Κεντρικό ερώτημα ήταν βέβαια το ερώτημα της πολιτικής τακτικής του κόμματος, που θα μπορούσε να συνοψιστεί στην ερώτηση «πού και πόσο ανοιχτά με το ΠΑΣΟΚ», ενώ κάποιες δυνάμεις εντός του ΣΥΝ αναζητούσαν όρους αναβίωσης του κυβερνητικού κινηματισμού της προηγούμενης περιόδου. Στη βάση αυτών των ζητημάτων αποφασίστηκε -κάθε άλλο παρά ομόθυμα- το επικείμενο έκτακτο συνέδριο του ΣΥΝ, κυρίως με την πίεση του Α. Τσίπρα που από τη θέση του προέδρου του κόμματος αισθανόταν περισσότερο την ανάγκη απάντησης στα ζητήματα αυτά, την ανάγκη διαμόρφωσης μιας πιο στέρεης δικής του βάσης μέσα στον ΣΥΝ. Ενδεχομένως προσέβλεπε στη δυνατότητα ενός συγκερασμού των αποκλίσεων που είχαν διαμορφωθεί, μιας και υπήρχε κοινή πολιτική βάση σε όλες τις απόψεις.
Το βέβαιο είναι ότι οι εξελίξεις των τελευταίων μηνών στη χώρα οξύνουν όλες τις αντιφάσεις και τα αδιέξοδα του κόμματος αυτού. Ουσιαστικά υπονομεύουν την ίδια τη βάση συγκρότησής του, στο βαθμό που θίγονται καίρια δύο θεμέλιά της. Από τη μια το «ευρωπαϊκό οικοδόμημα», δηλαδή η Ε.Ε., που με βάση τις εξελίξεις των τελευταίων μηνών γίνεται εξαιρετικά δύσκολο να αποτελεί αναφορά και προοπτική που ο ΣΥΝ θα προτείνει στο λαό και στους εργαζόμενους. Τα φληναφήματα δεκαετιών για «δημοκρατικό έλλειμμα της Ε.Ε.» -που αποτέλεσε και θέση του ΣΥΡΙΖΑ- που τάχα αν «καλυφθεί» με ενίσχυση του ρόλου του Ευρωκοινοβουλίου (!), τότε θα μπορεί η Ε.Ε. να αποτελεί ομπρέλα και σπίτι των λαών, αποδεικνύονται τουλάχιστον τραγελαφικά. Γιατί τώρα η εργατική τάξη και ο λαός της χώρας βιώνουν στο πετσί τους με τον πιο άγριο τρόπο πως η ΕΕ δεν αποτελεί παρά έναν ιμπεριαλιστικό συνασπισμό με μοναδικό στόχο την καταλήστευση των λαών και των πιο αδύναμων-εξαρτημένων χωρών της ΕΕ.
Από την άλλη, διαψεύδεται επίσης βίαια και κατηγορηματικά -περισσότερο από κάθε άλλη φορά!- ο μύθος της «προοπτικής της Αριστεράς» διαμέσου της συνεργασίας της με το… ΠΑΣΟΚ! Γιατί είναι αυτό ακριβώς το κόμμα που έχει αναλάβει ως κυβέρνηση την προώθηση και εφαρμογή της πιο βάρβαρης επίθεσης ενάντια στο λαό και στη νεολαία, μιας επίθεσης που στοχεύει όχι «απλώς» στο χτύπημα κατακτήσεων αλλά σε μια συνολική πολιτική ήττα, στη διαμόρφωση μιας κατάστασης δουλείας και αιώνιας υποταγής. Αυτά τα δύο στοιχεία, ο λεγόμενος «ευρωπαϊσμός» του ΣΥΝ και η αναζήτηση ρόλου και προοπτικής στην πολιτική σκηνή στο πλευρό του ΠΑΣΟΚ αποτελούν τα στοιχεία ταυτότητάς του και όχι μόνο για την Ανανεωτική Πτέρυγα, αλλά για το σύνολο των ομάδων και των παραγόντων που τον συναποτελούν. Μπορεί να «σερβίρονται» με διαφορετικές εκδοχές και τακτικές από τις διάφορες πλευρές του, αλλά αποτελούν την πραγματική κοινή πολιτική βάση συγκρότησης του κόμματος αυτού. Τώρα και με το συνέδριο επί θύραις, αγωνίζονται ο καθένας από την ιδιαίτερη σκοπιά του να αποκρύψουν τη χρεοκοπία της πολιτικής τους και να διαχειριστούν τα αδιέξοδά τους. Εφτασαν στο σημείο να λένε ότι ο Γ. Παπανδρέου λειτούργησε ως «δούρειος ίππος» για να φέρει στην Ευρώπη το ΔΝΤ, για να μην ομολογήσουν το τι είναι η «Ευρώπη» τους, για να μην παραδεχθούν και την ιμπεριαλιστική της βαρβαρότητα και τα αδιέξοδα του εγχειρήματος της Ε.Ε. για την οποία έταζαν πως θα αποτελεί θετικό αντίβαρο στις αμερικάνικες απαιτήσεις. Ταυτόχρονα βέβαια προτείνουν στο… «δούρειο ίππο» να κάνει δημοψήφισμα για το αν δέχεται ο λαός το ΔΝΤ, γιατί χρειάζονται να διατηρούν γέφυρα επαφής με την… «προοπτική τους». Αλλά κυρίως γιατί δεν μπορούν ούτε να διανοηθούν ότι Αριστερά είναι μια δύναμη που αγωνίζεται για να έχει ο λαός την πρωτοβουλία και την υπόθεση στα χέρια του. Ως εκ τούτου, οι προτάσεις τους δεν μπορεί παρά να είναι «θεσμικές», δηλαδή να βάζουν το λαό στη γωνία και να ζητούν από τις δυνάμεις του συστήματος να «ανοίξουν το δρόμο», να «δώσουν λύσεις». Αυτοί –δηλαδή ο ΣΥΝ- θα μπορούν τότε να «εγγυηθούν» ότι ο λαός θα «ακολουθήσει».
Η αναζητούμενη συμφωνία
Στην πραγματικότητα και με βάση αυτούς τους όρους ο ΣΥΝ αντιμετωπίζει αυτό το διάστημα το μεγαλύτερο αδιέξοδο που συνάντησε από τη συγκρότησή του. Ενα αδιέξοδο που, υπό άλλους όρους συγκρότησης του κινήματος και της πολιτικής του έκφρασης, θα μπορούσε να οδηγήσει και στη διάλυσή του. Με τα σημερινά δεδομένα και την πολύτιμη βοήθεια που του προσφέρει η πολιτική της ηγεσίας του ΚΚΕ δείχνει να διαχειρίζεται την κατάσταση με κύριο μέλημά του την κατασκευή μιας «πολιτικής πρότασης» που θα λειτουργεί σαν ασπίδα στον «κίνδυνο» ακόμα μεγαλύτερης όξυνσης της ταξικής πάλης. Μια «πρόταση» ωστόσο που θα πρέπει να αφορά και να εκφράζει όλες τις ιδιαίτερες πτυχές του ΣΥΝ και βέβαια να βρίσκει και έναν ρόλο για τον ΣΥΡΙΖΑ. Επιπλέον αυτή η «πρόταση» θα πρέπει να είναι αρκετά «ελαστική» ώστε να τεντώνεται ικανοποιητικά στο χρόνο και στα γεγονότα που τρέχουν με ασυνήθιστα μεγάλες ταχύτητες.
Αυτές ακριβώς τις δυσχέρειες της ηγεσίας του ΣΥΝ αντιλαμβάνονται και οι δυνάμεις που έχουν συνδέσει την τύχη τους με τον ΣΥΝ και εκτιμούν ότι είναι κατάλληλες οι συνθήκες για μια επαναδιαπραγμάτευση της θέσης τους στο πλαίσιο του ΣΥΡΙΖΑ. Εναν τέτοιο πολιτικό εκβιασμό ενόψει και του συνεδρίου και των φόβων για ξεπέταγμα από τον ΣΥΡΙΖΑ ασκεί και το υπό τον Αλαβάνο «Μέτωπο», καλώντας σε «ανατροπή του πολιτικού συστήματος» με δυνάμεις «όχι μόνο» της Αριστεράς αλλά όλες εκείνες που «επιδιώκουν την πραγματική αντιπαράθεση με τις πολιτικές ασφυξίας που εφαρμόζονται στη χώρα» (ανακοίνωση της ΚΟΕ 17/5). Βέβαια, τα ίδια… απαιτούν και διάφορες τάσεις του ΣΥΝ (π.χ. Αριστερή Ανασύνθεση) και ακόμα καλύτερα ο ίδιος ο… πρόεδρος του ΣΥΝ, που δηλώνει στην «Αυγή» της 23/5: «Εμείς, και δεν το κρύβουμε, οικοδομούμε κάθε μέρα τη συμπόρευση των δυνάμεων του ΠΑΣΟΚ που δεν βολεύονται στον κορσέ του ΔΝΤ με την Αριστερά και τα συνδικάτα, σε ένα μέτωπο κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων που όχι μόνο θα βγάλει τη χώρα από το αδιέξοδο αλλά και θα σφραγίσει τη μελλοντική πορεία της».
Προς τι λοιπόν ο καβγάς; Γιατί τόσες εντάσεις και μανούβρες σαν τη μη εκλογή Κουβέλη για το συνέδριο και τη συγκέντρωση του «Μετώπου» στο Σπόρτινγκ; Οπως ήδη αναφέραμε, μάταια θα αναζητούσε κανείς ουσιαστικές και κρίσιμες πολιτικές διαφορές στο πλαίσιο των τάσεων του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ. Ο μεν ΣΥΝ ξέρει από χρόνια τι… κόμμα είναι και τι υπηρετεί, οι δε δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ ξέρουν επίσης σε ποιο κόμμα συνέδεσαν τις τύχες τους και την ύπαρξή τους. Γι' αυτό ακριβώς όλες οι προτάσεις είτε για την αλλαγή ανατροπή κ.λπ. του πολιτικού σκηνικού είτε για την «παύση πληρωμών» και την «επαναδιαπραγμάτευση του χρέους» (που αποτελούν το «περιεχόμενο» των πρώτων) έχουν έναν βασικό κοινό τόπο: παραμερίζουν το κίνημα, καταστέλλουν την ανάγκη ανάπτυξης της ταξικής πάλης, ξορκίζουν τον κίνδυνο συγκρότησης του λαού σε σώμα πάλης και επαναστατικής προοπτικής. Οι διαφορές που υπάρχουν αφορούν τις μορφές και τους όρους της «πολιτικής κατασκευής» που τελικά θα επιλεγεί. Και, για να μην είμαστε «άδικοι», δεν είναι και εύκολο πράγμα στις σημερινές συνθήκες να φτιάξεις μια πολιτική πρόταση «για το λαό» που μπορεί και να χρησιμοποιηθεί από το σύστημα! Οπως επίσης δεν είναι καθόλου ασυνήθιστο σε έναν χώρο με αυτά τα πολιτικά χαρακτηριστικά να ανθεί ο πολιτικαντισμός και η αλληλοϋπονόμευση χάριν των ιδιαίτερων συμφερόντων των επιμέρους ομαδοποιήσεων και των κάθε είδους εξαρτήσεων που αυτές έχουν από κάθε λογής παράγοντες του «δημόσιου βίου».
Ακριβώς εξαιτίας αυτών των χαρακτηριστικών –που όλοι μαζί τα επικαλύπτουν με τον ευφημισμό «κουλτούρα δημοκρατίας»- που τροφοδοτούνται και οξύνονται από τις σημερινές συνθήκες και πιέσεις, θα ήταν παρακινδυνευμένη μια πρόβλεψη για την έκβαση του συνεδρίου. Το βέβαιο είναι πως αυτό καθεαυτό το συνέδριο όπως και οι ενδοσυριζιακές μανούβρες των διαφόρων καθοδηγητικών ομάδων δεν έχουν στόχο και πρόθεση να συμβάλουν στο κίνημα και στους αγώνες που απαιτούνται.
Πηγή: Προλεταριακή Σημαία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου