Η φιλανθρωπία γνωρίζει μέρες δόξας! 

Απ' την εκκλησία ως τα πολιτικά κόμματα, τηλεοπτικοί και ραδιοφωνικοί σταθμοί, ΜΚΟ και άλλες οργανώσεις μας διαβεβαιώνουν πως «όλοι μαζί μπορούμε», ότι δεν θα μείνει «κανείς μόνος του στην κρίση», και δώσ' του συσσίτια, διανομή τροφίμων, ειδών  ένδυσης και υπόδησης, παιχνιδιών για τα παιδιά... Μάλιστα οι σχετικές πρωτοβουλίες διαφημίζονται επαρκώς, ενώ τα δελτία ειδήσεων έχουν καθιερώσει ειδική «στήλη» με θέμα τις δράσεις φιλανθρωπίας της ημέρας, πολλές απ' τις οποίες γίνονται σε απευθείας σύνδεση!
Το ...ωφέλιμο μετά του ...ωφελίμου. Και χτίζονται φιλάνθρωπα προφίλ και προτρέπεται ο αποδέκτης του μηνύματος να δράσει κι αυτός φιλανθρωπικά, δράση ιδιαίτερα χρήσιμη και πολύτιμη για το σύστημα. Εθίζεται ο φτωχός με τη φτώχεια του και την προσμονή μιας «ασπιρίνης», εθίζονται και όσοι ακόμα δεν εμπίπτουν στην κατηγορία αυτή με τη φιλανθρωπία σαν μέσο αντιμετώπισης των προβλημάτων.
Σε όλους όσοι καλοπροαίρετα κι από αγνή διάθεση προσφοράς στον συνάνθρωπό τους στηρίζουν τέτοιες δράσεις απευθύνονται τα παρακάτω: Λύνονται τα προβλήματα της φτώχειας, της πείνας, της ανεργίας, με τη φιλανθρωπία; Προφανώς και όχι. Αν ήταν έτσι θα είχαν λυθεί προ πολλού. Πόσες και πόσες δεκαετίες τώρα, άπειρες ΜΚΟ απλώνουν τη «φιλάνθρωπη» δράση τους σε περιοχές του πλανήτη που μαστίζονται απ' τη φτώχεια όμως αυτή παραμένει σαν σαράκι να κατατρώγει λαούς ολόκληρους. Ένα πιάτο φαΐ θα χορτάσει την πείνα του πεινασμένου σήμερα, όμως αύριο θα είναι ξανά πεινασμένος. Και τότε; Οι ανάγκες, οι βασικές, οι πλέον στοιχειώδεις, είναι μόνιμες, δεν είναι έκτακτες που μπορούν να αντιμετωπιστούν κατ' αυτόν τον τρόπο.
Η αστική τάξη προσπαθεί μια τακτική στην οποία εξέχοντα μέλη της επιδίδονται χρόνια τώρα να τη διαδώσει μέσα στον λαό. Να κάνει τον έναν να νιώσει συνυπεύθυνος για τα βάσανα του διπλανού του και να πάρει πάνω του την προσωρινή έστω ανακούφισή τους. Για να σώσει το τομάρι της, να μην συνειδητοποιηθεί πλατιά απ' τον λαό ότι είναι ακριβώς η ύπαρξή της το εμπόδιο για την καταπολέμηση και της πείνας και της ανεργίας και όλων των άλλων που ταλανίζουν τους ανθρώπους του μόχθου. Η φιλανθρωπία εμπεριέχει την παραδοχή και την αποδοχή της ανισότητας, της αδικίας. Και μ' αυτά δεν επιτρέπεται να συμφιλιωθεί κανένας εργάτης, αγρότης, αυτοαπασχολούμενος.
Πού ήταν όλοι αυτοί οι φιλάνθρωποι όταν προχωρούσαν μέτρα που γονατίζουν την εργατική λαϊκή οικογένεια; Συνήθως στην πλευρά εκείνων που τα απαιτούσαν. Πού βρίσκονταν όταν το εργατικό λαϊκό κίνημα τα αντιπάλευε; Συνήθως στην πλευρά εκείνων που το πολεμούσαν. Πώς αντιμετώπισαν αιτήματα ανακούφισης έστω του λαού; Σαν «μαξιμαλιστικά», εκτός τόπου και χρόνου...