Ομιλία στην απεργιακή συγκέντρωση του ΠΑΜΕ στην Αθήνα

Εργαζόμενοι-εργαζόμενες

Νέοι και νέες

Άνεργοι, συνταξιούχοι, μετανάστες,

συναγωνιστές αυτοαπασχολούμενοι, έμποροι, βιοτέχνες, επαγγελματίες

Από το βήμα της σημερινής μας απεργιακής συγκέντρωσης χαιρετίζουμε όλους όσους και όσες αψήφησαν τις δυσκολίες και τα εμπόδια στην οργάνωση της απεργίας. Αντιπάλεψαν με σθένος τους εκβιασμούς και την τρομοκρατία της εργοδοσίας.

Χαιρετίζουμε με περηφάνια τους χιλιάδες εργάτες και εργάτριες από όλους τους κλάδους και τα σωματεία και ιδιαίτερα τη νέα βάρδια της εργατικής τάξης που μπήκαν μπροστά θαρραλέα στην οργάνωση του αγώνα εκεί που κρίνονται οι εξελίξεις. Εκεί που καθορίζονται, γενικεύονται και ωριμάζουν οι μεγάλες αλλαγές και ανατροπές που έχει ανάγκη η εργατιά και ο λαός μας: Στα εργοστάσια, στους τόπους δουλειάς, στα πρωτοβάθμια σωματεία, στις γειτονιές.

Χαιρετίζουμε την πρωτοβουλία που ανέπτυξαν αλλά και την αποφασιστικότητα για την οργάνωση συνελεύσεων και συζητήσεων για τα φλέγοντα προβλήματα του αγώνα και την προοπτική του. Σε αυτούς τους χώρους έχουμε τα πιο υψηλά ποσοστά συμμετοχής στην απεργία, αγωνιστική ανάταση.

Είναι πέρα για πέρα βέβαιο ότι όσο θα πυκνώσουν αυτές οι πρωτοβουλίες, αυτός ο προσανατολισμός στη δράση των συνδικάτων που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ τόσο θα πυκνώνουν οι γραμμές της ταξικής πάλης, θα τσακίζεται η εργοδοτική και κρατική βία και τρομοκρατία, θα δυναμώνει η αλληλεγγύη, θα ανατρέπονται αντεργατικά σχέδια και πολιτικές.

Εδώ σε αυτό το στίβο θα κριθεί το δίκιο.

Εδώ θα κριθεί ποιος είναι με ποιον, με το κεφάλαιο ή με τους εργάτες.

Εδώ σε αυτό το καμίνι θα σφυρηλατηθεί η ενότητα της εργατικής τάξης και η αντοχή της να τα βγάλει πέρα στον αγώνα της με την αγριότητα του κεφαλαίου, τα κόμματα και το κράτος που το υπηρετούν.

Συνάδελφοι,

Πρέπει να γίνει ακλόνητη πεποίθηση σε όλους μας ότι η εργατική τάξη δεν έχει μόνο το δίκιο με το μέρος της, τη δύναμη να το επιβάλλει αλλά και την ιστορική ευθύνη να βγάλει τη χώρα από την κρίση και να την απελευθερώσει από το ζυγό των μονοπωλίων και την ΕΕ. Έχει την ιστορική ευθύνη, σε συμμαχία με τα άλλα λαϊκά στρώματα, να οδηγήσει την Ελλάδα στο δρόμο της προόδου και της ευημερίας για όλο το λαό. Αυτή η προοπτική όμως απαιτεί γερή οργάνωση στους τόπους δουλειάς, στους κλάδους και ηγέτες αποφασισμένους να δώσουν λύση σε αυτό το πρόβλημα.

Η έλλειψη αυτής της οργάνωσης είναι ο κυριότερος λόγος που δεν μπόρεσαν μέχρι τώρα να αποκρουστούν τα αντεργατικά αντιλαϊκά μέτρα και να μπει φρένο στη σαρωτική επίθεση του κεφαλαίου.

Η σημερινή απεργιακή κινητοποίηση έφερε για άλλη μια φορά στην επιφάνεια αυτό το πρόβλημα. Σε αρκετούς κλάδους η απεργία ήταν αδύνατη όχι με δική μας ευθύνη. Υπονομεύτηκε για άλλη μια φορά από τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό. Από τις πλειοψηφίες της ΓΣΕΕ, της ΑΔΕΔΥ και αρκετών Ομοσπονδιών στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα. Δεν μας έφταναν οι γνωστοί, οι κλασικοί εργατοπατέρες, έχουμε και μια νέα γενιά εργατοπατέρων που εκκολάπτονται στο ίδιο θερμοκήπιο του συμβιβασμού και της υποταγής με τα μεγάλα συμφέροντα αλλά με νέο προσωπείο και νέα ήθη.

Πρόκειται για τους συνδικαλιστές της Αυτόνομης Παρέμβασης που πρόσκειται στο ΣΥΡΙΖΑ. Αφού ανακάλυψαν όψιμα τη χρεοκοπία της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, σηκώνουν τώρα τη σημαία του αγώνα. Χωρίς κόστος. Αγώνες χωρίς θυσίες. Η απεργία είναι ένα ακόμα χαμένο μεροκάματο και πρέπει να βρούμε νέες μορφές αγώνα μακριά και έξω από τα εργοστάσια, τις υπηρεσίες, τους τόπους δουλειάς. Νέες μορφές εδώ τα διάφορα δίκτυα, που υποκριτικά ονομάζονται αλληλεγγύης και φιλανθρωπίας ώστε οι εργαζόμενοι να συμβιβαστούν με τη διαχείριση της φτώχειας. Λένε: Το πρόβλημα για την εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα δεν είναι η αγριότητα της καπιταλιστικής εργοδοσίας και της ΕΕ, αλλά μια κυβέρνηση ανίκανη να διαπραγματευτεί.

Το πρόβλημα σήμερα για την εργατική τάξη και το λαό είναι η έλλειψη ικανής κυβέρνησης που θα διαχειριστεί καλύτερα την κρίση, θα διανέμει πιο δίκαια τα βάρη και θα σέβεται το ευρωπαϊκό δίκαιο.

Παλιοί και νέοι εργατοπατέρες συναγωνίζονται μεταξύ τους σε τεχνάσματα και ατιμίες πώς θα υποτάξουν το εργατικό κίνημα και τους αγώνες του στην εναλλαγή κυβερνήσεων και όχι στην ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής. Φοβούνται τη δυναμική της ταξικής πάλης.

Γι’ αυτό θεωρούν τους απεργιακούς αγώνες αναποτελεσματικούς και τους υπονομεύουν.

Γι’ αυτό καλλιεργούν την ηττοπάθεια και τη μοιρολατρία ότι τα μέτρα θα περάσουν και επομένως δεν αξίζει να χάνουμε μεροκάματα.

Γι’ αυτό σαμποτάρουν κάθε προσπάθεια οργάνωσης στους τόπους δουλειάς.

Εμείς ποτέ δεν είπαμε ότι με μια απεργία θα φέρουμε τα πάνω κάτω. Αποτελεσματικοί αγώνες σημαίνει πριν απ’ όλα σύγκρουση με την καπιταλιστική εργοδοσία στους βασικούς κλάδους. Αυτό δε θέλουν. Αυτό φοβούνται.

Αποτελεσματικοί αγώνες σημαίνει σύγκρουση και ρήξη με την ΕΕ. Αυτό δε θέλουν γιατί αυτό δε συμφέρει τα μονοπωλιακά συμφέροντα. Όταν οι κύριοι αυτοί ισχυρίζονται ότι τα μνημόνια είναι αναποτελεσματική πολιτική, υποκρίνονται και λένε ψέματα.

Αποτελεσματικοί αγώνες σημαίνει καταδίκη των ρατσιστικών – ναζιστικών αντιλήψεων της Χρυσής Αυγής. Γι’ αυτό συναγωνιστές και συναγωνίστριες χαιρετίζουμε και από αυτό το βήμα τις πρωτοβουλίες του Συνδικάτου Γάλακτος, Τροφίμων και Ποτών Νομού Εύβοιας που καταδικάζουν τη δράση της Χρυσής Αυγής, απορρίπτουν την ψευτοαλληλεγγύη της και την καταγγέλλουν με ανακοίνωσή τους στους εργαζόμενους.

Χαιρετίζουμε τους εργαζόμενους του νοσοκομείου στο Θριάσιο, που τους έδιωξαν από το νοσοκομείο, τους πολύτεκνους που τους πέταξαν κακήν κακώς από τη συγκέντρωσή τους. Αυτός είναι ο δρόμος αντιμετώπισης του φασιστικού, ναζιστικού, εγκληματικού μορφώματος που το στήριξαν και το στηρίζουν για να χτυπήσουν όπως δοκίμασαν ήδη το κίνημά μας.

Να τους απορρίψουν μαζικά, αποφασιστικά το εργατικό κίνημα. Να μην βρίσκουν εργοστάσιο να πάνε, συγκέντρωση να μιλήσουν για να σπείρουν το δηλητήριο του ρατσισμού, της ξενοφοβίας, των δήθεν καλών πατριωτών καπιταλιστών.

Οι πολιτικές και τα μέτρα που προβλέπουν τα μνημόνια έχουν ένα και μόνο στόχο. Την ανάκαμψη των κερδών των μονοπωλιακών ομίλων με την κατακόρυφηαύξηση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων.

Κρύβουν ότι είναι οι στρατηγικές της ΕΕ για να βγει από την κρίση το κεφάλαιο σε βάρος της εργατικής τάξης και των λαών. Η κατάργηση για παράδειγμα του κατώτερου μεροκάματου, η πλήρης κατάργηση του οκτάωρου, του πενθήμερου, η κατάργηση των αποζημιώσεων και η απελευθέρωση των απολύσεων, η μείωση ως την κατάργηση των εργοδοτικών εισφορών και όσα άλλα προβλέπονται στα μνημόνια είναι μέτρα αποτελεσματικά για το μεγάλο κεφάλαιο. Είναι τα μόνα μέτρα που μπορούν να αυξήσουν την ανάκαμψη της κερδοφορίας του. Είναι αναγκαία για τα μονοπώλια και θανατηφόρα για το λαό. Είναι μέτρα ταξικά. Παίρνονται σε όλες τις χώρες. Δεν έχουν καμία σχέση με τα χρέη και τα ελλείμματα.

Ταυτίζονται εδώ με τα συμφέροντα των μονοπωλίων και της ΕΕ όταν ισχυρίζονται ότι πρέπει να στηριχθεί η πραγματική οικονομία με μια καλύτερη διαχείριση για να βγούμε από την κρίση. Σήμερα που τα μονοπώλια κυριαρχούν παντού και καθορίζουν τα πάντα δεν είναι δυνατόν να γίνουν επενδύσεις, να φέρουν κέρδη και ταυτόχρονα να μειωθεί η ανεργία, να επανέλθουμε στις εργασιακές σχέσεις του ‘80 και ’90. Δεν συμβαδίζουν καπιταλιστική κερδοφορία και λαϊκή ευημερία. Είναι πράγματα αντίθετα.
Συναγωνιστές και συναγωνίστριες

Έπεσε το βιοτικό μας επίπεδο σε αυτό της 10ετίας του 1970. Οι μισθοί και οι συντάξεις μειώθηκαν από 30 έως 50% και το λεγόμενο κόστος εργασίας μειώθηκε με τους μεγαλύτερους ρυθμούς όχι μόνο στην Ευρώπη αλλά σε όλο τον κόσμο. Τα εργοστάσια και οι άλλοι τόποι δουλειάς έχουν μετατραπεί σε αντεργατικές γαλέρες, σε μεσαιωνικά κάτεργα.

Αλλά το κεφάλαιο δεν χορταίνει όπως χαρακτηριστικά είχε πει ο ΚΑΡΟΛΟΣ ΜΑΡΞ. Όσο πιο πολύ μας πίνει το αίμα τόσο πιο αχόρταγο γίνεται. Όσο οι εργαζόμενοι σκύβουν το κεφάλι, υποκύπτουν στους εκβιασμούς, στα διλήμματα τόσο μας ποδοπατούν. Όσες θυσίες και να κάνουμε εμείς, η καπιταλιστική κρίση βαθαίνει και στη χώρα μας και στην Ευρώπη και διεθνώς. Ο καπιταλιστικός πόλεμος, οικονομικός, νομισματικός, διπλωματικός και στρατιωτικός, εξελίσσεται ως ο κύριος τρόπος αντιμετώπισης της κρίσης. Πόλεμος που οδηγεί σε μεγάλα βάσανα για τους λαούς. Αυτός είναι ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης.

Συνάδελφοι,

           Δεν υπάρχει διέξοδος όσο ο εργαζόμενος λαός, οι άνεργοι, οι συνταξιούχοι επηρεάζονται από τις διάφορες συνταγές διαχείρισης. Όσο κυριαρχούν η μοιρολατρία, η ηττοπάθεια, η λαθεμένη άποψη ότι σήμερα οι λαοί δεν μπορούν να νικήσουν, δεν μπορούν να δίνουν αποτελεσματικές μάχες, ότι η ριζική αλλαγή δεν θα έρθει ποτέ, ότι είναι λύση της "δευτέρας παρουσίας".

Αν δεν ηττηθούν αυτές οι απόψεις με τη δύναμη του κινήματος και την πείρα των αγώνων, οι εργαζόμενοι θα βρίσκονται χειροπόδαρα δεμένοι, η φτώχεια θα εξαπλώνεται παντού, θα σέρνονται στις ουρές των συσσιτίων και της ελεημοσύνης.

Χρειάζεται να οπλιστούμε με αντοχή, υπομονή, σταθερότητα, ταξική αδιαλλαξία, και ανυποχώρητη θέληση και με αυτοπεποίθηση ότι ανοίγουμε δρόμο με προοπτική.

Να δυναμώσει η ενότητα της εργατικής τάξης. Για ποια ενότητα όμως εμείς παλεύουμε;

Ενότητα που θα μας φέρνει στην αγκαλιά της εργοδοσίας;

Ενότητα που θα διαλαλεί την ανταγωνιστικότητα, την καπιταλιστική ανάπτυξη;

Ενότητα που θα οδηγεί την εργατική τάξη στον "κοινωνικό διάλογο";

Ενότητα που όλοι μαζί θα κοροϊδεύουμε τους εργαζόμενους ότι μπορούν να συνυπάρχουν τα κέρδη των μεγάλων συμφερόντων μαζί με τα δικαιώματά μας;

Ενότητα που θα μας οδηγεί στη λογική του εφικτού, του ρεαλιστικού, της αποδοχής ότι η αλλαγή του διαχειριστή της κρίσης μπορεί να μας βγάλει από το αδιέξοδο;

Εμείς απαντάμε. Τέτοια ενότητα μας οδηγεί να χορέψουμε όλοι μαζί το χορό του Ζαλόγγου.

Εμείς  θέλουμε ενότητα που θα συσπειρώνει την εργατική τάξη απέναντι στην καπιταλιστική εργοδοσία, τους νόμους, το κράτος της.

Ενότητα που θα βοηθάει οι εργαζόμενοι να πετάξουν από πάνω τους τους εγκάθετους της εργοδοσίας και των κυβερνήσεων.

Ενότητα που θα προσανατολίζει στη συμμαχία με τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα.

Ενότητα που θα έχει στόχο όχι μόνο την πάλη για επιμέρους βελτιώσεις, αλλά για το σύνολο των αναγκών της εργατικής οικογένειας, για την ανατροπή και την κατάργηση των εκμεταλλευτικών σχέσεων.

Ενότητα που δεν θα αποδέχεται ότι πρέπει να πληρώσει ο εργατόκοσμος την κρίση των καπιταλιστών.

Συναγωνιστές,

Για να εξασφαλιστεί η ανάκαμψη και η μελλοντική κερδοφορία οι κεφαλαιοκράτες, η ΕΕ και όχι η Τρόικα απαιτούν να καταργηθούν πλήρως οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας και το μεροκάματο, ο μισθός, να καθορίζονται μονομερώς από εργοδότες και κυβέρνηση. Η κατάργηση του κατώτερου μισθού και μεροκάματου αφορά συνολικά τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό αλλά και στο δημόσιο τομέα, γιατί οδηγεί σε συνολική ισοπέδωση προς τα κάτω μισθών και συντάξεων. Δεν θα χαριστούν σε κανέναν.

Μας αφορά όλους ότι το πόσες ώρες, ήμερες εργασίας θα το καθορίζουν οι εργοδότες.

Ότι το όριο συνταξιοδότησης θα πάει στα 72 για να ταυτιστεί με τον μέσο όρο ζωής όπως προβλέπει η συμφωνία του Μάαστριχτ.

Ότι όποιος έχει ένα σπίτι, ένα μαγαζί θα φορολογείται ανελέητα.

Μας αφορά όλους το ότι προσθέτουν και νέα στα παλιά χαράτσια, κόβουν το ρεύμα, επιβάλλουν πρόστιμα, μειώνουν τις συντάξεις, τους μισθούς, αυξάνουν τις τιμές όλων των αγαθών.

Ούτε ένα εργαζόμενος, ούτε ένας συνταξιούχους, άνεργος, νέος δεν πρέπει να αντιμετωπίσει μόνος του την εφορία, το συνεργείο της ΔΕΗ που θα επιχειρήσει να τους κόψει το ρεύμα.

Ούτε ένας άνεργος, απολυμένος, απλήρωτος εργάτης δεν πρέπει να βρεθεί μόνος του απέναντι στον εργοδότη, χωρίς ένα πιάτο φαί, χωρίς το απαραίτητο φάρμακο.

Πρέπει με αλληλεγγύη και συμπαράσταση να δώσουμε το χέρι σε όποιον  θέλει να σηκωθεί, να κάνουμε πράξη το ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ ΔΕ ΘΑ ΒΡΕΘΕΙ ΚΑΝΕΝΑΣ, ΕΝΑΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΓΙΑ ΕΝΑΝ.

Συνάδελφοι και συναδέλφισσες, Νέοι και νέες,

Στους 200 πιο πλούσιους του πλανήτη μας φιγουράρουν μερικές 10δες Ελλήνων καπιταλιστών. Στη διάρκεια της κρίσης οι καταθέσεις των Ελλήνων καπιταλιστών και των ξένων που δρουν στη χώρα μας στις Ελβετικές Τράπεζες και στις οφ σορ εταιρίες αυξήθηκαν με γεωμετρική πρόοδο.

Ενώ οι ανάγκες των εργαζομένων, του λαού μας συνολικά αυξάνονται, επιχειρήσεις κλείνουν, η παραγωγή συρρικνώνεται, οι καπιταλιστές μεταφέρουν κεφάλαια, επιχειρήσεις από κλάδο σε κλάδο, από χώρα σε χώρα κυνηγώντας το μέγιστο κέρδος.

Μπορούμε να δεχτούμε αυτή την κατάσταση; Μπορούμε να ματώνουμε για αυτήν την τραγωδία που λέγεται καπιταλιστική ανάπτυξη; Να ανεχτούμε να δουλεύουμε από ήλιο σε ήλιο ακόμα και τις Κυριακές όπως μας υπόσχεται η κυβέρνηση και απαιτεί η Ευρωπαϊκή Ένωση;

Όταν σήμερα η εργατική μας δύναμη, αξιοποιώντας τα σύγχρονα ρομποτικά συστήματα, τα τεράστια επιτεύγματα της επιστήμης και της τεχνικής παράγει πολλαπλάσιο πλούτο στον ίδιο χρόνο από κάθε άλλη ιστορική
περίοδο;

Εμείς που παράγουμε τον πλούτο να φυτοζωούμε και από τον ιδρώτα μας να γιγαντώνονται μια χούφτα παράσιτα;

Δεν απαιτούμε πιο δίκαιη μοιρασιά.

ΟΛΟΣ Ο ΠΛΟΥΤΟΣ  ΠΟΥ ΠΑΡΑΓΕΤΑΙ ΑΝΗΚΕΙ ΣΕ ΕΜΑΣ ΓΙΑΤΙ ΠΑΡΑΓΕΤΑΙ ΑΠΟ ΕΜΑΣ ΚΑΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΑΣΥΓΚΡΙΤΑ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ.

Μπορούμε σε αυτόν τον ευλογημένο τόπο που παράγει τα πάντα να ανεχτούμε να μην έχουμε ναυπηγεία;

Οι Έλληνες και αλλοδαποί ναυτεργάτες να δουλεύουν σαν σε γαλέρες;

Το ταξίδι ως την Χίο να κοστίζει μισό μισθό και την ίδια ώρα οι Έλληνες εφοπλιστές έχουν τον μεγαλύτερο στόλο στον κόσμο;

Να μην έχουμε κλωστοϋφαντουργίες, να  μην παράγουμε μπαμπάκι καπνά, σταφίδα, ζαχαρότευτλα όταν εισάγονται εκατομμύρια τόνοι για την κάλυψη αυτών των αναγκών;

Μπορούμε να ανεχτούμε να μειώνονται οι αγροτοκτηνοτρόφοι, να πουλάνε το γάλα μερικά λεπτά και εμείς στις πόλεις αλλά και οι ίδιοι να τρώμε το τυρί, το γιαούρτι, το γάλα σε πολλαπλάσιες τιμές;

Μπορούμε να ανεχτούμε τις επιδοτήσεις των εφοπλιστών για νέα καράβια, τις φοροαπαλλαγές τους, τη μείωση των εργοδοτικών εισφορών στο ΙΚΑ και τα αλλά ασφαλιστικά ταμεία την ίδια ώρα που κλείνουν και συρρικνώνονται νοσοκομεία, που οι ελλείψεις σκοτώνουν κόσμο, που 100αδες σχολεία είναι χωρίς θέρμανση, χωρίς τις αναγκαίες υποδομές;

Μπορούμε να βλέπουμε κάθε μέρα να οδηγούνται στην ανεργία κατά μάζες συνάδελφοί μας, τα παιδιά μας, τα αδέλφια μας;

Γι´ αυτό πρέπει να ανοίξουμε πλατιά συζητήσεις στα εργοστάσια, στους τόπους δουλειάς για τη δική μας προοπτική. Προοπτική που συνδέεται με τον αγώνα για την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων. Για να σχεδιάζουμε την παραγωγή με βάση αυτό που θα έχουμε ανάγκη και όχι με κριτήριο το κέρδος. Γιατί μόνο έτσι θα βρούμε δουλειά εμείς, θα εξασφαλιστούν θέσεις εργασίας για όλους. Μόνο σε αυτή την κατεύθυνση υπάρχει διέξοδος από την κρίση.

Θέλουμε τα εργοστάσια, τις επιχειρήσεις στα δικά μας χέρια σε μια δική μας εξουσία γιατί μόνο έτσι από την παραγωγή τους, από τον πλούτο που θα παράγουν, θα δημιουργήσουμε και θα χρηματοδοτούμε ένα δίκτυο υπηρεσιών στην υγεία, την παιδεία, την πρόνοια, τον αθλητισμό, τον πολιτισμό. Τώρα με την καπιταλιστική ιδιοκτησία ο πλούτος, τα κέρδη γίνονται καταθέσεις στην Ελβετία, πολυτελής βίλες και κότερα, πολυτελή ζωή για τους λίγους και δεν πάει για την κάλυψη αυτών των αναγκών.

Σε αυτή την προοπτική δεν υπάρχουν χαμένες θυσίες. Το μέλλον που όλοι ποθούμε και ονειρευόμαστε είναι στα χέρια μας.

Να είναι όμως καθαρό. Λύση προς όφελος του λαού δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς κίνημα μαζικό, καλά οργανωμένο, χειραφετημένο από την κυρίαρχη πολιτική και τις συνταγές της ΕΕ.

Με αυτήν την απόφαση προχωράμε. Εδώ βρίσκεται η ουσία του καθημερινού αγώνα. Είναι αγώνας διαρκείας, αποφασιστικών και ανυποχώρητων αναμετρήσεων για να απαλλαγούμε από το βραχνά της πτώχευσης, το ζυγό της κυριαρχίας των μονοπωλίων και της εξουσίας τους, να απαλλαγούμε από τις δεσμεύσεις της ΕΕ.

Από το μήνυμα  από αύριο μεταφέρουμε στους τόπους δουλειάς, στα εργοστάσια, στις γειτονιές, ο αγώνας εδώ δεν έχει διαλείμματα. Είμαστε σε ετοιμότητα για νέα κλιμάκωση. Δεν μπορούμε να σταυρώσουμε τα χέρια μπροστά στους σχεδιασμούς της κυβέρνησης στην κλιμάκωση της επίθεσης του κεφαλαίου. Προετοιμάζουμε το επόμενο βήμα.