Οι 3 σωματοφύλακες και η Μαρία Αντουανέτα (μια αναγκαία απάντηση σε τρεις υπουργούς)

Του Δημήτρη Πανταζόπουλου

«Όλοι για έναν κι ένας για όλους» ήταν το σύνθημα που ένωνε τους ήρωες του Δουμά. Έτσι και οι τρεις πρωτοκλασάτοι υπουργοί με το χθεσινό τους άρθρο σαν άλλοι σύγχρονοι 3 σωματοφύλακες αποφάσισαν να στηρίξουν το δικό τους Ντ’ Αρτανιάν (Παπανδρέου) αλλά να παραφράσουν το σύνθημα σε «όλοι εμείς εναντίον όλων». Τι εννοούσαν; Μα τι άλλο από το προφανές: «όλοι εμείς εδώ στην κυβέρνηση και την τρόικα είμαστε ενάντια σε ολόκληρη την ελληνική κοινωνία».

Είναι σαφές από το άρθρο ότι οι 3 υπουργοί δεν καταθέτουν απλά την άποψή τους για τη συγκυρία.

Εξάλλου αυτή τη μαθαίνουμε καθημερινά από την πολιτική που εφαρμόζουν και τη νοιώθουμε όλοι στο πετσί μας.

Αυτό που κάνουν οι 3 υπουργοί, τώρα που όλοι καταλαβαίνουν ότι η κυβέρνηση βρίσκεται στριμωγμένη στη γωνία, στην ουσία κρέμεται από μια κλωστή, λόγω των αντιδράσεων της κοινωνίας, δεν τονίζουν απλά ότι έχουν εδώ και καιρό διαλέξει στρατόπεδο, επιζητούν να παίξουν και στρατηγικό ρόλο στη «σύγκρουση».

Για να είμαστε βέβαια ειλικρινείς δεν περιμέναμε και τίποτα λιγότερο από τους συγκεκριμένους κυρίους και τη συγκεκριμένη κυρία. ΟΛοβέρδος ενορχηστρωτής, παρά τω Παγκάλω, της επίθεσης στους εργαζόμενους του δημοσίου και αρχιερέας της διάλυσης των εργασιακών σχέσεων από το πόστο του υπ. Εργασίας πριν και ταγμένος στη διάλυση της δημόσιας υγείας σήμερα από το πόστο του υπ. Υγείας. Ο Ραγκούσης δεξί χέρι του πρωθυπουργού και ο άνθρωπος για όλες τις βρώμικες δουλειές είτε αυτό περιλαμβάνει την επίθεση και εξαπάτηση των 300 μεταναστών που ζητούσαν το αυτονόητο (νόμιμη ζωή και δουλειά με αξιοπρέπεια) είτε την απελευθέρωση επαγγελμάτων ή την εφαρμογή της εφεδρείας – ανεργίας. Τέλος η Διαμαντοπούλου. Διορισμένη νομάρχης από τα νιάτα της, αρχιστράτηγος της πιο βάρβαρης επίθεσης στη δημόσια εκπαίδευση τα τελευταία χρόνια.

Δεν είναι άλλωστε καθόλου τυχαίο ότι τόσο ο Πάγκαλος όσο και ο Βενιζέλος έσπευσαν να ταχθούν με δηλώσεις τους στο πλευρό των «τριών».

«Σήμερα έχει καταστεί σαφές, πως ή θα βουλιάξουμε όλοι μαζί ή θα σωθούμε όλοι μαζί. Αυτοί που επιδίδονται σε άνομες συμπεριφορές, όποιο άλλοθι κι αν χρησιμοποιούν, στην πραγματικότητα  διεκδικούν σωσίβια μόνο για τους εαυτούς τους και λένε σε όλους τους υπόλοιπους να πάνε να πνιγούν» γράφουν σε ένα σημείο του άρθρου τους οι υπουργοί. 

Αλήθεια πόσο δίκαιο έχουν! Θα υπογράφαμε κάθε τους λέξη με τα δύο χέρια. Άλλωστε που θα βρει κανείς πιο άνομες συμπεριφορές από την πολιτική που εφαρμόζουν αυτοί και οι υπόλοιποι της κυβέρνησης που ανήκουν!

