Εκατοντάδες χιλιάδες μαθητές, φοιτητές και εργαζόμενοι στους δρόμους
Ανταπόκριση από την οργάνωση Socialismo Revolucionario – τμήμα της CWI στη Χιλή.
Μετάφραση- επιμέλεια: Μαρία Καπαράκη
Μετά από 20 χρόνια σχεδόν ανύπαρκτης ταξικής πάλης στη Χιλή, τους τελευταίους μήνες η χώρα κλονίζεται από μεγάλους κοινωνικούς και εργατικούς αγώνες, τους μεγαλύτερους μετά την πτώση του Πινοσέτ. Οι αγώνες αυτοί οδήγησαν και στην πρόσφατη 48ωρη γενική απεργία στις 24 και 25 Αυγούστου, την πρώτη μετά την πτώση της δικτατορίας. Η εκλογή του πολυεκατομμυριούχου Σεμπαστιάν Πινέρα και του δεξιού του κόμματος στην κυβέρνηση και οι αντεργατικές του πολιτικές αποτέλεσαν την αφορμή για την αρχή του τέλους της κοινωνικής ειρήνης της χώρας.
Η διάσωση των 33 ανθρακορύχων πέρυσι δεν «έσωσε» τον Πινέρα, η δημοτικότητα του οποίου έχει πέσει κάτω του 30%, ποσοστό πιο χαμηλό κι από αυτό που είχε στο παρελθόν ο μισητός δικτάτορας Πινοσέτ.Οι μεγαλύτερες κινητοποιήσεις των τελευταίων δεκαετιών
Τους τελευταίους μήνες βρίσκεται στους δρόμους της Χιλής ένα πολύ μαζικό μαθητικό και φοιτητικό κίνημα, το οποίο αποτέλεσε και τη «σπίθα» για ολόκληρη την κοινωνία της Χιλής, και το οποίο είναι εντυπωσιακό όσον αφορά το μέγεθος και την επιρροή του. Τους μήνες Ιούνιο, Ιούλιο και Αύγουστο η συμμετοχή του κόσμου στις κινητοποιήσεις σημείωνε όλο και μεγαλύτερα ρεκόρ. Από 100.000 κόσμου, μετά πάνω από 200.000 στις κινητοποιήσεις του Ιούνη, και τελικά πάνω από 500.000 στην πρόσφατη πορεία διαμαρτυρίας στο Σαντιάγκο στις 25 Αυγούστου.
Τα πανεπιστήμια και τα λύκεια τελούν υπό κατάληψη σε όλη τη χώρα, καθώς μαθητές και φοιτητές εναντιώνονται στο νέο νόμο της κυβέρνησης που προωθεί ακόμη περισσότερο την ιδιωτικοποίηση της παιδείας.
Την περασμένη εβδομάδα, οι εκπρόσωποι των μαθητών και των φοιτητών αρνήθηκαν την πρόταση της κυβέρνησης που έκανε κάποιες μικρο-παραχωρήσεις για τη χρηματοδότηση των πανεπιστημίων, και δήλωσαν ότι θα συνεχίσουν τις κινητοποιήσεις τους.
Πλήρες ξεπούλημα της παιδείας
Η δικτατορία του Πινοσέτ είχε ενισχύσει την εξάπλωση και πλήρη επικράτηση της ιδιωτικής εκπαίδευσης στη χώρα. Αυτή η νεοφιλελεύθερη πολιτική συνεχίστηκε και ισχυροποιήθηκε από τον κέντρο-αριστερό συνασπισμό (γνωστό σαν «Concertacion») που κυβέρνησε στα χρόνια μετά την πτώση του Πινοσέτ. Τώρα πια, και με τις πολιτικές της κυβέρνησης Πινέρα, ο τομέας της εκπαίδευσης έχει μετατραπεί σε κλάδο επενδύσεων για τους καπιταλιστές, με τα δίδακτρα συνεχώς να αυξάνονται, και τις υπηρεσίες και συνθήκες εκπαίδευσης συνεχώς να χειροτερεύουν. Τα πανεπιστήμια διοικούνται από επιχειρηματίες, ακόμη και πολιτικούς του κατεστημένου. Χαρακτηριστικά, ο πρώην υπουργός παιδείας της κυβέρνησης Πινέρα έχει μερίδιο μετοχών σε μεγάλο πανεπιστήμιο της χώρας!
Η χρηματοδότηση των πανεπιστημίων μειώνεται συνεχώς. Το βασικό «δημόσιο» πανεπιστήμιο της Χιλής λαμβάνει μόλις το 14% της χρηματοδότησης του από το κράτος, με αποτέλεσμα να ψάχνει αγωνιωδώς πηγές χρηματοδότησης, μεταξύ των οποίων είναι και τα δίδακτρα. Είναι ενδεικτικό ότι ο μέσος Χιλιανός φοιτητής μόλις τελειώσει το πανεπιστήμιο έχει ένα χρέος 45.000 δολαρίων!
Κυβέρνηση δολοφόνων – αστυνομική καταστολή χωρίς προηγούμενο
Το κίνημα των μαθητών και φοιτητών έχει πραγματικά κλονίσει την κυβέρνηση, όπως φαίνεται κι από την σκληρή καταστολή που χρησιμοποιεί ο Πινέρα για να τσακίσει τις διαδηλώσεις. Οι μάχες σώμα με σώμα μεταξύ των νέων και της αστυνομίας είναι χαρακτηριστικό όλων των κινητοποιήσεων. Στην πορεία της 25ης Αυγούστου στο Σαντιάγο ένας 16χρονος μαθητής σκοτώθηκε από τα πυρά των αστυνομικών, ενώ άλλος ένας 18χρονος είναι σοβαρά τραυματισμένος και παλεύει για τη ζωή του. Πέρα από αυτό, χιλιάδες κόσμου συνελήφθησαν στην ίδια πορεία και εκατοντάδες τραυματίστηκαν από τη σκληρή αστυνομική καταστολή. Η αστυνομία χρησιμοποίησε μαζικά αύρες νερού και χημικά εναντίων των διαδηλωτών.
Η προσπάθεια της κυβέρνησης να παρουσιάσει τους νέους διαδηλωτές ως αναίσθητους και βίαιους έχει αποτύχει, μιας και η υποστήριξη της κοινωνίας προς το μαθητικό/ φοιτητικό κίνημα ολοένα και αυξάνεται. Σύμφωνα με πρόσφατη δημοσκόπηση από την μεγάλη εφημερίδα «El Pais» το 80% του κόσμου υποστηρίζει το κίνημα των μαθητών και των φοιτητών και πιστεύει ότι είναι δίκαιο το αίτημά τους για δωρεάν παιδεία.
Την ίδια στιγμή η κυβέρνηση του Πινέρα σκληραίνει επίσης τη στάση της, απειλώντας ότι θα κηρύξει τη χώρα σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Η δολοφονική στάση της κυβέρνησης και της αστυνομίας ενάντια στους νεαρούς διαδηλωτές μπορεί να πυροδοτήσει μια ακόμη μεγαλύτερη έκρηξη των νέων και της κοινωνίας συνολικά. Το κίνημα της Χιλής πρέπει να κάνει με τη δράση του σαφές ότι τέτοιου είδους καταστολή και βαναυσότητα δεν θα περάσουν.
Η σπίθα για τους εργαζόμενους
Το μαχητικό κίνημα της νεολαίας έχει ανοίξει και το δρόμο για να μπουν στον αγώνα και ευρύτερα στρώματα των εργαζομένων και των φτωχών της χώρας. Η επίθεση που δέχεται η παιδεία στη Χιλή είναι μία μόνο έκφανση των νεοφιλελεύθερων πολιτικών στη χώρα, ο πλούτος και η οικονομία της οποίας ελέγχεται από μια χούφτα καπιταλιστές- γκάνκστερ και από λίγες πολυεθνικές. Εδώ και δεκαετίες η Χιλή θεωρείται το “κάστρο” του νεοφιλελευθερισμού στην περιοχή. Τα 20 χρόνια διακυβέρνησης του συνασπισμού “Concertacion” ήταν γεμάτα κενές υποσχέσεις και συνέχισαν τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές της δικτατορίας, οδηγώντας σε συσσώρευση οργής ανάμεσα στους νέους και τους εργαζόμενους.
Η οικονομία της χώρας θεωρείται μία από τις γοργά αναπτυσσόμενες (για φέτος αναμένεται ανάπτυξη της τάξεως του 6%). Η οικονομική αυτή ανάπτυξη όμως ευνοεί μια ολιγάριθμη ελίτ, που αυξάνει συνεχώς τα κέρδη της και την ίδια στιγμή προχωρά σε ακόμα πιο σκληρές επιθέσεις εναντίον των δικαιωμάτων και του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων και φτωχών. Ο ίδιος ο Πινέρα είναι ο πιο πλούσιος άνθρωπος της χώρας και το πιο αντιπροσωπευτικό δείγμα της ελίτ αυτής.
Ο αγώνας της νεολαίας ενέπνευσε για παράδειγμα την γενική απεργία των εργαζομένων στα ορυχεία χαλκού στις 11 Ιουλίου, ενάντια στις επιθέσεις και την ιδιωτικοποίηση με την οποία είναι αντιμέτωπος ο κλάδος τους. Ο κλάδος του χαλκού αντιστοιχεί στο 16% του ΑΕΠ της χώρας, η οποία παράγει το 1/5 του χαλκού παγκοσμίως. Ο κλάδος παρέλυσε τη μέρα της 24ωρης γενικής απεργίας, ενώ η αλληλεγγύη μεταξύ των εργατών και των μαθητών και φοιτητών ήταν αυθόρμητη και δυναμική. Οι συνελεύσεις των μαθητών και φοιτητών χαιρέτησαν την απεργία και οργάνωσαν πορείες αλληλεγγύης για τους εργαζόμενους.
Η αίσθηση ότι οι μαθητές και φοιτητές έχουν δίκιο που μάχονται και ότι το παράδειγμά τους πρέπει να ακολουθηθεί κι από άλλα κομμάτια της κοινωνίας έπαιξε και καθοριστικό ρόλο στην ανάπτυξη του αιτήματος για γενική απεργία.
Η χρεοκοπία των συνδικαλιστικών ηγεσιών
Η ηγεσία του CUT (συνομοσπονδία εργαζομένων) στην πραγματικότητα σύρθηκε πίσω από το αίτημα για γενική απεργία και έφτασε να καλέσει την 48ωρη γενική απεργία για τα τέλη Αυγούστου, και όχι καιρό πριν όπως θα έπρεπε, με την ελπίδα ότι το κίνημα θα έχει «ξεφουσκώσει» ως τότε. Όμως, παρά την προσπάθεια της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας να σαμποτάρει την απεργία, αυτή είχε μεγάλη επιτυχία, ειδικά στο δημόσιο τομέα, ενώ δεκάδες χιλιάδες κόσμου κατέβηκαν στους δρόμους. Η απεργία καλέστηκε σε ένδειξη αλληλεγγύης στο κίνημα της νεολαίας, και με αιτήματα για δωρεάν παιδεία, κοινωνική δικαιοσύνη και βελτίωση των εργατικών νόμων.
