"Μπαρούτι μυρίζει το κλίμα στην Νικαια"!

Αλλά εγώ γνωρίζω την ΚΟΚΚΙΝΙΑ!

Όταν οι λέξεις χάνουν το νόημά τους τι ... νόημα έχει να μιλάς.

Όταν τα συναισθήματα δεν μπορούν να περιγραφούν με λέξεις, όταν νομίζεις πια ότι δεν υπάρχουν λέξεις να περιγράψουν τα συναισθήματά σου, τι κάνεις;

Έχεις μεταφερθεί ξάφνου στην νέα Βαβυλωνία με χιλιάδες ανθρώπους γύρω σου, που όμως δεν μπορείς να επικοινωνήσεις.
Θα βρεις τον τρόπο να του πεις του διπλανού σου τι θέλεις, τι πρέπει ...θα κάνεις χρήση της παντομίμας, της κίνησης του σώματος, των χεριών, την έκφραση του προσώπου...
Τα συναισθήματα όμως, πώς να τα μεταδόσεις.
Τα χρώματα, τις μουσικές,τα αρώματα που κατακλύζουν τα συναισθήματά σου, πώς;
Το μαύρο και το κόκκινο το πράσινο, το βιολετί.....
Πώς να περιγράψεις το θυμό, την ανατριχίλα, το κρύο του θανάτου που ξυπνά μέσα σου το γλοιώδικο σιχαμερό εκείνο φίδι, που νιώθεις στα πόδια σου να ανεβαίνει προς την καρδιά έρποντας.
Πώς, τα νύχια που γραπώνουν την ψυχή σου, που καρφώνονται στα σπλάχνα σου, το λίγωμα εκεί, την στιγμή που αισθάνεσαι να λιώνει το εντός σου, την στιγμή που τα κύτταρά σου συσπώνται εκκρίνοντας λάβα σαν από ηφαίστειο που σε καίει.
Την φλόγα που δεν μπορείς να προσδιορίσεις από που ξεκινάει και ανεβαίνει προς τα επάνω.
Ξέρεις ότι αν δεν την φτύσεις, αν δεν την μετουσιώσεις σε λέξεις θα σε κάψει ολόκληρο.
Θέλεις να σωθείς, να πεις, να εκφραστείς και δεν μπορείς, δεν υπάρχουν λέξεις να περιγράψουν.

5/7/2012

"Μπαρούτι (γράφει) μυρίζει το κλίμα στη Νίκαια ενόψει της σημερινής πορείας διαμαρτυρίας αλλοδαπών στην πλατεία του Αγ. Νικολάου".
"Τα μέλη της οργάνωσης(Χ.Α) της Νίκαιας έχουν απευθύνει κάλεσμα σε όλους τους ομοϊδεάτες τους να δώσουν βροντερό παρών ώστε να μην επιτρέψουν σε κανένα «σκουπίδι» (όπως αναφέρει η ανακοίνωση) να πλησιάσει τα γραφεία τους «ούτε στα 500 μέτρα»!

Το «πολεμικό» κλίμα είναι έκδηλο αφού οι Χρυσαυγίτες κάνουν λόγο για «Γενικό Συναγερμό» και προειδοποιούν ότι η έκβαση των γεγονότων που θα λάβουν χώρα σήμερα το απόγευμα «θα κρίνει τη μελλοντική μας θέση στην Δ. Αττική και Πειραιά»!
Η εμπρηστική ανακοίνωση, παράλληλα, αναφέρεται με προσβλητικούς χαρακτηρισμούς και σε ομάδες αριστερών που θα ενισχύσουν την πορεία κάνοντας λόγο για «άπλυτους εθνοπροδότες του ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΤΑΡΣΙΑ, ΑΝΑΡΧΙΚΩΝ ΟΜΑΔΩΝ και άλλων “προοδευτικών” που θα προσπαθήσουν το αδιανόητο, να κάνουν πορεία διαμαρτυρίας στα γραφεία της τοπικής οργάνωσης στην Νίκαια».
http://topontiki.gr/article/37756
http://tvxs.gr/news/ellada/apeiles-xrysis-aygis-gia-antifasistiko-syllalitirio-sti-nikaia
Αυτά περίπου είναι τα κείμενα που βρήκα στο διαδίκτυο και που περιγράφουν την κατάσταση στην "Νίκαια" σου λέει.

Αλλά "Εγώ" γνωρίζω την Κοκκινιά, την πόλη που ήρθαν πρόσφυγες οι παππουλήδες μου, κρατώντας στα χέρια τα μωρά και τις εικόνες τους.
"Έζησα"την μέρα που από το λιμάνι του Πειραιά βρέθηκαν σε αυτήν την πόλη ξεριζωμένοι.
Την έστησαν, την ζωγράφισαν, την ζωντάνεψαν.
Ασβέστωσαν τα χαγιάτια και τις αυλές της, φύτεψαν τα γεράνια και τους κατηφέδες τους, μοσκοβόλησαν τον τόπο με βασιλικά και γιασεμιά, έγραψαν τραγούδια και την τραγούδησαν.

"'Εγώ έζησα" την Κοκκινιά την εργατομάνα, την ανταρτομάνα Κοκκινιά, που τα παλικάρια της έδωσαν το αίμα τους θυσία στους αγώνες για την λευτεριά.

"Εγώ" γνωρίζω κάθε πέτρα της μαρτυρικής αυτής πόλης που ύψωσε το ανάστημά της σε ξένους και ντόπιους κατακτητές, που πάλεψε με νύχια και με δόντια για την προάσπιση των πανανθρώπινων ιδανικών.
Ήμουν μαζί τους στην μάχη που δόθηκε ενάντια στους φασίστες Ναζί κατακτητές, που μαζί με τους Γερμανοτσολιάδες, ταγματασφαλίτες, επιδίωξαν να καταλάβουν την πόλη στις 7 του Μάρτη 1944.

Ήμουν εκεί όταν πάρθηκε η απόφαση για γενική αντεπίθεση, με ότι πολεμοφόδια τους είχαν απομείνει.
Απόφαση για μάχες, ακόμη και με τα χέρια, ακόμη και με τις πέτρες.
Σώμα με σώμα οι μάχες στους δρόμους και τις γωνιές αυτής της πόλης.
Με το αίμα των παιδιών της να ποτίζει την λευτεριά, την αξιοπρέπεια, την περηφάνια.
Να ποτίζει το δέντρο της ζωής.
Ήμουν εκεί, στην πλατεία της Οσίας Ξένης στις 17 Αυγούστου του 1944.

Είδα με τα μάτια μου τον λοχαγό του ΕΛΑΣ τον Αποστόλη Χατζηβασιλείου να φωνάζει στους Κοκκινιώτες:

"Πατριώτες σηκώστε το κεφάλι μη φοβάστε. Εγώ δεν πρόκειται να προδώσω κανέναν"

Τον είδα να βαδίζει ολόρθος προς τον θάνατο, άφοβος, ανυποχώρητος και να λέει τα τελευταία του λόγια:

"Πατριώτες εκδίκηση"

Άκουσα την Διαμάντω να τους φτύνει και να φωνάζει καθώς την πήγαιναν για εκτέλεση στην μάντρα:

"Μια ζωή την χρωστάμε ας μην την πάρουν οι προδότες.

Υπάρχουν χιλιάδες λεβέντες.

Θα τους εκδικηθούν"

Ήμουν εκεί για να αποτυπώσω στην μνήμη μου τα πρόσωπα των κουκουλοφόρων δοσίλογων.
Του Μπουραντά, του Σγούρου και του Μαντράνη, του Πλυτζανόπουλου και όλων των χαφιέδων.
Ήμουν σε κείνη την ατέλειωτη πορεία των ομήρων που οδηγήθηκαν σαν σφαχτάρια φορτωμένα σε φορτηγά για το στρατόπεδο Χαϊδαρίου και από κει, στα κολαστήρια των στρατοπέδων της Γερμανίας.

Είδα τις γυναίκες της Κοκκινιάς να τρέχουν πίσω από τα φορτηγά κουβαλώντας νερό στις φούχτες, για να δροσίσουν τα χείλη των παλικαριών τους.
Και μετά, όταν πήραν να ρίχνουν μπόι τα παιδιά τους, όταν γιάτρευαν τις πληγές τους, όταν σμιλεύανε ξανά την ζωή και της έδιναν χρώμα και φως.

Ήμουν εκεί!

Είδα τους άντρες να φιλούν το χέρι της μάνας τους και τα χείλη των κοριτσιών τους.
Να ζητούν την ευχή του γονιού τους πριν φύγουν μετανάστες για τις φάμπρικες της Γερμανίας, της Αυστραλίας, της Αμέρικα.

Οι παππούδες μας πρόσφυγες, οι γονείς μας μετανάστες.

Είμαι εδώ και σήμερα στην Κοκκινιά, την ανταρτομάνα Κοκκινιά, την Κοκκινιά της περηφάνιας!

Πώς μου την καταντήσατε;
Γιατί αξιώθηκα να δω αυτά τα εκτρώματα με τα μαύρα ρούχα και την όψη του διαβόλου;
Πώς έγινε και γεννήθηκαν αυτά τα ανθρωποειδή και κυκλοφορούν ανάμεσά μας;
Πώς να περιγράψω τις εικόνες της φρίκης, πώς έγινε και αναστήθηκαν οι Μπουραντάδες και ο Σγούρος και ο Μπαντράνης και όλοι οι ταγματασφαλίτες, οι Γερμανοτσολιάδες, οι Ναζί Φασίστες;
Πώς τολμήσατε να της κλέψατε τα τσοβαϊρια, και τα λευκά κεντητά προικιά της;
Φασίστες, πως τολμάτε και πατάτε το πόδι σας στα ιερά χώματά της;
Πώς να μιλήσω και τι να πω, πως να περιγράψω με λέξεις το μαύρο φίδι το γλιστερό που με σφίγγει;
Δεν υπάρχουν λέξεις και αυτές που υπάρχουν, χάνουν το νόημά τους μπροστά στον εφιάλτη.
Ψάχνω λέξεις που να έχουν γκρα και ζντρα να έχουν γωνίες, έτσι που καθώς θα ακούγονται να ξεσκίζουν τον αέρα και τα σωθικά μας.....

Απλώνω το χέρι να πάρω κουράγιο από τους συντρόφους μου.

Φέρνω στην μνήμη μου τους ήρωές μας, φέρνω στην μνήμη μου τα παλικάρια και τις λεβέντισσες γυναίκες της Κοκκινιάς, φέρνω στην μνήμη μου τα τραγούδια μας.
Τα σιγοψιθυρίζω και μυριόστομο ακούγεται απ΄όλους τους συντρόφους του αγώνα το τραγούδι.
Και όλοι μαζί παίρνουμε δύναμη από την ίδια την απόφασή μας. Παίρνουμε δύναμη από το μέλλον μας, γιατί ότι και να κάνουν η ιστορία θα ξεβράσει τα αποβράσματα, αυτά τα ανθρωποειδή ενεργούμενα του χρηματιστικού κεφαλαίου.

Και θα ταφούν κάτω από τα ίδια τους τα συντρίμμια, μέσα στα ερείπια της ιστορίας τους.
Και θα πάρουν τα όνειρα εκδίκηση.
Και την ιστορία, είμαστε εμείς που θα την γράψουμε.

Δείτε και εδώ:
Narrator Καισαρείας 30
http://antigeitonies.blogspot.gr/
http://opateras.blogspot.gr/

Το κείμενο το έγραψε η BLACK BEDLAM
Διαβάστε και αυτό:  Με αφορμή τη Νίκαια…