Πρώτο : Στη χθεσινή Σύνοδο Κορυφής της Ε.Ε. η Ελλάδα ήταν ουσιαστικώς απούσα. Χωρίς θέσεις, χωρίς άποψη, χωρίς διεκδικήσεις, παρότι η χώρα βρίσκεται στο επίκεντρο της κρίσης της ευρωζώνης. Η χρησιμότητα του κ. Παπανδρέου ήταν μόνο για τις καρτ- ποστάλ και τις αναμνηστικές φωτογραφίες. Μπορεί να μοιάζει αυστηρή αυτή η άποψη, αλλά τη συμμερίζονται όλοι οι αναλυτές του διεθνούς οικονομικού τύπου.Δεύτερο : Το κεντρικό ζήτημα στη χθεσινή Σύνοδο Κορυφής της Ευρωζώνης ήταν η ίδια η ύπαρξη της, η επιβίωση του ευρώ και η αποτροπή της κατάρρευσής του.
Στην πραγματικότητα η ίδια η Σύνοδος νομιμοποίησε τη συμφωνία Γερμανίας, Γαλλίας, Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, με ελάχιστες άλλες χώρες να επηρεάζουν τις διαπραγματεύσεις, όπως η Φιλανδία και η Ολλανδία. Δεν ήταν σύνοδος αλληλεγγύης προς τον ελληνικό λαό. Ήταν μια σύνοδος διάσωσης του ευρώ, και οι αποφάσεις γι’ αυτό το θέμα καθόρισαν την επιλογή για το ελληνικό χρέος, που από άποψη αριθμών είναι σχεδόν αμελητέο για τα οικονομικά μεγέθη της ευρωζώνης.Τρίτο : Η Ευρωζώνη βρέθηκε χθες σε ένα σκληρό δίλημμα, σε ένα δίπολο, με ενδιάμεσες βέβαια παραλλαγές. Από τη μια να μη υπάρξει παρέμβαση στο ελληνικό πρόβλημα, με αποτέλεσμα η Ελλάδα με την οικονομία της σε συνεχή πτώση και με τα δημοσιονομικά της σε κατάρρευση, με την πλήρη αποτυχία του Μνημονίου, εκ των πραγμάτων να οδηγείται με ταχύτητα σε ολοκληρωτική «αθέτηση πληρωμών» (default, δημοσιογραφική μετάφραση «χρεοκοπία»), η οποία σε συνδυασμό με τις πιστωτικές αναταράξεις σε δύο μεγάλες οικονομίες της Ευρωζώνης, την Ισπανία και την Ιταλία, θα οδηγούσε στο ενδεχόμενο κατάρρευσης όλου του συστήματος και του ευρώ. Από την άλλη να στεγανοποιήσει πάλι το ελληνικό πρόβλημα, να το βάλει σε καραντίνα και ταυτόχρονα να διευρύνει τον ρόλο των ευρωπαϊκών πιστωτικών μηχανισμών για να καθησυχάσει τις αγορές σε σχέση με την Ιταλία και την Ισπανία.
Τέταρτο : Η επιλογή αυτή δεν ήταν μόνο της Ευρωζώνης αλλά επηρεάσθηκε από τα παγκόσμια καπιταλιστικά κέντρα, όπως φάνηκε από τις θετικές τοποθετήσεις του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και τις έντονες παρεμβάσεις των ΗΠΑ. Τυχόν κλονισμός του ευρώ σε συνδυασμό με τη μικρή έστω πιθανότητα αθέτησης πληρωμών στις ΗΠΑ λόγω ασυμφωνίας Ρεπουμπλικάνων – Δημοκρατικών και την ενεργοποίηση των CDS, των ασφάλιστρων κινδύνου, θα οδηγούσε σε μια μεγαλύτερη ίσως, παγκόσμια κρίση από εκείνη του 2008.
Πέμπτο : Το μεγάλο αυτό δίλημμα εκφραζόταν και στο επιμέρους δίλημμα ειδικά για τους πιστωτές της Ελλάδας και τις χώρες που οι τράπεζές τους διαθέτουν σημαντικό αριθμό ομολόγων. Να κινδυνεύσουν να τα χάσουν όλα ή να εξασφαλίσουν όσα περισσότερα μπορούν για τις τοκογλυφικές τοποθετήσεις τους; Σε πολιτικό επίπεδο το δίλημμα εκφράζονταν έτσι : Να γίνει όλη η Ελλάδα Κερατέα και όλοι οι Έλληνες ταξιτζήδες, να γεννηθεί μια Βολιβία μέσα στην Ευρώπη ή να στηριχθεί το σημερινό πειθήνιο από τα δύο μεγάλα κόμματα, ακίνδυνο συνολικά πολιτικό σύστημα; Κατ’ ακολουθία και του γενικότερου διλήμματος, η επιλογή κινήθηκε προς τον δεύτερο πόλο.
Έκτο : Σε αυτά τα πλαίσια μπορούν να κατανοηθούν τα μέτρα που λήφθηκαν για την Ελλάδα όπως το νέο δάνειο, οι μειώσεις επιτοκίων, οι χαριστικές περίοδοι, η επιμήκυνση του χρόνου εξόφλησης, η συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα με ανταλλαγές ομολόγων ή με επέκταση τους (swaps και rollover). Με τον τρόπο αυτό επιδιώκουν να αποτρέψουν την πλήρη αθέτηση πληρωμών από την Ελλάδα στην οποία οδηγούνταν με τους παραπάνω κινδύνους για τον ευρωπαϊκό και παγκόσμιο καπιταλισμό και να διατηρήσουν την οικονομία της και την κοινωνία της σε «κατάσταση φυτού» σε ένα παγκόσμιο πείραμα Φρανκενστάιν με άγνωστη έκβαση.
Έβδομο : Το ενδεχόμενο αυτό είναι εντελώς αμφίβολο να επιτύχει λόγω των δομικών προβλημάτων της παγκόσμιας καπιταλιστικής οικονομίας που επιτείνονται στην Ευρώπη λόγω της οργανικής αποτυχίας του εγχειρήματος της Ευρωζώνης και εκδηλώνονται στη σφαίρα των κρατικών χρεών και με τη διεκδίκηση των αγορών να έχουν την πρωτοκαθεδρία απέναντι στις καπιταλιστικές κυβερνήσεις. Ακόμα και στην περίπτωση επιτυχίας του θα σημάνει επ’ αόριστον καθεστώς στασιμότητας, κοινωνικής αγριότητας, μέτρα βίας και ένα κράτος χωρίς κυριαρχία. Ένα καθεστώς που ο λαός οφείλει να συντρίψει το γρηγορότερο δυνατό.
Όγδοο : Ιδιαίτερη σημασία έχει το θέμα των ιδιωτικοποιήσεων, με την εκποίηση μιας ανεκτίμητης δημόσιας περιουσίας που αντί να χρησιμοποιηθεί για πρώτη φορά έξω από τα πλαίσια του κομματισμού και της διαφθοράς προς άμεσο όφελος των αναγκών της κοινωνικής πλειοψηφίας, προσφέρεται προς εκποίηση στην ξένη και ντόπια «πλουτοκρατία». Η αναφορά του πρωθυπουργού σε «εγγυήσεις» της Ελλάδας σύμφωνα με το αίτημα της Φιλανδίας και άλλων, δείχνει ότι υπάρχουν «ψιλά γράμματα» και «μυστικά άρθρα» στη συμφωνία αυτή.
Ένατο : Η κυβέρνηση συνεχίζει την αρνητική και επικίνδυνη πορεία της, δίχως κανείς να γνωρίζει αν αντιλαμβάνεται τι ακριβώς συμβαίνει – θα λογοδοτήσει κάποια στιγμή, κι όχι μόνο εκλογικά, στον ελληνικό λαό, στις στρατιές των ανέργων και των υπό απειλή εργαζομένων. Η ΝΔ, που η μόνη θέση που είχε ήταν «η μη συμμετοχή των ιδιωτών», βρέθηκε στην πιο αντιδραστική πτέρυγα, μαζί με τους πληρωμένους εκφραστές τωνfunds που απειλούν για «επιλεκτική χρεοκοπία» μέσω των αμερικανικών οίκων αξιολόγησης. Γίνεται σαφές ότι η αντίθεση στο μνημόνιο , την οποία εκφράζει και η ΝΔ, δεν αρκεί από μόνη της με κανένα τρόπο για να αλλάξει πορεία η χώρα μας.
Δέκατο : Ένας είναι ο δρόμος. Παύση πληρωμών στο τοκογλυφικό χρέος. Δημιουργία Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου. Άρνηση υποταγής στις εντολές της ευρωζώνης που οδηγεί σε ρήξη με το ευρώ, το οποίο άλλους είναι που θα πονέσει και μάλιστα πολύ, και μπορεί να ανοίξει και ένα νέο πεδίο απελευθερωμένων κινήσεων στην οικονομική μας πολιτική και να εκφρασθεί ως αίτημα μιας αλληλέγγυας οικονομικής, ακόμα και νομισματικής, συνεργασίας, στην Ευρώπη. Εθνικοποίηση όλου του τραπεζικού τομέα. Νέο δημοκρατικό δημόσιο, εργαλείο για την οικονομική ανασυγκρότηση. Κράτος στην υπηρεσία της κοινωνίας. Δημοκρατία με ουσιαστική συμμετοχή και έλεγχο της οικονομίας και της κοινωνίας από τον κόσμο της εργασίας και τον λαό γενικότερα. Όλοι από τον Σεπτέμβρη στο Σύνταγμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου