Σάπισε η καραμέλα της «ενότητας»
«Σήμερα αριστερό είναι ό,τι ενώνει κι όχι ό,τι χωρίζει», έλεγε τις προάλλες ο πρόεδρος του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ σε ραδιοφωνική του συνέντευξη. Η δήλωση έγινε μια μέρα μετά την Πρωτομαγιά, όπου το κόμμα του ανέλαβε, για μια ακόμη χρονιά, το ρόλο του κλακαδόρου στη συγκέντρωση που διοργάνωσαν οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες, οργανικό κομμάτι της αντιλαϊκής στρατηγικής του κεφαλαίου και των κομμάτων του. Είναι προφανές ότι αυτήν την «ενότητα» οραματίζεται ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ: Με τους εργατοπατέρες και τα κόμματά τους, που από κοινού προωθούν μια πολιτική σάπια και αντιλαϊκή μέχρι το μεδούλι. Την «ενότητα» αυτή την έχουν εμπεδώσει και στο εσωτερικό του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, όπου οι τάσεις και οι συνιστώσες ετοιμάζονται στην επικείμενη συνδιάσκεψη να προσέλθει η καθεμιά με τη δική της πλατφόρμα.
Εχει προηγηθεί ένα όργιο αλληλοκατηγοριών για τη λειτουργία του σχήματος και αποχωρήσεις συνιστωσών με επιμέρους διαφωνίες και κόντρες για την καρέκλα. Ολα τα παραπάνω αποτελούν εκφάνσεις των αντιφάσεων που χαρακτηρίζουν τη στρατηγική του οπορτουνισμού και τις ευκαιριακές συγκολλήσεις ομάδων και πολιτικών φατριών, κοινό στοιχείο των οποίων είναι η αποστροφή για το οργανωμένο λαϊκό κίνημα και την πολιτική του πρωτοπορία, το ΚΚΕ. Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ ισχυρίζεται ότι το κάλεσμα για «ενότητα» απευθύνεται και στο ΚΚΕ. Κοροϊδεύει το λαό, αφού ξέρει ότι στρατηγικά με το ΚΚΕ τον χωρίζει χάος. Το ΚΚΕ παλεύει για την οργάνωση της λαϊκής συμμαχίας που θα αντιπαρατεθεί με το κεφάλαιο, στην προοπτική να ανατρέψει την πολιτική εξουσία του, την ίδια ώρα που ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ καταθέτει προτάσεις για τον εξωραϊσμό και τη διαιώνιση της αστικής εξουσίας.
Επειδή ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ αναγνωρίζει τις αγεφύρωτες διαφορές με το ΚΚΕ, κάνει ντρίπλα και ζητάει κοινή δράση σε επιμέρους οικονομικά αιτήματα. Αποσπά σκόπιμα την οικονομία από την πολιτική για να μιλήσει για συμμαχίες από τα πάνω. Με τέτοια στρατηγική, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ δε χρειάζεται το ΚΚΕ για σύμμαχο. Μπορεί κάλλιστα να βρει συνοδοιπόρους, ακόμα και ανάμεσα σε μερίδες της εργοδοσίας. Αυτό έκανε ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ στην περίπτωση του Λαναρά, όπου στο όνομα του να μην κλείσουν τα εργοστάσια, μετέτρεψε τους εργαζόμενους σε ουρά της εργοδοσίας, που τους περιέφερε στην Αθήνα σαν μέσο πίεσης, για να εξασφαλίσει νέες επιδοτήσεις. Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, που ζητάει κοινή δράση, για παράδειγμα, ενάντια στις επιχειρησιακές συμβάσεις, υπογράφει διμερείς συμφωνίες στον «Παπαστράτο», που καρατομούν εργατικά δικαιώματα και την ίδια ώρα κατηγορεί για «εξαλλοσύνες» τους ναυτεργάτες που περιφρουρούν την απεργία τους στο λιμάνι.
Τηρουμένων των αναλογιών, τίποτα δεν άλλαξε από το 1968, οπότε εκφράστηκε απροκάλυπτα η προσπάθεια του χώρου που σήμερα εκπροσωπεί ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ να πλήξει το ΚΚΕ για λογαριασμό των αστών. Το ίδιο επαναλήφθηκε πάμπολλες φορές από τότε. Οσο για την αποτελεσματικότητα των συμμαχιών που επικαλείται ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ σε άλλες χώρες, μεταξύ κομμάτων που αυτοαποκαλούνται «αριστερά», η πορεία τους, ακόμα και με το στενά εκλογικό κριτήριο, φανερώνει την απαξίωση και τη χλεύη που γνώρισαν από το λαό, ενάντια στον οποίο στράφηκαν ακόμα και από κυβερνητικό επίπεδο. Σήμερα υπάρχει σωρευμένη πείρα. Κοινωνική συμμαχία από τα κάτω, με ισχυρό ΚΚΕ. Για να χάσουν το έδαφος κάτω από τα πόδια τους τα αστικά κόμματα και οι παραφυάδες τους, να χάσουν οι αστοί την εξουσία.
Πηγή:www.rizospastis.gr
Περικλής ΚΟΥΡΜΟΥΛΗΣ
3 σχόλια:
Γράφει Περικλής ΚΟΥΡΜΟΥΛΗΣ
Τηρουμένων των αναλογιών, τίποτα δεν άλλαξε από το 1968...
Κι όμως, πολλά έχουν αλλάξει από τότε. Και πρώτα απ' όλα δεν υπάρχουν - ευτυχώς - πλέον τα σοβιετικά τανκς για να μπουκάρουν στην Πράγα...
Επίσης, πολλά έχουν αλλάξει από τότε που πέθανε ο Στάλιν. Για τον Περικλή ΚΟΥΡΜΟΥΛΗ όμως δεν έχει πεθάνει. Ζει μέσα στην καρδία του!...
Η «αριστερά» του ευρωομόλογου, του Μάαστριχτ - της σύμπραξης με τον κυβερνητικό – εργοδοτικό συνδικαλισμό,
η «αριστερά» που έχει ως πρότυπο ανυπακοής το ανδρείκελο της τουρκικής αστικής τάξης και μακελάρη του τουρκικού λαού Ερντογάν (!),
η «αριστερά» που ζητά από τον πρωθυπουργό να χρησιμοποιήσει τους αγώνες του λαϊκού κινήματος ως μέτρο πίεσης για να αποσπάσει περισσότερα στο πλαίσιο των ευρωενωσιακών ανταγωνισμών και παζαριών προς όφελος της ντόπιας πλουτοκρατίας νομιμοποιώντας στη συνείδηση των εργαζομένων χρέος και ελλείμματα που υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν λόγω της κερδοφορίας του μεγάλου κεφαλαίου.
Αυτή η αριστερά ως γνήσιο υποχείριο της κυρίαρχης αστικής ιδεολογίας και στυλοβάτης του αστικού πολιτικού συστήματος έρχεται σήμερα αφοπλισμένη στο στίβο της πολιτικής αντιπαράθεσης να αναπαράγει μια από την πιο χυδαία αντικομμουνιστική προπαγάνδα περί «μπουκαρίσματος» των σοβιετικών τανκς στην Πράγα για να πνίξουν το «αυθόρμητο» - «μη» καθοδηγούμενο «κίνημα» που ζητούσε «αποσταλινοποίηση», «εκδημοκρατισμό» και «μεταρρυθμίσεις».
Τι και αν:
Ο καθοδηγητής της αμερικανικής κατασκοπείας Αλεν Ντάλες δήλωσε ανοιχτά πως «ξέραμε» από πριν τι θα γινόταν στην Ουγγαρία.
Ο ανταποκριτής της δυτικογερμανικής εφημερίδας «Βέλι Αουτζόνταγκ» έγραψε για έναν από τους στασιαστές: «Το πρώτο που είδα πάνω του ήταν το παράσημο του γερμανικού σιδηρού σταυρού».
Η εφημερίδα «France Soir» έγραψε πως οι αμερικανικοί ραδιοσταθμοί που μετέδιδαν τις «εκκλήσεις για ανταρσίες, έκαναν μεγάλο κακό» στην Ουγγαρία. Η ίδια εφημερίδα παραδεχόταν πως στα γεγονότα της Ουγγαρίας έπαιξαν καθοδηγητικό ρόλο «τα πιο αντιδραστικά και έκδηλα φασιστικά στοιχεία».
Η εκτίμηση αυτή επιβεβαιώθηκε ύστερα από χρόνια, όταν Βρετανός αξιωματούχος λέει στο βιβλίο του Μάικλ Σμιθ, που κυκλοφόρησε στην Ελλάδα στις 7 Νοέμβρη 1996: «Το 1954, παίρναμε πράκτορες από τα ουγγαρέζικα σύνορα ...τους οποίους οδηγούσαμε στην υπό βρετανικό έλεγχο περιοχή της Αυστρίας ...Τους πηγαίναμε στα βουνά και τους δίναμε μαθήματα μάχης ... Μετά, αφού τους εκπαιδεύαμε με εκρηκτικά και όπλα, τους πηγαίναμε πίσω ...Τους εκπαιδεύαμε για την εξέγερση».
Ο Νάγκι το 1956 άνοιξε τα σύνορα με την Αυστρία και μπήκαν ανεξέλεγκτα όλα τα φασιστικά, αντιδραστικά στοιχεία που είχαν εγκαταλείψει την Ουγγαρία μετά την επανάσταση και τη νίκη της λαϊκής δημοκρατίας. Ετσι διείσδυσαν στην Ουγγαρία χιλιάδες οπλισμένοι φυγάδες από το εξωτερικό. Δηλαδή, δυνάμεις οργανωμένες από τους καπιταλιστές και τσιφλικάδες της Ουγγαρίας που εγκατέλειψαν τη χώρα μετά την επανάσταση. Ετσι εξελίχθηκε ανοιχτό ένοπλο πραξικόπημα για την καπιταλιστική παλινόρθωση. Ο εξοπλισμός και ο ανεφοδιασμός των αντεπαναστατών γινόταν μέσω της αερογέφυρας Βιέννης - Βουδαπέστης, κύρια από αμερικάνικα αεροπλάνα, ενώ η ηγεσία τους έπαιρνε ανοιχτά οδηγίες από διπλωματικούς εκπροσώπους των ΗΠΑ και άλλων καπιταλιστικών κρατών.
Στους δρόμους της Βουδαπέστης κυριαρχούσε η αντεπαναστατική τρομοκρατία, ομαδικά δολοφονούνταν κομμουνιστές, πρόεδροι αγροτικών ενώσεων, πρόεδροι συμβουλίων, οπαδοί του σοσιαλισμού. Στον πολιτικό στίβο είχαν επανεμφανιστεί καπιταλιστές, γαιοκτήμονες, τραπεζίτες, πρίγκιπες και κόμητες, με επικεφαλής τον Μίντσεντι. Εμφανίστηκαν στη βουλή, ίδρυσαν μέσα σε δυο μέρες 28 αντεπαναστατικά κόμματα.
Παρόλο λοιπόν που με τη βοήθεια του Κόκκινου Στρατού αποσοβήθηκε στην Ουγγαρία ένας μακροχρόνιος εμφύλιος πόλεμος,
ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΩΣΗ ΟΠΟΡΤΟΥΝΙΣΤΙΚΩΝ ΣΥΝΟΝΘΥΛΕΥΜΑΤΩΝ (ΕΟΣ) ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΡΧΗ ΑΣΤΙΚΗ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ τα σοβιετικά τανκς «μπούκαραν» πνίγοντας το «αυθόρμητο» και «μη» καθοδηγούμενο «κίνημα».
Δημοσίευση σχολίου