Τα τελευταία επεισόδια στον ΣΥΝ, όπως αυτά αποτυπώθηκαν στο 6ο Συνέδριό του και τις επόμενες μέρες, εντάσσονται στο γενικό πλαίσιο των δραματικών ανακατατάξεων που αφορούν το σύνολο του πολιτικού σκηνικού, των κομμάτων του συστήματος, όλων των πολιτικών δυνάμεων. Ανακατατάξεις και ανατροπές που η αιτία τους είναι η γενικευμένη κρίση του συστήματος και η πρωτόγνωρη επίθεση, στο φόντο της αναδιάταξης –μέσω οξύτατων ανταγωνισμών- των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων στο παγκόσμιο ταμπλό. Αυτά τα ζητήματα –κρίση, επίθεση, αναδιάταξη- συντήκονται και αποτελούν το πεδίο «ρευστοποίησης» των πολιτικών δυνάμεων, το πεδίο διαμόρφωσης διασπάσεων, νέων διασταυρώσεων, νέων κομμάτων. Σημάδια αυτής της τροχιάς υπάρχουν ήδη και για το ΠΑΣΟΚ και για τη Ν.Δ. Από αυτή την άποψη, τα επεισόδια του ΣΥΝ είναι τα λιγότερο σημαντικά στο κεφάλαιο αυτό. Και οπωσδήποτε οι εξελίξεις στο κόμμα αυτό θα ετεροκαθοριστούν, πολλές φορές ακόμα όλο το επόμενο διάστημα, από τις εξελίξεις στα κόμματα του συστήματος, που με τη σειρά τους δέχονται τις καθοριστικές επιδράσεις των ιμπεριαλιστικών αντιπαραθέσεων και της ταξικής πάλης.Αποχώρση χωρίς πολιτική ρήξη!
Το αποτέλεσμα του συνεδρίου του ΣΥΝ ήταν η άρνηση της Ανανεωτικής Πτέρυγας (Α.Π.) να συμμετάσχει στην εκλογή οργάνων του κόμματος και η αποχώρηση των τεσσάρων βουλευτών του ΣΥΝ –υπό τον Φ. Κουβέλη- από την κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ. Η όλη εξέλιξη σχολιάστηκε και ως «βελούδινο διαζύγιο», γιατί δεν υπήρξαν οξύτητες και εντάσεις. Αντίθετα, θα λέγαμε πως και από τις δύο πλευρές, την Α.Π. από τη μια και την πλειοψηφούσα Αριστερή Ενότητα (Α.Ε.) του Τσίπρα, το υπόλοιπο Αριστερό Ρεύμα (Α.Ρ.) και τις άλλες συνιστώσες του ΣΥΝ από την άλλη, επικράτησαν οι «συντροφικοί τόνοι». Με πολιτικούς όρους θα λέγαμε πως δεν καταγράφηκε καμιά σημαντική και απτή πολιτική διαφορά και αντίθεση στη βάση της οποίας η Α.Π. επέλεξε την «απομάκρυνσή» της από τον ΣΥΝ. Φυσικά υπήρχε επίδικο και επίμαχο ζήτημα. Αυτό που η Α.Π. ονόμασε «απεμπλοκή από τον ΣΥΡΙΖΑ», ενώ ο Τσίπρας ζήτησε και το συνέδριο αποφάσισε «Από Δευτέρα, να πάρουμε την υπόθεση του ΣΥΡΙΖΑ στα χέρια μας». Ομως σε τι ενοχλεί την Α.Π. ο ΣΥΡΙΖΑ; Ή, αλλιώς, τι θέλει να τον κάνει τον ΣΥΡΙΖΑ ο Τσίπρας; Σε ποια πολιτική στόχευση τον χρειάζεται; Η Α.Π. διαμαρτυρόταν ότι εξαιτίας του ΣΥΡΙΖΑ ο ΣΥΝ διολισθαίνει σε «αριστερισμό» και σε «αντιευρωπαϊκές» θέσεις. Με την αποχώρησή της κάποιοι αφελείς θα ισχυριστούν πως ο ΣΥΝ απαλλάχτηκε από τα «δεξιά βαρίδια» και τώρα μπορεί να γίνει ένα «αριστερό κόμμα». Ωστόσο η πολιτική απόφαση του 6ου Συνεδρίου -χωρίς τη σύμπραξη της Α.Π.- είναι πολύ σαφής για… το αντίθετο:
«…Γνωρίζουμε καλά ότι το οικονομικό μοντέλο που η Ε.Ε. υιοθέτησε βρίσκεται σήμερα σε πρωτοφανές αδιέξοδο. Ως εκ τούτου, οι δυνάμεις της ευρωπαϊκής Αριστεράς οφείλουν να μιλούν για μια επανίδρυση όλης της οικονομικής και πολιτικής αρχιτεκτονικής της Ε.Ε. […] Το χρέος, όμως, με δεδομένο τον ταξικό χαρακτήρα του, είναι παρόν και η αντιμετώπισή του περνάει μέσα από τη ρύθμισή του, μέσα από την ανάπτυξη, με ανάκαμψη της παραγωγής, της απασχόλησης και την αύξηση των δημόσιων επενδύσεων και με μια μεγάλης έκτασης αναδιανομή εισοδημάτων και πλούτου. Προϋπόθεση για τον εναλλακτικό αυτό δρόμο είναι η συγκρότηση ενός μετώπου κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων που θα αγωνίζεται για την απόκρουση και ακύρωση όλων των αντιλαϊκών μέτρων προκειμένου να υψώσει μια ασπίδα κοινωνικής προστασίας και αλληλεγγύης· που θα επεξεργάζεται και θα προωθεί ένα εναλλακτικό, προγραμματικό και πολιτικό σχέδιο. Αποφασιστική θα είναι η συμβολή των δυνάμεων της Αριστεράς και των συνδικαλιστικών και κοινωνικών φορέων στη συγκρότηση ενός τέτοιου μετώπου. Γι' αυτό τους καλούμε να ανταποκριθούν στο ενωτικό μας κάλεσμα και να αγωνιστούμε όλοι μαζί και σε στενή συνεργασία με τα κινήματα και τα κόμματα της ριζοσπαστικής Αριστεράς στην Ευρώπη για ένα Αμεσο Εναλλακτικό Πρόγραμμα Προοδευτικής Εξόδου από την Κρίση και να διεκδικήσουμε τη μεγάλη κοινωνική και πολιτική ανατροπή η οποία είναι κατεπείγουσα αναγκαιότητα σήμερα [...]».
Συνεχίζει λοιπόν ο κεντρικός στόχος να είναι η «επανίδρυση της ΕΕ»(!) και βέβαια αναζητείται η «ρύθμιση του χρέους» και οι γνωστές από πολλά χρόνια πολιτικές προτάσεις του ρεφορμισμού («αναδιανομή», «ανάπτυξη», «δημόσιες επενδύσεις» κ.λπ.). Αυτές συνιστούν και το πολιτικό περιεχόμενο του «Αμεσου Εναλλακτικού (!) Προγράμματος Εξόδου» που έχει πολύ… μπερδεμένο όνομα γιατί στις σημερινές συνθήκες είναι εξαιρετικά δύσκολο να πεις πως επιδιώκεις κοινό κυβερνητικό πρόγραμμα με το ΠΑΣΟΚ! Αρα λοιπόν ο ΣΥΝ (η πλειοψηφία του) εξασφάλιζε στην Α.Π. μια ουσιαστική πολιτική συμφωνία στα κρίσιμα ζητήματα που η ίδια έθετε. Και μάλιστα η απόφαση του συνεδρίου παρέχει μια επιπλέον σημαντική διασαφήνιση: «[...] Στρατηγική επιλογή για τον ΣΥΝ ήταν και παραμένει η κοινή δράση και η συνεργασία, πέρα από διαφορές, όλων των δυνάμεων της Αριστεράς και της ριζοσπαστικής οικολογίας στη χώρα μας, στη βάση των ώριμων μεγάλων κοινωνικών αιτημάτων και ενός κοινού σύγχρονου προοδευτικού προγράμματος με σοσιαλιστική κατεύθυνση». Δηλαδή αυτό που ονομάζει «κοινή δράση» η ηγεσία του ΣΥΝ θα υπάρχει αν και εφόσον εντάσσεται και υπηρετεί τους διακηρυγμένους πολιτικούς στόχους του (το «σύγχρονο προοδευτικό πρόγραμμα») και όχι την κατεύθυνση όξυνσης της ταξικής πάλης και ανάπτυξης κινήματος. Και με αυτό το σημείο λοιπόν η ηγεσία του ΣΥΝ απευθύνεται στην Α.Π. –και όχι μόνο- εξηγώντας πως η πολιτική της είναι μια εκδοχή του κινηματικού κυβερνητισμού και όχι άλλα «επικίνδυνα» μονοπάτια.
Ανάλογες διαβεβαιώσεις έδωσε ο Α. Τσίπρας και στην τελική του ομιλία στο συνέδριο, με την οποία υπερασπίστηκε ανοιχτά την ταχτική της δημιουργίας «υπόστασης» ως προϋπόθεση για να διεκδικηθεί κυβερνητικός ρόλος. Μάλιστα, έφτασε να επικαλεστεί το προηγούμενο του κοινού πορίσματος ΚΚΕ-ΕΑΡ για να ζητήσει από την Α.Π. να κρατήσουν «ανοιχτούς δρόμους» επικοινωνίας μέχρι τέλους. Ωστόσο η Α.Π. επέμενε γιατί θεωρούσε και θεωρεί πως το όχημα του ΣΥΡΙΖΑ στις δεδομένες συνθήκες δεν διευκολύνει αλλά αντίθετα δυσκολεύει την επίτευξη του κοινού σε όλες τις τάσεις του ΣΥΝ πολιτικού στόχου. Αυτή ήταν και η μόνη πραγματική διαφωνία στη βάση της οποίας υπήρξε και η αποχώρηση της Α.Π.
Η επόμενη μέρα
Με αυτά τα πολιτικά δεδομένα είναι προς διευκρίνιση αν και κυρίως πόσο «μεγάλωσαν οι αποστάσεις» μεταξύ της Α.Π. και του υπόλοιπου ΣΥΝ. Η αποχώρηση των τεσσάρων βουλευτών αποτελεί βέβαια αντικειμενικά στοιχείο όξυνσης και πλήγμα για τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά, από την άλλη, ακόμα και μετά την αποχώρηση αυτή είναι πολλά τα στοιχεία που δείχνουν πως οι δύο πλευρές παραμένουν συνδεδεμένες. Οι εκκλήσεις των στελεχών του ΣΥΝ (του Α.Τ. πρωτοσταντούντος σε αυτές) για ενότητα, η παραμονή του Παπαδημούλη στον ΣΥΝ για να λειτουργεί ως γέφυρα μεταξύ των δύο πλευρών, η μη υποβολή υποψηφιότητας στο συνέδριο από τον Δραγασάκη είναι τα πιο χαρακτηριστικά από τα στοιχεία αυτά. Προς το παρόν δηλαδή διαμορφώνεται ένα σχήμα δύο οχημάτων που το ένα ρυμουλκεί το άλλο, με την Α.Π. μπροστά και πιο αποφασισμένη, αλλά και με αδιαπραγμάτευτους όρους αναφορικά με την ταχτική που πρέπει να ακολουθηθεί. Φυσικά η ίδια η Α.Π. έχει να αντιμετωπίσει όχι κυρίως το ζήτημα της συγκρότησής της, αλλά το ερώτημα των εξελίξεων στην ταξική πάλη και στο πολιτικό πεδίο από τις οποίες θα κριθεί το αν σύντομα θα κληθεί να παίξει ρόλο και άρα να δικαιωθεί η «βιασύνη» της.
Το βέβαιο είναι ότι με το «ορόσημο»(!) των εκλογών του Νοεμβρίου και με τα σενάρια των «αριστερών διαφοροποιήσεων» στο ΠΑΣΟΚ αναβιώνουν ξανά οι ελπίδες των δυνάμεων αυτών που είναι στο γενετικό υλικό τους η πολιτική προσκόλλησης, η πολιτική ουράς στο αστικό πολιτικό προσωπικό και σε όσα αυτό διαμορφώνει. Με το βλέμμα σε αυτά τα «ορόσημα» είναι και ο Α. Τσίπρας που σαφώς θα προτιμούσε να έχει και την Α.Π. εντός του ΣΥΝ και όχι μπροστά του στην πορεία προς την «εναλλακτική έξοδο από την κρίση». Ταυτόχρονα εκκρεμεί βέβαια και για τον ΣΥΝ του Τσίπρα και των υπόλοιπων η «τακτοποίηση» του ΣΥΡΙΖΑ. Στην ομιλία στο συνέδριο που αναφέραμε προηγούμενα ο Α. Τσίπρας ήταν ανοιχτά απειλητικός απέναντι στον Αλαβάνο, διευκρινίζοντας ουσιαστικά πως ο ΣΥΡΙΖΑ είναι και θα μείνει όχημα του ΣΥΝ…
Το γαϊτανάκι λοιπόν είναι αρκετά μακρύ, και μπορεί να υπάρξουν αλλαγές στο ποιος είναι ρυμούλκα και ποιος ρυμουλκούμενος. Εκείνο που δεν θα αλλάξει είναι η καθοδηγητική αρχή αυτού του γαϊτανιού. Η αναβίωση των πιο κλασικών (αυτ)απατών για τον καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό, για τα κόμματα του συστήματος. Η άρνηση στην εργατική τάξη και το λαό να συγκροτήσουν το δικό τους υποκείμενο, τη δική τους αυτοδύναμη πορεία. Η με κάθε τρόπο υπαγωγή της πάλης στα σχέδια και στα όρια του συστήματος. Βέβαια οι συνθήκες είναι πρωτόγνωρες. Γι' αυτό –ακόμα και αν ευοδωθούν οι φιλοδοξίες κάποιων στελεχών να βρεθούν στο «κέντρο της πολιτικής ζωής»- πρωτόγνωρες και τρανταχτές θα είναι και οι διαψεύσεις της πραγματικής ζωής για το ότι αυτό το γαϊτανάκι αφορά την υπόθεση της Αριστεράς, του λαού και της πάλης του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου