Οι εργαζόμενοι στους ΟΤΑ δεν νικήθηκαν!

Ο αγώνας των εργαζόμενων στους δήμους, ήταν ένας μακρύς σε χρόνο και πολύμορφος αγώνας που οφείλεται ξεκάθαρα στις διαθέσεις των εργαζόμενων. Με την πραξικοπηματική είσοδο του Μανιτάκη στο μητρώο απογραφής των δημοσίων υπαλλήλων και διαγραφή των υπαλλήλων των υπηρεσιών που δεν έστειλαν λίστα απολύσεων, με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, προσπαθούσαν να διασπάσουν τους εργαζόμενους που κινητοποιούνται. Ελπίζανε ότι θα κινήσουν τους εργαζόμενους αορίστου χρόνου που δεν ήταν στις πρώτες λίστες ενάντια στους συναδέλφους τους που ήταν. Όμως, οι εργαζόμενοι δεν μπήκαν απέναντι στους συναδέλφους τους. Ξέρουν ότι οι απολύσεις δεν αφήνουν κανέναν στο απυρόβλητο. Είτε με τις ιδιωτικοποιήσεις είτε με την αξιολόγηση των υπηρεσιών, σε απολύσεις οδηγούν οι συμφωνίες τής κυβέρνησης με τα ξένα και ντόπια αφεντικά της.
Στην πορεία του αγώνα οι εργαζόμενοι ξεκαθάρισαν ότι δεν μπορούν να περιμένουν από τους δημάρχους λύση στο πρόβλημά τους, ξεκαθάρισαν ότι δεν είναι στην ίδια πλευρά. Ξεσκεπάστηκαν και αποκαλύφθηκε ότι δουλειά τους είναι η εφαρμογή της βάρβαρης πολιτικής της ανεργίας, της φτώχειας και της εξαθλίωσης. Στην αναμέτρηση οι εργαζόμενοι θα τους έχουν απέναντί τους. Τώρα πρέπει να ξεκαθαρίσουν με τους εχθρούς και τους φίλους του κινήματος.
Οι πολύμορφες και πολυήμερες κινητοποιήσεις στους ΟΤΑ έκλεισαν με μια ανακοίνωση της ΕΕ της ΠΟΕ ΟΤΑ, που λίγο πολύ αφήνει να εννοηθεί ότι το κλείσιμο είναι κλιμάκωση. Προσφιλής τακτική σε όλη τη διάρκεια, η αποκλιμάκωση να βαφτίζεται κλιμάκωση,. Χαρακτηριστικό το απόσπασμα από την ανακοίνωση: «Η απόφασή μας για τη μη συνέχιση των απεργιακών κινητοποιήσεων με τη σημερινή μορφή τις επόμενες ημέρες, δεν σημαίνει αναστολή και κλείσιμο του αγώνα μας, αλλά πρώτα από όλα την προετοιμασία για μια νέα πιο δυναμική και συνολική επανεκκίνησή του με τα νέα δεδομένα …»
Είναι καινούρια θεωρία το ότι οι αγώνες δεν μπορούν να οργανωθούν στην εξέλιξή τους, αλλά πρέπει να γυρίσουν και να σκεφτούν οι... ειδικοί, σαν να είναι ιδιοκτησία τους και οι διαθέσεις των εργαζόμενων.
Δεν περίμενε κανείς κάτι διαφορετικό από την ΠΑΣΚΕ και την ΔΑΚΕ. Αυτοί διέλυσαν το συνδικαλιστικό κίνημα, αυτοί βάζουν πλάτη στις αντιλαϊκές πολιτικές. Όποτε αναγκάστηκαν να πάρουν αγωνιστικές αποφάσεις κάτω από την πίεση και την οργή του κόσμου, τις υπονόμευσαν. Ήθελαν εξαρχής «λάιτ» κινητοποιήσεις μαζί με τους δημάρχους. Άντε, να κλείσει καμιά υπηρεσία (χωρίς απεργία) τις μέρες που οι δήμαρχοι έκλειναν τα δημαρχεία με αποφάσεις της Κεντρικής Ένωσης Δήμων. Αλλά υπολόγισαν χωρίς τους εργαζόμενους. Τελικά, οι εργαζόμενοι τους την έφεραν. Χρειαζόταν μόνο «το κουδούνι της έναρξης» και αυτό χτύπησε με την πρώτη συμβολική κατάληψη. Έκαναν συνελεύσεις, πήραν αποφάσεις και πήραν την υπόθεση στα χέρια τους. Πιέστηκαν οι δήμαρχοι και πήραν πίσω τις αποφάσεις για αναστολή λειτουργίας των δήμων, πίεσαν για να στείλουν τις λίστες. Κόντρα σε όλα τα εμπόδια, τις απειλές για μαζικές απολύσεις, την τρομοκρατία και την καταστολή, κράτησαν έναν δύσκολο αγώνα, αλλού τρεις μήνες, αλλού δύο και στους περισσότερους πάνω από ένα μήνα, κατανοώντας ότι μόνο έτσι μπορούν να απαντήσουν στη βάρβαρη ολομέτωπη επίθεση.
Δυστυχώς, στο ίδιο πνεύμα, και η ανακοίνωση της Αυτόνομης Συνδικαλιστικής Κίνησης (ΣΥΡΙΖΑ) αναφέρει: «Τις μέρες των γιορτών θα τις αξιοποιήσουμε για να ανασυντάξουμε και τις δυνάμεις μας μετά από ενάμιση μήνα συνεχών απεργιών, καταλήψεων και κινητοποιήσεων. … Προσπαθήσαμε να υπάρχουν καθ’ όλη την διάρκεια των κινητοποιήσεων ομόφωνες αποφάσεις του Γενικού Συμβουλίου και της Εκτελεστικής Επιτροπής που θα δίνουν δύναμη και ελπίδα στους συναδέλφους μας». Ενότητα για την ΑΣΚ είναι η κοινή απόφαση με την ΠΑΣΚΕ και την ΔΑΚΕ και όχι η αποκάλυψη του διαλυτικού ρόλου τους που θέλει τους εργαζόμενους στη γωνία. Το αν μια απόφαση προωθεί το κίνημα δεν εξαρτάται από το εάν είναι ομόφωνη αλλά από την κατεύθυνση την οποία θέτει και εξυπηρετεί. Γι’ αυτό και η ομοφωνία που επεδίωξε η ΑΣΚ ούτε πήγε μπροστά το κίνημα ούτε ενίσχυσε την αντίσταση. Αντίθετα απογοήτευσε εργαζόμενους γιατί ήταν σε σαφώς δεξιά κατεύθυνση. Η ομοφωνία με εχθρικές προς το κίνημα δυνάμεις δεν μπορεί να έχει σαν αποτέλεσμα τους ενωτικούς αγώνες. Λειτουργεί σε βάρος του αγώνα, αποπροσανατολίζει, καλλιεργεί αυταπάτες και ηττοπάθεια σ’ αυτούς που ήταν στον δρόμο, που κοντραρίστηκαν και ζητούσαν με αγωνία κλιμάκωση και οργάνωση.
Η ΔΑΣ (ΠΑΜΕ) που δεν εκπροσωπείται στο Γενικό Συμβούλιο, μετά τον αντιδημοκρατικό αποκλεισμό συνέδρων στο 41ο Συνέδριο, παρεμβαίνοντας στη συνεδρίαση της Εκτελεστικής Επιτροπής που αποφάσισε την τελευταία 48ωρη απεργία των εργαζομένων στους δήμους, υπογράμμισε ότι «η κήρυξη νέας απεργίας με το στοιχείο της χαμηλής συμμετοχής και το αποσπασματικό πλαίσιο της Ομοσπονδίας, οδηγεί στον εκφυλισμό του αγώνα», σύμφωνα με το «902.gr». Σύμφωνα με την Πανελλαδική Γραμματεία ΟΤΑ του ΠΑΜΕ: «Απέναντι στην αντεργατική -αντιλαϊκή επίθεση που έχει εξαπολύσει κυβέρνηση, αστικό κράτος, ΕΕ και πλουτοκρατία απαιτείται ενιαίος αγώνας όλων των κλάδων του Δημοσίου, παλλαϊκός αγώνας για να μπλοκαριστούν τα αντιλαϊκά μέτρα, οι αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις, οι ιδιωτικοποιήσεις και οι απολύσεις». Και ενώ έχει δυνάμεις σε όλους τους δήμους (εκλογικά είναι η δεύτερη δύναμη στον κλάδο) δεν έθεσε πουθενά το πλαίσιό της για να το υποστηρίξει στις συνελεύσεις, να δυναμώσει τον αγώνα και να παλέψει την ταξική κατεύθυνση, όπως την εννοεί. Η γραμμή της δημιούργησε προβλήματα σε αγωνιστές που είναι στις γραμμές της, δυσκολία να εκφράσουν την άποψή τους ακόμη και τα στελέχη της σε συνελεύσεις. Πολλές φορές αναγκάζονταν να τοποθετούνται χωρίς πρόταση, να περιμένουν την απόφαση της ΠΟΕ ΟΤΑ σαν «μάννα εξ ουρανού», ενώ οι εργαζόμενοι ήταν πιο μπροστά. Δημιουργούσαν μπέρδεμα και αποπροσανατολισμό στους εργαζόμενους. Πρότειναν σε συνελεύσεις να κλιμακώσει η ΠΟΕ ΟΤΑ με νέες μορφές κινητοποιήσεων. Όσο και αν ρωτούσαν οι εργαζόμενοι δεν πήραν απάντηση στην ερώτηση ποιες είναι οι μορφές που μπορούν να κινητοποιήσουν τους εργαζόμενους καλύτερα και πιο μαζικά χωρίς απεργία, ποιοι θα τις υλοποιήσουν και πώς. Και ακόμη κάτι που αφήνει αναπάντητο: Μέχρι να οργανωθεί ο αγώνας με όλους τους κλάδους δεν πρέπει να γίνονται απεργίες; Πού θα βρεθούν και θα συντονιστούν οι αγώνες; Θα ξεκινήσουν μαγικά; Μάλλον έχουν καταλήξει, θα συντονιστούν με τον εαυτό τους.
Η Ταξική Πορεία με προκηρύξεις και με τη συμμετοχή των αγωνιστών της, όπου είχε δυνάμεις, προσπάθησε να στηρίξει ιδεολογικά και πολιτικά τους συναδέλφους, να τους βοηθήσει κατανοήσουν τον ταξικό χαρακτήρα της επίθεσης και ότι αυτό που έχουν μπροστά τους είναι η αναμέτρηση με το σύστημα της εκμετάλλευσης, της εξάρτησης. Και η αναμέτρηση αυτή μπορεί να γίνει μόνο έξω από κυβερνητικές ή εκλογικές αυταπάτες, με μαζικούς ανυποχώρητους αγώνες, για να μπορέσει να συγκροτήσει τους εργαζόμενους, να δώσει προοπτική νίκης στον αγώνα τους και, σε περίπτωση που δεν υπάρξει νίκη, να προφυλάξει τους εργαζόμενους από την απογοήτευση ώστε να κάνουν ψύχραιμα τον απαραίτητο απολογισμό και να δουν τι ήταν αυτό που δεν έγινε, να οργανωθούν για να δώσουν τις επόμενες μάχες. Και θα είναι πολλές.
Σε αυτήν την κατεύθυνση θα συνεχίσει, θα ενισχύσει την κατεύθυνση της συγκρότησης των εργαζόμενων, για να αντισταθούν, να διεκδικήσουν και να φτάσουν τον αγώνα τους στην ανατροπή της πολιτικής της πείνας, της ανεργίας και της εξαθλίωσης

πηγή: Προλεταριακή Σημαία