Στη μάχη για την απεργία.Άρθρο από τον Ριζοσπάστη.

H πορεία της μάχης μέχρι την απεργία στη 1 Δεκέμβρη έχει τα δικά της χαρακτηριστικά. Από τη μια βρισκόμαστε σε συνθήκες έντασης της αντεργατικής επίθεσης, η οποία πλέον εξαπολύεται από το μαύρο μέτωπο της συγκυβέρνησης ΠΑΣΟΚ - ΝΔ - ΛΑ.Ο.Σ, της τρόικας, της πλουτοκρατίας. Από την άλλη, μέσα στην ίδια την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα συμβαίνουν σημαντικές διεργασίες. Η αγανάκτηση είναι διάχυτη, εκφράζονται διαθέσεις αντίστασης, είναι αντιληπτό ότι όποια μορφή και να πάρει η κυβέρνηση του κεφαλαίου η πολιτική που εφαρμόζεται συνεχίζει στην ίδια βαθιά αντεργατική - αντιλαϊκή ρότα.

Πέρα όμως από τη διάθεση, υπάρχει και η πράξη που μετατρέπει την οργή σε αγώνα. Η πολυήμερη απεργιακή κινητοποίηση των εργατών στην «Ελληνική Χαλυβουργία» βγάζει πολύτιμα διδάγματα για την αποτελεσματικότερη οργάνωση του αγώνα, για την καλύτερη δυνατή προετοιμασία της απεργίας. Η διάρκειά του και η δύναμή του πηγάζει από την αποφασιστικότητα που δείχνουν οι χαλυβουργοί και η οποία έχει σύμμαχο την ατελείωτη πλέον λίστα των συνδικάτων, των μαζικών λαϊκών φορέων, των απλών εργαζομένων που σπεύδουν να εκφράσουν στην πράξη τη συμπαράστασή τους.

Η έμπρακτη ταξική αλληλεγγύη, ισχυρό όπλο στην πάλη των εργατών. Δηλώνει ότι ο αγώνας των χαλυβουργών είναι αγώνας όλων των εργαζομένων. Το ίδιο και η απεργία που κράτησε σχεδόν δέκα μέρες στον «Κατσέλη» και αν χρειαστεί οι εργάτες θα τη συνεχίσουν. Το ίδιο και η οργάνωση του αγώνα στις γειτονιές όπου εργάτες, αυταπασχολούμενοι, άνεργοι, νέοι, γυναίκες, συνταξιούχοι ενώνουν τις δυνάμεις τους για να οργανώσουν τη μαζική άρνηση πληρωμής των χαρατσιών. Σε όλα τα μέτωπα πάλης από τη μια μεριά βρίσκεται ο κεφαλαιοκράτης, οι κυβερνήσεις του. Δεν πληρώνουν, απολύουν, απειλούν, νομοθετούν αντιλαϊκά, απαιτούν ή επιβάλλουν μειώσεις μισθών, καταργούν δικαιώματα. Στόχος τους πάντα ο ίδιος, να διασφαλίσουν και να αυξήσουν την κερδοφορία του κεφαλαίου σε βάρος των εργατών. Από την άλλη οι εργάτες που μαθαίνουν να συντονίζουν τη δράση τους μέσα στο εργοστάσιο, το ένα εργοστάσιο με το άλλο, ο ένας κλάδος με τον άλλο και τελικά όλοι μαζί με τη συνείδηση ότι αποτελούν μέλη της εργατικής τάξης.

Μια διαδικασία επίπονη, με ανηφοριές και στενά περάσματα, αλλά σε κάθε της βήμα αποδεικνύει ότι αξίζει κάθε θυσία. Ο δρόμος αυτός οδηγεί στην όξυνση της ταξικής πάλης. Με την καθημερινή δράση για τη διεκδίκηση λύσης στα προβλήματα που γεννά η αστική πολιτική, για την παρεμπόδιση εφαρμογής αντιλαϊκών μέτρων. Που ωριμάζει τη σύγκρουση της εργατικής τάξης, του λαού με την τάξη των αστών, αφού η αστική πολιτική φέρνει αντιλαϊκά μέτρα. Που συμβάλλει στην ταξική ενότητα της εργατικής τάξης στην κοινωνική συμμαχία για την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής. Σήμερα κάθε επιμέρους αγώνας σε κάθε τόπο δουλειάς, σε κάθε γειτονιά, για τις απολύσεις, τα χαράτσια, τους μισθούς, τις παροχές, τις συντάξεις επιβεβαιώνει συνεχώς ότι μοναδική διέξοδος είναι η πάλη για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων και την κοινωνικοποίησή τους. Είναι η διέξοδος που προβάλλει επίμονα το ΠΑΜΕ, τονίζοντας ότι άλλος δρόμος δεν υπάρχει. Δε χωρούν μπαλώματα. 'Η με τα μονοπώλια ή με τους εργάτες. Και σε αυτή την κατεύθυνση δίνουμε τη μάχη για την απεργία και συνεχίζουμε τον αγώνα και μετά από αυτή.