Με ραγδαίους ρυθμούς η αντιδραστική συγκυβέρνηση που επέβαλαν οι ιμπεριαλιστές, οδηγεί τη χώρα κάτω από νεοαποικιακή εποπτεία και επιβάλλει καθεστώς δουλείας και εξαθλίωσης για την εργατική τάξη και το λαό. Μόλις τρεις μήνες από το διορισμό της έχει κιόλας ψηφίσει το «Μνημόνιο 2» και -με βάση αυτό και στο όνομα της «συμφωνίας για τη σωτηρία της χώρας»- προωθεί και τη συνταγματική θέσπιση του ιμπεριαλιστικού δίκαιου, και ετοιμάζει την παράδοση της διοίκησης της χώρας στις στρατιές των επιτηρητών-επιτρόπων. Ενόψει αυτών επιδίδεται σ’ ένα όργιο πολλών δεκάδων υπουργικών αποφάσεων-μέτρων-νόμων που συντρίβουν ότι έχει μείνει από τα εργατικά-λαϊκά δικαιώματα, σε διάστημα μερικών ημερών!
Το έργο αυτό υλοποιείται στην πραγματικότητα από το μνημονιακό και «αντιμνημονιακό» πολιτικό προσωπικό της αστικής τάξης της χώρας. ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ και οι υπόλοιπες αστικές δυνάμεις της υποτέλειας, είναι τα κόμματα που υπηρέτησαν και υπηρετούν την υποδούλωση της χώρας, τη σφαγή του λαού, παρά τους μεγάλους τριγμούς που υφίστανται ως συνέπεια αυτής της πολιτικής. Εξάλλου ακόμα και τώρα που η αντιδραστικότητα τους έχει εκτεθεί πλατιά στη λαϊκή οργή, αναμένουν τις ιμπεριαλιστικές οδηγίες και εγκρίσεις για το αν και πως θα διασώσουν εαυτούς και με ποιους όρους θα επιχειρηθεί η πολιτική διαχείριση της χώρας που καταβυθίζεται.
Οι μεγάλες μάχες που έχει δώσει ο λαός μας απέναντι σε αυτή την ιμπεριαλιστική-καπιταλιστική λαίλαπα που αντιμετωπίζει, από την 5η Μάη του 2010 ως την 12η Φλεβάρη του 2012, οι κινήσεις και πρωτοβουλίες αντίστασης και πάλης που έχουν απλωθεί σε όλη τη χώρα, οι σπουδαίοι εργατικοί αγώνες όλων των τελευταίων μηνών, δεν αποτελούν ένα ξέσπασμα που μπορεί να το καταπνίξει η κλιμάκωση της βαρβαρότητας. Ο ξεσηκωμός αυτός τροφοδοτείται ξανά και ξανά από την επίθεση, από τα τεράστια αδιέξοδα στα οποία αυτή οδηγεί την εργατική τάξη, το λαό και τη νεολαία. Αντικειμενικά ο ξεσηκωμός αυτός αποτελεί την αφετηρία ενός νέου μεγάλου κύκλου αγώνων και συγκρούσεων μέσα στον οποίο μπορεί και πρέπει να συγκροτηθεί το εργατικό-λαϊκό αλλά και κομμουνιστικό κίνημα που θα σπάσει τα ιμπεριαλιστικά δεσμά της χώρας, θα ανατρέψει την αστική τάξη, για να γίνει ο λαός κυρίαρχος στον τόπο του με την εργατική τάξη στο τιμόνι της οικοδόμησης μιας καινούριας κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση, μιας κοινωνίας σοσιαλιστικής.
Σε κάθε περίπτωση είναι σήμερα φανερό πως η αναμέτρηση με την ανεργία, την εξαθλίωση, τη συντριβή των κοινωνικών κατακτήσεων των μαζών, την περιστολή των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, την αντιδραστικοποίηση του συστήματος και τους μεγάλους κινδύνους των πολεμικών ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων που ζώνουν τη χώρα και την περιοχή, μπορεί να γίνει μόνο με όρους ενός μαζικού, αγωνιστικού κινήματος στο πεδίο της ταξικής πάλης.
Γι’ αυτές τις αναγκαιότητες και σε αυτήν την κατεύθυνση, μπροστά στις κρίσιμες εξελίξεις που διαμορφώνονται για το μέλλον του λαού μας και στα νέα μεγάλα καθήκοντα που προβάλλουν επιτακτικά στο προσκήνιο, κρίναμε απαραίτητη την πρωτοβουλία για τη συγκρότηση μιας μετωπικής πολιτικής συνεργασίας με συγκεκριμένες πολιτικές θέσεις και στόχους πάλης. Για την προώθηση της κοινής δράσης, την πολιτική συνάντηση-συνένωση των εστιών πάλης και των αγώνων. Για την υπεράσπιση-ανάδειξη των αγωνιστικών διαθέσεων των μαζών. Για τη δημιουργία όρων για να ανατραπεί η πολιτική της ήττας, της υποταγής και της διαχείρισης στο χώρο της Αριστεράς που δεν θέλει και δεν μπορεί ν’ ανοίξει το δρόμο που χρειάζεται η λαϊκή πάλη.
Σε αυτή μας την προσπάθεια καλούμε να συντονιστεί και να συμβάλει στη διαμόρφωσή της και στην πάλη της κάθε αγωνιστική συγκρότηση που δρα και παλεύει σήμερα στη χώρα, στους εργαζόμενους, στις γειτονιές, στους χώρους της νεολαίας.
Ταυτόχρονα με αυτή μας την προσπάθεια καλούμε κάθε εργάτη, εργαζόμενο και νέο, να ενεργοποιηθεί, να μπει στο στίβο της συλλογικής πάλης, να συμβάλει στον ξεσηκωμό, να αναλάβει ρόλο και μετερίζι στον αγώνα για την ανατροπή της βαρβαρότητας, για όλα όσα δικαιούται και μπορεί να κατακτήσει η εργατική τάξη και ο λαός.
Η κατάσταση στον κόσμο και τη χώρα μας
Η κρίση που μαίνεται και καταστρέφει κοινωνίες, χώρες και λαούς, είναι κρίση του καπιταλιστικού συστήματος που σαν καρκίνος υπονομεύει το μέλλον της ανθρωπότητας. Ένα σύστημα που για μια ακόμη φορά αποδείχνεται πως είναι εμπόδιο στην πρόοδο και στην ευημερία. Η κρίση δεν ήρθε από το πουθενά, δεν είναι αποτέλεσμα μιας άτυχης συγκυρίας, αλλά κυοφορήθηκε στα σπλάχνα του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, στην καρδιά του συστήματος που βασίζεται στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Επεκτάθηκε γοργά και παγκόσμια μιας και συναντήθηκε με τα πολιτικά αδιέξοδα, τις συγκρούσεις των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και τα εμπόδια και όρια που αυτές αντιμετώπισαν στην προσπάθεια τους να εγκαθιδρύσουν την παγκόσμια κυριαρχία. Και θα φτάσει στα ακρότατα σημεία της μέσα και από πολεμικές αναμετρήσεις αν οι λαοί δεν σηκώσουν το ανάστημα τους και δεν μπουν εμπόδιο σε αυτή την πορεία των πραγμάτων. Πίσω από την κρίση του χρέους, πίσω από την καταιγίδα των οικονομικών εξελίξεων και των επιθέσεων των λεγόμενων αγορών αναδεικνύεται το σάπισμα του ιμπεριαλιστικού-καπιταλιστικού συστήματος και γίνεται φανερό πως η κρίση αυτή δεν αφορά τις παραγωγικές δυνατότητες, γενικά, της ανθρωπότητας, την δύναμη και την όρεξη των ανθρώπων να δουλέψουν για να ζήσουν και να ικανοποιήσουν τις ανάγκες τους.Η οικονομική κρίση που δύο χρόνια τώρα θερίζει το λαό μετασχηματίστηκε σε πολιτική κρίση. Κάτω από τις προσταγές των Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών και την υψηλή εποπτεία των ΗΠΑ, τα αστικά κόμματα ΠAΣOK, NΔ, ΛAOΣ, σε μια αντιλαϊκή-αντιδραστική συμμαχία, συγκρότησαν την κυβέρνηση Παπαδήμου, καθώς η κυβέρνηση Παπανδρέου δεν μπορούσε μόνη της να εγγυηθεί και να περάσει τη συμφωνία της 27ης Οκτώβρη και τα βάρβαρα μέτρα που τη συνοδεύουν.
Τώρα, σύσσωμα τα αστικά προπαγανδιστικά επιτελεία επιδίδονται σε μια συντονισμένη επιχείρηση εξαπάτησης του λαού, εξυμνώντας τη νέα κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό της και εμφανίζοντάς τους σαν εκφραστές της «εθνικής συναίνεσης». Σκοπός τους είναι να δώσουν προσωρινά διέξοδο στην πολιτική κρίση, να ανακόψουν και να εκτονώσουν τη λαϊκή οργή και αγανάκτηση, να εφαρμόσουν απαρέγκλιτα την τελευταία υποδουλωτική συμφωνία και να αλυσοδέσουν το λαό.
