Από την «αντεπίθεση» στη «λαϊκή εξουσία» και από εκεί -επιτέλους- στις εκλογές και πάλι!

«Γενική πολιτική μάχη οι τοπικές και περιφερειακές εκλογές» διακηρύσσει στη διαπασών η ηγεσία του ΚΚΕ (πριν ή μετά τη «λαϊκή εξουσία» άραγε;). «Οι εργαζόμενοι έχουν την ευκαιρία να μετατρέψουν αυτή την εκλογική μάχη σε εφαλτήριο αντεπίθεσης» συνεχίζει. (Κι έτσι, από «ευκαιρία» σε «ευκαιρία», η επίθεση του συστήματος ενάντια στο λαό συνεχίζεται ακάθεκτη).

Αλλά ας πάμε λίγο πιο πίσω. Ας ρίξουμε μια ματιά σε ανάλογες -κατά την ηγεσία του ΚΚΕ πάντα- «ευκαιρίες». Ας ξεκινήσουμε από το Μάη του 2009. «Με ισχυρό ΚΚΕ οι ευρωεκλογές μπορούν να σημάνουν αγγελτήριο σάλπισμα ενός κινήματος ικανού να παραμερίσει τους εκβιασμούς, τους μηχανισμούς της μοιρολατρίας και απογοήτευσης για να ανοίξει τον ελπιδοφόρο δρόμο για ρήξεις και ανατροπές προς το συμφέρον του λαού» (από τη διακήρυξη για τις ευρωεκλογές).

Θα μπορούσαμε να πάμε ακόμα πιο πίσω. Π.χ., εκεί όπου η κ. Παπαρήγα διατύπωνε την «κομμουνιστική» άποψη περί ματαιότητας και αδιεξόδου των αγώνων. Και με μια τέτοια «πρωτοποριακή» αντίληψη, επόμενο ήταν να βλέπει σαν «επαναστατική» διέξοδο τις... εκλογές.

Οι ευρωεκλογές έγιναν. Και έδωσαν τα αποτελέσματα που όλοι γνωρίζουμε. Ο «δρόμος» δεν άνοιξε και έμεινε η ηγεσία του ΚΚΕ να μέμφεται το λαό που «δεν κατάλαβε» το μήνυμά της. Πως είχε, δηλαδή, «κάθε συμφέρον να στηρίξει το ΚΚΕ στις ευρωεκλογές». Το να αναζητήσει τις δικές της ευθύνες για το ότι ο λαός οδηγείται σε εκλογικούς «μονόδρομους» δεν το θέτει καν σε συζήτηση. Αλλωστε οι εξελίξεις την έθεσαν σύντομα μπροστά σε νέα «επαναστατικά» καθήκοντα.

Ο Καραμανλής, μπροστά στα δικά του αδιέξοδα, προκηρύσσει βουλευτικές εκλογές. Η καθοδήγηση του ΚΚΕ βρίσκεται ξανά στο «στοιχείο» της. Αν κάτω από την πίεση των πραγμάτων υπήρξαν κάποιες τάσεις για κάποιου είδους αγώνες, παραμερίζονται γρήγορα. Στο κεντρικό πολιτικό (κοινοβουλευτικό) πεδίο είναι που διαμορφώνονται οι συσχετισμοί. Εκεί (στις εκλογές) η μάχη των μαχών. Αρκεί να το καταλάβει αυτό και ο... λαός. «Να γυρίσει την πλάτη του σε ΠΑΣΟΚ, ΝΔ αλλά και σε ΣΥΝ και ΛΑΟΣ». Αλλιώς θα 'χει κι αυτός τις ευθύνες του. Η ηγεσία του ΚΚΕ ποτέ. Αλλωστε τον είχε «προειδοποιήσει». Αυστηρά μάλιστα. Εγιναν, λοιπόν, κι αυτές οι εκλογές. Δώσανε τα επίσης γνωστά αποτελέσματα. Οι συσχετισμοί επιμένουν -οι αναθεματισμένοι- να διαμορφώνονται κατά βάση σε άλλα πεδία, εκτός κοινοβουλευτικών διεργασιών. Μόνο που αυτή την πραγματικότητα η ηγεσία του ΚΚΕ προτιμάει να την αντιπαρέρχεται. Αυτό που ήρθε ήταν εκείνο που απλώς αναμενόταν. Και που, βέβαια, δεν θα άλλαζε στο ελάχιστο αν υποθέσουμε πως το ΚΚΕ έπαιρνε 3-4 μονάδες ή 5-10 έδρες παραπάνω. Κάτι που επίσης γνωρίζει πολύ καλά η ηγεσία του ΚΚΕ, αλλά πώς ν' αλλάξει μια λογική με την οποία έχει ζυμωθεί για δεκαετίες;

Η νέα κυβέρνηση (ΠΑΣΟΚ) προωθεί μια ακόμη πιο σκληρή και αδυσώπητη επίθεση ενάντια στο λαό και για λογαριασμό του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου. Γίνεται φανερό πως όταν ο Γ. Παπανδρέου έλεγε πως «λεφτά υπάρχουν» εννοούσε αυτά που θα έπαιρνε από το λαό ξεζουμίζοντάς τον μέχρις εκεί που δεν παίρνει άλλο. Τα οξύτατα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο κόσμος, η οργή και η αγανάκτησή του περιορίζουν τα περιθώρια για ελιγμούς και τερτίπια προηγουμένων περιόδων. Οσον αφορά το ΚΚΕ, η πίεση -και της δικής του βάσης- είναι τέτοια που δεν σηκώνει μεταθέσεις σαν τις προηγούμενες. Ασε που μόλις είχαν γίνει τόσο οι ευρωεκλογές όσο και οι βουλευτικές. Εμπρός να οικοδομήσουμε μέτωπα πάλης, σαλπίζεται πρωτοσέλιδα από το «Ριζοσπάστη». Ο ανυποψίαστος αναγνώστης αρχίζει να πιστεύει πως, επιτέλους, η ηγεσία του ΚΚΕ άρχισε να αντιλαμβάνεται πού βρίσκεται το πραγματικό πεδίο πάλης. Οταν μάλιστα τη βλέπει να προχωράει στη διατύπωση πρότασης εξουσίας (!) και λαϊκής οικονομίας, τότε δεν μπορεί παρά να θαυμάσει την ταξική και κομμουνιστική της συνέπεια. Μόνο που χρειάζεται και μια δεύτερη ανάγνωση.

«Δεν επαρκεί σήμερα να αντιπαραθέσει ο λαός στην κυρίαρχη πολιτική έναν κατάλογο αιτημάτων, εκκλήσεων και παρακλήσεων. Εχουν αξία και τα αιτήματα και οι στόχοι πάλης, οι συγκεκριμένες προτάσεις που καταδείχνουν τη δυνατότητα επίλυσης των λαϊκών προβλημάτων. Ομως αυτές μπορεί να αποκτήσουν δυναμική και κάποια αποτελεσματικότητα αν εντάσσονται στρατηγικά στον αγώνα για την ανατροπή των μονοπωλίων, στην πάλη για τη λαϊκή εξουσία, οικονομία, πρόταση συμμαχίας και κοινής δράσης του ΚΚΕ χωρίς προαπαιτούμενο τη συμφωνία μαζί μας για το σοσιαλισμό-κομμουνισμό» (από την ομιλία της Α. Παπαρήγα στο συλλαλητήριο του ΚΚΕ στις 15-5-10).

Αν την αναφορά στον «κατάλογο αιτημάτων» τη θεωρήσει κανείς και ως είδος αυτοκριτικής για τους άπειρους καταλόγους ατελείωτων αιτημάτων που κατά καιρούς έχει προωθήσει το ΚΚΕ, θα κάνει οπωσδήποτε λάθος. Τέτοιες κακές συνήθειες δεν τις έχει η ηγεσία του ΚΚΕ και άλλωστε από τα τότε μέχρι σήμερα ουκ ολίγοι ανάλογοι κατάλογοι έχουν προβληθεί από μεριάς τους και με διάφορες ευκαιρίες. Διαβάζουμε, λ.χ., στον «Ρ» της 30-5-10 σε άρθρο του Μάκη Παπαδόπουλου, μέλους της ΚΕ του ΚΚΕ: «Η μαχητική προβολή του ριζοσπαστικού πλαισίου πάλης που προτείνουμε (π.χ. πλήρης σταθερή εργασία με 35ωρο-5νθήμερο-7ωρο, φορολογία του μεγάλου κεφαλαίου με 45%, κατάργηση στρατιωτικών εξοπλισμών για ανάγκες του ΝΑΤΟ κ.λπ.)». Τώρα το πόσο μπορεί -υπό τις δοσμένες συνθήκες- η καίρια διεκδίκηση για πλήρη και σταθερή δουλειά να συνδυαστεί με διεκδικήσεις τύπου 35ωρο είναι ένα ζήτημα στο οποίο έχουμε αναφερθεί πολλές φορές. Εκεί πάντως που μένουμε άφωνοι είναι με το αίτημα για φορολόγηση του κεφαλαίου και μάλιστα επακριβώς προσδιορισμένου: 45%! Βάλτε κατιτίς παραπάνω, βρε παιδιά. Σάματι ποιος θα σας ζητήσει λογαριασμό;

Αλλά ας περάσουμε στο πιο σημαντικό. Η κ. Παπαρήγα δεν βάζει, λέει, ως προϋπόθεση κοινής δράσης τη συμφωνία για το σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό! Πάλι καλά! Θέτει όμως ως όρο την αποδοχή του προγράμματος λαϊκής εξουσίας και λαϊκής οικονομίας. Τοσο συγκρατημένη! Αλλά τι σημαίνει, αλήθεια, το να θέτει κανείς ως προϋπόθεση κοινής δράσης (δημιουργίας μετώπων πάλης κ.λπ.) την αποδοχή ενός προγράμματος τέτοιου εύρους και εμβέλειας; Σημαίνει απλούστατα ότι δεν κάνει κανενός είδους πρόταση σε κανέναν παρά μόνο στον... εαυτό του. Η ουσία του πράγματος: Η ηγεσία του ΚΚΕ κινούνταν και κινείται με βάση: Πρώτο, τη χρήση μιας βροντερής «ταξικής» και «κομμουνιστικής» ρητορικής. Δεύτερο, εκτονώνοντας τις διαθέσεις του κόσμου της σε κινητοποιήσεις ορισμένης και ελεγχόμενης δοσολογίας. Τρίτο και κυριότερο, «μεταθέτοντας» την υποτιθέμενη «ολοκληρωμένη» απάντηση σε μια κυρίως μελλοντική «μάχη». Συνήθως στις επόμενες εκλογές. Στις συνθήκες, ωστόσο, που έχουν διαμορφωθεί, με την οξύτητα των προβλημάτων που αντιμετωπίζει ο λαός, με την οργή του κόσμου στο κόκκινο, το να επιχειρούσε και πάλι την ίδια ακριβώς μανούβρα δεν ήταν πλέον τόσο απλό. Ετσι, στη θέση των εκλογών επιστρατεύτηκε κάτι πολύ πιο «βαρύ». Ο στόχος της... λαϊκής εξουσίας. Το αν τίθεται ως ζήτημα ζύμωσης ή στόχος άμεσης υλοποίησης μην το ψάχνετε. Η χρησιμότητα της προβολής του έγκειται στο ότι απαλλάσσει -έτσι νομίζει- την ηγεσία του ΚΚΕ από την πίεση για άμεσες και συγκεκριμένες απαντήσεις στα ζητήματα της λαϊκής πάλης. Στο να τη διευκολύνει να συνεχίζει να κινείται γύρω από τον εαυτό της. Μόνο που, στις συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί, κάτι τέτοιο γίνεται όλο και πιο δύσκολο και από κάθε άποψη.

Ομως ο καλός θεός έχει για όλους. Ιδού λοιπόν στον ορίζοντα οι τοπικές-περιφερειακές εκλογές. Μα, έχουμε ακόμα 5-6 μήνες μέχρι να γίνουν, θα 'λεγε κανείς. Το κυριότερο, με βάση το νόμο που ψηφίστηκε, σηματοδοτούν (σύμφωνα με απόψεις και του ΚΚΕ) μια αντιδραστική τομή. Σαν τέτοια, με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο θα όφειλε να την αντιμετωπίσει ένα κομμουνιστικό κόμμα. Ολα αυτά όμως δεν λένε τίποτε για την ηγεσία του ΚΚΕ. Αυτό που έχει σημασία γι' αυτήν είναι το ότι μπορεί -επιτέλους- να κινηθεί με το γνωστό και βολικό για τη λογική της τρόπο. Να απαλλαγεί από την πίεση που ασκούν οι απαιτήσεις της ταξικής πάλης, μεταθέτοντας το ζήτημα για μια ακόμη φορά σε μια μελλοντική υποτιθέμενη κεντρική πολιτική (εκλογική) «μάχη». Ή, όπως λέγεται, εδώ ήρθαμε!

Αλλά πώς αλήθεια αντιμετωπίζεται η κατάσταση, τα προβλήματα που απασχολούν το λαό και οι απαιτήσεις της πάλης; Η άποψή μας γνωστή, αλλά θα την παρακάμψουμε. Οσο παράδοξο και αν φανεί, την απάντηση θα την αναζητήσουμε στις στήλες του «Ριζοσπάστη»! Στις 6-6-10 δημοσιεύεται κοινή ανακοίνωση 12 Εργατικών Κέντρων, 7 Ομοσπονδιών και 7 κλαδικών σωματείων που πρόσκεινται στο ΠΑΜΕ και που προτείνουν σειρά διεκδικήσεων. Οπως την απόρριψη του μνημονίου που υπέγραψε η κυβέρνηση με ΕΕ και ΔΝΤ, υπεράσπιση συλλογικών συμβάσεων, αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις, σταθερή και μόνιμη δουλειά για όλους, όχι στην κατεδάφιση των συντάξεων και άλλα ανάλογου χαρακτήρα. Θα λέγαμε ότι, καταρχάς τουλάχιστον, θα μπορούσαν να αποτελέσουν μια πλατφόρμα αντίστασης, κοινής δράσης, δημιουργίας μετώπων πάλης. Αρκεί να «συμφωνεί» και το... ΚΚΕ με τις δικές του προτάσεις. Για όσους -φυσιολογικά- μπερδεύτηκαν, χρειάζονται κάποιες εξηγήσεις. Η ουσία του ζητήματος βρίσκεται στο αν η ηγεσία του ΚΚΕ προωθήσει στην πράξη αυτές τις διεκδικήσεις και στη βάση μιας τέτοιας λογικής (όπως άλλωστε θα έπραττε ένα κομμουνιστικό κόμμα). Μόνο που σε μια τέτοια περίπτωση υπάρχουν δύο ενδεχόμενα. Το ένα είναι οι προτάσεις του να απορριφθούν με βάση την οπορτουνιστική, συμβιβαστική γραμμή κάποιων συνδικαλιστικών πολιτικών δυνάμεων κ.λπ. Κάτι τέτοιο ωστόσο θα ξεσκέπαζε αυτές τις δυνάμεις στα μάτια των εργαζόμενων λαϊκών μαζών και θα ενίσχυε τη θέση και την επιρροή του ΚΚΕ. Ελα όμως που υπάρχει και η δεύτερη εκδοχή. Κάποιες δυνάμεις να... δεχτούν αυτές τις προτάσεις. Αυτό είναι και ο μεγαλύτερος «φόβος» της ηγεσίας του ΚΚΕ, μιας και κάτι τέτοιο θα την έβγαζε εντελώς έξω από τη «σειρά» της. Γι' αυτό και, όπως έχει δείξει εμπειρία χρόνων, όχι μόνο δεν πρόκειται να τις προωθήσει στην πράξη αλλά και θα υπονομεύσει κάθε τυχόν απόπειρα υλοποίησής τους. Τώρα, αν αυτό θα γίνει με το να θέσει ως όρο τη συμφωνία για το πρόγραμμα λαϊκής εξουσίας ή οτιδήποτε άλλο, μένει να το δούμε. Αλλωστε, αυτό που «προέχει» είναι η επικείμενη «κεντρική» πολιτική μάχη των περιφερειακών εκλογών κ.λπ. κ.λπ.

Θα διαψευστούμε; Μακάρι!

Του Βασίλη Σαμαρά από την τελευταία Προλεταριακή Σημαία

antigeitonies