Πολιτικές συμπεριφορές και ευθύνες στην Αριστερά

του Γρηγόρη Ανδρεάτου

Υπολογίζοντας τη στάση κινήματος που μέχρι τις εκλογές της 17 Ιούνη θα έχει φτάσει τους τέσσερις μήνες, σε μία ιδιαίτερα κρίσιμη περίοδο για την ζωή και τα δικαιώματα του εργαζόμενου λαού, δεν είναι να απορεί κανείς  γιατί αυτό που, κατ’ ουσία δημιουργείται, στο πολιτικό προσκήνιο, είναι ένας νέος αποπροσανατολισμός, με τον κόσμο της δουλειάς και της ανεργίας θεατή.
Ο εργαζόμενος λαός ενώ συνεχίζει να δίνει, ακόμα, μάχες σε κάποιους χώρους δουλειάς, από την άλλη μεριά, δέχεται μία ομοβροντία επίθεσης με τα τρομοκρατικά διλήμματα των εκπροσώπων των αστικών κομμάτων , τους  ωμούς εκβιασμούς κεφάλαιου-ιμπεριαλιστών και τον ξέφρενο αντικομμουνισμό όλων των απολογητών του συστήματος της εξαθλίωσης και της εξάρτησης.
Καθημερινά , πλέον, κλιμακώνεται η επίθεση των δυνάμεων του συστήματος στα δικαιώματα και τις καταχτήσεις του με κορυφαία ζητήματα της περιόδου την διάλυση των συλλογικών συμβάσεων, την επιβολή συνθηκών γαλέρας στους χώρους δουλειάς, την ανεργία να καλπάζει και την καταστροφή της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης και όλων των κοινωνικών υποδομών έτσι όπως υπήρχαν.
Κάτω από τις συνθήκες αυτές τα διλήμματα, οι εκβιασμοί και η προπαγάνδα των αστικών δυνάμεων ασκούν πάνω στον λαό ασφυκτική πίεση να υποταχθεί στα σχέδια της καταστροφής του, που απεργάζονται.
Φαίνεται ότι αυτό που του «απομένει» έτσι όπως διαμορφώθηκαν οι εξελίξεις και κάτω από την επίδραση της πολιτικής συμπεριφοράς δυνάμεων που αναφέρονται στην αριστερά είναι να ψηφίσει για να …σωθεί.
Γίνεται κάθε μέρα που περνάει όλο και πιο κατανοητό σε αρκετό κόσμο της Αριστεράς ότι αυτό που διαμορφώθηκε σαν πόλωση, από την μία τα κόμματα των μνημονίων και της εξάρτησης που συνεχώς βρίσκονται σε επίθεση και από την άλλη η αριστερά της διαχείρισης της κρίσης που συνεχώς υποχωρεί και προσαρμόζεται όχι μόνο δεν μπορεί να προασπίσει αυτά που όλοι μαζί παλέψαμε στους δρόμους, στις απεργίες, στις γειτονιές και στις πλατείες αλλά τα αφήνει σοβαρά εκτεθειμένα στις επιθέσεις των αντιπάλων του λαού. Αποκαλύπτεται με δραματικό τρόπο για την ζωή και τα δικαιώματα των εργαζόμενων ανθρώπων ότι ο «εύκολος» δρόμος των αυταπατών, κάθε είδους, που σπάρθηκαν όλα αυτά τα χρόνια μέσα στο κίνημα από συγκεκριμένες δυνάμεις έχουν οδηγήσει τα πράγματα, για τον λαό, σε πιο δυσμενή θέση. Είτε κερδίσει την «πρωτιά» των εκλογών ο ΣΥΡΙΖΑ, είτε όχι. Κινδυνεύει να βρεθεί, αφοπλισμένος πολιτικά και οργανωτικά, απέναντι σε μία άνευ προηγουμένου επίθεση όλων των δυνάμεων του συστήματος επάνω του. Ενώ από την άλλη δυνάμεις στην αριστερά είτε έχουν αποδεχθεί « ψυχή τε και σώματι»  τον ρόλο του διαχειριστή (ΣΥΡΙΖΑ) είτε προσπαθούν να «σώσουν την παρτίδα» απευθύνοντας νέες προτάσεις εκλογικής συνεργασίας (!) όπως στην περίπτωση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, πάντα με το ίδιο «μεταβατικό πρόγραμμα». Το οποίο αφού «συνδιαμορφώθηκε» με δυνάμεις ή τον «όλον» ΣΥΡΙΖΑ εδώ και δύο χρόνια μέσα από μία «συναντίληψη» στις προτεραιότητες της διαχείρισης του χρέους (σε όλες τις παραλλαγές της), των στόχων για  δημόσιο έλεγχο του τραπεζικού συστήματος (και αυτό σε πολλές παραλλαγές) σήμερα αποτελεί ένα «πουκάμισο αδειανό» που όμως εμποδίζει τόσο σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο αλλά ακόμη και σε επί μέρους χώρους ή ζητήματα να οικοδομηθούν όροι μαζικής μετωπικής αντίστασης κυρίως μετά τις εκλογές της 17 Ιούνη.