Μπροστά στα μάτια του λαού αποκαλύπτεται για άλλη μια φορά ο κυρίαρχος ρόλος των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων στη χώρα μας, καθώς και ο ρόλος των ντόπιων υποτακτικών τους. Δεν είναι μόνο οι νεοαποικιακές συμφωνίες που αλυσοδένουν το λαό και μετασχηματίζουν την κηδεμονία σε απροσχημάτιστη ξενοκρατία, μετατρέποντας τη χώρα σε τροϊκανή μπανανία με τους διάφορους γκαουλάιτερ Pάιχενμπαχ σε ρόλο τοπικού έπαρχου-κυβερνήτη. Είναι, επίσης, οι απροκάλυπτες ωμές επεμβάσεις στις εσωτερικές πολιτικές εξελίξεις, το ανεβοκατέβασμα κυβερνήσεων από πρόθυμους εντολοδόχους και φερέφωνα, τα τελεσίγραφα και οι εντολές που διαμηνύουν προς άμεση εκτέλεση, χωρίς να αφήνουν την παραμικρή χαραμάδα στους ντόπιους υπηρέτες τους.
Το καθεστώς της εξάρτησης και της υποτέλειας περνά τώρα μια βαθιά κρίση, που οξύνεται κάθε μέρα και περισσότερο. Στη βάση αυτή οξύνονται κι όλες οι αντιθέσεις που διαπερνούν την κοινωνία και πρώτα-πρώτα η κυριότερη απ' αυτές, η αντίθεση ανάμεσα στους ιμπεριαλιστές, Αμερικάνους και Ευρωπαίους, τη ντόπια πλουτοκρατική ολιγαρχία και τα πολιτικά τους φερέφωνα και στηρίγματα από τη μια πλευρά και το λαό από την άλλη.
Η κρίση αποκάλυψε και όξυνε τα εσωτερικά προβλήματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης κυρίως όμως της νομισματικής ένωσης, της γνωστής ΟΝΕ και του ευρώ. Αποκάλυψε πως αποτελεί έναν μηχανισμό μεταφοράς πλούτου από την περιφέρεια στο κέντρο, υποδούλωσης και καταστροφής των αδύναμων οικονομιών, εργαλείο κυριαρχίας των ευρωπαϊκών μονοπωλίων και πολυεθνικών. Όξυνε όμως και τις αντιθέσεις μέσα στον ίδιο τον πυρήνα της ευρωζώνης όχι μόνο γιατί διεξάγεται μια λυσσαλέα μάχη για το ποιος θα επωμιστεί το κόστος αλλά και το ποιος και πως θα ηγεμονεύσει πολιτικά και οικονομικά. Η ευρωζώνη και η Ευρωπαϊκή Ένωση γίνεται όλο και πιο αποκρουστική για τους λαούς και τους εργαζόμενους στην Ευρώπη. Ταυτίζεται με το ιστορικό κοινωνικό πισωγύρισμα στους μισθούς, στις εργασιακές σχέσεις, στην κατάργηση των λαϊκών κοινωνικών κατακτήσεων, στην επέκταση της φτώχειας και των κοινωνικών προβλημάτων. Πολύ περισσότερο από την στιγμή που επιβλήθηκαν τα γερμανικά σχέδια για ενιαία δημοσιονομική πολιτική, έλεγχο των προϋπολογισμών, ποινές και επιτροπείες.
Από τη μια, τα αστικά κόμματα, μέσα από την αντιδραστική κυβερνητική συμμαχία τους, χαλκεύουν νέα δεσμά καταδικάζοντας το λαό σε αργό θάνατο και, από την άλλη, η πλατιά αφύπνιση των λαϊκών μαζών και η προσχώρηση στον αγώνα χιλιάδων εργαζόμενων. Σε αυτές τις συνθήκες, το πραγματικό ζήτημα που προβάλλει δεν είναι να προσανατολιστεί ο λαός και η Αριστερά στο κοινοβουλευτικό παιχνίδι και στην αναζήτηση δήθεν αριστερών κυβερνήσεων, αλλά να στραφεί σταθερά στο δρόμο του λαϊκού, εξωκοινοβουλευτικού αγώνα, για να ανατραπεί η πολιτική της πείνας, της ανεργίας και της εξαθλίωσης, σαν αναπόσπαστο τμήμα του γενικότερου αγώνα του λαού μας για την έξοδο από την EE και το NATO, για την ανατροπή της διπλής κυριαρχίας του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης, για Δουλειά, Ειρήνη, Δημοκρατία, Εθνική Ανεξαρτησία.
Πλαίσιο και κατευθύνσεις
Η εφιαλτική πραγματικότητα που διαμορφώνεται από το εκμεταλλευτικό και καταπιεστικό καπιταλιστικό σύστημα και ιδιαίτερα, τα τελευταία δύο χρόνια, από τα βάρβαρα μέτρα της κυβέρνησης του ΠAΣOK, που επαυξάνονται από τη νέα κυβέρνηση Παπαδήμου, παράγει και αναπαράγει διαρκώς την τάση της λαϊκής αντίστασης και πάλης.Έτσι, στο διάστημα αυτό, ξέσπασαν μεγάλες πανεργατικές απεργιακές κινητοποιήσεις για την απόκρουση της αντιδραστικής επίθεσης και την ανατροπή των αντεργατικών μέτρων της κυβέρνησης.
O αγώνας αυτός, βέβαια, είχε και έχει τις διακυμάνσεις του. Το βασικό, όμως, είναι πως και όταν σημειωνόταν προσωρινά μια κάμψη και υποχώρηση του κινήματος, ακολουθούσε μια ανάκαμψη και νέα άνοδος των αγωνιστικών διαθέσεων, μια πλατύτερη αφύπνιση και συμμετοχή ευρύτερων λαϊκών μαζών στους απεργιακούς αγώνες. Αυτή η τάση πρέπει να ενισχυθεί με κάθε τρόπο.
Γι’ αυτό, σταθερή μας επιδίωξη είναι, στο έδαφος των μετώπων της εργατικής και λαϊκής πάλης, στα συνδικάτα και τους φοιτητικούς συλλόγους, σε κινήσεις και πρωτοβουλίες που έχουν συγκροτηθεί σε γειτονιές και σε χώρους δουλειάς, δηλαδή μέσα στα πλαίσια του μαζικού κινήματος, να συσπειρωθούν αγωνιστικά γύρω από συγκεκριμένα αιτήματα και στόχους ευρύτερες εργατικές και λαϊκές δυνάμεις, προωθώντας την πολιτική της κοινής δράσης.
Στην ανάδειξη και ισχυροποίηση της πάλης ενάντια στην ιμπεριαλιστική υποδούλωση της χώρας και στην προοπτική της συνολικής αναμέτρησης με το καθεστώς της εξάρτησης. Στην ανάπτυξη του αγώνα ενάντια στην ΕΕ το ΔΝΤ και το ΝΑΤΟ, ενάντια στις αμερικανονατοϊκές βάσεις, και στο άνοιγμα της προοπτικής πετάγματος έξω από τη χώρα μας των ιμπεριαλιστών, της εξόδου της χώρας μας από όλους τους ιμπεριαλιστικούς συνασπισμούς. Στην ανάπτυξη της διεθνιστικής αλληλεγγύης με όλους τους λαούς που αγωνίζονται ενάντια στη σύγχρονη ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα.
Στη δημιουργία ενός μόνιμου, μαχητικού, συνεκτικού και συντονισμένου κινήματος αντίστασης στην άγρια επίθεση που θα υποβοηθήσει, θα ευνοήσει την οργάνωση της πάλης του λαού μας ενάντια στην καπιταλιστική επίθεση.
Στην ανασυγκρότηση των εργαλείων της πάλης του, στο στέριωμα και την ανάπτυξη των λαϊκών αντιστάσεων που δυναμώνουν στις γειτονιές και στους χώρους δουλειάς. Για να μην γίνει η χώρα μας μια απέραντη ζώνη εκμετάλλευσης του λαού μας από το ξένο και ντόπιο κεφάλαιο, για να ανατραπούν οι μεσαιωνικές εργασιακές σχέσεις, η πολιτική της φτώχειας, της αμορφωσιάς, τη ανεργίας που συνθλίβει τη νέα γενιά αλλά και τις παλιότερες γενιές.