Γιατί, το να καταδικάζεις στη φτώχεια εκατομμύρια εργαζόμενους, το να πετάς στο δρόμο εκατοντάδες χιλιάδες ανέργους, το να επιβάλλεις φόρους σε «μισθούς» των 350 € το μήνα,  το  να χαρίζεις απλόχερα αμάθεια σε χιλιάδες μαθητές, το να έχεις μικρά παιδάκια στην τάξη που να λιποθυμούν από την πείνα, το να τάζεις αναίσχυντα ανεργία σε χιλιάδες φοιτητές, το να πετάς στο δρόμο τους ψυχικά ασθενείς και τους τοξικοεξαρτημένους, το να κλείνεις τα νοσοκομεία τώρα που η κοινωνία τα έχει ανάγκη πιο πολύ από ποτέ δεν είναι απλά άνομο είναι εγκληματικό!

Και όντως κύριοι υπουργοί η πολιτική σας έχει μόνο ένα στόχο: τώρα που το πλοίο βουλιάζει να εξασφαλίσετε σωσίβια μόνο για τους εαυτούς σας αλλά και για τα αφεντικά σας. Γιατί όλη η προσπάθεια σας έχει ένα και μόνο στόχο να σώσει μια χούφτα τραπεζίτες, εφοπλιστές και επιχειρηματίες  που θα συνεχίσουν να τρώνε με χρυσά κουτάλια όταν όλη η υπόλοιπη κοινωνία θα έχει εξοντωθεί.

Τέλος, ναι, και σε αυτό έχετε δίκαιο, τα άλλοθι σας πια δεν πιάνουνε, είναι κενά γράμματα. Οι δικαιολογίες για τη δόση που χρειαζόμαστε και τη χώρα που πρέπει να σωθεί είναι κούφια λόγια. Δυστυχώς για σας όμως δε θα σωθούμε όλοι μαζί γιατί στο δικό μας πλοίο δεν έχει θέσεις, έχουμε από καιρό διαφορετικούς προορισμούς: εσείς μια κοινωνία  όπου οι «δυναμικές μειοψηφίες» θα θησαυρίζουν. Δεν αναφερόμαστε βέβαια σε αυτούς που εσείς βαφτίζετε στο άρθρο σας μειοψηφία που δήθεν ταλαιπωρεί  τη χώρα, δηλ. την κοινωνία ολόκληρη, αλλά στην πραγματική μειοψηφία που εσείς πιστά υπηρετείτε. Εμείς από την άλλη έχουμε σαν προορισμό μια κοινωνία που θα μπορούμε να ζούμε από τη δουλειά μας με αξιοπρέπεια και θα ορίζουμε μόνοι μας τη ζωή μας με βάση τις δικές μας ανάγκες.

Κλείνοντας, επειδή με το άρθρο σας αυτό, σαν σύγχρονη Μαρία Αντουανέτα, μας καλείτε να φάμε παντεσπάνι τώρα που το ψωμί τελειώνει, ανατρέξτε λίγο στα εγχειρίδια της ιστορίας, ρωτήστε την κυρία Διαμαντοπούλου εάν έχουν τυπωθεί άμα δε βρίσκετε κάποιο εύκαιρο, και δείτε τη μοίρα που επιφύλασσε ο λαός στην υπερόπτισσα αυτοκράτειρα.

Και επειδή δε θέλουμε να φανούμε αγενείς απέναντι σας ενόψει της 48ωρης Γενικής Απεργίας σας αφιερώνουμε τους στίχους ενός αγαπημένου τραγουδιού:

"Και τι άκουσες, γαλανομάτη γιε μου, μοσχαναθρεμμένε;
Ω, και τι άκουσες, μικρέ μου γιε αγαπημένε;
Άκουσα τον κεραυνό να πέφτει, και πριν μια τρομερή βροντή
Άκουσα ένα κύμα να βρυχάται, να θέλει να πνίξει όλη τη γη
Άκουσα εκατό τυμπανιστές τα τύμπανα να χτυπάνε δυνατά
Άκουσα χίλιους να ψιθυρίζουν και κανείς να μην ακούει προσεκτικά
Άκουσα έναν της πείνας να πεθαίνει και πολλούς να γελάνε βροντερά
Άκουσα το τραγούδι ενός ποιητή που πέθανε σαν το σκυλί στ' αμπέλι
Άκουσα έναν παλιάτσο σε μιαν αλέα να κλαίει και κανείς να μην τον θέλει
Και μια άγρια, ναι, μια άγρια, μια άγρια
Ω, μια άγρια, σου λέω μια άγρια, μια άγρια βροχή θα πέσει..."

(A Hard Rain's A-Gonna Fall – Bob Dylan)

ΠΗΓΗ-WWW.XEKINIMA.ORG