεν είναι αυθεντικό προϊόν της γαλαζοπράσινης λομβέρδιας λογικής ίδιας κι απαράλλαχτης με το παμπάλαιο ανέκδοτο της νομικής, «ο Πέτρος είναι σπίρτο, το οινόπνευμα είναι σπίρτο, άρα ο Πέτρος είναι οινόπνευμα».

Είναι καλά οργανωμένος και ανθεκτικός μηχανισμός του βαθέως ελληνικού κράτους. Η... φρεσκάδα των νεοτραμπούκων με αποτριχωμένο στέρνο και γυαλιά «ρέιμπαν», που επιστράτευσαν οι γερόλυκοι της χούντας ρετουσαρισμένοι ως χρήστες του «τουίτερ», δεν αίρει ούτε στιγμή τη ρεβανσιστική πολιτική που χτίστηκε λιθαράκι το λιθαράκι, διορισμούλη το διορισμούλη, ευρωπρογραμματάκι και στρατιωτάκι εν δυο - εν δυο, από την εποχή των σταγονιδίων ως σήμερα.

Οι αντιχρυσαυγίτικες, αριστεροειδείς αναλύσεις περί αιτίων και αιτιατών εμφάνισης του νεοναζιστικού φαινομένου στην Ελλάδα, τείνουν να γίνουν πιο επικίνδυνες κι απ' την χιτλερικής έμπνευσης φωταγώγηση της πλατείας Θεάτρου στον Πειραιά, από μαυροντυμένους βεγγαλικοφόρους που παιάνιζαν τη συμφορά που τους βρήκε από τα αναρχοσυριζαίικα, υπονοούν, γκαζάκια στα γραφεία τους. Μείζον μομφή ξεπεσμένης γκαιμπελικής προπαγάνδας και αστικοδημοκρατικός σουσουδισμός, απαιτούσαν καταδίκη από τα άλλα κόμματα που όμως να ηχεί ωσάν κραυγή «κάτω τα χέρια από τη Χρυσαυγή» ένα πράμα.

Οι χουντόφατσες ήταν εδώ, έμειναν εδώ, λούφαξαν με το μίσος της ήττας τους σε ημιφανείς και αφανείς πολιτικούς σχηματισμούς τριανταεννιά χρόνια. Επιασαν στασίδια στα κυβερνώντα κόμματα. Μπήκαν σε συνοικίες όπως τα Εξάρχεια. Μόλυναν κάμποσες ΕΣΣΟ. Εκπαιδεύτηκαν φθηνά σε στρατόπεδα «αθώα» όπως τα «πέιντ μπολ». Ασκήθηκαν ακριβότερα αλλά και με τη βοήθεια στρατόκαβλων «ΜΚΟ» στα ταραγμένα Βαλκάνια και τις καυκάσιες μετασοβιετικές Δημοκρατίες. Βγήκαν πρώτοι στους δρόμους το βράδυ της δολοφονίας του Γρηγορόπουλου. Επιασαν πρώτοι στασίδι μπροστά από τη «Μ. Βρετάνια» ως εθνοαγανακτισμένοι. Στην ουσία αστικοποιήθηκαν ως χωροφύλακες και ΤΕΑτζήδες σ' όλο το μήκος της μεταπολίτευσης. Και συνάμα ερεύνησαν και χαρτογράφησαν την επαρχία ως καραβανάδες με πολιτικά.

Το ακροδεξιό «Βατικανό», στο μεταπολιτευτικό ιδιωτικό και συνάμα βολικά χαοτικό - μεταπρατικό, το κομπραδόρικο ελληνικό ευρωκράτος, δέχτηκε τα λιγότερα πυρά από τη διανόηση. Την πραγματική αλλά ακόμη και την υποκριτικά αστικοδημοκρατική με υστερικές εξάρσεις ριζοσπαστισμού. Η χρυσαυγίτικη πραγματικότητα, πολύ πριν περάσει στον «ακτιβισμό» να κυνηγάει με μοτοσικλέτες Πακιστανούς στα φανάρια, να εισβάλλει σε σπίτια αραβόφωνων νύχτα, να ομαδοποιεί μπούληδες στα σχολεία και τα γυμναστήρια, τράφηκε και ανδρώθηκε από τους σημερινούς χρηματοδότες της. Επιχειρηματίες και κεφαλαιοκράτες, εργοδότες κακοπληρωμένων με μαύρα μεταναστών, που γύριζαν κι ένα μέρος από τα κέρδη της νόμιμης δουλείας στους επιστάτες. Τέρατα καλοταϊσμένα και παραφουσκωμένα στο καπιταλιστικό λίκνο, μεγαλωμένα με την παραμύθα ότι όποιος μεγαλώσει με τα φίδια, στην εποχή του διαδικτύου, δεν τα πνίγει αλλά τα κάνει κατοικίδια - εγχειρίδια στη δούλεψή του, ξεμύτισαν ως Ηρακλείς μπρελόκ, τα κλειδιά του παραδείσου των επαναστατημένων αφεντικών φέροντες.

Δεν υπήρξε στη μεταπολιτευτική καθημερινή κουλτούρα, μήτε Μπρεχτ μήτε Μποστ για μια αποδόμηση της γραφικής εικόνας που σκεπάζει το τέρας. Και τα χάχανα, δεκαετίες τώρα, ανάμεσα στον Λάκη και τον Κλυν, τις βιντεοταινίες του Ψάλτη και του Σεφερλή, έκαναν τον Παναγιώταρο και τον Κασιδιάρη να στέκονται επί ίσοις όροις απέναντι σε «θεούς» του ασύλου κοινοβουλευτικής νοημοσύνης όπως ο Βορίδης και ο Αδωνις. Δεν έχουν σημασία τα ονόματα. Οπως δεν έχει σημασία η πλάκα μπροστά στη σάτιρα. Δεν αντιμετωπίζεται σοβαρά έτσι κι αλλοιώς ο ναζισμός, άμα η κοινωνία ακόμα σήμερα τρομάζει από τον κεραυνό στον άγιο Πέτρο και βλέπει τον Μιχαλολιάκο σαν Οβελίξ που στηρίζει τρώγοντας τον άμπακο από μετανάστες, την απελευθέρωση του γαλατικού χωριού από την αυτοκρατορία των λανθασμένων ερυθρών αισθήσεων. Ο αείμνηστος Π. Κονδύλης είχε δίκιο όταν διατεινόταν, πηγαίνοντας τον ίδιο τον Κλαούζεβιτς ένα βήμα παραπέρα, πως η Ιστορία αρχίζει εκεί που τελειώνει η Δημοσιογραφία...

Πηγή: www.rizospastis.gr

Της

Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