Φ. Γενηκομσίου: Αντικαπιταλιστική Αριστερή Παρέμβαση στη Θεσσαλία

Συνέντευξη στο Γιάννη Ελαφρό - εφημερίδα ΠΡΙΝ 

Η κρίση και η επίθεση κυβέρνησης - ΕΕ - ΔΝΤ ανέδειξαν την ανεπάρκεια της σημερινής Αριστεράς. Για την προσπάθεια συγκρότησης μιας άλλης Αριστεράς, που βρήκε έκφραση στη διαμόρφωση της Αντικαπιταλιστικής Αριστερής Παρέμβασης στην περιφέρεια της Θεσσαλίας, μας μιλά ο Φάνης Γενηκομσίου, επικεφαλής του ψηφοδελτίου. Ο 53χρονος Φ. Γενηκομσίου, άνεργος τώρα, εργαζόταν ως ιδιωτικός υπάλληλος και είναι στέλεχος του ΝΑΡ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

– Αντικαπιταλιστική Αριστερή Παρέμβαση στη Θεσσαλία. Ένα ακόμα εκλογικό σχήμα, μια παρέμβαση εκλογικίστικη ή κάτι βαθύτερο;

– Είναι κάτι βαθύτερο. Διαμορφώθηκε μέσα από μια πρωτόγνωρη διαδικασία. Μέσα από συνελεύσεις και συζητήσεις των επιτροπών της ΑΝΤΑΡΣΥΑ κατά νομό, όπως επίσης και τέσσερεις πανθεσσαλικές συναντήσεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Συσπειρώνει όλες τις συνιστώσες που υπάρχουν στο μέτωπο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και ανένταχτους αγωνιστές. Συμμετέχει και η Κομμουνιστική Οργάνωση Ανασύνταξη. Η διαδικασία αυτή έρχεται ως συνέχεια της ενεργητικής παρουσίας των δυνάμεων της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς σε όλους τους σημαντικούς αγώνες της προηγούμενης περιόδου, ιδιαίτερα στους εργατικούς. Στο δεύτερο γύρο της αναμέτρησης θα συμβάλουμε ώστε ο αγώνας να γίνει πιο μαζικός πιο πολιτικός, νικηφόρος.

– Ποιοι είναι οι βασικοί πολιτικοί σας στόχοι;

– Επιδιώκουμε να μετατρέψουμε την οργή του λαού σε ψήφο καταδίκης: των εκπροσώπων της κυβέρνησης στις περιφέρειες που υλοποιεί αυτά τα μέτρα. Της ΝΔ που συναινεί, του ΛΑΟΣ που συγκυβερνά. Να μαυριστεί όλο το μέτωπο κεφαλαίου, ΕΕ, ΔΝΤ. Να καταδικαστεί ο «Καλλικράτης». Να ενισχυθεί το ψηφοδέλτιό μας. Να επικοινωνήσουμε με όλους τους αγωνιστές, για ένα πιο ισχυρό κίνημα.

– Μιλάτε για αντίθεση στο μνημόνιο και τη συνολική επίθεση κυβέρνησης - ΕΕ - ΔΝΤ. Δεν έχουν περάσει οριστικά αυτά;

– Η ελπίδα το προηγούμενο διάστημα ήρθε από το εργατικό κίνημα. Μπορεί να μη μπόρεσε να ανατρέψει τα μέτρα της κυβέρνησης, αλλά είχε και κάποια σημαντικά χαρακτηριστικά. Έκλεισε ένας κύκλος, αλλά έρχονται νέοι αγώνες. Το ζήτημα είναι πώς βαδίζουμε από ’δω και πέρα, πώς θα ενισχύσουμε τα καλύτερα σημεία του κινήματος. Δηλαδή τη μαζικότητα του, όπως στις 5 Μάη, τους κεντρικούς πολιτικούς του στόχους, το συντονισμό των σωματείων, των επιτροπών αγώνα, να δημιουργήσουμε στη συνδικαλιστική έρημο του ιδιωτικού τομέα νέες συλλογικότητες. Να αντιμετωπίσουμε την πρωτόγνωρη καταστολή. Μέτρα αντεργατικά θα υπάρξουν και άλλα, ήδη υλοποιείται το μνημόνιο νούμερο δύο.

– Και οι αγρότες;

– Εμείς μιλάμε για τους φτωχούς και μεσαίους αγρότες, τους εργατοαγρότες, τους εργάτες γης, που η κατάστασή τους γίνεται τραγική. Αυτή η πραγματικότητα βγάζει σχεδόν κάθε χρόνο τους αγρότες στο δρόμο. Ξεκλήρισμα, χαμηλές τιμές, επιχειρήσεις στη διατροφική αλυσίδα, κατάργηση επί της ουσίας του ΕΛΓΑ, πολυεθνικές φαρμάκων κ.λπ. Πρέπει να κινηθούμε σε αντίθετη κατεύθυνση, προς την αποαστικοποίηση της χώρας. Να δημιουργηθούν νέοι συνεταιρισμοί, να μη διαλυθεί ο ΕΛΓΑ, να δίνονται εγγυημένες κατώτερες τιμές στα αγροτικά προϊόντα. Να γίνουν υποδομές στην ύπαιθρο. Να εθνικοποιηθούν οι βασικές επιχειρήσεις διατροφής. Να υπάρξει μια νέα ισορροπία με το περιβάλλον.

– Μιλάτε για αντικαπιταλιστική αριστερή παρέμβαση. Γιατί είναι αναγκαία η ύπαρξη της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς;

– Η Αριστερά, στο σύνολό της, δοκιμάζεται, ιδιαίτερα από το ξέσπασμα της οικονομικής (και όχι μόνο) κρίσης που ζούμε. Μια κρίση πρωτόγνωρη, διεθνής, διαρκείας. Και αυτό το συνειδητοποιεί πολύ μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας. Ανησυχεί και φοβάται. Δέστε πως το αντιμετώπισε μέχρι τώρα η Αριστερά ιδεολογικά, πολιτικά, με ποιο εργατικό κίνημα. Με πολλές «τρύπες», πολύ πίσω από τις εξελίξεις, στην ανάλυση του χαρακτήρα της κρίσης, στα αντανακλαστικά της, στη χάραξη πολιτικής σε αυτές τις συνθήκες. Εάν για μας υπήρχε η παραμικρή ελπίδα ότι η Αριστερά, ιδιαίτερα οι δύο βασικές της συνιστώσες ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ (αν και τώρα πρέπει να μιλάμε για μία) μπορεί να ανταποκριθεί σε αυτές τις συνθήκες, δεν θα μπαίναμε στο πολύ δύσκολο εγχείρημα της δημιουργίας μιας άλλης Αριστεράς.

Το ΚΚΕ σε αυτές τις εκλογές έκανε τις πιο στενές συμμαχίες, δηλαδή με τον εαυτό του, ενώ είναι γνωστό ότι στη λεγόμενη Τοπική Αυτοδιοίκηση, κατά καιρούς, υλοποιούσε τις πιο «πλατιές» συνεργασίες. Αυτό εξηγείται από τη γενικότερη πολιτική που χάραξε αυτή την περίοδο. Πολιτική απομονωτισμού, με τη λογική όποιος θέλει πίσω μου ας έρθει. Ο ΣΥΡΙΖΑ πληρώνει την ρηχή πολιτική του ενότητα, τον τρόπο συγκρότησης του. Από την αρχή ήταν ορατή η δυσκολία να συντεθεί αυτό το μέτωπο, αφού υπήρχαν αγεφύρωτες αντιθέσεις. Αν και όπως δηλώνεται θα γίνει νέα συγκόλληση μετά τις εκλογές και κάθε δύναμη θα διαπραγματευθεί τη νέα της σχέση σ’ αυτό το μέτωπο, από όποια θέση θα καταλάβει στις εκλογές. Άρα με ποιον να κουβεντιάσεις και να πας; Εμείς δεν έχουμε καμιά αυταπάτη ότι είναι δυνατόν σήμερα, όπως είναι η Αριστερά, να συμφωνήσει ιδεολογικά - πολιτικά. Όμως αλίμονο αν σε αυτές τις συνθήκες δεν συζητά η Αριστερά, δεν δρα κοινά και ιδιαίτερα στο κίνημα, κρατώντας ο καθένας την ταυτότητά του.

Το προηγούμενο διάστημα πήραμε πρωτοβουλίες για συζήτηση και δράση και προς τις δύο συνιστώσες και όχι μονόπλευρα. Άλλες φορές έγινε κατορθωτό, άλλες όχι. Η κοινή δράση της Αριστεράς μπορεί να βοηθήσει το κίνημα. Αλλά δεν αρκεί. Το εργατικό κίνημα έχει πολλές «τρύπες», υπάρχει συνδικαλιστική έρημος ιδιαίτερα στον ιδιωτικό τομέα, πώς μπορεί να λυθεί αυτό;

– Απευθυνθήκατε σε άλλες δυνάμεις της Αριστεράς και του μαζικού κινήματος για να συμμετάσχουν στην κίνησή σας;

– Όλες μας οι διαδικασίες ήταν ανοικτές και το κάλεσμα αφορούσε όλο τον κόσμο της Αριστεράς και του αγώνα. Αφού είχε ολοκληρωθεί η διακήρυξη, το όνομα της κίνησης και του επικεφαλής, έγινε κάλεσμα στην πόλη της Λάρισας προς όλους τους εργαζόμενους, ανένταχτους, οργανώσεις και ανοιχτή εκδήλωση. Σ’ αυτή την εκδήλωση προτάθηκε από ανένταχτους και δυνάμεις του ΡΙΖΑ να πάμε σε μία νέα ανοιχτή διαδικασία για να συζητήσουμε το όνομα της κίνησης και του επικεφαλής, μιας και όπως μας δηλώθηκε υπήρχε συμφωνία με την εκλογική διακήρυξη. Στην πανθεσσαλική αυτή συζήτηση συμμετείχαν η ΚΟΕ, η ΑΚΟΑ και ανένταχτοι. Ξαναμπήκε το ζήτημα της διακήρυξης, κι εκφράστηκε μια υποτίμηση της κρίσης, ειπώθηκε ότι δεν είναι επίκαιρο το ρήξη και αποδέσμευση από την ΕΕ, ότι εμείς βάζουμε θέμα να αλλάξουν θέση ως οργάνωση και πως αρκεί να συμφωνήσουμε ενάντια στο μνημόνιο, να προβάλουμε μόνο τους εργατικούς στόχους πάλης. Οι δύο οργανώσεις επέμεναν και αφού δεν έγιναν δεκτά όσα υποστήριζαν αποχώρησαν. Να τονίσω ότι σαν ΑΝΤΑΡΣΥΑ είχαμε παρέμβει και στην πανθεσσαλική συνάντηση του ΡΙΖΑ, όπου είχαμε παρουσιάσει ένα ενωτικό πλαίσιο αγώνα, με συνοχή και πολιτική προοπτική.

ΔΕΝ ΠΑΜΕ ΓΙΑ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ

Αντιδραστικός ο «Καλλικράτης»,παλεύουμε για άλλα «όργανα»

– Τι αλλαγές επιφέρει το σχέδιο Καλλικράτης;

– Αντιδραστικότατες μεταβολές. Στο μνημόνιο 2 αναφέρεται επί λέξει: Στις διοικητικές μεταβολές προχωρήσαμε πολύ πιο γρήγορα (Καλλικράτης). Μεταβολές υπήρχαν και παλαιότερα με τον «Καποδίστρια» και τον κώδικα δήμων και κοινοτήτων, εδώ όμως μιλάμε για τομές. Εμείς ούτως ή άλλως χρόνια μιλούσαμε για μίνι τοπικό κράτος και τοπική εξουσία. Ο όρος Τοπική Αυτοδιοίκηση είναι αποπροσανατολιστικός, συσκοτίζει τις κοινωνικές αντιθέσεις που υπάρχουν σε έναν τόπο. Το να ψηφίζεις κάθε πέντε χρόνια δεν είναι αυτοδιοίκηση και μάλιστα σε μια εποχή που λόγω τεχνολογίας μπορεί να αποφασίζεις για τα πάντα.

Για να δούμε το βάθος των αντιδραστικών τομών που προωθεί ο «Καλλικράτης» πρέπει να εξετάσουμε την κατάσταση κάτω από το πρίσμα τεσσάρων κριτηρίων. Υπάρχει μια συνολική αντιδραστική μετάλλαξη του κράτους, όλων των λειτουργιών του. Το κράτος είναι το πρώτο κόμμα της άρχουσας τάξης είναι το όργανό της. Ας δούμε όλες του τις λειτουργίες για να δούμε και τις λειτουργίες της περιφέρειας αντίστοιχα:

Όσον αφορά στην καταστολή, υπάρχει συνεχής μεταβολή στις αρμοδιότητες της δημοτικής αστυνομίας. Μην ξεχνάμε και το ρόλο του δημάρχου στην Λάρισα τον Δεκέμβρη του 2008. Φτάσαμε να δικάζουν 11 ανήλικα παιδιά ωςŸ τρομοκράτες!

Η οικονομική λειτουργία σφραγίζεται από ιδιωτικοποιήσεις, απολύσεις, κόψιμο όποιων κοινωνικών λειτουργιών απέμειναν, μαύρες εργασιακές σχέσεις, τοπικούς φόρους, ανάπτυξη του ντόπιου κεφαλαίου. Θα δημιουργηθεί μηχανισμός εξυγίανσης των δήμων, κάτι σαν το μηχανισμό στήριξης. Καταλαβαίνετε τι σημαίνει αυτό. Θα υπάρξει ανισόμετρη ανάπτυξη των περιφερειών.

Σχετικά με την πολιτική εξουσία: Εκλογές ανά πέντε χρόνια, κανένα δικαίωμα απόφασης στα τοπικά δημοτικά διαμερίσματα, υπερσυγκέντρωση εξουσιών στον περιφερειάρχη, περιφερειακό συμβούλιο, εκτελεστική επιτροπή. Αποκλεισμός συμμετοχής στις μικρές συλλογικότητες. Οι υποψήφιοι των μεγάλων κομμάτων έχουν δεθεί με τα ντόπια κανάλια και εφημερίδες, έχουν γραφεία Τύπου με τους ντόπιους δημοσιογράφους.

– Με βάση όλα αυτά πιστεύετε ότι μπορείτε να πετύχετε μια φιλολαϊκή διαχείριση, όπως υποστηρίζουν άλλες δυνάμεις της Αριστεράς;

– Εμείς δεν πάμε για διαχείριση. Εμείς θέλουμε να αλλάξουμε τα πράγματα. Πιστεύουμε σ’ άλλα «όργανα», σε άλλη λειτουργία της κοινωνίας, σε άλλες σχέσεις οικονομικές, πολιτικές, πολιτιστικές. Ακόμα και στην λεγόμενη Τοπική Αυτοδιοίκηση, ένα οργανωμένο κίνημα και σωστά προσανατολισμένο, που θα σκοπεύει να τσακίσει την κρατική μηχανή, μπορεί να δημιουργήσει νέες συλλογικότητες. Υπάρχουν θετικά παραδείγματα από την ιστορία του εργατικού κινήματος στην Ελλάδα και διεθνώς. Υπήρχαν τα Ελευθεροχώρια στην τουρκοκρατία, οι λαϊκοί θεσμοί που δημιούργησε το ΕΑΜ, υπάρχουν οι κινήσεις συνοικιών πόλεων που αποφασίζουν για όλα συλλογικά.

 Πηγές :http://narlesvos.blogspot.com, εφημερίδα ΠΡΙΝ