Για τον αγώνα των φορτηγατζήδων

Να παραμείνουν στο Σύνταγμα αποφάσισαν οι ιδιοκτήτες των φορτηγών Δ.Χ.. Ο αγώνας αυτός για την συντριπτική πλειοψηφία των φορτηγατζήδων είναι αγώνας ζωής. Η κυβέρνηση με το νομοσχέδιο που συζητά οδηγεί με την κατάργηση της προσωπικής άδειας και τη δημιουργία ΑΕ και ΕΠΕ στο αφανισμό τους ιδιοκτήτες που έχουν ένα φορτηγό και το δουλεύουν οι ίδιοι, αφού το πλήρωσαν με ιδρώτα και αίμα, με τη προσδοκία μιας καλύτερης ζωής. Στον αφανισμό οδηγούνται και οι μικρές εταιρείες. Στόχος είναι η εξυπηρέτηση των μεγάλων του χώρου, η συγκέντρωση της μεταφοράς προϊόντων εντός και εκτός της Ελλάδας σε λίγα χέρια.

Ο αγώνας αυτός κατασυκοφαντείται από τα ΜΜΕ και την κυβέρνηση που εκμεταλλεύονται την ύπαρξη και τη "συμμετοχή"  στις κινητοποιήσεις ιδιοκτητών εταιριών με πολλά φορτηγά οι οποίοι επιδιώκουν το καλύτερο πλασάρισμά τους στις μετέπειτα εξελίξεις στο κλάδο. Εξανίστανται οι Τρέμηδες και οι Πρετεντέριδες, οι σύγχρονοι ραγιάδες,  για τις μαύρες σημαίες και τη ..."βεβήλωση" του Άγνωστου Στρατιώτη την ίδια στιγμή που έχουν σκύψει για τα καλά, και αυτοί και η εξουσία που εκπροσωπούν και υπηρετούν με ζήλο, στη Τρόικα των ΔΝΤ, Ε.Ε., και ΕΚΤ και στηρίζουν με χέρια και πόδια τη βεβήλωση των δικαιωμάτων του εργαζόμενου λαού.

Οι αδυναμίες και τα προβλήματα του αγώνα, η συνδικαλιστική ηγεσία των φορτηγατζήδων, που κάθε άλλο παρά τα συμφέροντα της πλειοψηφίας τους εξυπηρετεί, δεν αλλάζει την ουσία του ζητήματος (άλλωστε η ηγεσία αυτή δηλώνει υπέρ της απελευθέρωσης, είπαμε για άλλους λόγους "κινητοποιείται"). Η κυβέρνηση με εντολή των ξένων αφεντικών της προχωρά την επίθεση και στα μικροαστικά στρώματα προς όφελος του μεγάλου κεφαλαίου ξένου και ντόπιου. Και σε αυτή τη περίπτωση το ..."ιερόν δικαίωμα" στη ιδιοκτησία που τόσο υπερασπίζονται, κατά τα άλλα, τα παπαγαλάκια και οι υπηρέτες του καπιταλισμού δεν έχει καμιά θέση. Αποφάσισαν να τους τα πάρουν και θα τους τα πάρουν, αρκεί να εξυπηρετηθεί το "δικαίωμα" αρπαγής των μεγάλων. Ότι ακριβώς συμβαίνει και με τις ΔΕΚΟ, ότι ακριβώς συμβαίνει και με τον ΟΣΕ. Άραγε να είναι σύμπτωση ότι και οι δύο περιπτώσεις βιασύνης της "απελευθέρωσης" αφορούν τις μεταφορές;

Ο αγώνας αυτός, όπως και κάθε αγώνας, θα πρέπει να συνεχιστεί παραμερίζοντας τις ξεπουλημένες ηγεσίες αναξάρτητα από την ψήφιση ή μη του νόμου. Από τον αγώνα αυτόν θα πρέπει να βγάλουν τα συμπεράσματά τους και οι υπόλοιποι κλάδοι που έχουν σειρά. Τους κατανομάζει άλλωστε το επικαιροποιημένο μνημόνιο ξεκάθαρα.

(το κείμενο αυτό το έγραψα χθες βράδυ για το Αντίσταση στις γειτονιές!)