Και οι όροι αυτοί μπορούν να διαμορφωθούν στην βάση των άμεσων ζητημάτων διεκδίκησης του λαού για ψωμί, δουλειά, υγεία και παιδεία για όλο τον λαό, κοινωνική ασφάλιση για όλους, κανένας άνεργος χωρίς επίδομα ανεργίας. Με πάλη ενάντια στα δεσμά της εξάρτησης από ΕΕ-ΔΝΤ-ΗΠΑ-ΝΑΤΟ, για ειρήνη και αλληλεγγύη με τους λαούς της περιοχής και όλους τους αγωνιζόμενους λαούς. Ενάντια στην φασιστικοποίηση της δημόσιας ζωής και την κρατική καταστολή για δημοκρατία, πολιτικές και συνδικαλιστικές ελευθερίες και δικαιώματα.
Είναι προφανές ότι αυτοί οι στόχοι πάλης δεν υπηρετούν ιδεολογικές καθαρότητες και πολύ περισσότερο δεν περιχαρακώνουν κανέναν αριστερό πολιτικό σχηματισμό από το να συμμετάσχει με όλες του τις δυνάμεις στην ταξική πάλη που σήμερα διεξάγεται. Μπορούν να ενώσουν μεγάλα τμήματα του εργαζόμενου λαού σε ένα ΜΕΤΩΠΟ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ και ΠΑΛΗΣ , να αποτελέσουν την βάση συγκρότησης της ΛΑΪΚΗΣ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ που απαιτεί η εποχή μας και να συμβάλλουν αποφασιστικά στην ΚΟΙΝΗ ΔΡΑΣΗ και τον ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟ κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων για την ανατροπή της επίθεσης του συστήματος της εξαθλίωσης και της εξάρτησης. Η κυρίαρχη αντίληψη μέσα σε αριστερές δυνάμεις για «κυβερνητικά σχέδια» και «εναλλακτικές προτάσεις» δυσχεραίνει τους όρους της πολιτικής και οργανωτικής συγκρότησης του εργατικού-λαϊκού κινήματος, δίνει ακόμα μεγαλύτερη δύναμη σε κάθε είδους αυταπάτες αλλά ταυτόχρονα είναι αντιμέτωπη και με πολιτικά αδιέξοδα που εγκυμινούν κάθε είδους απογοητεύσεις και αποσυγκρότηση.
Οι οργανώσεις του ΚΚΕ(μ-λ) και του ΜΛ-ΚΚΕ δίνουν και αυτή την πολιτική μάχη, στις εκλογές, με την σκέψη και την έγνοια στο αύριο του κινήματος.
Παρά τις ελλείψεις, τα λάθη και τις αδυναμίες που χαρακτηρίζουν και εμάς κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι όχι μόνο νοιαζόμαστε πραγματικά για την λαϊκή υπόθεση αλλά δεν διστάζουμε  να αναλάβουμε και την ευθύνη να συμβάλλουμε αποφασιστικά με όλες μας τις δυνάμεις στην ανασυγκρότηση του εργατικού, επαναστατικού και κομμουνιστικού κινήματος που απαιτεί επιτακτικά η εποχή μας.
πηγή: ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΚΚΕ(μ-λ) Μ-Λ ΚΚΕ