Για πια ανάπτυξη μας μιλούν?

Τον τελευταίο καιρό, πολύς λόγος γίνετε, για το αν θα έρθουν ή όχι νέοι ξένοι επενδυτές. Για το αν θα καταφέρουμε να προσελκύσουμε νέους « μπέηδες» από το εξωτερικό. « Μπέηδες», όπου έρχονται στην Ελλάδα, σπέρνουν πίσω τους κάνα δυο μεγαλοστελέχη, και μετά κάθονται στον « θρόνο» τους, και δίνουν συμβουλές στους « συνεργάτες» τους για το πώς θα αυγατιστούν τα κέδροι τους. Φυσικά μπρος στο κέρδος, δεν υπολογίζουν τους «κολίγους» εργαζόμενους τους, όπου αυτοί παράγουν τον πλούτο τους….

Θέλουν να εμπιστευτούν αυτήν την ανάπτυξη της χώρας μας, στα εγχώρια  τσιράκια αυτών των πολυεθνικών μπέηδων, τα λεγόμενα μεγαλοστελέχη ή  golden boys , όπου έχουν ( και θα έχουν ) εξασφαλισμένο τον παχουλό μισθό και το παχουλό μπόνους τους, από τους μπέηδες, βρέξει χιονίσει. Λαοπλάνοι, όπου εμφανίζονται και αυτοί σαν θύματα, της επιχειρηματικής πολιτικής της επιχείρησης  όπου «εργάζονται», όταν ένας εργαζόμενος απολύεται, ή του μειώνεται ο μισθός του. Χαφιέδες της εργατικής τάξης, όπου καλούν τους « επιστάτες» τους, να έρθουν στην Ελλάδα, όταν διστάζουν να πάρουν μόνοι αποφάσεις, όπου αφορούν το μέλλον των εργαζομένων. Αδίστακτοι φιλοχρήματοι « άνθρωποι» ,  όπου την στιγμή που γύρο τους, αυτοκτονεί ο κόσμος από την  απόγνωση της φτώχιας και της ανεργίας, αυτοί παίζουν στην ρουλέτα, την μέρα και  τον μήνα όπου θα αρχίζουν να πετάνε τον κόσμο στον δρόμο.

Προσπαθούν να μας πείσουν, πως η ανάπτυξη στην χώρα μας, θα έρθει μέσα από ένα σύστημα, που  διαφυλάσσει τα κέδροι των λίγων και προνομιούχων, ένα σύστημα όπου  καταργεί κάθε δικαίωμα των εργαζομένων, ένα σύστημα, όπου οι οικονομικά ασθενέστεροι θα υποκύπτουν στις πίεσης των οικονομικά δυνατότερων.

 Είναι πλέον καιρός, ιδικά σε αυτά τα πολυεθνικά τσιφλίκια – κολαστήρια, οι εργαζόμενοι να σταματήσουν να υποκύπτουν στις απειλές των πολυεθνικών μπέηδων και των τσιρακιών τους, και να αγωνιστούν για το δικαίωμα τους στην εργασία, για το δικαίωμα τους στην ζωή. Να αγωνιστούν για ένα σύστημα εξουσίας όπου τα δικαιώματα τους δεν θα έρχονται μέσο e-mail από το γραφείο κάποιου μπέη του  εξωτερικού, αλλά για μια λαϊκή και εργατική εξουσία, όπου πρώτο μέλημα της θα είναι οι ανάγκες και τα δικαιώματα   της εργατική τάξης ολόκληρης .