Η 48ωρη γενική απεργία ήταν μια μεγάλη ευκαιρία για να κάνει το κίνημα ακόμα ένα βήμα μπροστά. Το κάλεσμα της απεργίας υποστηρίχτηκε πολύ από το μαθητικό/φοιτητικό κίνημα, ενώ σύμφωνα με τους διοργανωτές υπολογίζεται ότι οι κινητοποιήσεις είχαν περίπου 600.000 κόσμο σε όλη τη χώρα και 400.000 κόσμου μόνο στο Σαντιάγο. Παρόλα αυτά η στάση της ηγεσίας του CUT ήταν εγκληματική, αφού κάλεσε απλά την απεργία, χωρίς να κάνει απολύτως τίποτα για να οργανωθεί και να έχει επιτυχία. Αυτό αντανακλάστηκε και στη συμμετοχή συγκεκριμένων κλάδων των εργαζομένων. Ενώ στο δημόσιο τομέα - σύμφωνα με τα συνδικάτα - συμμετείχε στην απεργία πάνω από το 80% του κόσμου, ο ιδιωτικός τομέας συμμετείχε είχε μικρή συμμετοχή. Ακόμη και κλάδοι που έχουν παράδοση στους αγώνες - όπως οι εργαζόμενοι στα ορυχεία χαλκού και στα λιμάνια - ενώ δήλωναν την αλληλεγγύη τους στην απεργία, δεν απέργησαν. Βασικό ρόλο σε αυτό έπαιξε, από τη μία η τρομοκρατία των απολύσεων στον ιδιωτικό τομέα, κι από την άλλη η τεράστια «αδυναμία» των συνδικάτων να οργανώσουν σωστά την απεργία, να κινητοποιήσουν τον κόσμο, και να καταστρώσουν ένα σχέδιο μάχης με προοπτική.
Το “αντικομματικό” αίσθημα
Οι αντιλαϊκές και αντεργατικές πολιτικές που ακολουθούνται εδώ και δεκαετίες από τα μεγάλα κόμματα που κυβερνούν τη Χιλή και οι αδυναμίες της μαζικής αριστεράς, είναι οι βασικές αιτίες για τη διάθεση που υπάρχει ενάντια στα κόμματα από το κίνημα της νεολαίας. Είναι ενδεικτικό ότι συχνά στις πορείες φωνάζουν το σύνθημα “el pueblo unido se avanza sin partidos” – «ο λαός προχωρά ενωμένος χωρίς κόμματα». Το «αντικομματικό» αυτό αίσθημα είναι διαδεδομένο και σε άλλα κινήματα, όπως αυτό της Ισπανίας και της Ελλάδας, και αποτελεί με μια έννοια γενικό χαρακτηριστικό πολλών αγώνων την περίοδο αυτή.
Με βάση την εμπειρία του παρελθόντος και την ιστορία των αγώνων το κίνημα καλείται να βγάλει συμπεράσματα για το είδος των πολιτικών δυνάμεων που χρειάζεται στο πλευρό του στις μάχες που δίνει ή πρόκειται να δώσει στο μέλλον. Είναι πιο απαραίτητο από ποτέ να αναπτυχθούν δυνάμεις που θα είναι σε θέση να οργανώσουν κάτω από ένα ριζοσπαστικό πρόγραμμα τους αγώνες και τα αιτήματα που αφορούν την κοινωνία και την οικονομία. Σε αυτά τα πλαίσια προκύπτει η ανάγκη για το χτίσιμο αριστερών και επαναστατικών οργανώσεων της νεολαίας και των εργαζομένων, δυνάμεις που μπορεί να προκύψουν από τις μάχες που αναπτύσσονται αυτή την περίοδο. Σε αυτήν την κατεύθυνση η οργάνωση της CWI στη Χιλή Socialismo Revolucionario (Επαναστατικός Σοσιαλιστμός) παλεύει για το χτίσιμο μιας αριστερής-επαναστατικής δύναμης που έχει ανάγκη το κίνημα της χώρας.
Για ένα πραγματικά δημοκρατικό κίνημα
Ο βασικός τρόπος για να μπορέσει να οργανωθεί ο αγώνας δημοκρατικά κι από τα κάτω, έξω από τον έλεγχο των ξεπουλημένων συνδικαλιστικών ηγεσιών, είναι με το χτίσιμο λαϊκών συνελεύσεων σε γειτονιές, χώρους εργασίας, σχολεία, σχολές, κλπ, με αιρετούς κι ανακλητούς αντιπροσώπους. Ήδη σε κάποιες περιοχές έχουν αρχίσει να λαμβάνουν χώρα τέτοιες συνελεύσεις, οι οποίες μπορούν να αποτελέσουν ισχυρό όπλο στα χέρια του κινήματος και να παίξουν καθοριστικό ρόλο στο συντονισμό των διαφορετικών στρωμάτων της κοινωνίας που κατεβαίνουν σε αγώνες.
Η Socialismo Revolucionario πιστεύει ότι οι συνελεύσεις αυτές πρέπει να εξαπλωθούν σε όλη τη χώρα, να συνδεθούν μεταξύ τους και δημοκρατικά να συζητήσουν και να υιοθετήσουν ένα σχέδιο για τη συνέχιση του αγώνα. Ένα τέτοιο σχέδιο θα μπορούσε να περιλαμβάνει συνέχιση των κινητοποιήσεων της νεολαίας και των καταλήψεων σε σχολεία και σχολές, αλλά και το αίτημα για μια νέα γενική απεργία, οργανωμένη από τα κάτω αυτή τη φορά και σχεδιασμένη σωστά ώστε να κινητοποιήσει μαζικά τους εργαζομένους της χώρας.
Το τμήμα της CWI στη Χιλή συμμετέχει στις κινητοποιήσεις αυτές από την πρώτη στιγμή και τονίζει την ανάγκη που υπάρχει το κίνημα της νεολαίας να αποτελέσει την αρχή ενός μαζικού κινήματος ικανού να ρίξει την σάπια κυβέρνηση της χώρας.
Σε αντίθεση με όσους πιστεύουν ότι τα αιτήματα των μαθητών/ φοιτητών δεν είναι ρεαλιστικά, εμείς συμφωνούμε μ’ αυτό που ήδη πολλοί νεολαίοι λένε, ότι δηλαδή ο τεράστιος πλούτος που υπάρχει στη Χιλή πρέπει να περάσει στα χέρια της ίδιας της κοινωνίας. Το αίτημα των μαθητών/ φοιτητών να εθνικοποιηθεί ο κλάδος του χαλκού και από τα κέρδη αυτά να χρηματοδοτηθεί ένα σύστημα δωρεάν και δημόσιας παιδείας, δείχνει πόσο ριζοσπαστικά και προχωρημένα μπορεί να είναι τα αιτήματα που γεννά αυθόρμητα το κίνημα, και πόσο γόνιμο είναι το έδαφος για αιτήματα όπως ο δημοκρατικός έλεγχος της οικονομίας και του πλούτου τη χώρας από την ίδια την κοινωνία. Τέτοιου είδους αιτήματα θέτουν τις βάσεις για την ανάπτυξη μιας επαναστατικής-σοσιαλιστικής συνείδησης σε μαζικό επίπεδο ανάμεσα στους νέους και τους εργαζόμενους της χώρας.
Η σημασία του κινήματος στην ευρύτερη περιοχή
Οι εξελίξεις στη Χιλή είναι καθοριστικής σημασίας και για την ευρύτερη περιοχή. Ήδη στην Αργεντινή εργαζόμενοι που είναι οργανωμένοι στο συνδικάτο CGT έχουν δείξει τη διάθεσή τους να μπλοκάρουν τα σύνορα με τη Χιλή, σε ένδειξη αλληλεγγύης στο Χιλιανό κίνημα. Οι αγωνιστικές παραδόσεις της περιοχής και η εξάπλωση των αγώνων σε άλλες χώρες γίνεται όλο και πιο σημαντική. Το ξαναζωντάνεμα του κινήματος της Λατινικής Αμερικής με μαζικούς αγώνες, συνδυασμένο με μια επαναστατική προοπτική στην περιοχή, μπορεί να δώσει τέλος στην εκμετάλλευση που βιώνουν οι πληθυσμοί της περιοχής εδώ και αιώνες.
ΠΗΓΗ-WWW.XEKINIMA.ORG
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου