ΙΝΔΙΑ Οι συνθήκες διαβίωσης των γυναικών κρατουμένων

της συντρόφισσας Sheela*

Οι γυναίκες γενικά ζουν σε συνθήκες σκλαβιάς από τη γέννηση ως το θάνατο τους. Είτε στο σπίτι είτε έξω, ζουν σε συνθήκες φυλακής. Στην κοινωνία οι γυναίκες είναι αυτές που υφίστανται τα μεγαλύτερα πνευματικά βασανιστήρια. Αυτό γιατί οι γυναίκες έχουν λιγότερα δικαιώματα και ελευθερίες σε σχέση με τους άντρες. Υφίστανται την κοινωνική καταπίεση από την αρχή της ζωής τους. Η ιστορία των αγώνων των γυναικών ενάντια στην κοινωνική καταπίεση και τις ελευθερίες είναι πολύ μακρά. Οι γυναίκες έχουν κατακτήσει και αρκετές νίκες σ΄ αυτόν τον αγώνα. Ταυτόχρονα αναδεικνύονται καθημερινά νέες γυναίκες αγωνίστριες και ηγετικά στελέχη που συνεχίζουν τον αγώνα για απελευθέρωση στη σωστή κατεύθυνση. Δεν μπορούν να ανεχτούν ούτε την υπάρχουσα ανδρική σοβινιστική και πατριαρχική κοινωνία ούτε το εκμεταλλευτικό σύστημα. Έτσι έρχονται να αντιμετωπίσουν σοβαρές προκλήσεις από την κοινωνία.
Όταν άρχισα να οργανώνω τις γυναίκες στις αγροτικές περιοχές και αρχίσαμε τους αγώνες για ίση αμοιβή και αξιοπρέπεια ενάντια στις αντιδραστικές κοινωνικές αντιλήψεις όπως η προίκα, οι περιορισμοί, κλπ πέρασα αρκετό διάστημα στις φυλακές. Η φυλάκιση είναι μια μοναδική και σημαντική εμπειρία στη ζωή. Πριν μπω στη φυλακή δεν είχα ιδέα το τι συνθήκες επικρατούσαν εκεί για τις γυναίκες κρατούμενες. Τώρα που είμαι φυλακισμένη μπορώ να παρατηρήσω από κοντά και να κατανοήσω τι σημαίνει η φυλάκιση για τις γυναίκες. Καταλαβαίνει κανείς τι σημαίνει να ζεις μια ζωή σε ένα περιορισμένο και σκοτεινό χώρο όπως η φυλακή.
Παράξενη κατάσταση!
Μωρά και μικρά παιδιά ζουν εκεί μαζί με τις μητέρες ή τις γιαγιάδες τους!
Όλη η χαρά της παιδικής τους ηλικίας τους αφαιρείται βάρβαρα. Δεν έχει σημασία η αθωότητα ή η ενοχή. Ποιος θα φροντίσει και θα ταΐσει τα μικρά όταν η μητέρα τους δεν είναι σπίτι; Αυτό είναι που απασχολεί περισσότερο τις φτωχές φυλακισμένες γυναίκες. Οι προλήψεις που κουβαλούν τις οδηγούν πολλές φορές στην άποψη «τι να κάνουμε, η μοίρα έτσι τάφερε». Από την άλλη η νομική διαδικασία είναι για γέλια. Όσοι έχουν την εξουσία ή εφαρμόζουν τους νόμους δεν σκέφτονται να κάνουν κάτι γι΄ αυτές. Γραφειοκράτες, αστυνομικοί, δικαστές, εισαγγελείς, αξιωματούχοι και άλλοι επισκέπτονται μερικές φορές τις φυλακές. Όμως πιο πολύ φαίνεται να το διασκεδάζουν παρά ψάχνουν να βρουν τρόπους επίλυσης των προβλημάτων της φυλακής ή των γυναικών φυλακισμένων. Αυτές οι επισκέψεις μοιάζουν με τις επισκέψεις σε ένα ζωολογικό κήπο όπου παρατηρούν τα φυλακισμένα ζώα και πουλιά. Αυτή η παράξενη κατάσταση επικρατεί σ΄ όλες σχεδόν τις φυλακές. Τι μήνυμα μπορούν να στείλουν αυτές οι συνθήκες διαβίωσης των γυναικών κρατουμένων στην κοινωνία; Θέλω να γράψω γι΄ αυτά βασισμένη στη δική μου εμπειρία.

Ο αγώνας για την γυναικεία απελευθέρωση και η δική μου φυλάκιση
Ζω τη ζωή της φυλακισμένης εδώ και πολύ καιρό. Υφίσταμαι το βάρος των κατασκευασμένων κατηγοριών εναντίον μου, αποτέλεσμα μιας μοχθηρής συνωμοσίας από μεριάς των αυταρχικών και εκμεταλλευτριών αρχουσών τάξεων. Μετά από μια σειρά «περιοδειών» σε διάφορες φυλακές είμαι τώρα κρατούμενη στη φυλακή της Giridih (στην πολιτεία Jharkhand). Μεγαλώνοντας με τη φροντίδα του πατέρα μου μετά το θάνατο της μητέρας μου άρχισα να αισθάνομαι τον πόνο. Γνώρισα τον πόνο που περνάνε τα παιδιά με την απουσία της μάνας τους. Έτσι δεν θεωρώ τον πόνο απλά σαν πόνο, ούτε τον βλέπω αρνητικά. Αντίθετα το βλέπω σαν μέρος της γνώσης σχετικά με το υπάρχον εκμεταλλευτικό σύστημα. Προσπάθησα να κατανοήσω τον πόνο όταν άρχισα να ενηλικιώνομαι.
Πως εμφανίζεται ο πόνος;
Συζήτησα αυτά τα ερωτήματα με τον σ. Bhaktida, ηγετικό στέλεχος στην περιοχή της Dhanbad-Giridih. Συζητήσαμε μαζί πολλά σοβαρά ζητήματα. Η ζωή μου εμποτίστηκε με νέα ενέργεια σαν αποτέλεσμα αυτών των συζητήσεων. Με την ενθάρρυνση του, αφιερώθηκα στον αγώνα για το μετασχηματισμό αυτής της κοινωνίας και έγινα κοινωνική αγωνίστρια.
Κατόπιν με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα πήγα στις απλές εργαζόμενες γυναίκες ώστε να οικοδομήσουμε ένα γυναικείο απελευθερωτικό κίνημα και προσπάθησα να γίνω φίλη και συντρόφισσα τους. Εκεί βρήκα αγάπη και δύναμη. Κατάλαβα ότι οι απλές μάζες μαζί με τις απλές εργαζόμενες γυναίκες είναι μια ισχυρή δύναμη αλλαγής αυτού του συστήματος αλλά και της γυναικείας απελευθέρωσης. Άρχισα να ενώνω τις διάφορες αποδιοργανωμένες δυνάμεις μιας και όλοι οι εκμεταλλευόμενοι και καταπιεζόμενοι αναγνωρίζουν την αναγκαιότητα κοινωνικής αλλαγής. Όμως αντιμετωπίσαμε δυσκολίες στο να βγάλουμε τις γυναίκες μπροστά λόγω της μακρόχρονης κοινωνικής καταπίεσης. Όσο άρχισε να αναπτύσσεται η πολιτική τους συνειδητοποίηση τόσο άρχισε να αναπτύσσεται και η οργανωμένη τους δύναμη. Αυτή η εκστρατεία άρχισε τη δεκαετία του 70. Πετύχαμε να δημιουργήσουμε τη γυναικεία οργάνωση Nari Mukti Sangh-NMS, (Ένωση Γυναικείας Απελευθέρωσης) το 1990 μετά από πολλές προσπάθειες στην επαρχία Dhanbad της Jharkhand. Η οργάνωση στηρίχτηκε ιδεολογικά στον Μαρξισμό-Λενινισμό και στην Σκέψη Μάο Τσετούνγκ και επεξεργάστηκε ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα με βάση τα γυναικεία ζητήματα. Η Οργάνωση NMS άρχισε να απλώνεται αριθμητικά και γεωγραφικά.
Το κίνημα επέκτεινε τα αιτήματα του στους ίσους μισθούς, ενάντια στο σύστημα της προίκας, ενάντια στις βαρβαρότητες κατά των γυναικών, ενάντια στην οινοποσία, για αυξήσεις στους μισθούς εργατών γης και την προστασία των δασών. Η οργάνωση συσπείρωσε τεράστιο αριθμό γυναικών και απλών ανθρώπων. Με την οργανωτική ενδυνάμωση οι φωνές δυνάμωσαν επίσης και απαίτησαν ίσα δικαιώματα στη γη για τις γυναίκες… Οι εκμεταλλεύτριες άρχουσες τάξεις δεν μπόρεσαν να ανεχτούν την αυξανόμενη δημοτικότητα της οργάνωσης μας και κατέφυγαν στην κρατική καταστολή.
Παρ΄ όλα αυτά ο αγώνας για τη γυναικεία απελευθέρωση συνεχίζεται ακόμη και σήμερα με διαφορετικές μορφές μιας και η οργάνωση πιστεύει στις μάζες. Ο Bhaktida μας είπε ότι ο σ. Μάο δίδασκε ότι όλα γίνονται «από τις μάζες, για τις μάζες». Αυτή η καθοδηγητική αρχή υλοποιείται σταδιακά. Η NMS απλώθηκε στη Μπιχάρ, την Ορίσα, τη Βεγγάλη και αλλού.
Σε μια τέτοια εξόρμηση στην Odisha με σκοπό τη βοήθεια στους ακτιβιστές της περιοχής μας την έπεσε η αστυνομία. Καθώς επέστρεφα μας σταμάτησαν και μας μετέφεραν σε στρατόπεδο της αστυνομίας όπου υποστήκαμε σωματικά και ψυχολογικά βασανιστήρια. Για επτά μέρες κρατήθηκα με σκεπασμένα τα μάτια χωρίς να μου επιτρέπεται ο ύπνος. Αυτό το είδος βασανιστηρίων μου έδωσε μια απ΄ ευθείας κατανόηση του καταπιεστικού χαρακτήρα του υπάρχοντος συστήματος και μερικές σκέψεις ξεπήδησαν στο μυαλό μου. Για παράδειγμα, αν η αστυνομία και οι επικεφαλής της ακολούθησαν ποτέ τους νόμους που υπάρχουν σχετικά με τη σύλληψη ενός ατόμου και την κράτηση του κι αν τους ακολουθούν ακόμη και τώρα.
Πως οι εν λόγω αστυνομικοί αποκτούν το δικαίωμα να συλλαμβάνουν όποιον θέλουν και να τον βασανίζουν;
Επιτρέπει ο νόμος να συλλαμβάνεται μια γυναίκα χωρίς την παρουσία γυναίκας αστυνομικού και να την βασανίζουν με το πρόσχημα της απόσπασης πληροφοριών;
Δεν είναι παραβίαση του ινδικού νομικού συστήματος η μη προσαγωγή στο δικαστήριο ενός ατόμου εντός 24 ωρών από την σύλληψη του;
Αν αυτά δεν επιτρέπονται από το νόμο τότε γιατί συνέβησαν σε μένα και συμβαίνουν ακόμη και τώρα; Τότε βέβαια δεν μπορούσα να σκεφτώ σωστά λόγω της πολυήμερης κράτησης και των άγριων βασανιστηρίων που μου έκαναν. Δεν μπορούσα να σκεφτώ σωστά τότε αλλά μπορούσα να αισθανθώ πόσο άγρια είναι αυτή η πολιτική εξουσία. Δεν ήταν μια απλή γνώση που κέρδισα. Κατάλαβα για πρώτη φορά πόσο η αστυνομία φοβάται το κίνημα μας. Αυτό σημαίνει ότι το κίνημα μας βαδίζει στη σωστή κατεύθυνση. Γνώριζα ότι η κρατική καταστολή θα μεγάλωνε όσο δυνάμωνε το κίνημα. Και αυτό συνέβη. Τέτοια σκεφτόμουνα όσο βρισκόμουν στη φυλακή. Όταν η όλη διαδικασία αστυνομικής βαναυσότητας και θηριωδίας τέλειωσε εγώ και άλλα δυο παιδιά που πιαστήκαμε μαζί μεταφερθήκαμε στη φυλακή Mandalkara Rourkela. Εκεί προσαχθήκαμε στο δικαστήριο κατευθείαν. Ο δικαστής δεν μας ρώτησε σχεδόν τίποτε. Εγώ δεν μπορούσα να εκφράσω τις διαμαρτυρίες μου λόγω έλλειψης νομικών γνώσεων.
Η φυλακή της Rourkela ήταν μια διαφορετική εμπειρία. Πρώτα απ΄ όλα έπρεπε να ακολουθήσω όλη τη διαδικασία που κάθε κρατούμενος υφίσταται. Αφού με ρώτησαν όνομα, όνομα συζύγου, διεύθυνση, κατηγορίες, ταυτοποίηση, κλπ με έψαξαν. Κατόπιν μας στρίμωξαν σε μια αυλή όπου ήταν οι γυναίκες κρατούμενες. Είχε νυχτώσει. Η διευθύντρια της φυλακής με ρώτησε κάτι στη γλώσσα Odiya. Της απάντησα ότι δεν γνωρίζω Odiya και να με ρωτήσει στα Χίντι. Όταν τέλειωσε η τυπική ανάκριση με ρώτησε αν ήθελα κάτι να φάω. Είπα όχι. Επειδή δεν έκφρασα την ανάγκη να φάω μου δώσανε μια βρώμικη κουβέρτα. Ξάπλωσα πάνω της. Δεν κουβέντιασα με καμιά άλλη κρατούμενη εκείνη τη νύχτα. Έπρεπε να κοιμηθώ γιατί ήμουν κουρασμένη. Όταν ξύπνησα νωρίς το άλλο πρωί άρχισα να σκέφτομαι. Τι θα γινόταν με το γυναικείο κίνημα τώρα; Πως θα δυνάμωνε η συνειδητότητα και η πίστη των ακτιβιστριών; Το πρωί έγινε προσκλητήριο κρατουμένων. Μας μέτρησαν. Οι τουαλέτες ήταν πολύ βρώμικες όταν πήγα για την ανάγκη μου. Όταν ρώτησα: «Γιατί είναι τόσο βρώμικες οι τουαλέτες;» μερικές γυναίκες μου είπαν ότι κανείς δεν ερχόταν να τις καθαρίσει. Δεν υπήρχε σκούπα, καθαριστικό ή φαινόλη. Πως θα καθαριζόταν τότε; Παρατηρώντας όλα αυτά άρχισα να έχω διάφορα ερωτήματα. Έτσι διοικείται το σύστημα των φυλακών; Η ποιότητα του πρωινού και του τσαγιού ήταν πολύ κακή. Το ίδιο και το φαγητό. Όταν ρώτησα κάποιες γυναίκες αν έτσι ήταν πάντα το φαγητό μου απάντησαν ναι. Αναρωτήθηκα αν ακόμη και όσον αφορά το φαγητό υπάρχει κλοπή αυτών που δικαιούται ένας φυλακισμένος. Γιατί δεν συλλαμβάνονται αυτοί οι κλέφτες; Υπάρχει νόμος που να σταματά αυτές τις ενέργειες; Αφού είδα όλα αυτά με τα μάτια μου σκέφτηκα ότι οι «επιβολείς του νόμου» έχουν απόλυτη ελευθερία να κάνουν ότι θέλουν. Δεν έχουν καμιά ποινική ευθύνη. Όταν ρώτησα τις γυναίκες τι γίνεται με το σαπούνι, το λάδι, τα ρούχα, μου απάντησαν ότι ο καθένας φροντίζει για τον εαυτό του. Δεν έχω κανένα δικό μου εδώ. Ποιος θα μου τα παρέχει ολ΄ αυτά; Στο μεταξύ μια γυναίκα μου είπε να μην ανησυχώ γιατί μερικές φορές αυτά τα είδη μας τα παρέχουν και ότι θα με φροντίσουν αυτές. Αισθάνθηκα κάποια σιγουριά. Πάντως αυτή η κατάσταση θα έπρεπε να αντιμετωπιστεί.
Απέκτησα κάποια εμπειρία τις πρώτες κιόλας μέρες. Μετά σκέφτηκα ότι θα έπρεπε να μιλήσω στις συγκρατούμενες μου για τις συνθήκες κράτησης. Θάπρεπε να γνωρίσω το πώς ζουν. Οι περισσότερες μου είπαν ότι κρατούνταν με κατηγορίες που είχαν σχέση με το πιοτό. Μερικές κρατούνταν για ζητήματα διαφωνιών σχετικά με την ιδιοκτησία της γης. Αυτό με εξέπληξε γιατί οι γυναίκες αυτές σάπιζαν στη φυλακή για μικροζητήματα. Είδα και μερικά παιδιά για τα οποία αισθάνθηκα λύπηση.
Παιδιά που είναι στη φυλακή χωρίς λόγο!
Σταδιακά γνωρίστηκα με όλες τις γυναίκες της φυλακής. Έμεινα στη φυλακή της Rourkela για 8 μήνες και 11 μέρες. Ήταν η πρώτη μου φυλάκιση και απέκτησα αρκετές εμπειρίες.
Όταν βγήκα με εγγύηση από τη φυλακή της Rourkela η αστυνομία της Jharkhand άρχισε να μου στήνει καρτέρι για να με πιάσει ψάχνοντας ευκαιρία. Η ευκαιρία αυτή δόθηκε με την ψευδή κατηγορία που αφορούσε άλλη γυναίκα. Έτσι μόλις βγήκα από τη φυλακή στις 12 Ιούλη 2007 με έπιασε η αστυνομία της Chaibasa και μεταφέρθηκα στην εκεί φυλακή. Εκεί ανακρίθηκα και με έψαξαν και πάλι. Στη φυλακή αυτή η κατάσταση ήταν πολύ διαφορετική. Οι περισσότερες γυναίκες ήταν Αντιβάσι, καθώς και από τις εθνότητες Ho, Oraon και Munda. Ήταν όλες από τις φτωχότερες των φτωχών. Η μη-Αντιβάσι κατηγορούνταν κυρίως για παραβίαση των νόμων περί προίκας, ενώ οι Αντιβάσι για εδαφικές διαφορές, φόνο, πιοτό, κλπ. Οι γυναίκες Αντιβάσι δεν μπορούσαν να έχουν νομική στήριξη λόγω οικονομικών περιορισμών. Έτσι αναγκάζονται να εκτίουν μεγάλες ποινές. Τα δικαστήρια είναι προκατειλημμένα απέναντι τους. Από τη μια η δικαστική διαδικασία είναι μακρόχρονη και από την άλλη οι συνθήκες στη φυλακή είναι τρομερές. Αυτό ισχύει σε όλες τις φυλακές. Η κυβέρνηση υποτίθεται ότι είναι ευαίσθητη σ΄ αυτό το θέμα. Όμως οι γυναίκες δεν απολαμβάνουν αυτήν την υποτιθέμενη κυβερνητική φροντίδα. Λόγω πολλών προβλημάτων οι γυναίκες κρατούμενες αδυνατούν να αγωνιστούν ενωμένες για τα δικαιώματα τους. Έτσι οι σωφρονιστικοί υπάλληλοι μπορούν να αρπάζουν τρόφιμα, ρούχα και άλλα πράγματα που προορίζονται για τις κρατούμενες. Ο αριθμός των γυναικών που συνδέονται με το κίνημα είναι πολύ μικρός. Οι περισσότερες γυναίκες είναι αθώες. Γι΄ αυτό και παραμένουν φοβισμένες και παθητικές. Ορισμένες ασκούν κοινωνικό έργο. Μερικές φορές οργανώνονται κάποιες διαμαρτυρίες για κάποιο ζήτημα. Το αποτέλεσμα είναι η βελτίωση της κατάστασης για λίγες μέρες αλλά αυτό δεν κρατά πολύ.
Όταν απαλλάχτηκα από τις κατηγορίες στην Chaibasa, προσάχθηκα και πάλι για την περίπτωση της Giridih. Κι αυτή η κατηγορία ήταν ψεύτικη. Προστέθηκαν πολλά ψευδώνυμα στο όνομα μου. Μπήκα στη φυλακή της Giridih στις 8 Μάρτη 2010. Kι εδώ η ίδια κατάσταση. Οι κρατούμενες Αντιβάσι είναι κοινωνικές ακτιβίστριες ή και υποστηρικτές της NMS. Μερικές κατηγορούνται ακόμη και για φόνο. Όσες είναι μέσα για παραβίαση των νόμων περί προίκας μένουν πολύ καιρό στη φυλακή. Ακόμη κι όταν αρχίζει η δίκη τους αυτή τραβά σε μάκρος λόγω έλλειψης μαρτύρων. Επίσης υπάρχουν και πολλά παιδιά. Αυτά δεν λαμβάνουν την σωστή διατροφή που προβλέπεται. Το εγχειρίδιο των φυλακών αναφέρει ότι τα παιδιά πρέπει να έχουν γάλα, φρούτα, βιταμίνες, σίδηρο, καλό φαγητό, τακτικό ιατρικό έλεγχο, κλπ. Όμως σχεδόν τίποτε δεν τους παρέχεται απ΄ αυτά. Επίσης υπάρχει πρόβλεψη για σαπούνι και ιατρικά είδη απαραίτητα για την έμμηνο περίοδο καθώς και γάλα, φρούτα και φάρμακα για τις γυναίκες. Ότι δίνεται είναι κακής ποιότητας. Μια άλλη πρόβλεψη είναι η αμοιβή για παρεχόμενη εργασία. Όσες έχουν βιβλιάριο τράπεζας τους κατατίθεται ένα ποσό. Αλλά ούτε και αυτό συμβαίνει. Αφαιρείται ένα σημαντικό ποσό. Η αμοιβή τους υπεξαιρείται από τη διοίκηση. Τέτοιες άσχημες συνθήκες επικρατούν στις φυλακές σήμερα.
Έχουν φυλακιστεί τόσες γυναίκες κι όμως σε καμιά περίπτωση δεν έχει εξεταστεί σε βάθος η περίπτωση της κάθε μιας. Δεν γίνεται καμιά έρευνα για να βρεθούν τα αίτια που κρύβονται πίσω από τα διάφορα περιστατικά. Απλά ασκούνται κατηγορίες ενάντια τους και ρίχνονται στη φυλακή θεωρώντας τες ένοχες. Ο νόμος είναι τόσο τυφλός που δεν εξαιρείται καμιά, είτε παιδί είτε 80χρονη. Δεν βγαίνουν αποφάσεις για χρόνια. Η αλήθεια είναι ότι δεν βγαίνει καμιά απόφαση ωσότου η κατηγορούμενη εξαντλήσει όλα της τα υπάρχοντα στη νομική μάχη. Όμως ως τότε τα πάντα έχουν καταστραφεί. Οικογένειες διαλύονται. Ανδρόγυνα χωρίζουν. Τα παιδιά τους έχουν να αντιμετωπίσουν ένα μαύρο μέλλον.
Αξίζει να εξετάσουμε σε βάθος το γιατί αυτές οι ταλαίπωρες γυναίκες φυλακίζονται;
Γιατί μόνον αυτές καταδικάζονται;
Γιατί γυναίκες από πλούσιες οικογένειες πάντα αθωώνονται;
Ο λόγος είναι ότι αυτές έχουν λεφτά. Με τη δύναμη του χρήματος όλα κινούνται ευνοϊκά. Είναι πλούσιες κι έτσι η αστυνομία, τα δικαστήρια, η διοίκηση δουλεύουν για πάρτη τους. Αν εξαιρέσουμε αυτό τότε ακόμη κι αυτές πνίγονται στο βούρκο των προλήψεων.
Σ΄ αυτό το πλαίσιο ο ισχυρισμός των υπεύθυνων των φυλακών ότι παρέχεται κάθε είδους διευκόλυνση στις κρατούμενες δεν είναι παρά η βιτρίνα για περισσότερες απάτες από μεριάς τους. Χρειάζεται να υπάρξει ένα ισχυρό κίνημα μέσα κι έξω από τις φυλακές ενάντια σ΄ αυτή τη διαφθορά. Χρειάζεται ένα λαϊκό μέτωπο που θα αναλάβει αυτό το καθήκον μιας και οι αγώνες μέσα στις φυλακές καταστέλλονται με διάφορους τρόπους. Ειδήσεις για τα προβλήματα και τις βαρβαρότητες στο εσωτερικό των φυλακών δεν φτάνουν στα Μέσα. Επιπλέον δεν επιτρέπεται σε κάποιον απ΄ έξω να μάθει το τι συμβαίνει μέσα στις φυλακές, τις διαμαρτυρίες και την καταστολή. Σαν αποτέλεσμα οι αυταρχικές πρακτικές των υπεύθυνων των φυλακών κυριαρχούν. Μ΄ αυτόν τον τρόπο οι φυλακές αντανακλούν την εκμετάλλευση και την καταπίεση που υπάρχει και στην κοινωνία. Αυτό μπορεί να τελειώσει μόνο με ένα ασυμβίβαστο λαϊκό κίνημα.

*Η συντρόφισσα Sheela, είναι πρόεδρος του «Nari Mukti Sangh» , της «Ένωσης Γυναικείας Απελευθέρωσης». Γεννήθηκε σε μια φτωχή οικογένεια Αντιβάσι. Από το 1974 μέχρι την πρώτη σύλληψη της το 2006 εργάστηκε για την ανάπτυξη του γυναικείου επαναστατικού κινήματος στο Μπιχάρ, την Δυτική Βεγγάλη, στην Οντίσσα, στην Τζαρκάντ και σε άλλες περιοχές της ΒΑ Ινδίας. Βρίσκεται φυλακισμένη από το 2010 στις φυλακές της Giridih του κρατιδίου Τζαρκάντ. Το κείμενο δημοσιεύτηκε στα αγγλικά στο τεύχος 27 του «Maoist Information Bulletin»,πληροφοριακού δελτίου του ΚΚ Ινδίας(Μαοϊκού), τον Ιούνιο του 2013. Μεταφράστηκε για λογαριασμό της «Προλεταριακής Σημαίας» από τον Άρη Λάμπρου. Δημοσιεύεται στα πλαίσια της διεθνούς καμπάνιας αλληλεγγύης στους πολιτικούς κρατούμενους στην Ινδία που κορυφώνεται με την διεθνή ημέρα στις 25 του Γενάρη 2014. Το αγγλικό κείμενο βρίσκεται στην διεύθυνση www.bannedthought.net/India/CPIMIB/MIB-27.pdf