«Η κυνικότητα της ιμπεριαλιστικής πολιτικής στη Λιβύη είναι καλά δοκιμασμένη, πριν μερικά χρόνια και στο Ιράκ και το Αφγανιστάν.
Αφήνουν ή επηρεάζουν τις εξελίξεις, χειραγωγούν την παγκόσμια ενημέρωση με τέτοιο τρόπο, ώστε η μόνη εναλλακτική λύση απέναντι στη μαζική σφαγή των εξεγερμένων από ένα νικητή Καντάφι να παρουσιάζεται η στρατιωτική επέμβαση των ΗΠΑ και των συμμάχων τους, η οποία θα ακολουθηθεί από την εδραίωση της γεωστρατηγικής τους θέσης, την οικειοποίηση των λιβυκών πετρελαίων, την εγκατάσταση υποτελούς αντιλαϊκού καθεστώτος.
Με αυτό τον τρόπο επιχειρούν να διευρύνουν τη στήριξη στην επέμβαση ή να θέσουν μεγάλο μέρος της διεθνούς κοινής γνώμης σε σύγχυση και αδράνεια ή ακόμα όσοι για λόγους αρχής καταδικάζουν την επέμβαση να το κάνουν με βαριά καρδιά, με αποχή από δυναμικές διαμαρτυρίες και με την ενοχή ότι τελικά αντίτιμο στη μη επέμβαση θα είναι η εξολόθρευση των λιβύων δημοκρατών από το βάρβαρο λιβυκό καθεστώς.
Η υποκρισία του ιμπεριαλισμού είναι επίσης γνωστή. Άνοιξαν τις αγκάλες τους στον Καντάφι και τον ενέταξαν στη διεθνή κοινότητα μόλις έκανε τη στροφή προς τα συμφέροντά τους. Βομβαρδίζουν τη Λιβύη στο όνομα των δημοκρατικών δικαιωμάτων και την ίδια στιγμή συνεργάζονται στην επέμβαση αυτή με τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα που μαζί με την Σαουδική Αραβία έχουν εισβάλει και αιματοκυλούν τον εξεγερμένο λαό του Μπαχρέιν. Στηρίζουν τον πρόεδρο της Υεμένης που δολοφονεί τους διαδηλωτές, για να διατηρήσει τις διευκολύνσεις ο 5ος στόλος των ΗΠΑ.
Κανείς δεν πρέπει να πέσει στην παγίδα και στο κατασκευασμένο δίλημμα.
Όχι στον Καντάφι. Όχι στην ιμπεριαλιστική επέμβαση. Όχι στην ελληνική συμμετοχή. Όχι στην πολιτική καιροσκοπισμού του έλληνα πρωθυπουργού, που σήμερα τάσσεται υπέρ της επέμβασης, ενώ πριν μήνες επιδείκνυε στον λίβυο δικτάτορα το προσωπικό του άλμπουμ με τις οικογενειακές φωτογραφίες της φυλής Καντάφι και της φυλής Παπανδρέου.
Δημοκρατία και Ειρήνη για τον λαό της Λιβύης.
Η λογική Σκύλας και Χάρυβδης δεν υφίσταται. Υπήρχε και υπάρχει ειρηνική λύση, όσες μεγάλες δυσκολίες κι αν χρειάζεται να ξεπερασθούν.
Η αναίρεση της στρατιωτικής επέμβασης και η αποφυγή της αιματοχυσίας ακόμη και σήμερα μπορεί να αναζητηθεί σε πολλές κατευθύνσεις. Στην παρέμβαση και μεσολάβηση της Ρωσίας, της Κίνας ή των άλλων μελών του Συμβουλίου Ασφαλείας που απείχαν. Σε πρωτοβουλίες όπως της Βενεζουέλας. Στη δέσμευση της διεθνούς κοινότητας για αναγνώριση των εξεγερμένων ως νόμιμης κυβέρνησης της Λιβύης αμέσως μετά από την διοργάνωση γνήσιων εκλογών. Στη διάθεση στις αρχές της Βεγγάζης καταθέσεων της οικογένειας Καντάφι σε ξένες τράπεζες. Στην γενναία ανθρωπιστική βοήθεια από Μη κυβερνητικές Οργανώσεις προς τον λαό της ανατολικής Λιβύης.
Πάνω απ’ όλα όμως, η λύση μπορεί να προέλθει από την δημιουργία ενός διεθνούς κινήματος αλληλεγγύης και στήριξης των λαϊκών εξεγέρσεων στην Αραβία και όπου αλλού συμβούν θέτοντας στο κέντρο ως μόνο κυρίαρχο και νόμιμο τον λαϊκό παράγοντα, εκφραστή των αιτημάτων για δημοκρατία, λαϊκή κυριαρχία και κοινωνική δικαιοσύνη ».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου