Ομιλία της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλέκας Παπαρήγα σε πολιτική συγκέντρωση στο Κερατσίνι

Ο πόλεμος είναι ο λαός από τη μία και τα μονοπώλια από την άλλη

«Τον τελευταίο καιρό συμβαίνει κάτι το θετικό. Υπάρχουν θετικές διεργασίες συνείδησης μέσα στο λαό, μερικά πράγματα που ήταν ταμπού, σήμερα παύουν να είναι. Για παράδειγμα, ταμπού ένα: Στον οπαδό, στον ψηφοφόρο του ΠΑΣΟΚ έχει πάψει να είναι ταμπού η κριτική στο κόμμα του. Το ίδιο συμβαίνει και σε αρκετούς Νεοδημοκράτες, παρά το γεγονός ότι το κόμμα τους βρέθηκε στην αντιπολίτευση και το τιμώρησαν μη ψηφίζοντάς το, παρ' όλα αυτά δεν είναι έτοιμοι να δώσουν συγχωροχάρτι στη ΝΔ. Έπαψε να είναι ταμπού η κριτική στο δικό τους κόμμα. Κι αυτό είναι θετικό.

Έπαψε να είναι ταμπού η κριτική στην ΕΕ. Που κάποτε ήταν, κατά κάποιο τρόπο, ένα ευαγγέλιο για μεγάλο μέρος του λαού. Αρχίζει η αμφισβήτηση και γι' αυτήν την ΕΕ. Έπαψε να είναι ταμπού το πολιτικό σύστημα. Εξαπολύονται κατηγορίες για το πολιτικό σύστημα. Κι όμως, όλα αυτά δε φτάνουν. Κάποτε, πριν δέκα, είκοσι χρόνια, μπορεί, αν σκεφτόταν ο λαός όπως σκέφτεται σήμερα, να γινόταν κάτι καλύτερο. Σήμερα, όμως, αυτά δε φτάνουν.

Και όχι μόνο δε φτάνουν, αλλά το να μένει κανείς στα συμπεράσματα στη μέση, το να κατηγορεί μόνο αυτούς που θεωρεί υπεύθυνους, δε φτάνει.

Σήμερα ο λαός πρέπει να κάνει επιλογή τι θέλει να γίνει. Οχι ποια προβλήματά του να λυθούν. Αυτό είναι δεδομένο. Ο άνεργος θέλει να βρει δουλειά, ο χαμηλοσυνταξιούχος θέλει καλή σύνταξη, ο συμβασιούχος θέλει μόνιμη δουλειά, αυτός που σπουδάζει τα παιδιά του με κόπο θέλει να ξέρει πως όταν πάρουν το πτυχίο θα βρουν δουλειά, ο αγρότης θέλει να πουλήσει τα προϊόντα του σε καλή τιμή, το μικρό κατάστημα θέλει πελατεία, αυτό είναι δεδομένο. Αλλά δε φτάνει να θέλεις να λυθούν τα προβλήματά σου. Πρέπει να απαντήσεις με ποια πολιτική, με ποιο τρόπο, με ποιες επιλογές. Αυτό είναι το ποθούμενο σήμερα. Γιατί όσο η αγανάκτηση έχει δυνατότητα να μετατραπεί σε δύναμη αγώνα, άλλο τόσο μπορεί να είναι ένα διάλειμμα και να οδηγήσει σε καθολική απογοήτευση, που θα ανοίξει το δρόμο να έρθουν τα πολύ χειρότερα.

Όλοι ψάχνουν με ένα τρόπο να υπάρχει μια κυβέρνηση που με πρακτικό τρόπο, αποτελεσματικότητα, θα δώσει λύση στα προβλήματα. Η ΝΔ λέει εγώ είμαι, απ' τη στιγμή που έχασα την κυβέρνηση ξεμπέρδεψα απ' τις ευθύνες μου. Τα ίδια έλεγε και το ΠΑΣΟΚ όταν ήταν αντιπολίτευση. Κι όμως, η καταδίκη και το πέρασμα ενός κόμματος απ' την κυβέρνηση στην αντιπολίτευση είναι μια καταδίκη που την έχουμε γνωρίσει, αυτή την εναλλαγή.

Υπάρχουν κι άλλες δυνάμεις που λένε το εξής πράγμα: Καίγεται η δικομματική εναλλαγή, τώρα πρέπει να πάμε σε οικουμενικές κυβερνήσεις, σε κυβερνήσεις συνεργασίας και, μάλιστα, λένε και το εξής πράγμα, να είναι στην κυβέρνηση άνθρωποι, υπουργοί που δεν είναι βουλευτές γιατί ο υπουργός που δε φοβάται το σταυρό και την ψήφο είναι πιο ελεύθερος να δράσει. Συμφωνούμε. Θα είναι παντελώς ελεύθερος να δράσει. Αλλά σε ποια κατεύθυνση; Αλλωστε, οι μισοί υπουργοί της κυβέρνησης δεν είναι βουλευτές. Και λοιπόν τι έγινε;

Άκουσα μια φωνή ότι είναι λαμόγια. Τι θα πει λαμόγια; Δε λέει τίποτα. Απολύτως τίποτα. Και απόδειξέ μου ότι δεν είναι ιδεολόγος ο Παπακωνσταντίνου; Μπορείς να μου το αποδείξεις ότι δεν είναι ιδεολόγος αντεργάτης, αντιαγρότης, ιδεολόγος αντιδραστικός, φιλοκαπιταλιστής, φίλος με τα μονοπώλια. Γιατί, αποκλείεται να είναι ιδεολόγοι; Πρέπει όλοι να είναι λαμόγια και κλέφτες;

Αναδιατάξεις στο πολιτικό σκηνικό

Ακούγονται πολλά, κυβέρνηση συνεργασίας, όλα τα κόμματα μαζί, το ένα να ελέγχει το άλλο. Ακούμε κι άλλα. Εξω τα κόμματα. Εχουμε κι άλλες προτάσεις. Μια κυβέρνηση προοδευτική που λέει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, που θα αρχίζει, λέει, απ' την πατριωτική δεξιά μέχρι την άκρα αριστερά. Σήμερα, μάλιστα, το πρωί, σε μια συνέντευξή του, ο κ. Τσίπρας είπε ότι θέλει μια νέα πλειοψηφία. Και τον ρωτάει ο δημοσιογράφος, τι θα κάνει την άλλη μέρα αυτή η κυβέρνηση; Γιατί κι εμείς συμφωνούμε από εκεί να αρχίσουμε τη συζήτηση, στο τι θα κάνει.

Μια υποτιθέμενη κυβέρνηση αριστερή, προοδευτική, λαϊκή, μια κυβέρνηση που θα είναι προσωπικοτήτων, τεχνοκρατών, τι θα κάνει την άλλη μέρα; Τον ρωτάνε, θα βγάλετε την Ελλάδα απ' την ΕΕ; Όχι, λέει ο κ. Τσίπρας, η ΕΕ είναι ατού μας. Το όπλο μας. Θα πάμε, λέει, και θα κάνουμε διαπραγμάτευση που δεν την έκανε το ΠΑΣΟΚ. Λίγο - πολύ αυτό λέει και ο κ. Σαμαράς. Εγώ, λέει, θα έκανα άλλη διαπραγμάτευση για το μνημόνιο. Κι εμείς απαντάμε, είναι θέμα διαπραγμάτευσης;

Ας υποθέσουμε ότι υπάρχει μια κυβέρνηση αυτή που φαντάζεται ο κόσμος, που θα έχει και ολίγον ΚΚΕ, μας θέλουν μέσα για να πιέζουμε, λέει, θα έχει και ΣΥΡΙΖΑ και το "καλό ΠΑΣΟΚ", θα έχει διάφορους. Ας υποθέσουμε. Την άλλη μέρα, λοιπόν, τι θα κάνει αυτή η κυβέρνηση; Θα καταργήσει όλους τους νόμους που ψηφίστηκαν αυτά τα χρόνια; Θα επαναφέρει το όριο συνταξιοδότησης έστω εκεί που ήταν πριν; Θα δικαιώσει τις γυναίκες που τις πάει στα 65; Θα καταργήσει τη μερική απασχόληση; Τους νόμους που επιτρέπουν τις ατομικές συμβάσεις, θα επαναφέρει την αποκλειστική ισχύ των Συλλογικών Συμβάσεων;

Κανένας δε λέει αυτό το πράγμα. Θα επαναδιαπραγματευτώ το χρέος, λένε. Αυτή η πρόταση είναι μια πρόταση η οποία συζητιέται σήμερα στην ΕΕ. Εγώ σας λέω ότι αν αυτή η κυβέρνηση πει ότι Συλλογικές Συμβάσεις ξεκινάμε από κατώτατο μισθό 1.000 ευρώ, αυτή τη Συλλογική Σύμβαση θα την εφαρμόσουν οι βιομήχανοι, οι μεγαλέμποροι, οι ιδιοκτήτες μεγάλων επιχειρήσεων; Δε θα την εφαρμόσουν την απόφαση. Γιατί δεν κυβερνά σήμερα το ΠΑΣΟΚ και παλαιότερα η ΝΔ μόνοι τους. Και όταν θα έχουμε τη λεγόμενη προοδευτική κυβέρνηση - στα λόγια προοδευτική - θα κυβερνούν τα μονοπώλια, όλα τα κλειδιά, την εξουσία την έχουν τα μονοπώλια. Βεβαίως, δεν κυβερνούν άμεσα, αλλά μέσω των κομμάτων.

Στην Ευρώπη κυβερνούν και με κεντροδεξιά και με κεντροαριστερά και έχουν κυβερνήσεις και με κομμουνιστές στην κυβέρνηση. Αυτή η προοδευτική, αριστερή, οικουμενική κυβέρνηση, των τεχνοκρατών, των εντίμων, ό,τι αποφάσεις κι αν πάρει, π.χ. δωρεάν παιδικοί σταθμοί, οι δήμοι θα πουν δεν έχουμε λεφτά ή να πει δωρεάν Υγεία, μπορεί να το πει; Πώς θα γεμίσει τα ταμεία με χρήμα, να κάνει έναν άλλο προϋπολογισμό; Πρέπει να τα πάρει απ' τους βιομήχανους, τους εφοπλιστές, τους μεγαλεμπόρους. Πώς θα τα πάρει; Θα της τα δώσουν; Η κυβέρνηση θα αποφασίζει και θα εξουσιάζουν άλλοι.

'Η θα πάει στην ΕΕ και θα πει "ξέρετε, εγώ έχω λαϊκή εντολή να διαπραγματευτώ"; Θα της πουν, με συγχωρείς αλλά εδώ υπάρχει η υπογραφή σου, η συμμετοχή στην ΕΕ, υπάρχει η Συνθήκη του Μάαστριχτ, της Λισαβόνας, η απόφαση για ένταξη στο ΝΑΤΟ, που μας τρώει ένα κάρο στους εξοπλισμούς πέρα απ' το ότι πολεμάμε λαούς που δε μας φταίνε. Θα της πουν, λοιπόν, ότι εδώ υπάρχουν συμφωνίες. Δε λέει κανένας ότι εγώ δε θα συμφωνήσω, θα έρθω σε ρήξη με αυτές τις συμφωνίες.

Η ΝΔ, μάλιστα, λέει ότι έχει συνέχεια το κυβερνητικό έργο. Τι θα κάνεις σ' αυτή την περίπτωση; Θα πεις ότι εγώ θα κάνω εθνική αμυντική βιομηχανία, θα πεις θα σταματήσω τις εισαγωγές; Μα δεν μπορείς να απαγορεύσεις τις εξαγωγές. Μπορείς να απαγορεύσεις στους βιομήχανους να κάνουν επιχειρήσεις στην Τουρκία, στις ΗΠΑ; Οχι. Είμαστε σε απελευθερωμένη αγορά. Επομένως, όλα αυτά που λέγονται, κάτω τα κόμματα, κάτω οι πολιτικοί, νέοι άνθρωποι, προοδευτική κυβέρνηση, το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα έχει πάρα πολλά περιθώρια να αναδιαταχτεί, πολλά, η αστική τάξη που είναι στην εξουσία και ασκεί την εξουσία μέσω των κομμάτων της έχει τη δυνατότητα να τα διαλύσει και να φτιάξει καινούρια.

Για δείτε στην Ιταλία, τους στείλαν στη φυλακή, ο Κράξι πέθανε στην Τυνησία. Ο Αντρεότι πήγε στο δικαστήριο ως άνθρωπος της μαφίας. Δικάστηκε γιατί ήξερε πού είχαν τον Αλντο Μόρο και δεν έστειλε να τον απελευθερώσουν γιατί ήθελε να τον βγάλει απ' τη μέση. Και ποιος κυβερνά σήμερα στην Ιταλία; Ο Μπερλουσκόνι. Τέτοια θέλουν και στην Ελλάδα; Να 'ρθουν οι διάφοροι καθηγητάδες οι οποίοι είναι διαπλεκόμενοι με χίλιες επιχειρήσεις, τα διάφορα παπαγαλάκια στην τηλεόραση που κάνουν τους μορφωμένους και μας λένε τα διάφορα σενάρια, όλοι αυτοί που έχουν τελειώσει τα Χάρβαρντ και την Οξφόρδη;

Αντικειμενικό το ζήτημα της εξουσίας

Αντικειμενικά σήμερα και στις πλατείες που μαζεύονται οι άνθρωποι βάζουν το ζήτημα ποιο πολιτικό σύστημα θέλουν. Και ουδέν κακό αμιγές καλού. Γιατί αντικειμενικά μπαίνει σήμερα στην ημερήσια διάταξη αυτό που το ΚΚΕ λέει χρόνια, το πρόβλημα της εξουσίας. Γιατί όταν λες πολιτικό σύστημα εννοείς ποια τάξη θα είναι στην εξουσία. Όχι ποια κόμματα. Γιατί αυτά εκφράζουν ταξικά συμφέροντα. Αυτό, λοιπόν, που εμείς λέγαμε και φαινόταν λίγο παράταιρο στους πολλούς, αντικειμενικά σήμερα μπαίνει. Και στις πλατείες που μαζεύονται οι αγανακτισμένοι, ενδεχομένως και χωρίς να το έχουν συνειδητοποιήσει οι ίδιοι, βάζουν το ζήτημα της εξουσίας.

Από εκεί πρέπει να αρχίσεις. Όχι λέγοντας να καεί η Βουλή. Καίγεται η Βουλή, και μετά; Όταν στο πεδίο της οικονομίας και της κοινωνίας την εξουσία την έχει η πλουτοκρατία και τη Βουλή να κάψεις και να πετάξεις πέτρες στις τράπεζες, το κεφάλαιο το πολύ πολύ να δώσει δουλειά στους τζαμάδες να φτιάξουν τα τζάμια. Μάλιστα, ακούστηκε και το μεγάλο εφεύρημα. Να φύγουμε, λέει, απ' την Ευρωζώνη και να γυρίσουμε στη δραχμή. Και έκανε εντύπωση γιατί το ΚΚΕ είπε ότι αυτό δεν είναι λύση. Το είπαμε εμείς, που είμαστε υπέρ της αποδέσμευσης, της κάθετης ρήξης με την ΕΕ, της αποδέσμευσης απ' αυτήν και το ΝΑΤΟ.

Ποια κυβέρνηση, ποια εξουσία μπορεί να χειριστεί αυτό το ζήτημα φιλολαϊκά; Η εργατική - λαϊκή εξουσία που λέμε εμείς με την ανάλογη διακυβέρνηση. Για να δούμε, γιατί βγήκε και ο ΣΥΝ, το Αριστερό Ρεύμα, και είπε να γυρίσουμε στη δραχμή, αυτό τι είναι; Βγαίνω απ' τη ζώνη του ευρώ, παραμένω στην ΕΕ, υιοθετώ όλη τη λογική της ΕΕ, τα κλειδιά τα κρατάνε τα μονοπώλια κι εγώ αλλάζω το νόμισμα. Το νόμισμα, όμως, δημιουργεί το πρόβλημα ή ό,τι εκφράζει το νόμισμα; Δηλαδή, με τη δραχμή θα αλλάξει η καπιταλιστική ιδιοκτησία;

Ξέρετε ποιοι ζητάνε επιστροφή στη δραχμή; Αυτοί που δεν έχουν μεγάλες επενδύσεις στην Ελλάδα, που έχουν κεφάλαια στο εξωτερικό τεράστια, που μόλις γυρίσουμε στη δραχμή, όπου η υποτίμηση θα είναι 70%, θα αγοράσουν μπιρ παρά, επιχειρήσεις, αεροδρόμια, λιμάνια. Και μετά όταν επιστρέψει η χώρα στο ευρώ θα τα πουλήσουν πανάκριβα. Συμφέρει δηλαδή να αγοράσουν με δραχμή. Το χρέος θα μείνει και θα αυξηθεί. Δεν αλλάζει τίποτα, είναι τμήματα του κεφαλαίου που έχουν συμφέρον. Αύριο μπορεί να μας διώξει και η ίδια η ΕΕ, εμείς βεβαίως δε θα πούμε όχι, αλλά ακριβώς αν δεν αξιοποιήσεις κι αυτό το πράγμα να κάνεις ένα βήμα μπρος, να κοιτάξεις μπροστά, η Ελλάδα η καπιταλιστική εκτός ΕΕ θα είναι ακόμα πιο εξαρτημένη απ' τον σκληρό πυρήνα της ΕΕ.

Ορισμένα πράγματα φαίνονται ριζοσπαστικά αλλά δεν είναι. Όλα τα κόμματα, και τα πιο εξεγερτικά, που θέλουν μια λαϊκή εξέγερση, μένουν στο πολιτικό πεδίο, στους θεσμούς της πολιτείας, στη σύνθεση του κοινοβουλίου. Μέχρι εκεί. Παρακάτω, σ' αυτό που λέμε εμείς ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, τα μονοπώλια να κοινωνικοποιηθούν, κοινωνικοποίηση του πλούτου που είναι κάτω απ' τη γη, που είναι πάνω απ' τη γη, εργοστάσια, θάλασσες, βουνά κοινωνική ιδιοκτησία, παραγωγικός συνεταιρισμός εκεί που δεν μπορεί να γίνει γενική πανκοινωνικοποίηση, έξοδος από ΕΕ και ΝΑΤΟ, αυτή η λαϊκή εξουσία μπορεί να το κάνει γιατί θα αντισταθεί στον πόλεμο που θα της κάνουν, βάζοντας τη χώρα να παράγει όχι με κίνητρο το μονοπωλιακό κέρδος αλλά την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών».

Πρέπει να λυθεί το ζήτημα της ιδιοκτησίας

Η Ελλάδα είναι μικρή χώρα, αλλά δεν είναι φτωχή. Ο λαός θα πρέπει να επωφεληθεί και απ' αυτή την καπιταλιστική ανάπτυξη που έγινε, που δημιούργησε σύγχρονες επιχειρήσεις, αλλά με τον εργάτη χωρίς το κατάλληλο εισόδημα. Εμείς λέμε, π.χ. τηλεπικοινωνίες, στην υπηρεσία του λαού, τα εργοστάσια που έχουν αυτοματοποιηθεί, στην υπηρεσία του λαού. Μπορούμε να λύσουμε το πρόβλημα της διατροφής 100%, να μην έχουμε ανάγκη ούτε από μισό εισαγόμενο προϊόν.

Εκεί που έχουμε ανάγκη είναι να εισάγουμε πετρέλαιο, φυσικό αέριο αλλά την ίδια ώρα δεν θα παραδώσουμε την έρευνα και την αξιοποίηση των κοιτασμάτων πετρελαίου στα μονοπώλια. Τα έχουν δώσει τώρα, θα τα αγοράζουμε, θα μας το πουλήσουν, γι' αυτό δεν καθορίζουν την ΑΟΖ, γι' αυτό πάνε να συμφωνήσουν με την Τουρκία και να εκχωρήσουν κυριαρχικά δικαιώματα και να δεχτούν δαντελωτά και όχι τα πραγματικά σύνορα, για τη συνδιαχείριση στο Αιγαίο. Αλλά απ' αυτήν θα κερδίσουν οι εταιρείες οι πετρελαϊκές που θα κάνουν την έρευνα, θα βρουν το πετρέλαιο και θα μας το πουλάνε.

Αντιπαλεύουμε όλα αυτά γιατί πρέπει να σώσουμε ό,τι μπορούμε, να μην κλείσουν εργοστάσια. Εμείς είμαστε εναντίον των καπιταλιστών όχι εναντίον των εργοστασίων ως παραγωγή προϊόντων, ως δουλειά των εργαζομένων και εργασιακή πείρα. Αλλά πρέπει να λυθεί το ζήτημα της ιδιοκτησίας. Μπορεί να γίνει σε ένα βράδυ; Οχι. Ο ΣΥΝ μας λέει ότι υποστηρίζουμε μια πρόταση που θα γίνει στη δευτέρα παρουσία. Ουσιαστικά λέει ότι ο λαός πρέπει να παραιτηθεί απ' το όραμα και το σκοπό και να κάτσει να διαπραγματεύεται στην καλύτερη περίπτωση πόσα θα χάσει.

Ο Παπανδρέου λέει το εξής - και εδώ πρέπει να προβληματιστούν οι άνθρωποι που ακόμα πιστεύουν στο ΠΑΣΟΚ - ότι πρέπει να αλλάξουμε την Ελλάδα, να εφαρμόσουμε ένα διαφορετικό μοντέλο ανάπτυξης. Τι εννοεί; Δεν εννοεί να καταργήσουν τα μονοπώλια, την εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων, να καταργήσουν τις συμβάσεις με την ΕΕ και το ΝΑΤΟ ή τις συμφωνίες με τις ΗΠΑ. Εννοεί το εξής πράγμα: Αυτό που το ΠΑΣΟΚ ονόμαζε "κοινωνική πολιτική", κάτω απ' την πίεση της ταξικής πάλης και του παραδείγματος των σοσιαλιστικών χωρών που μπορεί να είχαν προβλήματα αλλά στην κοινωνική πολιτική ήταν άφθαστες, λέει να ξεχάσετε τις κοινωνικές κατακτήσεις δηλαδή τη μονιμότητα της δουλειάς στο δημόσιο, τις συλλογικές συμβάσεις, και να πάμε σ' αυτό που αποφασίζουν τώρα, οι νέοι να δουλεύουν μέχρι έξι μήνες το χρόνο, με 500 ευρώ μισθό, 10 ώρες τη μέρα χωρίς υπερωρίες. Και μετά να φεύγουν αυτοί και να έρχονται άλλοι στη θέση τους και να διώξουν τους εργάτες που είναι μόνιμοι και να προσλαμβάνουν τους εξαμηνίτες.

Τα ίδια λέει και η ΝΔ. Και όταν λένε ανάπτυξη εννοούν αυτό που θέλει η πλουτοκρατία. Λένε, θα ενισχύσουμε τον εξαγωγικό προσανατολισμό της χώρας. Ξέρετε τι σημαίνει αυτό; Κατ' αρχήν συγκεντρώνεται η παραγωγή και εμπορία σε λίγα χέρια, θα παράγονται ορισμένα προϊόντα με ελάχιστο προσωπικό για εξαγωγή, δηλαδή θα βγάλουν λεφτά και οι εξαγωγείς. Και ό,τι δεν παράγεται στην Ελλάδα, ακόμα περισσότερες εισαγωγές.

Που λέει ότι θα τοποθετούμε χρήματα; Στον τουρισμό. Πρόκειται λέει να γίνει ένα μεγάλο τουριστικό κέντρο που θα μπορούν να έρχονται στην Ελλάδα οι μεγιστάνες. Χτες δημοσιοποίησαν ότι οι μελέτες που έχουν γίνει δείχνουν το εξής, ότι στην Τουρκία θα πηγαίνουν τα πιο σχετικά λαϊκά στρώματα της Ευρώπης, η Ελλάδα είναι πόλος έλξης του υψηλού εισοδήματος. Γι' αυτό θέλουν να αλλάξουν και το κέντρο της Αθήνας. Και εμείς σας λέμε ο τουρισμός του υψηλού εισοδήματος τι σχέση έχει με τη βελτίωση της ζωής στο Κερατσίνι; Αυτοί θα πηγαίνουν στα τεράστια κέντρα, θα τρώνε, θα πίνουν, μέχρι θα τους φτιάξουν λέει αγροκτήματα για να αλλάζουν παραστάσεις οι πάμπλουτοι, να ανεβαίνουν σε ένα τρακτέρ και να σπέρνουν, να μην ασχολούνται μόνο με το καντράν του χρηματιστηρίου.

Ο κόμπος έφτασε στο χτένι

Φτάνει ο κόμπος στο χτένι και να το πούμε καθαρά, οι νέοι άνθρωποι ιδιαίτερα, οι οποίοι έχουν σιχαθεί αυτό το πολιτικό σύστημα, να ξέρουν ότι έχουν σιχαθεί το πολιτικό σύστημα του καπιταλισμού, το πολιτικό σύστημα των μονοπωλίων, δεν είναι γενικώς ένα πολιτικό σύστημα των λαμόγιων. Πρέπει να ξέρουν οι νέοι άνθρωποι που μαζεύονται στις πλατείες και μάλιστα λένε έξω από τα κόμματα, ότι έτσι θα μπουν πιο βαθιά στους κομματικούς σχηματισμούς. Στους καινούριους που θα φτιάξουν. Δηλαδή, δίνουν πάσα αυτή τη στιγμή να φτιαχτούν καινούρια κόμματα αστικά. Αυτό κάνουν. Διότι τα κόμματα υπάρχουν γιατί υπάρχουν τάξεις μέσα στην κοινωνία.

Και να ξέρουμε και ένα άλλο. Αυτό είναι το κυριότερο που θέλουμε να φέρουμε εμείς. Ας πούμε ότι τον ελληνικό λαό τον κλέβουν. Το 90% της κλοπής είναι νόμιμο και το 10% είναι κάτω από το τραπέζι. Πώς είναι νόμιμο; Ο κεφαλαιοκράτης ξεζουμίζει τον εργαζόμενο, αυγατίζει τα κεφάλαιά του και τον κλέβει νόμιμα, του πληρώνει ένα μέρος της δουλειάς. Με τα κεφάλαιά του αγοράζει λιμάνια και αεροδρόμια που τα έχει βγάλει από τη ληστεία του λαού. Αυτό δεν είναι κλοπή; Υπάρχει θα μου πείτε και η μίζα. Βεβαίως. Η μίζα επίσης είναι νόμιμη. Και μάλιστα στη φορολογική δήλωση μπορείς να γράψεις έδωσα, πώς να το πω, για μεσιτεία τόσα και χωρίς να είσαι υποχρεωμένος να γράψεις και ονόματα. Παράνομη είναι η μίζα μόνο στους κυβερνητικούς.

Και ποιος σας λέει ότι ένας πριν γίνει κυβέρνηση δεν έχει πάρει χιλιάδες χρήματα - μίζα ως επιχειρηματίας; Και ήρθε και δεν παίρνει μίζα. Εγώ σας λέω ότι δεν την παίρνει. Και μετά βγαίνει από την κυβέρνηση και ξαναγίνεται επιχειρηματίας και ξαναλαδώνει. Είναι ανάγκη να λαδώσεις όταν είσαι υπουργός, αφού σήμερα πια έχει διαμορφωθεί η κατάσταση, τα στελέχη των κομμάτων να είναι μέσα στις επιχειρήσεις;

Αλλά εγώ σας λέω, είναι και ιδεολόγοι. Τι να το κάνω εγώ επειδή είναι ιδεολόγος φίλος αυτού του σάπιου κοινωνικού συστήματος. Μπορεί να πεθάνει και στην ψάθα. Λοιπόν; Επειδή είναι έντιμος και δεν κλέβει κάτω από το τραπέζι, θα τον ψηφίζω εγώ να κάνει νόμους που κλέβουν τους λαούς και που τους ληστεύουν; Γι' αυτό το έχετε προσέξει, δεν λέμε είσαστε κλέφτες, είσαστε έτσι. Κλέφτες, κλέφτες φωνάζουν απ' τη Βουλή. Αυτά τα συνθήματα, θα σας το πω καθαρά, στο βαθμό που είναι αυθόρμητα να συμπαθήσουμε αυτό τον κόσμο που τα λέει. Αλλά στο βαθμό που αυτά τα αυθόρμητα συνθήματα, αν είναι αυθόρμητα, χρησιμοποιούνται για να γίνει μακιγιάζ στο πολιτικό σύστημα;

Εμείς λοιπόν λέμε στο λαό το εξής πράγμα. Πρέπει κάθε μέρα να κάνεις ένα βήμα μπρος, ως συνείδηση και ως τάση. Δεν αρκεί το κίνημα που έγινε μέχρι τώρα και τις προηγούμενες δεκαετίες. Τώρα μιλάμε για ένα διαφορετικό κίνημα πιο πολιτικοποιημένο, πιο ισχυρό, πιο ενωτικό.

Όλα αυτά έχουν μία σημασία, αν όλα αυτά συνενώνονται σε ένα μεγάλο ρεύμα. Εμείς λέμε μέτωπο εργατών, αγροτών, των μικρομάγαζων, των γυναικών και της νεολαίας. Αυτό το μέτωπο πρέπει να δίνει μάχη σε κάθε τόπο δουλειάς και στη γειτονιά. Βεβαίως, να, μαζευτήκαμε σήμερα στην πλατεία. Καλό είναι. Πού πονάει; Ξέρετε τι πόνεσε σήμερα τον κ. Λοβέρδο που μας έκανε επίθεση στο ΚΚΕ; Για τις κινητοποιήσεις που κάνουμε έξω από τα Κέντρα Υγείας και τα νοσοκομεία για να καταργηθεί το 5ευρω και να γίνονται δωρεάν εξετάσεις. Λύσσαξαν γιατί έγινε κατάληψη στο ΙΝΤΕΡΚΟΝΤΙΝΕΝΤΑΛ επειδή απέλυσαν υπαλλήλους. Εγινε κατάληψη, πού λέει, στο χώρο του τουρισμού.

Πού τους πονάει; Η απεργία που παραλύει τον τόπο δουλειάς. Τους πονάει όταν οι εργάτες αποφασίσουν όλοι μαζί να μην υπογράψουν την ατομική σύμβαση. Τι θα κάνουν, αν σε όλα τα εργοστάσια δεν υπογράψουν την ατομική σύμβαση εργασίας, θα τους απολύσουν όλους; Αρκεί να είμαστε όλοι μαζί. Δεν τους πειράζει η πλατεία. Δεν την θέλουν και την πλατεία, αλλά σου λέει καλύτερα στην πλατεία με αυτά τα γενικά συνθήματα.

Εκεί που θα τους πλήξεις είναι κατά τόπο δουλειάς, κατά κλάδο, στο χωράφι, στα πανεπιστήμια, στα σχολεία, όλοι μαζί. Εκεί. Και θα βγούμε και στους δρόμους και τις πλατείες να πλημμυρίσουμε. Αλλά τους πειράζει αυτό που λέμε να νικήσουμε όχι μόνο τα αστικά κόμματα, αλλά και την τάξη των καπιταλιστών. Αυτό το κίνημα λοιπόν, πρέπει ο λαός να παλεύει κάθε μέρα. Εμείς ευχόμαστε να έχουμε και μικροκατακτήσεις, δεν τις σνομπάρουμε, να κερδίζουμε και τις μικρές μάχες, έχουν αξία και αυτές. Αλλά πρέπει τελικά ο λαός να βαδίσει για τον πόλεμο και να κερδίσει τον πόλεμο. Και ο πόλεμος θα είναι ο λαός από τη μία μεριά και τα μονοπώλια από την άλλη. Η ανατροπή του πολιτικού συστήματος, ακριβώς για να βγάλεις το κεφάλαιο και τα μονοπώλια από την οικονομία».