Νέα πρωτοβουλία για το χτίσιμο μιας μαχητικής Αριστεράς στην Ιταλία

Άρθρο της Κριστίν Τόμας από το site της CWI
Μετάφραση, επιμέλεια Πάρη Μακρίδη

Στις 6 Σεπτεμβρίου εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι συμμετείχαν στη Γενική Απεργία που κάλεσε η CGIL, το μεγαλύτερο συνδικάτο στην Ιταλία. Οι απεργοί, που συγκεντρώθηκαν σε περισσότερες από εκατό πόλεις,  διαδήλωσαν ενάντια στα σκληρά μέτρα λιτότητας που προωθεί η κυβέρνηση Μπερλουσκόνι σε εναρμονισμό με τις εντολές της ΕΕ και του διεθνούς κεφαλαίου. Τα μέτρα αυτά, με βασικότερο τις περικοπές στο δημόσιο τομέα, πρόκειται να μειώσουν το εισόδημα των λαϊκών στρωμάτων και να διαλύσουν όλες τις εργατικές κατακτήσεις των προηγούμενων δεκαετιών.

Η κρίση στην Ιταλία

Όλα τα βλέμματα της Ευρώπης είναι στραμμένα στην Ιταλία, καθώς η κρίση στη χώρα γίνεται ολοένα και πιο έντονη.

Από το 2008 η Ιταλία φαινόταν ότι κατόρθωνε να συγκρατεί τα αποτελέσματα της διεθνούς κρίσης αφού δεν υπήρχαν μεγάλες καταρρεύσεις τραπεζών και η ανεργία διατηρούνταν σε επίπεδα χαμηλότερα του ευρωπαϊκού μέσου όρου μέσω της εκ περιτροπής εργασίας. Όμως το χρέος της Ιταλίας (1,9 τρις ευρώ) αποτελεί το 23% του συνολικού χρέους των κρατών-μελών της ευρωζώνης και είναι πολύ μεγαλύτερο από της Ελλάδας, της Πορτογαλίας και της Ιρλανδίας (των χωρών που έχουν μπει στο Μηχανισμό Στήριξης δηλαδή) μαζί! Το γεγονός αυτό, στο οποίο συνυπολογίζεται και η «εύθραυστη» οικονομία της Ισπανίας, έχει κάνει το ευρωπαϊκό κατεστημένο να ανησυχεί για το κατά πόσο ο Μηχανισμός Στήριξης μπορεί να στηρίξει τη «διάσωση» των χωρών αυτών. Μια ενδεχόμενη αδυναμία της Ιταλίας να ξεπληρώσει το χρέος της θα έκανε την κρίση του τραπεζικού τομέα εξαιρετικά οξεία και θα μπορούσε να οδηγήσει στην κατάρρευση του ευρώ. Για το λόγο αυτό η ΕΚΤ ξόδεψε πολλά δισ. ευρώ για την αγορά ιταλικών κρατικών ομολόγων καθώς το επιτόκιό τους ξεπέρασε το 6%!

Τα μέτρα λιτότητας

Φυσικά αυτή η «στήριξη» της ΕΚΤ δεν έγινε χωρίς αντάλλαγμα. Το αντάλλαγμα αυτό είναι τα σκληρά μέτρα λιτότητας (αυξήσεις σε φόρους, περικοπές στις δημόσιες υπηρεσίες και κυρίως στους δήμους, διευκόλυνση απολύσεων) που ανακοινώθηκαν από το Μπερλουσκόνι και που πλήττουν τα εργατικά και λαϊκά στρώματα. Οι πανηγυρισμοί του Μπερλουσκόνι για τη «σωτηρία» της Ιταλίας όμως κράτησαν για πολύ λίγο καθώς τα επιτόκια δανεισμού της χώρας παρέμεναν πολύ ψηλά και μέσα σε λίγες μέρες υποβαθμίστηκε η πιστοληπτική ικανότητα της Ιταλίας από τη Moody’s και τη Standards and Poor’s από Α+ σε Α. Αυτό οδήγησε τους Ευρωπαίους ηγέτες να ζητήσουν ακόμα πιο σκληρά μέτρα, με περαιτέρω μείωση των κρατικών δαπανών, ιδιωτικοποιήσεις και αύξηση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης.

Πολιτική κρίση - το κομματικό σύστημα σε αδιέξοδο

 Η οικονομική κρίση τροφοδότησε και την όξυνση της πολιτικής κρίσης στην Ιταλία καθώς υπάρχει έντονη αμφισβήτηση για το κατά πόσο μια κυβέρνηση «βουτηγμένη» σε σεξουαλικά σκάνδαλα και στη διαφθορά και με εσωτερικές συγκρούσεις είναι ικανή να εφαρμόσει τα μέτρα που απαιτούν η ΕΕ και το διεθνές και ιταλικό κεφάλαιο. Στο κόμμα του Μπερλουσκόνι (Ο Λαός της Ελευθερίας) υπάρχουν φωνές που τον καλούν άμεσα σε παραίτηση, την ίδια ώρα που η δημοτικότητά του έχει κατρακυλήσει στο 24%. Αμφισβήτηση της ηγεσίας υπάρχει και στο συγκυβερνών ακροδεξιό κόμμα της Λίγκας του Βορρά, στο οποίο υπάρχουν σκέψεις για αποχώρηση από την κυβέρνηση πριν τη λήξη της το 2013. Ο Σύνδεσμος Ιταλών Βιομηχάνων από την άλλη φαίνεται να προτιμά μια κυβέρνηση «εθνικής ενότητας» ή «τεχνοκρατών» με σκοπό, στο όνομα της «εθνικής συνεννόησης», να κατευνάσει τις αντιδράσεις των συνδικάτων έτσι ώστε να μπορέσει να περάσει τα μέτρα λιτότητας πιο εύκολα.

Η απάντηση της εργατικής τάξης

Η γενική απεργία που έγινε στις 6 Σεπτέμβρη, αν και ήταν απροετοίμαστη καθώς καλέστηκε αμέσως μετά τις διακοπές του καλοκαιριού, είχε τεράστια επιτυχία πράγμα που έδειξε τη θέληση του εργατικού κινήματος να αντισταθεί στα νέα μέτρα. Πολλοί εργαζόμενοι δεν έχουν καμιά εμπιστοσύνη στην ηγεσία της CGIL η οποία βλέπει τις απεργίες σαν ένα μέσο απλής εκτόνωσης της οργής των εργαζομένων την ίδια στιγμή που είναι έτοιμη ανά πάσα στιγμή να καθίσει στο τραπέζι του διαλόγου μαζί με τα δεξιά συνδικάτα, την κυβέρνηση και την εργοδοσία. Αυτό που προγραμματίζει προς το παρόν είναι μια παν-ιταλική διαδήλωση στο τέλος του έτους με ενδιάμεσους σταθμούς δύο απεργίες σε κάποιους κλάδους. Στην ίδια κατεύθυνση της εκτόνωσης της οργής κινήθηκε και η παρέμβαση του αντιπολιτευτικού Δημοκρατικού Κόμματος το οποίο εισηγήθηκε την αλλαγή του άρθρου του προϋπολογισμού που διευκόλυνε τις απολύσεις.

Διεργασίες στην Αριστερά

Το συνδικάτο μεταλλεργατών, FIOM, σύντομα θα ξεκινήσει τις διαπραγματεύσεις για την υπογραφή κλαδικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας. Το μαχητικό αυτό συνδικάτο μπορεί να αποτελέσει την εμπροσθοφυλακή του εργατικού κινήματος και να παίξει κεντρικό ρόλο στην οργάνωση της κοινωνικής αντίστασης που πρέπει να αναπτυχθεί. 

Το σύνθημα της Controcorrente («Ενάντια στο Ρεύμα» - τμήμα της CWI στην Ιταλία) «Χρειαζόμαστε μια Αριστερά σαν τη FIOM: με τους εργαζόμενους, μαχητική και ενωτική!» είχε μεγάλη απήχηση στην περσινή παν-ιταλική διαδήλωση του Οκτώβρη στη Ρώμη.

Ο πρόεδρος του κεντρικού συμβουλίου της FIOM, Τζόρτζιο Γκεμάσι, πήρε την πρωτοβουλία να καλέσει μία συνάντηση, στις 1  Οκτώβρη, όσων θέλουν να διαμορφώσουν από κοινού μια πολιτική εναλλακτική, να χτίσουν δηλαδή μια νέα αριστερά στην Ιταλία, στο κενό που έχει αφήσει η κατάρρευση της Κομμουνιστικής Επανίδρυσης. Στη συνάντηση αυτή καλέστηκε και συμμετείχε και η Controcorrente.

Η πρόταση της Controcorrente είναι να διαμορφωθεί μια αριστερή δύναμη σαφώς διαχωρισμένη και από την  κεντροαριστερά και από κάθε προσπάθεια που γίνεται από κόμματα όπως της «Αριστεράς-Οικολογίας-Ελευθερίας» του Νίκι Βέντολα, τα οποία προσπαθούν να αντιγράψουν τον συνασπισμό της «Ελιάς» του πρώην πρωθυπουργού Ρομάνο Πρόντι, σε συνεργασία με το Δημοκρατικό Κόμμα, τον Ντι Πιέτρο, κλπ. Η  Controcorrente εξηγεί ότι ήταν ακριβώς η αποτυχία της κεντροαριστερής «Ελιάς» η που άνοιξε το δρόμο για την επικράτηση του Μπερλουσκόνι και την κατάρρευση της Κομμουνιστικής Επανίδρυσης.

Την ίδια στιγμή προτείνουμε η συζήτηση αυτή να μεταφερθεί σε τοπικό επίπεδο, να καλεστούν τοπικές συνελεύσεις με αυτό το θέμα και να προχωρήσουμε στην εκλογή τοπικών επιτροπών που να στηρίξουν την πρωτοβουλία αυτή. Σε μια εποχή έντονης οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής κρίσης, όπως αυτή που ζούμε, τέτοιου είδους πρωτοβουλίες είναι εντελώς απαραίτητες για να μπουν οι βάσεις για τη δημιουργία ενός ταξικού, μαχητικού κόμματος της εργατικής τάξης στην Ιταλία.

ΠΗΓΗ-WWW.XEKINIMA.ORG