Άρθρο του Νίκου Σοφιανού μέλους του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ φιλοξενεί το Σάββατο η εφημερίδα «ΕΘΝΟΣ» στο πλαίσιο αφιερώματος για το λεγόμενο αντιρατσιστικό νομοσχέδιο.
Το άρθρο έχει ως εξής:
«Οι ζυμώσεις και αντιπαραθέσεις γύρω από το συγκεκριμένο νομοσχέδιο και την αναγκαιότητα ψήφισης ή απόσυρσής του επιβεβαιώνουν την εκτίμηση που το ΚΚΕ από την αρχή είχε διατυπώσει, ότι δηλαδή δεν πρόκειται για μια αθώα υπόθεση.
Οι αντιπαραθέσεις των πολιτικών δυνάμεων, εκτός από τις υπαρκτές αντιθέσεις, εντάσσονται και στη γενικότερη προσπάθεια ανασύνθεσης του πολιτικού σκηνικού και αναδιάταξης των πολιτικών δυνάμεων, σε συνθήκες παρατεταμένης οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης, όπου εντείνονται οι δυσκολίες διαχείρισης της κατάστασης.
Το Κόμμα μας έγκαιρα τοποθετήθηκε, παίρνοντας υπόψη του κατά κύριο λόγο το περιεχόμενο της απόφασης της ΕΕ, στην οποία στηρίζεται το νομοσχέδιο, αλλά και το σύνολο των εξελίξεων σχετικά με το ζήτημα αυτό στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς (ΕΕ και Συμβούλιο της Ευρώπης). Πήραμε υπόψη και την πείρα της εφαρμογής της σχετικής νομοθεσίας σε άλλα κράτη μέλη όλα αυτά τα χρόνια.
Εκφράσαμε την ανησυχία μας γιατί, με αφορμή το υπαρκτό πρόβλημα της αύξησης της ρατσιστικής βίας, επιχειρείται να ανοίξει ο δρόμος για διώξεις ενάντια στη δράση του ταξικού εργατικού κινήματος, των ριζοσπαστικών μαζικών οργανώσεων και των κομμουνιστικών κομμάτων.
Ήδη, στηριγμένα στη συγκεκριμένη απόφαση, μια σειρά κράτη-μέλη της ΕΕ έχουν προχωρήσει σε διώξεις όσων υπερασπίζονται την κομμουνιστική ιδεολογία και τα πρώην σοσιαλιστικά κράτη.
Επιφυλαχτήκαμε για την τελική τοποθέτησή μας μετά τη δημοσίευση του νομοσχεδίου.
Σήμερα υπάρχει νομοθεσία για την αυστηρότατη τιμωρία όσων χρησιμοποιούν ρατσιστικό λόγο που μπορεί να προκαλέσει φυλετικές διακρίσεις, μίσος και βία, την οποία οι μέχρι τώρα κυβερνήσεις δεν αξιοποίησαν σχεδόν καθόλου.
Μπορούν να υπάρξουν βελτιώσεις στην υπάρχουσα νομοθεσία, όμως η πραγματική αντιμετώπιση των φασιστικών, ρατσιστικών οργανώσεων και της εγκληματικής δράσης τους δεν μπορεί να γίνει με νόμους και δικαστικές αποφάσεις ενός κράτους που εξυπηρετεί το κοινωνικό-οικονομικό σύστημα της εκμετάλλευσης, που γεννά, θρέφει και αναπαράγει τον φασισμό και ρατσισμό.
Η απάντηση θα δοθεί από τον λαό, από την απομόνωση των φασιστών σε κάθε τόπο δουλειάς και λαϊκή γειτονιά, από την άνοδο της εργατικής λαϊκής πάλης που θα βάζει στο στόχαστρο το ίδιο το σύστημα που γεννά τον φασισμό-ρατσισμό».
Πηγή: 902.gr
1 σχόλιο:
ΓΙΑΤΙ το αστικό κράτος, η αστική τάξη και τα κόμματα που την υπηρετούν, δεξιά και "αριστερά", δεν μπορούν να αντιπαρατεθούν στο ναζισμό και το φασισμό, χωρίς να αυτο-αναιρεθούν πολιτικά, κοινωνικά, ταξικά, φυσιογνωμικά :
«Ο φασισμός είναι μια ιστορική φάση όπου μπήκε τώρα ο καπιταλισμός, κι έτσι είναι κάτι το καινούργιο και παλιό μαζί. Ο καπιταλισμός στις φασιστικές χώρες υπάρχει πια μονάχα σαν φασισμός κι ο φασισμός δεν μπορεί να πολεμηθεί παρά σαν καπιταλισμός στην πιο ωμή και καταπιεστική του μορφή, σαν ο πιο θρασύς κι ο πιο δόλιος καπιταλισμός.
Πώς, λοιπόν, τώρα να πει κάποιος αντίπαλος του φασισμού την αλήθεια για το φασισμό όταν δε θέλει να πει τίποτα για τον καπιταλισμό, που τον προκαλεί; Πώς να ‘χει η αλήθεια αυτή πραχτική σημασία;
Αυτοί που είναι αντίπαλοι του φασισμού χωρίς να ‘ναι αντίπαλοι του καπιταλισμού, αυτοί που παραπονιούνται για τη βαρβαρότητα που αίτια τάχα έχει τη βαρβαρότητα την ίδια, μοιάζουν μ’ ανθρώπους που θέλουν το μερτικό τους απ’ τ’ αρνί χωρίς όμως να σφαχτεί το αρνί. Θέλουν να φάνε το κρέας, να μη δουν όμως τα αίματα. Αυτοί θα ικανοποιηθούν αν ο χασάπης πλύνει τα χέρια του προτού φέρει το κρέας στο τραπέζι. Δεν είναι κατά των σχέσεων ιδιοκτησίας, που προκαλούν τη βαρβαρότητα, παρά μονάχα κατά της βαρβαρότητας, υψώνουν τη φωνή εναντίον της, κι αυτό το κάνουν από χώρες όπου κυριαρχούν οι ίδιες σχέσεις ιδιοκτησίας, όπου όμως οι χασάπηδες πλένουν ακόμα τα χέρια τους προτού φέρουν το κρέας στο τραπέζι.
Οι φωνακλάδικες διαμαρτυρίες κατά των βαρβαρικών μέτρων μπορεί να ‘ναι αποτελεσματικές για λίγο καιρό, όσο δηλαδή οι ακροατές τους πιστεύουν πως στη δικιά τους χώρα δε θα ‘ταν ποτέ δυνατό να παρθούν τέτοια μέτρα. Ορισμένες χώρες είναι σε θέση να κρατήσουν τις σχέσεις ιδιοκτησίας τους με λιγότερο βίαια για την ώρα μέσα απ’ ό,τι άλλες. Εκεί η δημοκρατία προσφέρει ακόμα τις υπηρεσίες για τις οποίες άλλες χώρες αναγκάζονται να καταφύγουν στη βία, δηλαδή την εξασφάλιση της ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής. Το μονοπώλιο στα εργοστάσια, στα ορυχεία, στα τσιφλίκια δημιουργεί πάντα βάρβαρες καταστάσεις σ’ αυτές τις χώρες είναι όμως λιγότερο ορατές. Η βαρβαρότητα γίνεται ορατή απ’ τη στιγμή που το μονοπώλιο δεν μπορεί πια να προστατευτεί παρά μονάχα με την ανοιχτή βία».
(Μπέρτολτ Μπρεχτ, «Πέντε δυσκολίες για να γράψει κανείς την αλήθεια»).
Δημοσίευση σχολίου