Κάθε μέρα που περνάει όλο και περισσότερο γίνονται ευδιάκριτες οι δύο στρατηγικές που συγκρούονται σε πολιτικό και συνδικαλιστικό επίπεδο. Το μαύρο μέτωπο πλουτοκρατίας, κυβέρνησης, Ευρωπαϊκής Ενωσης, κομμάτων του ευρωμονόδρομου χρησιμοποιούν την κρίση του καπιταλισμού για να ξεμπερδέψουν με όσα εργατικά δικαιώματα και κατακτήσεις έχουν απομείνει, εξασφαλίζοντας έτσι κερδοφορία του κεφαλαίου, τη συνέχιση του εκμεταλλευτικού συστήματος. Ομως, η κρίση που συγκλονίζει τον καπιταλισμό, ταυτόχρονα φέρνει πιο ξεκάθαρα στο προσκήνιο την ανάγκη του άλλου δρόμου ανάπτυξης: Αυτού που έχει κριτήριο την ικανοποίηση των συνεχώς αυξανόμενων αναγκών των εργατών και του λαού και η οποία για να επιτευχθεί προϋποθέτει την κατάργηση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας, τη σχεδιασμένη ανάπτυξη της οικονομίας και της κοινωνίας, την εργατική εξουσία.
Οι κινητοποιήσεις που, χάρη στη δράση πρωτοπόρων εργατών και εργατριών, ξεδιπλώνει αυτήν την περίοδο το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, είναι άκρως διδακτικές για τη συνέχεια. Αποδεικνύουν ότι, ιδιαίτερα στις σημερινές συνθήκες, για να εξασφαλιστεί αποτελεσματικότητα των εργατικών λαϊκών αγώνων, δεν αρκεί μόνο η αντίθεση στην αστική κυβέρνηση και στην πολιτική που αυτήν προωθεί. Αυτό που χρειάζεται, είναι οι αγώνες να έχουν τέτοιο περιεχόμενο και τέτοια ένταση, ώστε να αμφισβητήσουν στην πράξη την κυρίαρχη πολιτική, να τη φέρουν σε δύσκολη θέση, να την ανατρέψουν.
Για να γίνει όμως αυτό, απαιτείται η συνεχής ανάπτυξη και εμβάθυνση της πολιτικής συνείδησης από όσο γίνεται μεγαλύτερο μέρος της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, τους αυτοαπασχολούμενους και τους φτωχούς αγρότες. Να συνειδητοποιείται κάθε μέρα που περνά, από όλο και περισσότερους, ότι ο καθημερινός αγώνας και δράση, για το πιο μικρό μέχρι το πιο μεγάλο, πρέπει να θέτει επί τάπητος το πρόβλημα της εξουσίας, να εντάσσεται και να εξυπηρετεί την πάλη για την κατάκτηση της λαϊκής εξουσίας.
Η ήμερα, αντικειμενικά υπάρχουν και αυξάνονται οι προϋποθέσεις για να μπαίνουν στην καθημερινή δράση νέες εργατικές, λαϊκές δυνάμεις, νέοι και νέες. Πρέπει όμως η αγανάκτηση και η διάθεσή τους για αγώνα να μετατρέπεται σε πολιτική συνείδηση, η οποία απαντά αποφασιστικά και ξεκάθαρα στο ερώτημα «με τα μονοπώλια ή με το λαό» και κατά συνέπεια «εξουσία για το κεφάλαιο ή για το λαό». Και αυτό μπορεί να γίνει με ποσοτική και ιδιαίτερα ποιοτική ένταση της ιδεολογικοπολιτικής παρέμβασης και, βέβαια, ανειρήνευτο αγώνα και διαρκές μέτωπο σε όλα τα επίπεδα με το ρεφορμισμό και τον οπορτουνισμό.
Είναι επιτακτικά αναγκαίο να κερδίζει συνεχώς έδαφος στις εργατικές λαϊκές συνειδήσεις η μεγάλη αλήθεια ότι ο καπιταλισμός δεν έχει τίποτα να δώσει, το μέλλον είναι ο σοσιαλισμός. Και «το μέλλον δε θα 'ρθει, από μονάχο του έτσι νέτο σκέτο, αν δεν πάρουμε μέτρα και εμείς».
Πηγή:Ριζοσπάστης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου