Άρθρο του Ανδρέα Παγιάτσου
Εδώ και καιρό, με βάση την κατανόηση του μεγέθους της κρίσης που συγκλονίζει τον πλανήτη, την Ευρώπη και την Ελληνική κοινωνία, το «Ξ» μιλά για μια «νέα εποχή».
Η κρίση ξεκίνησε το 2007 από τις ΗΠΑ και σύντομα μετά οι αναλυτές του κεφαλαίου αναγκάστηκαν να παραδεχτούν ότι πρόκειται για την πιο βαθιά κρίση από τη δεκαετία του 30. Έχοντας ξοδέψει κολοσσιαία ποσά, πρωτοφανή στην ιστορία, για να διασώσουν τις τράπεζες και την βιομηχανία τους, οι καπιταλιστικές κυβερνήσεις δημιούργησαν τα πιο μεγάλα ελλείμματα και χρέη που έχουν υπάρξει ποτέ. Αυτά τα χρέη και αυτά τα ελλείμματα προσπαθούν σήμερα να υποχρεώσουν τους εργαζόμενους να πληρώσουν.
Όπως κάθε μεγάλη κρίση, όμως, έτσι κι αυτή δημιουργεί εκρηκτικές συνθήκες στις κοινωνίες. Το «Ξ» έχει πει και γράψει εδώ και καιρό ότι το κεφάλαιο, με τις πολιτικές που εφαρμόζει, δημιουργεί την μια πυριτιδαποθήκη μετά την άλλη, στη μία χώρα μετά την άλλη. Εξήγησε ότι προετοιμάζονται εκρήξεις πρωτοφανούς – εδώ και δεκαετίες - διάστασης και έκτασης.
Αυτές τις εκρήξεις ζήσαμε και ζούμε.
Απ’ τις απεργίες στις επαναστάσεις
Το 2010 ήταν η χρονιά των μεγάλων αγώνων στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Απανωτές γενικές απεργίες στην Ελλάδα και σε μια σειρά άλλες χώρες, τα μεγαλύτερα κινήματα εδώ και δεκαετίες σε χώρες όπως η Βρετανία και η Ιρλανδία, τεράστιες διεργασίες στη συνείδηση σε δεκάδες εκατομμύρια εργαζομένους και νεολαία και, σήμερα πια, επαναστάσεις που συγκλονίζουν ολόκληρα τμήματα του πλανήτη. Ο αραβικός κόσμος μπαίνει σε μια «νέα εποχή». Η επανάσταση στην Τυνησία δεν μπορεί να περιοριστεί στα σύνορα μιας χώρας – εξάλλου ποτέ, καμία επανάσταση δεν περιορίστηκε στη χώρα απ’ την οποία ξεκίνησε. Επεκτείνεται έτσι με ταχύτητα στην Αίγυπτο, τη χώρα με το μεγαλύτερο βάρος στον αραβικό κόσμο, προκαλεί σεισμικές δονήσεις στην Αλγερία, την Υεμένη και την Ιορδανία, και σκορπά τον τρόμο στα καθεστώτα της Λιβύης, της Συρίας, κλπ, γεννά εφιάλτες στους ιμπεριαλιστές καθώς ανατρέπονται οι ισορροπίες που είχαν κτίσει στην τεράστια και κρίσιμης σημασίας αυτή περιοχή.
Λαϊκές επιτροπές σε συνοικίες και εργατικούς χώρους
Όπως σε κάθε επανάσταση, έτσι και στα γεγονότα και τις Τυνησίας και της Αιγύπτου βλέπουμε να αναπτύσσονται, στη βάση της κοινωνίας, επιτροπές βάσης, «συντονιστικές επιτροπές αγώνα» ή «λαϊκές επιτροπές», σε εργοστάσια, σε λαϊκές συνοικίες, σε δημόσιες επιχειρήσεις, κλπ, που δείχνουν την ενστικτώδη τάση των εργατικών και λαϊκών στρωμάτων να πάρουν τα πράγματα στα χέρια τους. Όμως για να μπορέσουν να το πετύχουν αυτό χρειάζονται πολιτικούς φορείς που να αντανακλούν, να εκφράζουν και να επιδιώκουν συνειδητά αυτό τον στόχο.
Επανάσταση, αλλά και αντεπανάσταση
Κάθε επανάσταση συνοδεύεται αναπόφευκτα από τις διαδικασίες της αντεπανάστασης. Το πολιτικό κατεστημένο, δεξιά και αριστερά, ενώνεται στην προσπάθεια να εμποδίσει την ανοδική πορεία του μαζικού κινήματος. Το Κομμουνιστικό Κόμμα στην Τυνησία συμμετέχει στη μεταβατική κυβέρνηση των μέχρι χθες αχυράνθρωπων του Μπεν Αλί. Οι ιμπεριαλιστές, Αμερικανοί, Γάλλοι κ.λπ. αλλά και οι «σοσιαλιστές» όπως ο Έλληνας κ. ΓΑΠ, μέχρι χθες σε αγαστή συνεργασία με τα καθεστώτα των τυράννων, ανακαλύπτουν την αξία της δημοκρατίας και σπεύδουν να διασφαλίσουν την ήρεμη διαδοχή. Να βάλουν δηλαδή στη θέση των παλιών αχυράνθρωπων, νέους, δικούς τους αχυράνθρωπους, έτσι ώστε να διασφαλιστεί η επιβίωση του καπιταλιστικού συστήματος και η εξουσία της άρχουσας τάξης, με την οποία έχουν στενούς δεσμούς κερδοφορίας.
Στην Τυνησία, στην Αίγυπτο, και αλλού λείπει μια μαζική επαναστατική Αριστερά (δεν υπάρχει ούτε σε συνθήκες παρανομίας ή έστω στο εξωτερικό η στελεχιακή ραχοκοκαλιά μιας τέτοιας αριστεράς). Μια Αριστερά που να είναι αποφασισμένη να στηριχτεί στις επιτροπές που χτίζονται στη βάση της κοινωνίας, να τους δώσει πολιτικό περιεχόμενο και στόχο: τον στόχο να περάσει η εξουσία στα χέρια αυτών των επιτροπών.
Ο μόνος τρόπος, ο μόνος δρόμος
Αυτό το θέμα δεν είναι ένα θέμα αφηρημένης ιδεολογίας. Είναι ένα θέμα «ζωής και θανάτου» - είναι ο μόνος τρόπος να ξεφύγουν δεκάδες εκατομμύρια από την πείνα, ο μόνος τρόπος να υπάρξει ελευθερία, πραγματική δημοκρατία, οικονομική ανάπτυξη προς όφελος της κοινωνίας, σεβασμός των δικαιωμάτων των ανθρώπων σε μια αξιοπρεπή διαβίωση. Γιατί αν απλά ανατραπούν οι δικτατορίες των Μπεν Αλί, Μουμπάρακ κλπ, για να αντικατασταθούν από «δημοκρατικά» καθεστώτα που θα παραμείνουν καπιταλιστικά, η φτώχεια, η ανεργία και η πείνα θα συνεχίσουν, η ανυπαρξία δικαιωμάτων και η καταστολή να συνεχίσουν, όσο και να ντύνονται με δημοκρατικούς μανδύες.
Από τα πιο κρίσιμα καθήκοντα
Το κτίσιμο μιας τέτοιας αριστεράς είναι ένα από τα πιο κρίσιμα καθήκοντα με τα οποία βρίσκονται αντιμέτωποι χιλιάδες αγωνιστές της πρώτης γραμμής στις επαναστατικές διεργασίες στον αραβικό κόσμο γιατί χωρίς αυτό, οι επαναστάσεις θα μείνουν στην μέση του δρόμου. Και τότε θα ανοίξει ο δρόμος στους κινδύνους που παραμονεύουν – νέοι αχυράνθρωποι, νέες δικτατορίες, νέοι εμφύλιοι και, κάτι που σήμερα δεν φαίνεται σαν άμεσο, στροφή των μαζών στη θρησκεία στο μέλλον αν δεν υπάρξει διέξοδος στην απελπισία τους.
Και στην Ελλάδα
Στην Ελλάδα βλέπουμε πολύ σημαντικές διεργασίες στο κίνημα και στην κοινωνία.
Πρέπει να θυμίσουμε - και να επιμένουμε να θυμίζουμε - την φοβερή φράση υπουργού της κυβέρνησης «Όσο είναι μπροστά ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ και ΠΑΜΕ, δεν ανησυχούμε»(*).
Αν το 2010 οι απεργίες ήταν κάτω από τον έλεγχο των γραφειοκρατικών συνδικαλιστικών ηγεσιών, των οποίων ο εκφυλισμός και η υποταγή έχουν ξεπεράσει κάθε όριο, το 2011 βλέπουμε την «βάση» να παίρνει πρωτοβουλίες.
Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές έχουμε μια πολύ δυναμική κατάληψη του υπουργείου Υγείας από τους γιατρούς. Έχουμε επίσης μια «μικρή επανάσταση» στον χώρο των συγκοινωνιών, καθώς στη γενική συνέλευση των εργαζομένων στα μπλε λεωφορεία στην Αθήνα (στις 31/1/11) η βάση παραμερίζει την ηγεσία του συνδικάτου και ανατρέπει με συντριπτική πλειοψηφία τις συμβιβαστικές προτάσεις του Δ.Σ. του σωματείου.
«Δεν Πληρώνω»
Πάνω απ’ όλα έχουμε ένα κίνημα βάσης, το κίνημα «δεν πληρώνω» το οποίο βρίσκεται εντελώς έξω από τον έλεγχο των κομματικών μηχανισμών και των γραφειοκρατών του συνδικαλιστικού κινήματος.
Ξεκίνησε από τα διόδια και επεκτείνεται με ταχύτητα στο χώρο των δημόσιων συγκοινωνιών. Αυτό το κίνημα έχει τη δυνατότητα να πετύχει το «ακατόρθωτο» - να επιβάλει την ανατροπή των πολιτικών αυτής της κυβέρνησης, να προκαλέσει ακόμα και την πτώση της κυβέρνησης, να επιβάλει την άρνηση αποπληρωμής του δημόσιου χρέους, όπως έγινε στην Αργεντινή το 2002.
Θέτει το ζήτημα του «τι αριστερά χρειαζόμαστε»
Και, αυτό το κίνημα, με τη σειρά του, θέτει το θέμα της πολιτικής του έκφρασης. Είναι γεγονός ότι τα δύο μαζικά κόμματα της αριστεράς (ΚΚΕ και ΣΥΝ) σύρθηκαν στην υποστήριξη του κινήματος «δεν πληρώνω» καθώς και άλλων κινημάτων. Όμως χρειαζόμαστε μια Αριστερά που να είναι έτοιμη να δώσει αυτή τη μάχη μέχρι το τέλος – κι όχι να σύρεται. Να φτάσει μέχρι την άρνηση αποπληρωμής του χρέους και να την επιβάλει. Γιατί, όπως έχουμε γράψει ξανά και ξανά είτε το χρέος θα πληρωθεί είτε οι μισθοί και συντάξεις – και τα δύο αποκλείεται, και όποιος υποστηρίζει το αντίθετο είτε λέει ψέματα είτε είναι αφελής. Χρειαζόμαστε μια αριστερά που να είναι έτοιμη να επιβάλει την εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος, καθώς και των στρατηγικών τομέων της οικονομίας. Που να παλέψει μαζί με το μαζικό κίνημα για εργατικό έλεγχο και εργατική διαχείριση.
Όλα αυτά μαζί, σημαίνουν μετωπική σύγκρουση με το κεφάλαιο, σημαίνουν πάλη για την ανατροπή της εξουσίας του και πέρασμα της εξουσίας στα εργατικά και λαϊκά στρώματα.
Αυτό, και πάλι,μ δεν είναι θέμα αφηρημένης ιδεολογικής συζήτησης. Είναι θέμα εξαιρετικής πρακτικής σημασίας: είναι ο μόνος τρόπος να μην πληρώσουν για την κρίση τα εργατικά στρώματα αλλά αυτοί που την προκάλεσαν δηλαδή το κεφάλαιο.
Και με αυτή την έννοια, οι μάχες που δίνονται σήμερα μέσα στο εργατικό κίνημα για μισθούς, συντάξεις και δικαιώματα, η μάχη που δίνεται μέσα από την καμπάνια «δεν πληρώνω» δεν μπορεί να αποξενωθεί από την αναγκαιότητα να χτιστεί μια νέα Αριστερά, που να αντικαταστήσει την παραδοσιακή αριστερά του Κ.Κ.Ε. και του ΣΥΝ.
Δεν μπορεί να αποξενωθεί από το πολιτικό καθήκον του να χτίσουμε μια νέα Αριστερά στη θέση της παλιάς· που να είναι έτοιμη να συντονίσει την πάλη των μαζών και να δώσει προοπτική στην κατεύθυνση της ανατροπής του καπιταλισμού, του διεθνισμού, της εργατικής δημοκρατίας και του σοσιαλισμού.
Αυτό είναι ένα από τα πιο κρίσιμα καθήκοντα με τα οποία είναι αντιμέτωποι αυτοί που βρίσκονται μπροστά στις μάχες του σήμερα ή που ετοιμάζονται να μπουν σε αυτές στις μέρες που έρχονται.
_________________________________
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου