«Μας ψεκάζουν» με κάλπες και εκλογικές αυταπάτες! Χρειαζόμαστε μαζικούς αγώνες και Μέτωπο Αντίστασης

Οι ανησυχίες, οι προστριβές και οι αντιθέσεις εντός του συστήματος της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης δεν είναι λίγες και αφορούν σε σημαντικά ζητήματα. Η εικόνα ενός προγράμματος που οδηγεί στην έξοδο από την κρίση και σε σταθερή πολιτική κατάσταση που επιχειρεί να κατασκευάσει η κυβέρνηση Σαμαρά και οι παρατρεχάμενοί της δεν έχει καμιά σχέση με την πραγματικότητα. Αλλά επίσης και οι περιγραφές της καθεστωτικής αριστεράς και όχι μόνο αυτής, που τα εμφανίζουν «όλα σχεδιασμένα και κανονισμένα» από το σύστημα με ένα γραμμικό τρόπο από το …παρελθόν του Μάαστριχτ, ως το μέλλον… των επόμενων δεκαετιών, κάθε άλλο παρά αποτυπώνουν τις υπαρκτές αντιθέσεις και τους όρους διαμόρφωσης των εξελίξεων. Αυτές οι αφηγήσεις και αναγνώσεις της κατάστασης γίνονται για να εξυπηρετηθούν οι αντίστοιχες πολιτικές ανάγκες και στοχεύσεις των εκφωνητών τους, και ταυτόχρονα να αποκρύψουν και να συσκοτίσουν τους πραγματικούς όρους της κατάστασης και μέσα σε αυτούς κυρίως το ρόλο που πρέπει και μπορεί να αναλάβει ο λαός.

Εντάσεις και προβλήματα

Στη σημερινή συγκυρία και καθώς τυπικά πλησιάζουμε στην χρονική συμπλήρωση της ισχύος του δεύτερου Μνημονίου που ψηφίστηκε το Φλεβάρη του 2012 «ανοίγουν» και ζητούν απάντηση μια σειρά κρίσιμα ζητήματα. Η αιτία και η βάση πάνω στην οποία ανοίγουν τα ζητήματα αυτά  βέβαια δεν είναι η «λήξη του συμβολαίου». Η αιτία είναι  όλα όσα τα Μνημόνια και συνολικά η πολιτική λεηλασίας του λαού και εκχέρσωσης της χώρας «παρήγαγε» ως αποτελέσματα σε κάθε επίπεδο τα τελευταία χρόνια και οι «εκκρεμότητες»  που έχουν μείνει από τις στοχεύσεις των Μνημονίων (όπως για παράδειγμα το θερμό ζήτημα των ιδιωτικοποιήσεων). Γύρω από αυτά τα ζητήματα διαμορφώνονται οι τριβές, οι αντιθέσεις και οι ανησυχίες των κέντρων εξουσίας μέσα και έξω από τη χώρα.
Με άλλα λόγια το κουβάρι της διπλής εξάρτησης της χώρας από τις ΗΠΑ και τους Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές είναι σήμερα πολύ πιο μπλεγμένο και τα νήματα του περισσότερο τεντωμένα από ότι ήταν πριν το Μάη του 2010 που μπήκαμε στη φάση της ανοιχτής «επέλασής» τους στη χώρα! Το βάρος των νέων δανείων πρόσθεσε νέα δεσμά –ήδη κάνουν λόγο για 50ετή περίοδο εξόφλησης- που οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις διαγκωνίζονται να αξιοποιήσουν η κάθε μια για λογαριασμό της. Οι τελευταίες γερμανικές  διαρροές-«προσφορές» νέων δανείων δεν είναι μόνο κινήσεις στήριξης του καθεστώτος αλλά και κινήσεις που στοχεύουν να σταθεροποιήσουν και να βαθύνουν την ενίσχυση του ρόλου του γερμανικού ιμπεριαλισμού στη χώρα. Την ίδια ώρα και ενώ το ΔΝΤ «ετοιμάζεται να φύγει», οι ΗΠΑ με πολλούς τρόπους που αντιστοιχούν στα δικά τους μεγέθη και χαρακτηριστικά βεβαιώνουν πως μένουν και επιδιώκουν να βαθύνουν την επικυριαρχία τους. Αλλά –ενδεικτικό των αντιθέσεων και των υψηλών «θερμοκρασιών» στην ευρύτερη περιοχή- στο παιχνίδι διεκδίκησης παρουσίας στη χώρα και ιματίων της χώρας, επανεμφανίζεται ακόμα και η Ρωσία και ο Σαμαράς δειλά συζητά ξανά με τον Πούτιν για την εκποίηση της ΔΕΠΑ στην Γκαζπρομ…
Στο επίκεντρο των ανησυχιών των κέντρων εξουσίας βρίσκεται βέβαια η κατάσταση του πολιτικού συστήματος και του εν γένει προσωπικού υπηρεσίας του συστήματος που έχει πληγεί βαριά –μια από τις βασικές συνέπειες της πολιτικής των τελευταίων χρόνων. Αναζητείται λοιπόν γραμμή ανασύνταξής του με διαλυμένα όμως πια τα μεσοστρώματα, με το λαό καθημερινά διωκόμενο αλλά και με τους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς να «καρφώνουν» και να «καίνε» τους δικούς τους ανθρώπους. Έτσι οι εκλογές του Μάη αναδείχνονται για το σύστημα σε σημαντικό εργαστήρι διαμόρφωσης λύσεων στο πρόβλημα αυτό και έχει σημάνει από καιρό γενικός συναγερμός. Φασίστες, ακροδεξιοί «πατριώτες» της υποτέλειας, η ΝΔ του Σαμαρά, ο λεγόμενος κεντροαριστερός συρφετός, όλοι αυτοί, σε ανοιχτές και υπόγειες γραμμές με τα ξένα και ντόπια αφεντικά τους  αναζητούν, κατά περίπτωση, επιβεβαίωση θέσης, ενίσχυση ή διάσωση ρόλων. Από κοντά οι Οικολόγοι Πράσινοι και η μεγάλη πλειοψηφία της εν γένει Αριστεράς με διακηρύξεις, ψηφοδέλτια, ίντριγκες και πάθη ετοιμάζονται και θέλουν να πείσουν και το λαό πως πρόκειται για τη «μεγάλη μάχη». Ιδιαίτερα για το ΣΥΡΙΖΑ που έκλεισε έναν μεγάλο κύκλο επισκέψεων στις ιμπεριαλιστικές αυλές και των δύο πλευρών του Ατλαντικού, πρόκειται αναμφίβολα για την πιο μεγάλη στιγμή του, αφού τα εκλογικά αποτελέσματα μπορεί είτε σύντομα είτε αργότερα να πείσουν και τους πιο «δύστροπους» ότι πρέπει να αναλάβει ρόλο στην κυβερνητική διαχείριση.
Παρόλα αυτά το «εργαστήρι» δεν είναι δημιουργικό και αποτελεσματικό για το σύστημα, δεν δείχνει να είναι σε θέση να παράξει σχετικά σταθερές λύσεις. Ας μην ξεχνάμε πως το φόντο και η βάση των διεργασιών είναι η ρημαγμένη γη της χώρας και τα σφαγιασμένα δικαιώματα του λαού και της νεολαίας, είναι οι έριδες και οι ανταγωνισμοί των ιμπεριαλιστών μέσα στη βαθιά παγκόσμια καπιταλιστική κρίση. Σε αυτό το πλαίσιο το “big-bang” του αστικού κόσμου παράγει… το Λοβέρδο να επιστρέφει στο ΠΑΣΟΚ, το Χρυσόγελο να συναντά τους 58, το κόμμα του Πολύδωρα να συναγωνίζεται τις «αριστερές» αναζητήσεις περιορισμού του χρέους…

Οι θεμελιώδεις σταθερές του συστήματος

Η αναδυόμενη εξαχρείωση του πολιτικού προσωπικού και το ξεχαρβάλωμα του πολιτικού συστήματος δεν σημαίνουν βέβαια μετατόπιση του βαριά αρνητικού για το λαό συσχετισμού, δεν συνιστούν από μόνα τους τα δεδομένα αυτά όρους απελευθέρωσης της πάλης και των δυνατοτήτων των από κάτω. Καταρχάς είναι ακριβώς στο πλαίσιο αυτής της απογύμνωσης και της αποκάλυψης των πραγματικών αντιδραστικών χαρακτηριστικών του αστικού πολιτικού κόσμου και των παραφυάδων του που συντελείται και εξελίσσεται διαρκώς η φασιστικοποίηση της δημόσιας ζωής που έφτασε ακόμα και μια ισχνή διαμαρτυρία της φοιτητικής ΑΡΕΝ του ΣΥΡΙΖΑ να οδηγείται σύσσωμη και σιδηροδέσμια στη ΓΑΔΑ! «Έχουν γνώση» λοιπόν οι φύλακες και οι δυνάμεις του συστήματος που σε κάθε κινητοποίηση και αγώνα «συμβολικό» ή πολύ περισσότερο πραγματικό, επιδιώκουν σταθερά να επιβάλλουν ένα νέο πλαίσιο  απαγορεύσεων, τρομοκρατίας και καταστολής.
Αυτό το πλαίσιο των ροπάλων, των χημικών, των συλλήψεων, των διώξεων και των απαγορεύσεων απεργιών και διαδηλώσεων είναι η άμεση «πρακτική συνέπεια» του πολιτικού πλαισίου που έχει ανακηρύξει την αντίθεση στην εξάρτηση και στον ιμπεριαλισμό σε απαγορευμένη πολιτική θέση! Όλη η υποτιθέμενη δημόσια συζήτηση για το τι θα γίνει από εδώ και μπρος που όπως λέγεται κλείνει τυπικά ο πρώτος κύκλος της φάσης που άνοιξε ο ΓΑΠ στο Καστελόριζο γύρω από αυτή τη βασική σταθερά κινείται: Πώς και σε ποιον-ή ποιους- ιμπεριαλιστή θα ακουμπήσει η χώρα και ο λαός τις τύχες του τα επόμενα χρόνια, ποια ιμπεριαλιστικά κέντρα θα διαχειρίζονται και θα νέμονται το «χρέος», την οικονομία, τις πλουτοπαραγωγικές πηγές, τη γεωπολιτική θέση της χώρας, τα εργατικά-λαϊκά δικαιώματα. Αυτή είναι η μόνη επιτρεπτή βάση των «αναζητήσεων» και  σε αυτό το πλαίσιο έχει πλήρως απορροφηθεί και βυθιστεί ο ΣΥΡΙΖΑ που επιδιώκει να εμφανίζεται ως εναλλακτική πολιτική πρόταση για το λαό.
Παράλληλα και ισότιμα με αυτή τη βασική σταθερά του συστήματος που θέτει «εκτός νόμου» την κατεύθυνση της πάλης για το σπάσιμο των δεσμών της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, προβάλλει και η δεύτερη σταθερά του: Ο λαός στη γωνία, ο λαός να τρομοκρατείται, ο λαός να μην έχει καμιά δυνατότητα παρέμβασης και πάλης στην κοινωνική και πολιτική ζωή. Εδώ δεν πρόκειται «μόνο» για το πλέγμα τρομοκρατίας και καταστολής που ήδη αναφέραμε. Αλλά για ένα μόνιμο και ολοένα πιο σφιχτό συνδυασμό αυτού του πλέγματος με πολιτικούς εκβιασμούς και με όλο τον αλγόριθμο των μεθοδεύσεων των ξεπουλημένων και υποταγμένων συνδικαλιστικών ηγεσιών που κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να κρατήσουν σιδηροδέσμιους τους εργαζόμενους στις απαιτήσεις του κεφαλαίου και των ιμπεριαλιστών. Ακόμα και στην περίπτωση των εργαζομένων στο Δημόσιο τομέα όπου τυπικά θα ήταν πιο «εύκολο» να συγκροτηθούν κύματα αντιστάσεων και όπου σαρώνει η πολιτική των απολύσεων και της ισοπέδωσης στοιχειωδών κοινωνικών δικαιωμάτων του λαού, η κακόφημη ΑΔΕΔΥ και οι συν αυτή ηγεσίες των Ομοσπονδιών κάνουν τα πάντα για να μην αποφασιστούν απεργίες και αν αυτές υπάρξουν, να είναι στάσεις ή 24ωρες τουφεκιές ενός μόνο κλάδου μέρες ή και βδομάδες μακριά η μια από την άλλη!
Σημαντικοί συνεργοί των δυνάμεων του συστήματος στην υλοποίηση αυτής της γραμμής, να μην ξεσηκωθεί και να μην αντισταθεί ο λαός, αναδεικνύονται οι συνδικαλιστικές δυνάμεις της καθεστωτικής αριστεράς των ΣΥΡΙΖΑ-ΚΚΕ. Στην «ούγια» αυτής της πολιτικής επιλογής τους, ανεξάρτητα από τις υπαρκτές διαφορές στις άμεσες επιδιώξεις και στοχεύσεις τους, μια είναι  η κοινή και για τους δύο βασική λέξη: ΕΚΛΟΓΕΣ! Τα ποσοστά της ευρωκάλπης του Μάη θεωρούν –ο καθένας από τη σκοπιά του-  ότι είναι το αποκλειστικό ζήτημα στο οποίο πρέπει να υπαχθούν τα πάντα, και ακόμα χειρότερα για χάρη του οποίου πρέπει να θυσιαστεί κάθε δυνατότητα αντίστασης και νίκης των εργαζομένων και της νεολαίας απέναντι στη βάρβαρη επίθεση του συστήματος. Είναι προφανές ότι καμιά από τις δύο αυτές ηγεσίες –έστω και για διαφορετικούς λόγους και στόχους-  δεν θέλει και δεν αντέχει να «ρισκάρει» τα σχέδιά της σε ένα άλλο τοπίο με τμήματα του λαού αγωνιζόμενα και συγκρουόμενα με την πολιτική του συστήματος.

Οι ανάγκες του λαού

Ο λαός βέβαια δεν έχει κανέναν λόγο να συμμεριστεί ούτε τα αδιέξοδα του αστικού πολιτικού προσωπικού ούτε τα σχέδια του ΣΥΡΙΖΑ να καταφέρει να φτάσει και να χρησιμοποιηθεί ως κυβερνητική λύση του συστήματος, αλλά ούτε και τη βαθιά ρεφορμιστική στην ουσία της γραμμή και πρακτική της ηγεσίας του ΚΚΕ. Ο λαός χρειάζεται για να επιβιώσει και να ανοίξει το δικό του δρόμο, μαζικούς αγώνες αντίστασης! Δεν μπορεί και δεν έχει τίποτε να ελπίζει από τις κάλπες που ακόμα και όταν δεν στήνονται για να νομιμοποιήσουν μια ιμπεριαλιστική λυκοσυμμαχία και την λεηλασία της χώρας μας, δεν μπορούν αυτές καθαυτές να αλλάξουν τον ταξικό συσχετισμό, παρά μόνο να τον καταγράψουν και μάλιστα αρνητικά αλλοιωμένο. Ό,τι χειρότερο μπορεί να «προσφέρει» η κοινοβουλευτική –και δυστυχώς όχι μόνο αυτή- αριστερά σήμερα στο λαό είναι η συνηγορία της στις δυνάμεις του συστήματος υπέρ του να διανύσουμε τους επόμενους κρίσιμους μήνες με… κοινωνική ειρήνη και εκλογολογία! Δηλαδή με υποταγή στην επίθεση και με λυμένα τα χέρια των ντόπιων δυνάμεων και των ιμπεριαλιστών-πατρώνων τους, να ετοιμάζουν τη νέα φάση της λεηλασίας της χώρας και του λαού!
Οι αγώνες αυτοί που είναι αναγκαίοι δεν θα μας χαριστούν από κάποιους «έτοιμοι» για να τους κάνουμε! Πρέπει να παλέψουμε για να υπάρξουν και να συγκροτηθούν και έτσι παλεύουμε για να υπάρξει και να συγκροτηθεί το εργατικό-λαϊκό κίνημα, το Μέτωπο Αντίστασης που απαιτείται απέναντι στην επίθεση και το ίδιο το σύστημα της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και εκμετάλλευσης. Σε αυτό βρισκόμαστε σήμερα, και μόνο αναγνωρίζοντας το μπορούμε να θέσουμε και να αντιμετωπίσουμε τα καθήκοντα  που πραγματικά τίθενται.

http://www.kkeml.gr/