Στο δυνάμωμα του κινήματος της νεολαίας, φοιτητικής και εργαζόμενης. Στην ανάδειξη της σημασίας που έχει η επίθεση που δέχεται συνολικά για την υπόθεση του εργατικού-λαϊκού κινήματος. Στην ανάδειξη των ιδιαίτερων στόχων και ζητημάτων που την αφορούν, αλλά και την ουσιαστική της συμπόρευση με τους αγώνες του λαού και των εργαζομένων. Στην ιδεολογική και πολιτική συγκρότησή της πάνω στην πλούσια εμπειρία και τα συμπεράσματα της επαναστατικής ταξικής πάλης, κόντρα στα αντιδραστικά, αστικά και μικροαστικά ιδεολογήματα και την τυφλή μηδενιστική «δράση».
Στην ανατροπή της κυρίαρχης γραμμής της ταξικής συνεργασίας, των εκλογικών αυταπατών και -εν τέλει- της υποταγής στον καπιταλιστικό δήθεν μονόδρομο. Στην ανάδειξη -στον αντίποδα αυτών- της μόνης διεξόδου για το λαό μας: της αγωνιστικής επαναστατικής προοπτικής.
Η κατάσταση στην Αριστερά
Αυτό που παρουσιάζεται σαν «κυρίαρχη» Αριστερά δεν υπηρετεί τις πολιτικές αναγκαιότητες και προτεραιότητες που, κατά τη γνώμη μας, θα έπρεπε να τίθενται για το κίνημα, για την ταξική πάλη. Και οι δύο τάσεις της «κυρίαρχης» Αριστεράς, το ΚΚΕ και ο ΣΥΝ, παρά τις διαφορές που τις χαρακτηρίζουν, αποδείχτηκαν με την πολιτική που εφαρμόζουν πως δεν μπορούν να εκφράσουν, να οργανώσουν, να στηρίξουν, να ευνοήσουν την αντίσταση του λαού στην άγρια επίθεση.Ενώ ο λαός σταδιακά, με την οργή και την αγανάκτησή του έδωσε πολλές ευκαιρίες σε αυτές τις δυνάμεις, αυτές ούτε μπόρεσαν αλλά και ούτε ήθελαν να τις αξιοποιήσουν και να δώσουν προοπτική νίκης. Είναι οι κύριοι υπεύθυνοι για το ότι μέχρι στιγμής ο λαός δεν έχει πετύχει νίκες και δεν έχει κατορθώσει να προκαλέσει ρήγματα στην επίθεση. Παράλληλα, έπαιξαν και το ρόλο του πυροσβέστη τρομάζοντας μπροστά στη λαϊκή οργή και αγανάκτηση.
Πέρα από την άμεση απόκρουση της κυβερνητικής επίθεσης και την προσπάθεια ανατροπής των βάρβαρων μέτρων, το βασικό ζήτημα που προβάλλει είναι σε ποια γενική κατεύθυνση πρέπει να στραφεί η λαϊκή πάλη, ποιοι πρέπει να είναι οι ευρύτεροι στόχοι της και ποια η προοπτική της. Πιστεύουμε πως ο δρόμος αυτός δεν ανοίγεται από ειδικούς, από «μεσσίες», δεν ανοίγεται μέσω των εκλογών και μέσω ποσοστών, δεν ανοίγεται με προτάσεις που τουλάχιστον συσκοτίζουν τους όρους για την πραγματοποίησή τους. Ο δρόμος αυτός ανοίγεται από τις μάζες και για τις μάζες και βρίσκεται σε ανειρήνευτη αντίθεση με το σύστημα της εξάρτησης, της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης.
Στη βάση αυτών των γενικών κατευθύνσεων και στόχων μπορούν να οικοδομηθούν μέτωπα και κεντρικές πολιτικές συνεργασίες δυνάμεων και στη βάση αυτή, επίσης, χαράσσονται διαχωριστικές γραμμές πολιτικής αντιπαράθεσης ανάμεσα στις διάφορες δυνάμεις.
H κάθε ξεχωριστή δύναμη που αναφέρεται στην Αριστερά, έχει τις δικές της απαντήσεις σ' αυτά τα βασικά ερωτήματα. Πίσω από την δήθεν επαναστατική δημαγωγία, την κομματική περιχαράκωση και τη σεχταριστική πρακτική της ηγεσίας του KKE στα συνδικάτα, στα μέτωπα πάλης και τις λαϊκές κινητοποιήσεις, υπάρχει η έλλειψη πίστης στη δύναμη της ενιαίας λαϊκής πάλης, η ηττοπαθής αντίληψη πως η εργατική τάξη και ο λαός δεν μπορούν να φρενάρουν την κυβερνητική επίθεση και να ανατρέψουν τα αντεργατικά μέτρα, υπάρχει η υπεκφυγή και η φυγομαχία από τις δυσκολίες ενός μακρόχρονου αγώνα. Μοναδική «διέξοδο» που δίνει στον λαό είναι η εκλογική του ενίσχυση για να αλλάξουν δήθεν οι πολιτικοί και κοινωνικοί συσχετισμοί, την ίδια περίοδο που η εργατική τάξη και όλος ο εργαζόμενος λαός δέχονται απανωτά κτυπήματα στις καταχτήσεις και τα δικαιώματά τους, βυθίζοντας το επίπεδο της ζωής τους στα όρια της εξαθλίωσης. Η υπερ-επαναστατική φλυαρία και οι ταξικές κορώνες σε συνδυασμό με τη θολή και απροσδιόριστη ως προς το χαρακτήρα και τις αναγκαίες ταξικές συγκρούσεις «λαϊκή εξουσία» και «λαϊκή οικονομία» δίνουν ένα καινούριο περιτύλιγμα σε μία παλιά ρεφορμιστική αντίληψη και πρακτική. Ενώ η υιοθέτηση των θεωριών περί «αλληλεξάρτησης» και περί δήθεν ιμπεριαλιστικής Ελλάδας, υπονομεύουν την αντιιμπεριαλιστική πάλη και τον αγώνα του λαού μας για εθνική ανεξαρτησία.
Το πέρασμα της Ελλάδας κάτω από την άμεση κηδεμονία της EE και του ΔNT με τα απανωτά Mνημόνια και Σύμφωνα υποδούλωσης, έβαλε σε βαθιά δοκιμασία την πολιτική του ΣΥΝ. Όλος ο φιλοευρωπαϊκός θεωρητικός και πολιτικός λόγος, που δεκαετίες προβάλλει ο χώρος του «ανανεωτικού» ρεφορμισμού, έγινε θρύψαλα. Οι θεωρίες για μια «αντινεοφιλελεύθερη» Ευρώπη, δηλαδή για το μετασχηματισμό του ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού σε «Ευρώπη των εργαζομένων», προσφέρει έναν απροκάλυπτο «αριστερό» εξωραϊσμό της EE και της πολιτικής των ντόπιων κυβερνήσεων και σπέρνει τις χειρότερες αυταπάτες. Τα αδιέξοδα αυτών των θεωριών διαπερνούν και την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος -παρά τα «κινηματικά εύσημα» που επιδιώκει να εισπράξει- αποδεικνύει διαρκώς ότι βασική του επιδίωξη ήταν και είναι η εκλογική ενίσχυση ή ακόμη και η συμμετοχή του σε σχήματα κυβερνητικής «διεξόδου».
Σε αυτό το πλαίσιο έχουν «ανθίσει» στους κόλπους της Αριστεράς, ακόμη και στην εξωκοινοβουλευτική, όπως στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, οι λογικές των «εναλλακτικών προτάσεων». Προτάσεις που συνοψίζονται σε αιτήματα όπως «παύση πληρωμών», «διαγραφή» ή «μερική διαγραφή» και «επαναδιαπραγμάτευση» του χρέους, «ευρωομόλογο», «εθνικοποίηση των τραπεζών», «κρατικοποιήσεις με εργατικό και κοινωνικό έλεγχο», «έξοδος» ή «προσωρινή έξοδος από την ONE και το ευρώ» και όλα αυτά συνδυασμένα πάντα με το σύνθημα «κάτω η κυβέρνηση - εκλογές τώρα». Οι προτάσεις αυτές -ανεξάρτητα από την παρουσίασή τους, τις διαθέσεις και τις ρητορικές που τις συνοδεύουν- δεν είναι, τελικά, παρά «εναλλακτικές προτάσεις» εξωραϊσμού των πιο ακραίων επιπτώσεων της κρίσης του συστήματος στην εργατική τάξη και τον λαό, αναπαράγοντας μέτρα και στόχους που αντιστοιχούν σε κατεύθυνση μίας «συνεπούς» σοσιαλδημοκρατικής πολιτικής. Μέτρα που δεν αμφισβητούν, στην ουσία του, το εκμεταλλευτικό σύστημα, μέτρα που δεν παίρνουν υπόψη τους τον σημερινό πολιτικό-ταξικό συσχετισμό, μέτρα που αντιστοιχούν σε ένα άλλο επίπεδο, πολύ ανώτερο, συγκρότησης του εργατικού-λαϊκού παράγοντα και προϋποθέτουν την κατάχτηση από αυτόν της πραγματικής εξουσίας.
Παράλληλα με την άνθιση αυτών των προτάσεων, υπάρχει από την πλειοψηφία των δυνάμεων που αναφέρονται στην Αριστερά μία συστηματική υποβάθμιση της αντιιμπεριαλιστικής κατεύθυνσης που είναι αναγκαία για να βαθύνει η πολιτικοποίηση της πάλης του λαού με την αναγνώριση των πραγματικών του εχθρών. Απέναντι στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και το αιματοκύλισμα των λαών από τους αμερικάνους και ευρωπαίους ιμπεριαλιστές οι δυνάμεις αυτές κρατούν μία στάση άκρως προβληματική, ανοχής και «επιλεκτικής αλληλεγγύης». Στάση που λίγο απέχει από την ανοιχτή νομιμοποίηση αυτών των επεμβάσεων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η περίπτωση της Λιβύης, ενώ παραμένει ερωτηματικό η στάση τους απέναντι σε μελλοντικούς σχεδιασμούς των ιμπεριαλιστών όπως π.χ. σε Συρία ή αλλού.
Η πρόταση που απευθύνουμε, το πολιτικό της περιεχόμενο και ο ευρύτερος προσανατολισμός της βρίσκονται σε αντιπαράθεση με όλες αυτές τις βαθιά λαθεμένες πολιτικές θέσεις και κατευθύνσεις που προκαλούν μεγάλη ζημιά στην υπόθεση του λαϊκού, αριστερού και του ευρύτερου επαναστατικού κινήματος.
Ο δρόμος που έχουμε να διανύσουμε
Για την ανάληψη και την προώθηση της πρωτοβουλίας αυτής, το προηγούμενο διάστημα ξεκίνησε ένας γύρος δημόσιων τοποθετήσεων, διμερών επαφών και συναντήσεων όπου συμμετείχαν με μόνιμο και σταθερό τρόπο το ΚΚΕ(μ-λ), το Μ-Λ ΚΚΕ, καθώς και αγωνιστές της επαναστατικής Αριστεράς. Οι δυο οργανώσεις συμφώνησαν να στηρίξουν ανοιχτά την πρωτοβουλία αυτή και, μαζί με ανένταχτους αγωνιστές που επίσης συμφωνούν με το χαρακτήρα της πρωτοβουλίας, να αποτελέσουν αυτούς που άμεσα, στις σημερινές συνθήκες θα προωθήσουν ευρύτερα την πρόταση αυτή.Στόχος, η συνένωση στα πλαίσια μιας μετωπικής πολιτικής συνεργασίας όλων των δυνάμεων και των αγωνιστών που συμφωνούν στο γενικότερο πλαίσιο των θέσεων που παρουσιάσαμε. Συνεργασία που θα εξασφαλίζει μια σταθερή προοπτική σε πανελλαδικό επίπεδο, παρεμβαίνοντας με ένα μόνιμο και όχι ευκαιριακό τρόπο στις πολιτικές εξελίξεις και στην αναπτυσσόμενη λαϊκή, αντιιμπεριαλιστική πάλη. Συνεργασία για την προώθηση της κοινής δράσης, για τη συνένωση και διεύρυνση ενός δυναμικού που μπορεί να συμβάλει στην ανάπτυξη και το σωστό προσανατολισμό του λαϊκού, αντιιμπεριαλιστικού κινήματος.
Η υπόθεση της προώθησης και αποκρυστάλλωσης της πρότασης που απευθύνουμε δεν θα είναι μια γρήγορη και εύκολη διαδικασία. Έχει να υπερνικήσει εμπόδια και αρνητικά προηγούμενα. Έχει να αφομοιώσει δημιουργικά διαφορετικές προσεγγίσεις και προτεραιότητες που έχουν καταγραφεί και έχουν δημιουργήσει δεδομένα στο κίνημα. Χρειάζεται επιμονή στην ανάδειξη των σημείων συμφωνίας και διαμόρφωσης όρων και πεδίου να αντιμετωπίζονται και να αναδεικνύονται οι διαφορές. Πεποίθησή μας είναι πως με συνειδητές, συντονισμένες προσπάθειες και σε στενή σύνδεση με την ταξική πάλη μπορούν να υπερνικηθούν οι δυσκολίες.
Η συγκρότησή της τόσο σε κεντρικό όσο και σε τοπικό και κατά χώρους επίπεδο είναι μία αναγκαία πολιτική διαδικασία που πρέπει να διανυθεί με αποφασιστικότητα και σε σύνδεση με τον αγωνιζόμενο λαό. Μέσα από ανοικτές διαδικασίες που κεντρική τους επιδίωξη θα έχουν την συμμετοχή όσο το δυνατόν μεγαλύτερου αγωνιστικού δυναμικού.
Οι κινήσεις μας, οι δράσεις μας οφείλουν να ζωογονούνται, να εμπνέονται από την ανάπτυξη του κινήματος και το δυνάμωμα της ταξικής πάλης.
Είμαστε πεισμένοι πως σε μια τέτοια προσπάθεια μπορούν και πρέπει να συσπειρωθούν συλλογικότητες και αγωνιστές που αντιλαμβάνονται τους στόχους και τα καθήκοντα του κινήματος με ανάλογο τρόπο και με γνώμονα και κριτήριο την ανταπόκριση στις απαιτήσεις που θέτει και τα μέτωπα που ανοίγει η ταξική πάλη. Μ’ αυτά εξάλλου έχουμε όλοι μας να αναμετρηθούμε.
Στην κατεύθυνση αυτή είναι αναγκαίο να ξεκινήσει άμεσα μία πανελλαδική συζήτηση κεντρικά, τοπικά και κατά χώρους, που θα στηριχτεί στις παραπάνω πολιτικές θέσεις και κατευθύνσεις και που σε σύντομο χρονικό διάστημα θα δώσει δεδομένα και διαθέσεις και θα καταλήξει στη δημιουργία αυτής της μετωπικής πολιτικής συνεργασίας. Ενός αγωνιστικού πεδίου συνάντησης δυνάμεων, ανοιχτού στη δυναμική που θα διαμορφώνει το κίνημα και η ταξική πάλη, που θα δίνει τη δυνατότητα οι στόχοι και τα μέτωπα που θα αναδεικνύει να υπηρετούνται με τον πλατύτερο και μαζικότερο δυνατό τρόπο.
Οι εργαζόμενοι, η νεολαία, συνολικά ο λαός μας που αγωνίζεται δυο χρόνια σχεδόν ενάντια σε αυτήν την τρομακτική επίθεση που ξεκίνησε με την επιβολή του Μνημονίου πρέπει να κλιμακώσουν τους αγώνες τους, να μην αφήσουν ήσυχη ούτε μέρα την αντιδραστική συγκυβέρνηση, να ανοίξουν νέους δρόμους για το πολιτικό και οργανωτικό ανέβασμα της πάλης τους. Καμιά «τάξη» και καμιά πολιτική σταθερότητα δεν μπορεί να στηριχθεί πάνω στον αφανισμό του λαού και στα κοινωνικά ερείπια που σωριάζει η κυβερνητική πολιτική. Πάνω στη βάση αυτή θα εκδηλωθεί ασυγκράτητα η λαϊκή οργή και αγανάκτηση, θα οξυνθεί η ταξική και πολιτική πάλη και νέοι ακόμα πιο μαζικοί και παρατεταμένοι εργατικοί και λαϊκοί αγώνες θα ξεσπάσουν αναπόφευκτα το επόμενο διάστημα.
Η πρόσφατη 48ωρη απεργία και τα μεγαλειώδη πανελλαδικά συλλαλητήρια ενάντια στο νέο μνημόνιο-σφαγείο, η μεγάλη μάχη για τα χαράτσια που διεξάγεται σχεδόν απ’ άκρη σ’ άκρη της χώρας, ο πολλαπλασιασμός των τοπικών συσπειρώσεων αγώνα σε γειτονιές και συνοικίες, ο σημαντικός απεργιακός αγώνας των εργατών στη Χαλυβουργία και οι καθημερινές αναμετρήσεις σε χώρους δουλειάς και στους δρόμους αποτελούν τα νέα προμηνύματα των αγώνων που έρχονται.
Ας κάνουμε ό,τι περνά από το χέρι μας για να πάρει η αντίσταση αυτή την πιο πλατιά και μαζική της έκφραση και ένα σωστό πολιτικό προσανατολισμό, μέσα από τη συσπείρωση των αγωνιστικών δυνάμεων, έτσι ώστε η νέα χρονιά, το 2012, να γίνει χρονιά παλλαϊκής, αντιιμπεριαλιστικής αντίστασης, ελπίδας και προοπτικής για το λαϊκό, αριστερό και κομμουνιστικό κίνημα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου