Διακήρυξη του ΚΚΕ(μ-λ) Να χτίσουμε το δικό μας μέτωπο αντίστασης και διεκδίκησης!

 

Κάτω η φασιστικοποίηση!

Όχι στις αυταπάτες!

Η ΕΠΙΘΕΣΗ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΝΑΤΡΑΠΕΙ!

Ο «νόμος και η τάξη» είναι η γραμμή πάνω στην οποία η κυβέρνηση συγκροτεί την κυριαρχία της και με την οποία επιχειρεί να ανοίξει δρόμο και να διαμορφώσει πολιτικές απαντήσεις για λογαριασμό του συστήματος στο επόμενο διάστημα. Επιστρατεύσεις, ΜΑΤ, χημικά, απαγορεύσεις, συλλήψεις, δίκες και κατηγορητήρια ενάντια σε κάθε κίνηση, πάλη και αγώνα εργατών, εργαζομένων, νεολαίων, αγροτών, ενάντια σε κάθε συνδικαλιστική-πολιτική δραστηριότητα, ακόμα και ενάντια στους γνωστούς (και κραυγαλέα αναντίστοιχους πια με τις ανάγκες της κατάστασης) συμβολικούς ακτιβισμούς της ρεφορμιστικής κοινοβουλευτικής Αριστεράς. Μια γραμμή που φαίνεται να «αποδίδει» και να δημιουργεί εικόνα δήθεν σταθερότητας υπέρ του «προγράμματος» που ιμπεριαλιστές-κεφάλαιο έχουν για τη χώρα και το λαό στις επόμενες δεκαετίες. Μια γραμμή που, καταγγέλλοντας ως βία και ανομία την ανάγκη του λαού για ψωμί, δουλειά και ελευθερία, εμφανίζει την κυβέρνηση «σταθερή και ισχυρή».
Ως πού θα φτάσει αυτή η γραμμή; Σε τι νέους συνταγματικούς-θεσμικούς γύψους σκοπεύει το σύστημα της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης να επιχειρήσει να φυλακίσει την ταξική πάλη, την οργή και την εξαθλίωση των εκατομμυρίων, την ανάγκη τους να οργανωθούν και να αντισταθούν;
Αλλά και ως πότε αυτή η γραμμή θα προλαβαίνει και θα καταστέλλει τον ευρύτερο ξεσηκωμό που κάθε εστία αντίστασης κουβαλάει μέσα της; Ως πότε θα φρενάρεται και θα πνίγεται το ξεδίπλωμα ενός νέου κύκλου μαζικών αγώνων που θα πατάει και θα ξεκινάει από όσα ο λαός και η νεολαία διδάχτηκαν στην προηγούμενη φάση και θα ανεβάσει σε πιο ψηλά σκαλοπάτια τη συγκρότηση και τους όρους της αναμέτρησης των εργατών και του λαού με το σύστημα;
Γιατί πριν φτάσουν ιμπεριαλιστές και κεφάλαιο στα ορόσημα της βαρβαρότητας που σχεδιάζουν για τις επόμενες δεκαετίες πρέπει καταρχάς να διαβούν… τους επόμενους μήνες! Πρέπει, δηλαδή, η κυβέρνησή τους στη χώρα μας να νικήσει, με το βούρδουλα, τον τρόμο και την εκτεινόμενη φασιστικοποίηση, τη δυνατότητα του λαού να αντισταθεί και να παλέψει μαζικά. Πρέπει να καταφέρει να μην μπλοκάρουν τα -παλιά και νέα- Μνημόνια και τα νέα μέτρα στα δεκάδες μέτωπα που έχει ανοίξει ενάντια σε όλους τους κλάδους των εργαζομένων, στους αγρότες, στη νεολαία, στους συνταξιούχους, στους ανέργους, στους μετανάστες. Πρέπει να καταφέρει να μην βρίσκεται ο λαός στους δρόμους όσο θα συνεχίσει να ξετυλίγεται ο μισο-κηρυγμένος πόλεμος των ιμπεριαλιστών ενάντια στους λαούς της περιοχής, όσο θα συνεχίσουν να θερμαίνονται οι ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις και αντιπαραθέσεις για τα «οικόπεδα» των χωρών και τους δρόμους των αγωγών, σε μια περιοχή με ήδη αναμμένες τις πολεμικές φλόγες και στην οποία κάθε γεωπολιτική επιτυχία του ενός ιμπεριαλιστή σε βάρος του άλλου παίζει κρίσιμο ρόλο στον παγκόσμιο ανταγωνισμό τους.
Τη σταθερότητα και την ισχύ που απαιτούν όλα αυτά δεν την έχει δεδομένη και εξασφαλισμένη η κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, που θα κάνει βέβαια ό,τι περνάει από το αντιδραστικό χέρι της (έχοντας και όλες τις βοήθειες των κέντρων εξουσίας) για να τα καταφέρει.

Ο δρόμος του λαού και οι απαιτήσεις της πάλης

Ο λαός και η εργατική τάξη μπήκαν στον πρώτο κύκλο αγώνων, στην αναμέτρησή τους με το κεφάλαιο και τον ιμπεριαλισμό (και όπως αυτή έχει εκδηλωθεί στα πλαίσια της κρίσης) με τους όρους που είχαν διαμορφωθεί στο κίνημα τις προηγούμενες δεκαετίες, της υποχώρησης και της ήττας.
- Με την εργατική τάξη αποσυγκροτημένη και πολυδιασπασμένη. Με συσκοτισμένη τη συνείδηση του ιστορικού της ρόλου και της δυνατότητάς της να απελευθερώσει τον εαυτό της και όλη την κοινωνία από την καπιταλιστική σκλαβιά.
- Με το λαϊκό κόσμο ανοργάνωτο, αφοπλισμένο ιδεολογικά και πολιτικά και με ισχυρές τις αυταπάτες στα μικροαστικά στρώματα για το καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα και τις δυνάμεις του.
- Με τους μετανάστες, αντί για κρίσιμο κομμάτι της εργατικής τάξης της χώρας μας, παραγκωνισμένους και παράνομους δούλους.
- Με τη νεολαία αποκομμένη από τη λαϊκή υπόθεση, θολωμένη από τα αντικομμουνιστικά μαθήματα του συστήματος και… της Αριστεράς, για να δυσκολεύεται να προσδιορίσει τους πραγματικούς της εχθρούς και τους πολιτικούς στόχους που πρέπει να έχουν τα αγωνιστικά, μαζικά της ξεσπάσματα.
- Με τις υποτιθέμενες συνδικαλιστικές ηγεσίες -εγκατεστημένες εδώ και δεκαετίες στα σαλόνια και στα υπουργεία του συστήματος- να υπονομεύουν (όταν δεν ήταν εχθρικές) τις πραγματικές ανάγκες και διαθέσεις των εργαζόμενων μαζών
- Με τη μεγάλη πλειοψηφία των κομμάτων και των οργανώσεων που αναφέρονται στην Αριστερά και το κίνημα να κορυφώνει μια, επίσης πολύχρονη, διαδρομή «αναχώρησης» από το λαό και συνάντησης με το σύστημα. Ιδεολογικά και πολιτικά υποτελείς των κυρίαρχων εκβιασμών, πρόβαλλαν και στήριζαν (με διαφορές στους τρόπους) τη γραμμή της συνθηκολόγησης στην ιμπεριαλιστική κυριαρχία, της ταξικής συνεργασίας και της υποταγής.

• Ακόμα όμως και με αυτά τα δεδομένα, πλημμύρισαν δρόμοι και πλατείες, εκατομμύρια άνθρωποι μπήκαν σε μικρές και μεγαλύτερες μάχες, απεργίες, κινήσεις, πρωτοβουλίες. Ο λαός και η νεολαία έδειξαν -ξεπερνώντας πολλά και πολλούς- μικρό δείγμα των τεράστιων δυνατοτήτων τους, μικρές αχτίδες του μέλλοντος που μπορούν να κατακτήσουν. Όμως οι όροι με τους οποίους μπήκε ο λαός σε αυτόν τον κύκλο αγώνων καθόρισαν και την έκβασή του:
- Δεν κατόρθωσε να ανατρέψει το κυρίαρχο πολιτικό σκηνικό. Δεν εμπόδισε την καταρχήν πολιτική ανασυγκρότηση του συστήματος μέσω της ανάδειξης της ΝΔ και του Σαμαρά, με αποτέλεσμα να φουλάρουν οι μηχανές της επίθεσης μετά τις εκλογές του περασμένου Ιούνη, αλλά και να επιβληθούν πολιτικοί όροι που θα χτυπήσουν και θα «προλάβουν» το λαό και τη διαδρομή του. Αρωγός αυτής της κατεύθυνσης είναι, βέβαια, η φασιστική Χρυσή Αυγή που η ανάδειξή της προσμετράται στις επιτυχίες του συστήματος.
- Δεν κατόρθωσε να ξεπεράσει τις αυταπάτες και επένδυσε τους αγώνες και τις αγωνίες του (ακόμα και ως εφεδρεία κυβερνητικών λύσεων) στην πιο καθαρή έκφραση της συνθηκολόγησης και της υποταγής, την πολιτική γραμμή και αντίληψη της ηγεσίας τού ΣΥΡΙΖΑ, που βάζει στην άκρη το λαό και τις αντιστάσεις του γιατί στο πρώτο πλάνο είναι η «συνεννόηση» με τα ιμπεριαλιστικά κέντρα και το κεφάλαιο στη χώρα.
Παρ’ όλα αυτά, με τους αγώνες της προηγούμενης περιόδου ο λαός ανίχνευσε τους πραγματικούς όρους του ζητήματος που αντιμετωπίζει. Είδε παραταγμένους απέναντί του τους εχθρούς του, τους ιμπεριαλιστές της ΕΕ και των ΗΠΑ, αυτούς δηλαδή που αποτελούν τις βάσεις εξουσίας της αστικής τάξης και του κεφαλαίου στη χώρα. Συνάντησε τον πραγματικό ρόλο του κράτους και των κομμάτων του συστήματος. Βρέθηκε έτσι αντιμέτωπος σε σημαντικό βαθμό με το ζήτημα στις πραγματικές του διαστάσεις. Σε αυτή τη βάση βρέθηκε αντιμέτωπος με τις απαιτήσεις που για τον ίδιο βάζει η συνέχιση της πάλης, κόντρα όχι μόνο στην υποταγή που απαιτεί το σύστημα, αλλά και κόντρα στις στρεβλώσεις που σερβίρονται και καλλιεργούνται από την Αριστερά του συστήματος και από την Αριστερά της ήττας, που δεν θέλει και δεν μπορεί να αγωνιστεί μέσα στο λαό και με το λαό για να συγκροτηθεί εκ νέου η Αριστερά της αντίστασης, της διεκδίκησης, της ανατροπής. Να συγκροτηθεί, δηλαδή, η Αριστερά και το κομμουνιστικό κίνημα που αντιστοιχεί στο ταξικό εργατικό κίνημα και το Μέτωπο Πάλης που απαιτεί η κρίση και η επίθεση του συστήματος. Με ορίζοντα την επαναστατική ανατροπή της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και της αστικής τάξης, για την κατάκτηση μιας ανεξάρτητης χώρας και την οικοδόμηση μιας σοσιαλιστικής κοινωνίας.

Η μάχη που βρίσκεται μπροστά μας!

Το ποια είναι αυτή η μάχη προσδιορίζεται από τα ταξικά και πολιτικά δεδομένα της περιόδου, από την κατάσταση και τις ανάγκες του λαού και του κινήματος σήμερα. Δεν υπάρχουν μάχες και στόχοι πίσω, πάνω ή έξω από αυτά τα δεδομένα. Ο λαός δεν μπορεί να εκβιάζεται σήμερα να δώσει απαντήσεις στο κυβερνητικό επίπεδο.
Είτε αυτές αφορούν κυβερνήσεις «κοινωνικής σωτηρίας», σαν αυτές που προτείνει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, που -αν δεν αποτελούν αυταπάτη- είναι ανοιχτή επιδίωξη να υπαχθεί ο λαός εκ νέου στον ιμπεριαλιστικό ζυγό και την καπιταλιστική αγριότητα με «ανανεωμένους» πολιτικούς όρους.
Είτε αυτές αφορούν κυβερνήσεις των «μεταβατικών προγραμμάτων» που -καθώς δεν πατούν πουθενά- είναι αντικειμενικά ο «αριστερός συνήγορος» των επιδιώξεων και του κυβερνητισμού του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο λαός δεν έχει την πολυτέλεια να απέχει από την ταξική πάλη αναμένοντας την προετοιμασία «κυβερνητικών συνθηκών και προγραμμάτων», αλλά ούτε επίσης αναμένοντας τη «λαϊκή συμμαχία» που, χωρίς το λαό, υπόσχεται να συγκροτήσει η ηγεσία του ΚΚΕ.
Όλες αυτές οι επιλογές -η κάθε μία με το βάρος της και τις ιδιαίτερες αφετηρίες και στόχους που έχει- αποτελούν εκδοχές άρνησης της γραμμής της αναμέτρησης, άρνησης της ανάγκης και της δυνατότητας της εργατικής τάξης και του λαού να συγκροτηθούν σε δύναμη αντίστασης, πάλης και ανατροπής. Είναι επιλογές που δίνουν χώρο στην επίθεση του συστήματος και εμφανίζουν ως ακλόνητη την εύθραυστη κυβερνητική σταθερότητα.
Ο λαός και η νεολαία πρέπει να στηριχθούν πολιτικά και κινηματικά για να δώσουν νέους, μαζικούς αγώνες αντίστασης στα παλιά και νέα μέτρα, για να αποκρούσουν και να ανατρέψουν την πολιτική φασιστικοποίησης του συστήματος και της κυβέρνησης του.
- Συγκεντρώνοντας και συσπειρώνοντας δυνάμεις σε κάθε εστία αντίστασης που ξεπηδά ως αποτέλεσμα της ίδιας της επίθεσης. Στηρίζοντας πολιτικά και πρακτικά τους στόχους της πάλης της και με το στόχο της νίκης του αγώνα, ενάντια στις λογικές «χρήσης» των αγώνων για να προπαγανδιστούν οι υποτιθέμενες «συνολικές απαντήσεις» που προβλέπουν τα κυβερνητικά ή άλλα προγράμματα των λεγόμενων «στρατηγικών απαντήσεων».
- Οικοδομώντας μαζικές, από τα κάτω πρωτοβουλίες σε κλάδους εργαζομένων και σε χώρους νεολαίας που, ξεπερνώντας τους εργατοπατέρες και απαντώντας πολιτικά-οργανωτικά ζητήματα συντονισμού και συγκρότησης κλάδων και χώρων, θα στοχεύουν στην ανάπτυξη απεργιακών αγώνων με διάρκεια και προοπτική.
- Αναδεικνύοντας με αυτήν την πάλη και μέσα σε αυτή, αλλά και αυτοτελώς σε χώρους δουλειάς, νεολαίας και σε γειτονιές, την ανάγκη υπεράσπισης των λαϊκών ελευθεριών και των δημοκρατικών δικαιωμάτων των μαζών ενάντια στην πολιτική της φασιστικοποίησης του συστήματος και τη δολοφονική δράση της Χρυσής Αυγής.
Αυτή η μάχη προϋποθέτει και απαιτεί εμπιστοσύνη στον κόσμο της δουλειάς και στη νεολαία, ότι μπορούν να χειραφετηθούν από τις πολιτικές δυνάμεις του συστήματος, να οργανωθούν, να παλέψουν, να κατακτήσουν νίκες.
Αυτή η μάχη χρειάζεται για την προώθησή της την ευρύτερη κοινή δράση των πολιτικών, συνδικαλιστικών δυνάμεων και συλλογικοτήτων που αναφέρονται στο κίνημα και στα λαϊκά συμφέροντα.
Αυτή τη μάχη πρέπει να υπηρετήσουν όλα τα καταρχήν σχήματα που έχουν συγκροτηθεί σε όλη τη χώρα και εμπνέονται από τους στόχους και τις κατευθύνσεις της Πρωτοβουλίας για Αριστερή Αντιιμπεριαλιστική Συνεργασία. Τα σχήματα αυτά μέσα από τη δράση τους θα πρέπει να στοχεύσουν στη συγκρότηση ενός ευρύτερου αγωνιστικού δυναμικού, επιμένοντας σταθερά στον πιο πλατύ συντονισμό συλλογικοτήτων και αγωνιστών στην κατεύθυνση της αντίστασης και της ανατροπής της επίθεσης.
Αυτή είναι η μάχη που βρίσκεται μπροστά μας. Αυτή είναι η μάχη που πρέπει να δώσει και να νικήσει ο λαός. Αυτή η μάχη είναι σήμερα η έκφραση της γραμμής της αναμέτρησης με το σύστημα. Με αυτήν και μέσα σε αυτήν μπορούν να γίνουν πραγματικά βήματα του κινήματος.

• Κάτω τα μνημόνια και τα αντεργατικά μέτρα!
• Όχι στον εργασιακό μεσαίωνα! Μαζική πάλη για συλλογικές συμβάσεις - μόνιμη σταθερή δουλειά
• Νίκη στον δίκαιο αγώνα των αγροτών!
• Ανατροπή του ενιαίου μισθολογίου - να μην περάσουν οι απολύσεις - μαζικός ξεσηκωμός σε όλο το δημόσιο τομέα
• Η νεολαία στον αγώνα μαζί με το λαό για σπουδές-δουλειά-ελευθερίες!
• Κάτω τα χέρια από την απεργία, τους αγώνες, τα δημοκρατικά δικαιώματα των μαζών!
• Να βγει ο λαός στους δρόμους! Να ηττηθεί η πολιτική της πείνας, της ανεργίας και της τρομοκρατίας!
• Μαζικό κίνημα ενάντια στον ιμπεριαλισμό και το σύστημα της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης!