Μαζική λαϊκή αντίσταση απέναντι στη γιγάντια δόση υποτέλειας και βαρβαρότητας

Το κλίμα ευφορίας και οι θεωρίες περί επικείμενης ανάπτυξης και μείωσης της ανεργίας που επιχειρεί να καλλιεργήσει η κυβέρνηση Σαμαρά μετά την έγκριση-εκταμίευση της περιβόητης δόσης έχουν τόση σχέση με την πραγματικότητα όση είχε και η γνωστή προφητεία για την καταστροφή του κόσμου. Η «αποφράδα ημέρα» πέρασε χωρίς καμιά επιπλέον καταστροφή και βαρβαρότητα πέρα από τις «συνήθεις» που επιβάλλει στους λαούς και την ανθρωπότητα το καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα που σπαράσσεται από την κρίση του και τους ανταγωνισμούς. Ωστόσο σε όλη τη διάρκεια της χρονιάς που τελειώνει υπήρξαν πάμπολλα δημοσιεύματα σε έντυπο και ηλεκτρονικό Τύπο ανά τον κόσμο που με μικρότερες ή μεγαλύτερες «αποστάσεις» αναφέρονταν στην προφητεία, καλλιεργώντας αντικειμενικά αλλά και εκ προθέσεως το ανάλογο καταστροφικό κλίμα. Ας ετοιμαστούμε λοιπόν για τη νέα χρονιά απαλλαγμένοι από τις κυβερνητικές προφητείες και τη συναφή με αυτές προπαγάνδα που ασκούν οι πολλοί και διάφοροι «μάγοι της φυλής» που βρίσκονται εγκατεστημένοι στους σύγχρονους «ναούς της ενημέρωσης».


Ποια «ρευστότητα και ανάπτυξη»;
Κάνουν και ξαναγράφουν διαρκώς τους λογαριασμούς τα αστικά ΜΜΕ και οι παρατρεχάμενοι του συστήματος με σκοπό να θαμπώσουν τον –πεινασμένο και άνεργο– λαό σχετικά με τη διαχείριση των 52,5 δισ. «Ξεχνάνε» πως δεν τους πέφτει κανένας λόγος γι' αυτή τη «διαχείριση» που την έχουν πλήρως προσδιορίσει και καθορίσει οι ιμπεριαλιστές-«δανειστές». Όχι μόνο με τεχνικούς όρους, αλλά κυρίως έχοντας εξασφαλίσει ότι πολλαπλάσια από την ονομαστική αξία των χαρτιών που δίνουν (ακόμα και αν είναι χαρτονομίσματα) ή καίνε για τη «σωτηρία της χώρας», είναι η πραγματική αξία που θα κάνει την αντίστροφη διαδρομή: από τη χώρα και τον πλούτο που παράγουν σε αυτήν οι εργάτες προς τις δικές τους αδηφάγες τσέπες. Είναι χαρακτηριστική σε σχέση με αυτό η 96σέλιδη Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου που καταρτίστηκε και δημοσιεύτηκε στις 15/12 για την τροποποίηση της δανειακής σύμβασης, η οποία ανάμεσα στα άλλα προβλέπει την εξόφληση χρέους μέσω της τιτλοποίησης σε ομόλογα κάθε αξίας που υπάρχει στη χώρα (από οικόπεδα μέχρι δικαιώματα αποθήκευσης φυσικού αερίου), ενώ ταυτόχρονα μέσω αυτής της πράξης το ελληνικό κράτος και η ΤτΕ παραιτούνται «απαρέγκλιτα και ανεπιφύλακτα από κάθε δικαίωμα ασυλίας που ήδη έχουν ή μπορεί να δικαιούνται σε σχέση με τους ίδιους και τα περιουσιακά τους στοιχεία έναντι δικαστικών ενεργειών σχετικά με την παρούσα σύμβαση τροποποίησης…». Ταυτόχρονα το ίδιο το τραπεζικό σύστημα ανακεφαλαιοποιείται και υπάγεται πλέον άμεσα σε ευρωπαϊκή επιτροπεία που θα καθορίζει για την κάθε τράπεζα τους όρους και τα όρια δανεισμού σε επιχειρήσεις και φυσικά πρόσωπα!
Αλλά και αν ακόμα μείνουμε σε αυτό καθαυτό το ζήτημα της ρευστότητας, ποιος μπορεί να αμφισβητήσει τον διοικητή της ΤτΕ, Προβόπουλο, που δήλωσε απερίφραστα στην Επιτροπή Οικονομικών της Βουλής πως «μετά την ανακεφαλαιοποίηση θα υπάρχει μια μεγάλη ανάσα ρευστότητας. Όχι όμως μέσω της χρηματοδότησης. Από το γεγονός ότι θα υπάρξει καλύτερη εικόνα για τις τράπεζες στα μάτια των καταθετών, ελπίζω πως θα επανακάμψουν οι καταθέσεις».
Δηλαδή, από τη «χρηματοδότηση», από τη δόση, τίποτε δεν θα φτάσει στους παρακάτω, στα μικρομεσαία στρώματα και αυτό που ονομάζουν «αγορά». Για τους εργάτες και τον φτωχό λαό μια τέτοια υπόθεση –ότι δηλαδή κάτι θα τους φτάσει από τη δόση– θα ήταν για τον Προβόπουλο και τους ομοίους του, ιδιαίτερα στις σημερινές συνθήκες που βρίσκεται το σύστημα που υπηρετούν, απλώς ιεροσυλία! Και πράγματι, αν δει κανείς τη διάρθρωση και την κατανομή της δόσης, θα διαπιστώσει πως ένα ελάχιστο μέρος της θα είναι σε «ζεστό χρήμα» το οποίο θα πάει στις τσέπες και τις καταθέσεις των γνωστών μεγαλοδιαπλεκόμενων παραγόντων του συστήματος και μάλιστα, όπως ήδη καταγγέλλεται, για εικονικά έργα!
Κατά τα λοιπά ελπίζουν ότι η όποια πολιτική στήριξη που με βάση τα δικά τους συμφέροντα και ανάγκες έδωσαν οι ιμπεριαλιστές μέσω αυτής της δόσης στον εξαρτημένο ελληνικό καπιταλισμό θα μπορέσει να μεταφραστεί σε «επανάκαμψη των καταθέσεων». Μάλιστα ο Βενιζέλος έφτασε να εύχεται «κίνημα επιστροφής των καταθέσεων». Ο πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται, ή, αλλιώς, τέτοιος και τόσος είναι ο «έλεγχος» και η «στρατηγική» που το πολιτικό σύστημα μπορεί να έχει για την οικονομία της χώρας.
Οι πιο «μετριόφρονες» βέβαια είπαν απλώς ότι τώρα που απομακρύνθηκε το «grexit» μπορούμε να ελπίζουμε πως θα προχωρήσουν οι ιδιωτικοποιήσεις. Έτσι βγήκαν πάλι από τα συρτάρια τα σχέδια για το Ελληνικό που αναζητά επενδυτές από το Κατάρ, το ξεπούλημα των ΔΕΠΑ και ΔΕΣΦΑ, το υποβρύχια που δεν ολοκληρώνονται στον Σκαραμαγκά, ακόμα και οι σκέψεις για την ανακήρυξη των ΑΟΖ.
Όμως και όλα αυτά τα σχέδια υπάγονται και καθορίζονται από τις ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις και τους ανταγωνισμούς τους. Και θα λέγαμε ότι και η ίδια η ανάσυρσή τους στην επιφάνεια της δημοσιότητας αποτελεί κυρίως βήμα δοκιμής της μιας (ιμπεριαλιστικής) πλευράς έναντι της άλλης και όχι αυτοτελείς ελληνικές πρωτοβουλίες. Αυτές υπάρχουν βασικά ως έκφραση επιθυμίας και επιδίωξης που δεν έχει τους δικούς της όρους για να υλοποιηθεί. Λόγου χάρη οι «καλές» οικονομικές προσφορές της ρώσικης πλευράς για τη ΔΕΠΑ και τη ΔΕΣΦΑ συνάντησαν μόλις δημοσιοποιήθηκαν την υπενθύμιση ότι η ΥΠΕΞ των ΗΠΑ, Χίλαρι Κλίντον, είχε εκφράσει από το 2011 την απαγόρευσή της για μια τέτοια κίνηση που εκτός των άλλων θα ενίσχυε τους όρους ενεργειακής ομηρίας των Ευρωπαίων από τη Ρωσία. Δεν πρόκειται λοιπόν το ζήτημα αυτό να κριθεί και να αποφασιστεί από την ελληνική πλευρά. Ανάλογα περίπλοκο και ζήτημα των γεωπολιτικών, ακόμα και στρατιωτικών, σχεδιασμών των ιμπεριαλιστών είναι αυτό που αφορά στις ΑΟΖ, δηλαδή τον τεμαχισμό κυριαρχικών δικαιωμάτων σε «οικόπεδα» όπου οι ιμπεριαλιστές θα στήσουν ειδική εξέδρα-βάση επικυριαρχίας. Και όπως το «οικόπεδο 12» δεν έσωσε την Κύπρο από το μνημόνιο, έτσι και αν υπάρξει ανάλογη εξέλιξη στην Ελλάδα όχι μόνο δεν θα σώσει οικονομικά τη χώρα, αλλά θα αποτελεί και ξεπούλημα του ορυκτού της πλούτου και μεγαλύτερη εμπλοκή της στα κυριαρχικά-πολεμικά σχέδια του ιμπεριαλισμού που χρειάζονται τις θάλασσες της χώρας για να προχωρήσουν.

«Να καμφθούν οι αντιστάσεις»
Αυτό ήταν το βασικό ζητούμενο στην έκθεση που παρουσίασε η Κομισιόν για την αξιολόγηση της κατάστασης στη χώρα μετά την έγκριση της δόσης. Βέβαια πριν φτάσει στο συμπέρασμα αυτό η έκθεση: α) Προαναγγέλλει νέα μέτρα για το 2014 και το 2015 και β) Περιγράφει αναλυτικά τις προϋποθέσεις καταβολής των τμημάτων της τωρινής δόσης στους αμέσως επόμενους μήνες, όπως π.χ. «Η δόση των 2,8 δισ. ευρώ του Φεβρουαρίου προϋποθέτει για την εκταμίευσή της να γίνει η προσαρμογή του Μεσοπρόθεσμου Πλαισίου Δημοσιονομικής Στρατηγικής», δηλαδή προεξοφλεί νέο μεσοπρόθεσμο τον Φλεβάρη! Ή επίσης για το τμήμα της δόσης που προβλέπεται για τον Μάρτιο υπενθυμίζει πως θα πρέπει να έχουν ολοκληρωθεί οι απολύσεις που προβλέπονται ως τότε αλλά και η μείωση της «φαρμακευτικής δαπάνης», ενώ για τον Ιανουάριο απαιτεί να έχει κατατεθεί το νέο φορολογικό νομοσχέδιο και να έχουν γίνει οι νέες τερατώδεις αυξήσεις στα τιμολόγια της ΔΕΗ!
Με βάση όλα αυτά η έκθεση προεξοφλεί πως δεν μπορούν «κάποια μέτρα να κριθούν αρνητικά στα δικαστήρια» –και φυσικά ο Άρειος Πάγος πήρε ήδη τη γραμμή σε σχέση με το χαράτσι της ΔΕΗ– και τελικά καταλήγει σε αυτό που αρχικά σημειώσαμε: στην ανάγκη να καμφθούν οι αντιστάσεις ως την πιο βασική προϋπόθεση για να περάσουν τα αλλεπάλληλα και ατελείωτα μέτρα που σχεδιάζονται και προωθούνται…

Το σύστημα δεν είναι παντοδύναμο!
Είναι αναμφίβολο πως η έγκριση της δόσης ήταν αναγκαία προϋπόθεση για μην κονιορτοποιηθεί το πολιτικό σύστημα, εξέλιξη που οπωσδήποτε δεν ήθελαν οι Ευρωπαίοι, ούτε οι Αμερικάνοι ιμπεριαλιστές. Όμως οι αιτίες με βάση τις οποίες είχαν φτάσει το τέντωμα στο σημείο που να απειλείται να κοπεί το σκοινί κάθε άλλο παρά έχουν εκλείψει. Η κρίση εντός της ευρωζώνης και της ΕΕ συνολικά επεκτείνεται και βαθαίνει, με τελευταίο και μεγάλο παράδειγμα την ιταλική περίπτωση. Οι εξελίξεις στην περιοχή μαρτυρούν πως η ένταση μεταξύ των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων βρίσκεται στην αρχή της και δεν μπορεί να αποφύγει την κλιμάκωσή της.
Στην ίδια τη χώρα –όπως αναγνωρίζει και η έκθεση της Κομισιόν– η πολιτική κατάσταση είναι εύθραυστη και ρευστή. Με κέντρο τον Σαμαρά επιχειρείται η διαμόρφωση μιας εικονικής πραγματικότητας η οποία φυσικά δεν μπορεί να αντέξει πολύ. Όμως ελπίζουν ότι θα τους δώσει κάποιον χρόνο για να συντάξουν και να αναδιατάξουν κόμματα και πολιτικές δυνάμεις κατάλληλα ώστε να σταθούν αποτελεσματικά απέναντι στον λαό. Γι' αυτό πίσω από την πρώτη γραμμή που παρουσιάζει τη «μεγάλη επιτυχία» της έγκρισης της δόσης, το σύνολο των αστικών και υποψήφιων κυβερνητικών δυνάμεων βρίσκεται σε πλήρη κίνηση. Από την κυβερνητική ανασύνταξη μέσω της 63μελούς γραμματείας που προωθεί ο Σαμαράς ελπίζοντας να μαζέψει από δεξιά και «αριστερά» δυναμικό υπό την σκέπη του, έως τα όσα εξελίσσονται στους ΑΝΕΛ, στο ΠΑΣΟΚ, στη ΔΗΜΑΡ και βέβαια στον ΣΥΡΙΖΑ που έφτασε μέχρι τον Λούλα της Βραζιλίας, οι πάντες ψάχνουν πολιτικές απαντήσεις για τις ανάγκες και τη διαχείριση του συστήματος της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης. Είναι βέβαιο ότι αυτές οι απαντήσεις δεν μπορούν να έχουν σε αυτή τη φάση χαρακτηριστικά διάρκειας και κυρίως ότι θα είναι σε δεξιά, αντιδραστική βάση και κατεύθυνση. Γιατί θα εκφράζουν και θα υπηρετούν τον αντιδραστικό ταξικό συσχετισμό, την ιμπεριαλιστική επέλαση που βρίσκεται σε εξέλιξη.
Για τον λαό η γραμμή πλεύσης μέσα σε αυτό το βαρύ καταχείμωνο και για να ανοίξει τον δικό του δρόμο βρίσκεται σε αυτό που επισημαίνει η Κομισιόν: στη μαζική, αποφασιστική ενίσχυση των αντιστάσεων του των αγώνων του. Η ανάδειξη της πάταξης των λαϊκών αντιστάσεων ως βασικό ζητούμενο από τους Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές –και όχι μόνο από αυτούς– επιβεβαιώνει αυτό που όλοι γνωρίζουν αλλά που το μεγαλύτερο τμήμα των δυνάμεων που αναφέρονται στην Αριστερά δεν θέλει ή και δεν μπορεί να αναγνωρίσει. Η πολιτική της βαρβαρότητας δεν είναι ανίκητη, το σύστημα δεν είναι παντοδύναμο! Οι αγώνες και οι αντιστάσεις μπορούν να μπλοκάρουν μέτρα, να ακυρώσουν πολιτικούς σχεδιασμούς. Αποτελούν τον πραγματικό μονόδρομο για τον λαό απέναντι σε όλα όσα εξελίσσονται εναντίον του και τον απαράβατο όρο για να συγκροτηθεί στη δύναμη πάλης που απαιτεί η συνολική αναμέτρηση που βρίσκεται μπροστά μας.

πηγή: Προλεταριακή Σημαία