Η Σύνοδος της ευρωζώνης ανάμεσα στ' άλλα μέτρα στήριξης του κεφαλαίου με αφορμή την απόφαση για τη διαχείριση του κρατικού χρέους της Ελλάδας, αποφάσισε να εφαρμοστεί και ένα νέο «Σχέδιο Μάρσαλ» για την ανάπτυξη. Δηλαδή χρηματοδότηση από το ΕΣΠΑ, τα διαρθρωτικά ταμεία, την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων στους καπιταλιστές, στα μονοπώλια για να κάνουν επενδύσεις και να υπάρξει καπιταλιστική ανάπτυξη. Προσφέροντας πάμφθηνη εργατική δύναμη και τεράστιες ιδιωτικοποιήσεις - αποκρατικοποιήσεις στρατηγικών και άλλων τομέων της οικονομίας - λιμάνια, αεροδρόμια, άλλες υποδομές, δημόσια γη, παραλίες κλπ.
Δεν μπορούμε να προδικάσουμε το εγχείρημα με δεδομένη τη βαθιά και συγχρονισμένη στην ευρωζώνη καπιταλιστική οικονομική κρίση (ποιοι καπιταλιστές επενδύουν σε συνθήκες κρίσης και με δεδομένο ότι ακόμη δεν έχει συντελεστεί τέτοια καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων που να τους το επιτρέψει), ενώ τα χρέη Ελλάδας, Ιρλανδίας, Πορτογαλίας, Ιταλίας, Ισπανίας, Βελγίου, λέγεται και της Γαλλίας, δε δίνουν περιθώρια αισιοδοξίας για συμβολή από τα κράτη μέλη, μαζί με τα διαρθρωτικά ευρωενωσιακά ταμεία, σε γοργή χρηματοδότηση των επιχειρηματιών, που χωρίς αυτήν δε γίνονται επενδύσεις. Αλλά οι εργαζόμενοι, ο λαός, τίποτα καλό δεν πρόκειται θα απολαύσουν από αυτό το λεγόμενο «νέο Σχέδιο Μάρσαλ». Αλλωστε οι εργασιακές, οι ασφαλιστικές, οι εισοδηματικές, συνθήκες μόνο ολοένα αυξανόμενη ένταση της εκμετάλλευσης έχουν δημιουργήσει, ωθώντας τους στην εξαθλίωση. Ο,τι και αν γίνει, μόνο τα μονοπώλια θα ωφεληθούν. Επίσης τα κεφάλαια του «νέου Σχεδίου Μάρσαλ». προέρχονται από τη «νόμιμη» κλοπή του πλούτου που παράγουν οι εργαζόμενοι και από χρήματα του λαού.
***
Για την ιστορία, το «Σχέδιο Μάρσαλ» εφαρμόστηκε μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, στοχεύοντας στην καπιταλιστική ανόρθωση, στις τσακισμένες από τον πόλεμο καπιταλιστικές οικονομίες των κρατών της Ευρώπης. Ηταν «σχέδιο οικονομικής βοήθειας των ΗΠΑ στην Ευρώπη. Σ' αυτό συμμετείχαν 15 ευρωπαϊκά κράτη (Μ. Βρετανία, Γαλλία, Ιταλία, Βέλγιο, Ολλανδία, Λουξεμβούργο, Σουηδία, Νορβηγία, Δανία, Ιρλανδία, Ισλανδία, Πορτογαλία, Αυστρία, Ελλάδα και Τουρκία) και οι ΗΠΑ. Τον Ιούλη του 1947, οι χώρες αυτές υπέγραψαν τη συμφωνία για τη δημιουργία του Οργανισμού (αρχικά, Επιτροπής) Ευρωπαϊκής Οικονομικής Συνεργασίας (ΟΕΟΣ), στον οποίο ανατέθηκε ο καταρτισμός προγράμματος ανόρθωσης. Το Πρόγραμμα δημιούργησε και ένα ειδικό όργανο, τη Διαχείριση Οικονομικής Συνεργασίας (ΔΟΣ), που ήταν το επίσημο όνομα του «Σχεδίου Μάρσαλ». Ανάμεσα στη ΔΟΣ και τον ΟΕΟΣ υπογράφτηκε συμφωνία συνεργασίας, καρπός της οποίας ήταν το Πρόγραμμα Ευρωπαϊκής Ανόρθωσης (ΠΕΑ).
O μηχανισμός του Σχεδίου λειτούργησε ως εξής: Κάθε χώρα - μέλος υπέβαλλε κάθε χρόνο πρόγραμμα στον ΟΕΟΣ. Ο τελευταίος, έχοντας μελετήσει όλα τα προγράμματα, έκανε συστάσεις στη ΔΟΣ, η οποία έκανε συστηματικό έλεγχο σχετικά με την κατεύθυνση του προγράμματος κάθε χώρας, στα πλαίσια του γενικού προγράμματος. Η χρηματοδότηση του προγράμματος των έργων γινόταν με τον απαράβατο όρο ότι αυτά θα είχαν εγκριθεί από τη ΔΟΣ. Υπολογίζεται ότι το 60% των ποσών του «Σχεδίου Μάρσαλ» κατευθύνθηκε προς τη Γερμανία, τη Βρετανία, τη Γαλλία και την Ιταλία.
Το σύνολο του Σχεδίου διαπνέεται από το πνεύμα της επιβολής αυστηρών και λεπτομερών όρων και πολύ αυστηρού και συστηματικού ελέγχου της εφαρμογής τους, όπως: Ενίσχυση της «ελεύθερης επιχείρησης» και της διακίνησής της, ιδιαίτερα όταν προερχόταν από τις ΗΠΑ, μείωση των τελωνειακών δασμών, εξασφάλιση «οικονομικής σταθερότητας», παροχή στις ΗΠΑ ειδικών εμπορευμάτων που αυτές είχαν ανάγκη, δημιουργία ειδικών κεφαλαίων υπό τον έλεγχο των ΗΠΑ και υποβολή σ' αυτές τακτικών και πλήρων απολογισμών για τη χρήση των μέσων που είχαν δοθεί στις χώρες - μέλη.
***
Ενας βασικός στόχος του σχεδίου ήταν η αποκατάσταση των αγορών στην Ευρώπη για την ανεύρεση διεξόδων τοποθέτησης των εμπορευμάτων της βιομηχανίας των ΗΠΑ. Ουσιαστικά, μέσω της εξαγωγής κεφαλαίων από τις ΗΠΑ στις ευρωπαϊκές χώρες, δημιουργούνταν συνθήκες σταθεροποίησης και ενίσχυσης των καπιταλιστικών οικονομιών. Βεβαίως, δεν πρέπει να αφαιρεθούμε και από τον πολιτικό στόχο της σταθεροποίησης του καπιταλισμού σ' αυτές τις χώρες, απέναντι στο ανερχόμενο τότε εργατικό κίνημα και σε συνδυασμό με την ύπαρξη του σοσιαλιστικού συστήματος. Είχε δε συμβολή και στη δημιουργία της τότε ΕΟΚ, σήμερα ΕΕ.
Στην Ελλάδα, το «Σχέδιο Μάρσαλ» πρόσφερε και άμεση στρατιωτική βοήθεια για την ενίσχυση του αστικού κράτους. Από το 1944 μέχρι το 1951 ξεπέρασε τα 2 δισ. δολάρια. Στόχος, το τσάκισμα του επαναστατικού εργατικού λαϊκού κινήματος και του ΚΚΕ, αφού έπρεπε να τσακίσουν το Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας. Και στη συνέχεια, βεβαίως, την ανάπτυξη των εργατικών αγώνων. Εχει πικρή πείρα ο λαός μας επομένως από «Σχέδια Μάρσαλ» γι' αυτό και τούτο το «νέο» μόνο κόλαση για τη ζωή του προοιωνίζεται.Δεν πρόκειται να ανατρέψει τη φτώχεια για τους μισθωτούς και συνταξιούχους, για τα λαϊκά στρώματα.
Πήγη:www.rizospastis.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου