Από τα δημοσκοπικά Ηλύσια της άνοιξης του 2008 στα πολιτικά τάρταρα του 2010 αυτή ήταν μια προδιαγεγραμμένη πορεία του ΣΥΡΙΖΑ και του Συνασπισμού, αναγκαίο επακόλουθο του ρεφορμισμού και της πολυγλωσσίας. Όταν δημιουργήθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ ως μαλακό αμορτισέρ στα αριστερά του ΠΑΣOK, αρκετοί αγωνιστές, δημοκράτες της αριστεράς πίστεψαν ότι μπορούσε να βρεθεί ένα σχήμα συνένωσης των δυνάμεων της Aριστεράς.
O ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή η συμμαχία του ΣΥΝ, με τμήματα της εξωκοινοβουλευτικής όσο και αναθεωρητικής αριστεράς, έριξε γρήγορα πολιτικά δολώματα σε ριζοσπαστικά κινήματα, ομάδες οικολογίας, στη μικροαστική διανόηση, στο χώρο της τέχνης.
Βασικά του όπλα ήταν τρία: O υποτιθέμενος πλουραλισμός, στο εσωτερικό του, μια ελαφρά πολιτική αντισυμβατικότητα και ένας καλυμένος αντικομμουνισμός που οδηγούσε στην απόρριψη όλων των ιδεών και πρακτικών του αριστερού και κομμουνιστικού κινήματος. Επικουρικά εργαλεία είχε τον ευρωπαϊσμό, κάτω από την ταμπέλα της «Ευρώπης των εργαζομένων» και την αφηρημένη λογική της «αλλαγής του κοινωνικού συστήματος» κάτω από το σύνθημα αλλάζουμε τον κόσμο χωρίς να πάρουμε την εξουσία (=ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός).
Στην προσπάθειά του να πετύχει ένα καλό εκλογικό ποσοστό έδωσε φωνή στις λεγόμενες συνιστώσες, καθώς και σε απομεινάρια της αριστεράς. Ωστόσο ο ΣΥΡΙΖΑ είχε μια εγγενή αντίφαση, αδυναμία. Δεν διέθετε ούτε διαθέτει κανένα σταθερό πλαίσιο αρχών. Στην πραγματικότητα αποτελεί ένα πολιτικό «κουβά» όπου κάθε συνιστώσα ανέσυρε αυτά που κατά καιρούς την βόλευαν. Στην πραγματικότητα το μόνο σταθερό πλαίσιο σ' αυτό το χώρο είναι οι μικροαστικοί εγωισμοί, οι ίντρικες και οι συνομωσίες σύμφωνα με τα λεγόμενα των ίδιων, οι διαμάχες έξω από αρχές για τις καρέκλες. Παραθέτουμε ένα μικρό μόνο κατάλογο θεμάτων, όπου οι αλληλογροθοκοπούμενες απόψεις αποτελούσαν ένα μόνιμο τοίχο. Ζητήματα Ευρωπαϊκής Ένωσης, Κυπριακό, Αιγαίο, εξάρτηση, ιμπεριαλισμός, ΠΑΣOK, συνδικάτα, λαϊκοί αγώνες, Παιδεία, Σοσιαλισμός είναι λίγα μόνο από τα ζητήματα τα οποία κρύφτηκαν επιμελώς κάτω από την πολιτική φλυαρία, τις δυσκολίες της σοσιαλδημοκρατίας να βρει αρχηγό (αντιπαράθεση Παπανδρέου-Βενιζέλου), την κλοπή των λαϊκών αγώνων (άρθρο 16).
Το Δεκέμβρη του 2008 ο ΣΥΡΙΖΑ-ΣΥΝ με την ηγεσία Αλαβάνου θεώρησε ότι μπορούσε να επιχειρήσει μια γενναία έξοδο στο χώρο της νεολαίας και να βρει έτσι έναν προνομιακό συνομιλητή. Oι «συνοριοφύλακες» του συστήματος, ρεφορμιστές μέχρι το μεδούλι, έφτασαν στο ακραίο σημείο του εκκρεμούς. Η «παράδοση» της αρχηγίας με τρόπο που δεν έχει σχέση με τα ήθη της αριστεράς από τον Αλαβάνο στον Τσίπρα σηματοδοτούσε την αρχή του τέλους. Το αστικό σύστημα είχε βρει στο πρόσωπο του Παπανδρέου το συνεκτικό κρίκο του ενός πόλου (της σοσιαλδημοκρατίας) και εξωθούσε το ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ στο πολιτικό περιθώριο. O συλλεκτήρας της κοινωνικής αγανάκτησης κατέληξε να γίνει αποδιοπομπαίος τράγος.
Ωστόσο οι αντιφάσεις, αντιπαλότητες και αδυναμίες του ΣΥΡΙΖΑ κρύβονται στο εσωτερικό του. Τα προβλήματα που προέκυψαν την περίοδο της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης της Ευρωπαϊκής-Ιμπεριαλιστικής Ένωσης δεν μπορούν να απαντηθούν με μισόλογα και υπεκφυγές. Είναι αυτός ο λόγος άλλωστε που το ευρωπαϊκό κοινωνικό φόρουμ (μια συνάθροιση ευρωπαϊκών ρεφορμιστικών κομμάτων) διαλύεται εις τα εξών συνετέθη.
- Η άνοδος του ΠΑΣOK στην κυβέρνηση (Oκτώβρης 2009) έβγαλε στη φόρα όλα τα δεξιόστροφα αντανακλαστικά του ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ. Ακόμα και ο Α. Αλαβάνος ο οποίος λανσάρεται ως ηγέτης ενός ανύπαρκτου «μετώπου», μαζί με τους τόνους της προσωπικής αλαζονείας («καλώς τα παιδιά») κατάθεσε πρόγραμμα ενότητας πέντε σημείων με το ΠΑΣOK.
Η ίδια η δημιουργία της Δημοκρατικής Αριστεράς του Κουβέλη για συγκυβέρνηση με το ΠΑΣOK, ένα κόμμα που προέρχεται από τα σπλάχνα του ΣΥΝ, οι εκκλήσεις του Κύρκου, καθώς και η υποστήριξη των αυτοδιοικητικών ψηφοδελτίων του ΠΑΣOK αποτελούν την πιο τρανή μαρτυρία πως «κάτι σάπιο υπήρχε στο βασίλειο της Δανιμαρκίας».
- Μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ συνυπήρχε η ελαφρά εκδοχή του αντιευρωπαϊσμού (ΚOE) με τη σκληρή θέση του ευρωπαϊσμού (Συνασπισμός κ.λπ.). Το μνημόνιο και η έλευση της τρόικας στη χώρα τίναξαν στον αέρα το σαθρό οικοδόμημα της θεωρίας, πως η Ελλάδα είναι ισότιμο μέλος της Ε.Ε., δηλαδή όλες τις φιλοϊμπεριαλιστικές απόψεις.
- Στο ζήτημα του κράτους, των θεσμών του, της Βουλής κ.λπ. κονταροχτυπήθηκαν οι θέσεις ενός ρηχού και φλύαρου αντικαπιταλισμού (ΚOE, ΔΕΑ, ΞΕΚΙΝΗΜΑ, POZA κ.λπ.) με αυτές ενός ακραίου θεσμικού κομματικού ρόλου που στο απόγειό του το εξέφρασαν ο Ν. Κωνσταντόπουλος και ο Φ. Κουβέλης.
- Αλλά και στον τομέα της περίφημης εσωτερικής πολυφωνίας (πλουραλισμός) οι προσωπικές στρατηγικές, οι τακτικισμοί, η έλλειψη αρχών και η ανυπαρξία ενιαίας βούλησης υποκατέστησαν τις αρχές ενός μετώπου που για τη χώρα μας πρότυπό του αποτελεί το ΕΑΜ.
- Ακόμα και για το απλό ζήτημα των συνδικάτων, η συνύπαρξη του ΣΥΝ με την κυβερνητική ΠΑΣΚ, το μοίρασμα των θέσεων σε ΓΣΣΕ, ΑΔΕΔΥ και ομοσπονδίες αποτελούσε μόνιμο σημείο τριβής που δεν μπορούσε να λειανθεί με τις κρατικές επιχορηγήσεις που καρπώνονταν όλες οι συνιστώσες του ΣYPIZA (σε ετήσια βάση δύο περίπου εκατ. ευρώ) και με τις αποσπάσεις κομματικών στελεχών σε κρατικές θέσεις.
Oι δημοτικές και περιφερειακές εκλογές, η διάσπαση της Δημοκρατικής Αριστεράς, η προώθηση διαφορετικών υποψηφίων (Αλαβάνος, Μητρόπουλος, Ψαριανός) απέδειξαν ότι ο ΣΥΝ βιώνει το κύκνειο άσμα του.
Ας παρακολουθήσουμε τα λόγια ενός μέλους του:
(Εποχή, 12/9/2010): «Νίκησαν! Ποιοι; Τα υπόλοιπα του ΠαΣοΚ (πιο βαθύ δεν γίνεται...) με τους τηλεοπτικούς του αστέρες που έχουν μόνιμο στασίδι στα πρωινάδικα και κάποιοι που ονειρεύονται το νέο... ΕΑΜ! Ή το ρόλο του Ανδρέα Παπανδρέου που διέσπασε την Ένωση Κέντρου (που δεν είναι και απόλυτα ακριβές) και έφτιαξε το ΠαΣοΚ. Ένας ηγέτης, λοιπόν, δικαιούται να διαλύσει τον ΣυΡιζΑ για να φτιάξει τη μεγάλη αριστερά! Το εγχείρημα, γράφει ο Αλ. Αλαβάνος (Δρόμος 11.9.10), "ενώ εμφανίζεται ως διάσπαση, στην πραγματικότητα αποσκοπεί να γεφυρώσει τη μεγάλη διάσπαση που έγινε τον τελευταίο χρόνο. Ανάμεσα στον πολιτικό χώρο της ριζοσπαστικής αριστεράς και τη νεολαία". O Αλ. Αλαβάνος ξεκινά τη δική του επανάσταση για να ενώσει τη νεολαία με το χώρο, αλλά και να συντρίψει τον εσωτερικό εχθρό».
Ενώ άλλο μέλος του ΣΥΡΙΖΑ στην ίδια εφημερίδα γράφει:
«Η κρίση στον ΣΥΡΙΖΑ, σύγκρουση χωρίς αρχές. Απαράδεκτη, για να μην πούμε αχαρακτήριστη, είναι η σύγκρουση στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ για το θέμα του επικεφαλής της περιφέρειας Αττικής στις επερχόμενες τοπικές εκλογές.
Σε όλη τη διάρκεια της αντιπαράθεσης, σε κανένα σημείο και καμιά στιγμή αυτή δεν πήρε πολιτικά χαρακτηριστικά. Ήταν μια σύγκρουση μηχανισμών και μια προσπάθεια επιβολής απέναντι σε εσωτερικούς αντιπάλους, η οποία δεν είχε καμία σχέση με πολιτικές αρχές και αξίες! (...)
ή ακόμα την αρθρογραφία του Γ. Μπανιά».
(Εποχή 12/9/2010): «Η κρίση που ταλαιπωρούσε από πολύ καιρό τον ΣΥΡΙΖΑ, κορυφώθηκε με ιδιαίτερα τραυματικό τρόπο με την αδυναμία συγκρότησης ενιαίου ψηφοδελτίου στην Περιφέρεια Αττικής, εκεί που θα δοθεί η κορυφαία πολιτική μάχη στις εκλογές της 7ης Νοεμβρίου.
Η εξέλιξη αυτή υπονομεύει την αξιοπιστία του ΣΥΡΙΖΑ αφού επιφέρει ένα σοβαρό πλήγμα στο πιο καθοριστικό στοιχείο της φυσιογνωμίας του, τον ενωτικό χαρακτήρα και ρόλο του.
Το πλήγμα αυτό παίρνει μεγαλύτερες διαστάσεις λόγω της βαθιάς κρίσης που περνάει η χώρα μας εξαιτίας της εγκληματικής, αντιλαϊκής πολιτικής της κυβέρνησης του ΠΑΣOK. Μιλάμε, προτείνουμε και παλεύουμε για ευρύτερες συσπειρώσεις και μέτωπα, ενώ δεν μπορούμε να διασφαλίσουμε την ενότητα στις γραμμές μας. Γινόμαστε έτσι αφερέγγυοι στον κόσμο της Αριστεράς, αλλά και στα μάτια ολόκληρης της κοινωνίας».
Εάν τα παραπάνω φαντάζουν υπερβολικά, διαβάζουμε τι γράφει η Ε. Πορτάλιου που προτείνεται από τον ΣΥΡΙΖΑ για υποψήφια δήμαρχος στο Δήμο Αθήνας (μέλος Σ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ):
«Με αυτά και τα άλλα αλλοπρόσαλλα κερδίσαμε επάξια τον τίτλου του αφερέγγυου πολιτικού χώρου και, το κυριότερο, διασπαθίσαμε αρκετά από εκείνα που οικοδομούμε δέκα χρόνια τώρα, πολλοί και πολλές, αθόρυβα και συστηματικά, χτίζοντας δεσμούς με τις τοπικές κοινωνίες, τους εργατικούς χώρους και τον κόσμο των χωρίς φωνή. Όλοι αυτοί, επώνυμοι και ανώνυμοι, αριστεροί και πασοκογενείς, λαός χωρίς πολιτικά προαπαιτούμενα, έπρεπε να υψώσουν, με τη δική τους συμμετοχή, φωνή κατά του μνημονίου και στις αυτοδιοικητικές εκλογές, όπως ακριβώς είχαμε προδιαγράψει στο σχετικό κείμενο του ΣΥΡΙΖΑ, που σχεδόν ομόφωνα αποφασίσαμε και από το οποίο δεν τηρήθηκε ούτε ένα γιώτα. Τα διακεκριμένα πρόσωπα, ακόμα και όταν αφορούν φυσικούς ηγέτες, πρέπει να είναι προεκτάσεις ενός «εμείς», χωρίς το οποίο ουδέν εστί γενέσθαι των δεόντων. Έτσι, αισθανόμαστε, αρκετοί από εμάς, ματαιωμένοι. Τι μπορούμε να κάνουμε; Ειλικρινά δεν ξέρω».
Εμείς ως Μ-Λ ΚΚΕ αρνηθήκαμε για λόγους πολιτικών αρχών να συννενέσουμε στο πολιτικό εγχείρημα ΣΥΡΙΖΑ. Ασκήσαμε πολιτική αντιπαράθεση και αισθανόμαστε απολύτως δικαιωμένοι. Ωστόσο αξίζει μπροστά στο κύμα φυγής και αποστράτευσης αγωνιστών, αριστερών, ταξικών συνδικαλιστών, νέων ανθρώπων να απλώσουμε το χέρι και να επιμείνουμε στο μοναδικό τρίπτυχο που μπορεί να αποτελέσει αντίβαρο και ανάσχεση στην καπιταλιστική βαρβαρότητα.
Λαϊκοί Αγώνες
Πραγματική Αριστερά
Κομμουνιστική Ανασυγκρότηση
Να εξηγήσουμε απλά και πειστικά στον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ ότι η αριστερά μπορεί να χτιστεί μόνο με τα δομικά υλικά της αντιιμπεριαλιστικής πάλης, της βαθιάς εναντίωσης στο εκμεταλλευτικό σύστημα, της αντιευρωπαϊκής σημαίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου